Toen Josif Wissarionowitsj Dzjoegasjwili, beter bekend als Josef Stalin, op de ochtend van 5 maart 1953, tegen het middaguur niet, zoals tot dan gebruikelijk, tevoorschijn kwam uit zijn kamer in zijn datsja in Koentsjewo, een buitenwijk van Moskou, durfde niemand de deur te openen. Stalin was meestal tot diep in de nacht op, hem in zijn slaap storen durfde niemand: hij had al voor minder mensen laten fusilleren of naar Siberië gestuurd. Pas toen hij een dag later nog niet naar buiten was gekomen durfde men voorzichtig de deur te openen; Stalin lag dood op de vloer. Zijn doodsoorzaak is officieel bekend gemaakt als ‘hersenbloeding’, maar er is een hardnekkig verhaal dat Lavrenti Beria, hoofd van de KGB, er lucht van had gekregen dat hij op het punt stond in ongenade te vallen, en Stalin vóór was geweest door hem te vergiftigen.
Dat zou voor Beria geen buitengewone actie zijn geweest, lees daarover bijvoorbeeld de roman Het achtste leven van de Georgische schrijfster Nino Haratisjwili.
Of het verhaal over zijn rol bij Stalins dood waar is of niet, Beria heeft er in ieder geval zijn trekken thuis gekregen in de vorm van pistoolschot in het voorhoofd, waarbij hij gilde als een varken.
Ik wil hier maar aannemelijk maken dat de Russische Mens wel uitkijkt de Grote Leider met hem onwelgevallige berichten tegen zich in het harnas te jagen. En dat je in die sfeer ook het bericht moet bekijken dat hoge functionarissen van het huidige ministerie van Defensie in Moskou het niet in de Russische folklore vonden passen president Wladimir Wladimirowitsj Poetin op de hoogte te brengen van de minder succesvolle exploten van zijn onoverwinnelijke leger in Oekraïne.
Als het waar is wat de Britse geheime dienst inmiddels geconcludeerd heeft, moet Poetin, bij het vernemen van het geringe enthousiasme dat zijn Onoverwinnelijke Strijdmacht aan de dag legt in Oekraïne, hoofdschuddend teruggelopen zijn naar zijn bureau van waarachter hij zijn dienaren liet merken wie hier eigenlijk de baas is.
Intussen zet president Zelensky zijn tournee langs wereldparlementen voort waarbij het een nieuwe sport onder politici is: welke feiten uit onze geschiedenis zal hij gebruiken om ons ertoe te brengen nu eindelijk eens in te grijpen in de oorlog die Rusland voert in Oekraïne?
Voor Nederland lag het voor de hand dat Rotterdam en MH17 werden genoemd, maar de aprilgrap in zijn rede was uiteraard Den Briel: op 1 april (1572) verloor Alva zijn Briel (knipoog knipoog). Maar Nederland bestond nog lang niet. Dat daarbij de Spaanse agressor een gevoelige klap toegebracht werd door te tonen dat het land onafhankelijk te willen zijn, dat is, de kijkers naar de serie Het verhaal van Nederland zullen wel weten dat Daan Schuurmans – de enige die aan het woord komt in die serie, hebben jullie dat wel eens gemerkt? – dat iets meer genuanceerd heeft verwoord; dat hele geval was eerder een onderlinge twist om de macht. Maar goed, waarom zouden ze dat in Oekraïne moeten of kunnen weten.
Je kunt het ook positief bekijken en het geruststellend vinden dat Zelensky niet over tulpen, klompen, kaas en Cruijff is begonnen.
Maar even voor de zekerheid, geen misverstand daarover: Zelensky heeft hartstikke gelijk dat hij ons daadkrachtig aan zijn kant wil zien en Diederik den Ezel is een verachtelijke lafbek.
En zelden in de wereldgeschiedenis is er zo geestdriftig ovationeel geapplaudisseerd voor een buitenlands staatshoofd dat onze vaderlandse geschiedenis in hoofdpunten uit zijn hoofd kent.
_____