Eigenlijk is het een saaie boel, maar ik kan er niet vanaf blijven: vliegen, niet de insecten van die naam, maar vliegen als werkwoord, dus met een vliegtuig.
Net nog, een Airbus A380 van de maatschappij Etihad vliegt van Abu Dhabi naar Parijs – of het niks is. In de cockpit, hoog boven het platform, twee vrouwen. De gezagvoerder heeft vier gallons op de schouder van het witte overhemd, de tweede piloot heeft er drie en een klassiek Arabisch gezicht, is schitterend opgemaakt en draagt een hoofddoek.
In alle hoeken van de cockpit hangen camera’s die je tegenwoordig ook veel achter de ruiten van auto’s zit en waarvan de resultaten Youtube ‘sieren’, vooral als ze getuigen van spectaculaire ongelukken op de snelweg.
Maar de A380 beleeft niks.
De twee controleren de werking van tientallen knopjes, schakelaars en handels, mompelen – in het Engels – check, check, check. Ze krijgen toestemming om naar de startbaan te rijden, praten met elkaar, onverstaanbaar gemompel.
Dan staat het reusachtige toestel op de startbaan. ‘Take off’, mompelt de gezagvoerder en duwt de vier gashandels naar voren, de tweede piloot heeft een soort versnellingshandel, joystick geheten, in de hand. Terwijl ze bliksemsnel van het ene beeldscherm naar het andere kijkt, checkt ze waarschijnlijk of alles goed verloopt. Ik hoor niemand zeggen ‘rotation’, dat hoeft zeker niet met dit toestel, maar ineens hoort het luide gebonk op de slecht aangelegde startbaan op en zie je de wereld onder je verdwijnen, zoals ook de passagiers dat uit hun raampjes kunnen zien. ‘Gear up’, ja doe dat maar, wielen omhoog en dan de wolken in.
Ik sla dan een of anderhalf uur over, want er gebeurt niks en er is niks te zien. Dan duikt het toestel door de laaghangende bewolking, een stem zegt ‘500’ en telt, terwijl de landingsbaan op het toeschiet, tot 10 (voet boven de grond) en dan beweegt het toestel iets meer, ten teken dat het geland is en nog wel met 250 km per uur over de baan schiet.
Dan zijn er de landingen op het Griekse eiland Skiathos, en op Sint Maarten waarbij de grootste lol is dat de ‘spotters’ de zee in worden geblazen en in ieder geval onwillekeurig bukken om niet geraakt te worden door het onderstel van de landende vliegtuigen. En dan zijn er nog talloze video’s van landingen op Madeira, altijd leuk vooral als het waait en dat doet het daar vaak, landingen op gelige bospaadjes ergens op Nieuw Guinea of in Centraal Afrika en waar dan ook starts en landingen met harde zijwind, met herhaaldelijke doorstarts. Ik hoor de passagiers keihard een rozenhoedje bidden voor behouden vaart.
En dan zijn er natuurlijk mannen en vrouwen die de krankzinnigste toeren uithalen met stuntvliegtuigen en helemaal mooi: afgedankte MiGs en Soechojs van de Russische luchtmacht waar je, tegen fikse betaling, in mee mag als passagier. Veel spannender dan een vlucht met Jeff Bezos cs. Omdat je kans het te kunnen navertellen aanzienlijk geringer is.
En dan is er Michelle Gooris, Dutch Pilot Girl. Ze heeft een wonderlijk gezicht – zie foto – en is druk op sociale media: ze is nu een jaar of tien piloot in de burgerluchtvaart, vliegt momenteel voor een op Mallorca gevestigde commerciële maatschappij, laat trots video’s zien uit de tijd dat ze nog rondvloog met een Boeing 737 en vertelt intussen boeiend over haar werk – haar video’s zijn bij elkaar bijna een schriftelijke cursus vliegen.
En dan schuif ik weer door op Youtube.
Nu naar treinen die door twee meter sneeuw ploegen.
________