Toen het huwelijk toch nog snel op de klippen was gelopen, vervoegde hij zich voor de onvermijdelijk geworden formaliteiten bij een advocaat die hij, in zijn functie van rechtbankverslaggever, kende van de arrondissementsrechtbank in Maastricht. Een advocaat die door zijn rust, welsprekendheid en merkbaar mededogen met zijn vaak tragische cliënten indruk op hem had gemaakt, net als zijn domicilie: Wilhelminasingel 100 in Maastricht, een statig huis van rond de vorige eeuwwisseling, waar een koperen bord naast de deur meldde dat daar Moszkowicz, Moszkowicz en Moszkowicz, Advocaten kantoor hielden.
Wist hij veel.
Want Max Moszkowicz, gisteren 95 jaar oud overleden – dat Jahweh zijn ziel genadig moge zijn – was natuurlijk geen echtscheidingsadvocaat, maar gespecialiseerd in het strafrecht, een geheel andere tak van sport.
Maar zoals gezegd: wist hij veel.
Iets van twijfel ontstond al toen hij het kantoor van Mr. Moszkowicz betrad – het had ook het kantoor van De Peetvader kunnen zijn, je was helemaal terug in het laatste kwart van de negentiende eeuw.
Maar het was te laat, hij aarzelde te lang, dat was hem geregeld noodlottig geworden, daarvoor en sindsdien.
Max M. was de advocaat, die hij, indien hij de casting voor een film over een juridisch conflict zou moeten doen, onmiddellijk zou hebben gekozen als de keiharde jurist die de grote maffiabaas uit het gevang weet te houden.
En die had hij nu voor zijn karretje gespannen. Na een korte inleiding deelde hij hem mee dat hij korte metten zou maken en dat dan toch 3200 gulden zou kosten.
Korte metten, dacht hij, ik wilde een fatsoenlijke scheiding.
Moszkowicz stelde een stuk op dat hij hem toestuurde; hij zakte er in verbijstering van onderuit. De advocaat zou, met zijn goedvinden, ervoor pleiten dat zijn aanstaande ex en zijn kinderen helemaal onverzorgd zouden blijven. Hij kon zich zijn redenering niet meer herinneren, maar het was tragische toestand, daar in die arrondissementsrechtbank waar de scheiding zou worden uitgesproken.
Hij had gelukkig de gelegenheid gehad de pleitnota, of hoe zoiets heet, nog hier en daar te mitigeren tot iets dat je fatsoenlijk zou kunnen noemen. En zo geschiedde.
Niet zo heel lang nadat de echtscheiding zich gematerialiseerd had, bleek het schriftstuk dat Moszkowicz had ingediend een enorm onbewaakt gat te herbergen. De nieuwe advocaat die zijn ex inmiddels in de arm had genomen, de eerste feministische advocaat die hij ooit tegenkwam, prikte er met groot gemak doorheen. En kreeg gedaan dat hij een groot bedrag, voor 1975 een groot bedrag, in één keer moest uitkeren.
Met de opmerking van de feministische advocaat erbij dat hij, naar haar vaste overtuiging, zelf dat gemene stuk zo had ingericht dat zijn ex berooid zou achterblijven en dat hij blij mocht zijn dat hij er nog zo genadig vanaf kwam.
Daarna kwam hij nog wel eens in die rechtbank en zag hij Max Moszkowicz zelf niet meer, maar wel een nieuwe partner in zijn kantoor, Theo Hiddema.
Ook al zo’n echte advocaat.
_________