We worden nu wel enorm meegesleurd door dat zaakje bij RTL. Volkskrantcolumnist Peter de Waard schreef op 18 januari: ‘Dat Rusland en China bezig zijn respectievelijk Oekraïne en Taiwan in het nauw te brengen is van de voorpagina's verdreven door de vraag of Linda de Mol weer Ik hou van Holland zal presenteren of prins Andrew door koningin Elizabeth wordt verstoten.’
Dus zou het nuttig kunnen zijn de zaak tot zijn ware proporties terug te brengen.
Tot we donderdag – het is vandaag woensdag – kennis hebben genomen van het werk van Tim Hofman voor Boos kunnen we vaststellen dat al die uren kletskoek op radio en tv tot nu toe neerkomen op: een medewerker van RTL4 heeft jarenlang pogingen gedaan vanuit een positie vergelijkbaar met die van wijlen prins Bernhard Senior – dat de Allerhoogste hem genadig moge zijn – jongedames in te palmen. Ik heb nog niet vernomen of het ging om minderjarigen, terwijl dat toch een wezenlijk verschil zou maken. Van verkrachtingen of pogingen daartoe is nog geen gewag gemaakt. Blijft over pogingen tot verleiding, gevolgd door weigering dan wel toestemming van de betrokkenen. Doorgaans niet strafbaar.
Schunnige opmerkingen, hoe verwerpelijk ook, lijken mij niet ook al strafbaar.
Wat rest zijn kandidaten voor dat wezenloze programma die ook nog wel andere onmogelijke hordes tóch namen, met het oog op het starten van een carrière in de amusementswereld. Ik noem bij wijze van voorbeeld het tekenen van een wurgcontract, waarbij de ‘kandidaten’ zo’n beetje al hun rechten overdragen aan de organiserende partij, in principe voor de rest van hun carrière. In die contracten staan nog andere voorwaarden, zoals een verbod op spreken met de pers, zeker wanneer het resultaat van dat gesprek negatief zou uitvallen voor de organiserende partij.
Je moet wel óf heel naïef zijn, dan wel heel erg nodig en onder welke voorwaarde dan ook willen beginnen aan een carrière in de amusementsindustrie, of beide, wanneer je zo’n contract tekent. Dat deze of dergelijke bepalingen tevens aan dames en heren in dienst van de organiserende partij een grote vrijheid verleent op ‘geheel eigen wijze’ met de kandidaten om te gaan, is een aspect dat vermoedelijk aan de meeste ondertekenaars van het contract ontgaat.
Hoezeer de kandidaten met handen en voeten gebonden zijn aan de organiserende partij blijkt mede uit het feit dat deze zaak lang heeft kunnen doorgaan, terwijl wij intussen vernamen van die contracten in de eerste jaren van het bestaan van het type programma’s, en daar verontwaardigd over waren, en daarop uit Amerika de #metoo-beweging overwaaide compleet met het daarop volgende vertrek van een kunstpersoonlijkheid – naam is me ontschoten – die het bespringen van aan zijn zorgen toevertrouwde jongelui tot kunst had verheven.
De werknemers van de organiserende partij voelden zich, kortom, wel heel erg vrij in hun bewegingen.
Maar behalve schade aan de carrière van een paar figuren uit de amusementsindustrie en enige droefheid in de organiserende familie, die steenrijk is geworden in diezelfde amusementsindustrie, is er weinig aan de hand.
Ja, die familie zal dezer dagen wel onder elkaar mompelen ‘I cried all the way to the bank’, een paar meisjes moeten gaan zoeken naar eerlijk werk, en dat is dat.
We gooien er een glaasje prik tegenaan en aan de slag maar weer.
Zijn de Russen Oekraïne al binnengevallen?
_______