Dat lijkt me nou een scenario voor een echte Hollandse tragikomedie.
Zes jaar geleden vertrekken Karin en haar vriend Hans, beter bekend als De Scheetjes, (zo noemen ze elkaar) in het kader van het onvolprezen programma Ik vertrek naar Bonaire waar zij een soort opgepimpte midgetgolfbaan willen beginnen. Of nauwkeuriger geformuleerd: Karin vertrekt en haar man, de goedzak, gaat mee. Met veel tegenzin: hij heeft nog niet zo lang die ideale baan als brugwachter in Alphen aan de Rijn.
Maar ja, Karin heeft van die woest aantrekkelijk lichte ogen en ze is heel aanhalig en ze zijn per ongeluk op vakantie geweest in Florida (tip: ga nooit op vakantie in Florida) en daar heeft ze zo’n golfbaan gezien, is er op slag verliefd op geworden en heeft besloten op Bonaire zo’n baan te beginnen, en een nieuw leven.
Ze gaat voortvarend te werk: ze koopt alvast de kitscherige beelden die het park moeten opsieren, uiteraard met iets dat herinnert aan Pirates of the Caribbean; en verder koopt ze in Finland (meen ik) het bouwpakket voor een houten huis, waarin ze naast de golfbaan gaan wonen. Ook wordt een van haar hondjes na diens overlijden opgezet.
Nog maar pas op Bonaire lopen ze aan tegen de nogal enge bureaucratie naar Nederlands model die daar blijkt te heersen, en ook spreekt niet iedereen Nederlands. Bij het eilandbestuur komen ze erachter dat Bonaire voor een groot deel beschermd natuurgebied is en dat er hoe dan ook geen grond beschikbaar is voor hun project.
Daarna gaat alles mis.
De container met hun bouwpakket en andere spullen wordt na aankomst opengebroken en deels leeggeroofd, het geld raakt op en dus gaan ze ergens in het wild kamperen, en het gaat regenen waardoor ze bijna verdrinken in die tent. En het duurt en duurt maar. Karin dacht dat op Bonaire altijd de zon scheen.
Kort samengevat: er komt na lang wachten toch een stukje grond, en een vergunning en als het huis gebouwd is blijkt het drie meter op andermans grond te staan. Maar de Scheetjes laten zich niet wegpesten en uiteindelijk, jaren later dan de bedoeling was, komen de eerste gasten op de golfbaan.
En dan gebeurt het: er moet gewerkt worden. Aanvankelijk vindt Karin dat prima, ze is rotsvast overtuigd van de juistheid van de beslissing om op de bonnefooi en met de opgezette hond naar Bonaire te vertrekken.
Het ‘park’ ziet eruit als, nou ja, je moet er van houden. Ook de horeca-afdeling vindt aardig aftrek, het lijkt gladjes te gaan.
En dan komt de aflevering van ‘Ik vertrek – hoe is het met’ van jongstleden donderdagavond. Zes jaar na de eerste kennismaking met de De Scheetjes.
We zien de brugwachter, die slechts zes jaar ouder is geworden maar wel een sloffend en sterk vermagerd wrak is met een trombosebeen, geen schim meer van de tevreden brugwachter die hij ooit was.
En Scheetje? Karin bedoel ik? Die is in geen velden of wegen te bekennen, althans op Bonaire. Ze is met een volgens Hans welverdiende vakantie naar Nederland vertrokken – ze heeft inmiddels in Nederland een paar kleinkinderen gekregen, die haar als een magneet over de oceaan trekken, en ze heeft aan Scheet op Bonaire losjesweg meegedeeld dat ze niet meer terugkomt, het werk is haar daar tegengevallen. ’Ik moest alles zelf doen, de boodschappen, de papieren’ was het argument, waar de bioscoopbezoeker inmiddels geen bal meer van gelooft. Ook nog: ‘We begonnen als broer en zus te leven en we hadden helemaal geen aandacht meer voor elkaar'. Tja, dan houdt alles natuurlijk op. Ze waren elkaars Scheetjes niet meer.
Die schitterende lichtgevende ogen heeft ze ook al niet meer, net zo min als die donkerbruin gelooide huid die ze op Bonaire zo trots had gekregen.
Het laatste beeld dat we van haar zien: ze zit op de bank bij een waarzegster die in haar toekomst een zekere Rob of Ron ziet, en Karin frist daar helemaal van op.
Op Bonaire veegt Hans, de andere Scheet, moeizaam maar berustend de paadjes van de golfbaan, terwijl hij wacht op zijn vriendin Nina, die hem de hele tijd hartjes appt en die op bezoek komt – met een stuk of vijf schattige zwarte kindertjes bij zich.
Waar de opgezette hond is gebleven – geen idee.
(Over elkaar heen wegfadende beelden van zonnig Bonaire en winters Boskoop. Als eindtune de eerste maten van de Fantasie voor vierhandig piano van Franz Schubert; ook wegfaden. Titelrol. Frank Lammers als Hans, vrouwelijke hoofdrol: moeilijk, moeilijk.)
________