Uit een persbericht vanwege de commerciële tv-zender SBS6 citeer ik het volgende: ‘Natasja Froger, Rachel Hazes, Caroline van der Plas en Philippe Geubels ondergaan een intensieve spoedcursus en gaan daarna aan de slag als stagiaires in het Groene Hart Ziekenhuis. De BN’ers werken mee op verschillende afdelingen, variërend van oncologie tot de longgeneeskunde en van de kinderafdeling tot de spoedeisende hulp. De BN’ers ervaren op deze manier hoe het is om te werken in de zorg.’
Het Groene Hart ziekenhuis schijnt zich te bevinden in Gouda, en het is een gewoon ziekenhuis en niet een dat zich specialiseert in het behandelen van groene harten, zoals je misschien per abuis of in je eerste verwarring zou kunnen denken.
Ten eerste een dringend advies aan de inwoners van Gouda: zoek voor de duur van de serie een ander ziekenhuis, want daar moet wel van alles misgaan.
Om te beginnen: Natasja Froger zou, gezien haar altijd op ‘intens droevig’ staande gezicht wel eens tot grote verwarring kunnen leiden onder ernstig zieke patiënten – beschouwd kunnen worden als de assistente van de man met de zeis; zij wordt vooruit gestuurd om de nodige voorbereidingen te treffen voor een voorspoedig overlijden.
Rachel Hazes zou wel eens kunnen proberen het genezingsproces in goede banen te leiden door het uitdelen van knakworst en bier.
Philippe Geubels is best leuk voor het geval je eerst een tiental alcoholische versnaperingen hebt genuttigd en ook nog eens liefhebber bent van de aloude moppentrommel. Maar zijn stem lijkt me, voor een ziekenhuis, behoorlijk sfeerverpestend. Volgens mij mag hij zelfs niet op bezoek bij een in een ziekenhuis opgenomen familielid, gezien het geluid dat hij pleegt voor te brengen.
Kortom: heb je dan eindelijk een al veel te lang uitgesteld ziekenhuisbed gevonden, krijg je dat.
Ja, en het ergste komt nog, want dan is er ‘die vierte im Bunde’, iemand van de buitencategorie, Caroline van der Plas, bij vriend en vijand bekend als Kerrelijn, en bij sommige mensen ook als lid van de Tweede Kamer der Staten-Generaal, want daar zit me tegenwoordig een zootje politieke tinnegieters, het is werkelijk bar en boos. Maar daarover een andere keer misschien meer.
Intussen keren Charles Ruys de Beerenbrouck, Anne Vondeling, Johan Rudolph Thorbecke en freule Bob Wttewaal van Stoetwegen zich al een poosje geregeld om in hun respectieve graven bij de gedachte aan die mevrouw met fietskettingen om de nek die met een tractor naar de Tweede Kamer reed waarin zij, uiteraard per abuis, tot lid was gekozen en sindsdien op hoge toon de ene huishoudelijke mededeling na de andere ten beste geeft.
Die tractor, die gaan we nog terugzien, denk ik: namelijk bij haar intrede als stagiair in de groen weiden van het hart van Holland. De schrik slaat je toch om het hart wanneer ze aan de slag gaat met eenvoudige huiselijke oplossingen voor de aan haar overgeleverde kanker- en longpatiënten.
En ho, wacht even: volgens mij en velen met mij is het leven van een eenpersoonskamerfractie in de Tweede Kamer één grote hel, omdat die ene persoon met geen mogelijkheid de hele papierwinkel die aan het Kamerlidmaatschap ten grondslag ligt, op een enigszins serieuze manier kan bijhouden, zonder de volle 24 uur per etmaal eraan te besteden. En dat dus gegarandeerd niet gecombineerd kan worden met tot zegen van de mensheid genezend van bed tot bed gaan.
Kerrelijn zou, maar dit terzijde, als ze dan toch op de televisie moet, beter ingedeeld kunnen worden bij de Meilandjes, wegens politieke verwantschap.
En dan nog iets: dat komt allemaal op de tv.
Of niet natuurlijk, vraag dat maar aan Reinout Oerlemans. Geen idee wat ik bedoel? Het is ook alweer tien jaar geleden. Tik anders even over: ‘24 uur: Tussen leven en dood’. Als zoekterm.
________