SanteLOGie

De schuld van het kabinet

Door Peter Stiekema

Het kabinet kan natuurlijk roepen wat het wil, maar de schuld van de nieuwe lockdown ligt bij Mark Rutte, Hugo De Jonge en hun trawanten. Besluiteloos, zo als altijd en te laat met het nemen van maatregelen. Was Nederland eind 2020 al ongeveer het laatste land van Europa dat besloot de bevolking tegen Covid-19 te gaan inenten en daarmee het lachertje van de EU was, nu is het hetzelfde laken een pak.

We zijn het laatste (min of meer) geciviliseerde land van Europa dat met de derde (booster)prik is begonnen. Rutte en De Jonge zouden zich kapot moeten schamen, maar ze leuteren gezellig verder.

Als verse inwoner van België (vanaf 1 september jl) kreeg ik al heel snel een uitnodiging voor die derde prik en die is eind november ook al gezet, in Tongeren. Met hulp van de sympathieke medewerkers van de afdeling burgerzaken van de gemeente Voeren, kon ook mijn vrouw, weliswaar nog geen 60 maar wel veelvuldig in contact met derden (want dierenarts in Elsloo) samen met mij de reis naar Tongeren maken. Ook zij is nu voor de derde keer met Pfizer ingeënt.

Intussen maken grote groepen niet of onvoldoende gevaccineerde Nederlandse burgers de reis naar België en Duitsland om zich in de grensgebieden van deze landen van in Nederland inmiddels verboden geneugten als winkel- en restaurantbezoek, kappers en bioscopen te vermeien. En zodoende de nodige ziektekiemen te exporteren naar landen die dat absoluut niet kunnen waarderen. België en Duitsland zullen nu waarschijnlijk gedwongen worden om ook strengere maatregelen te treffen. Tel uit je winst, Rutte en De Jonge.

Kreeft bij de Jumbo

Dit is zo’n ochtend. Vanaf morgen is er weer hoop, als je het lengen van de dagen hoopvol vindt (zoals ik), bij de Jumbo liggen de kreeften naast de slagersgehaktballen en kun je voor geen geld dozen diepgevroren borrelhapjes van industrieel formaat scoren.

Op de radio horen we nu al meer dan 24 uur het onverstaanbare gemompel van Ed van Thijn. Iemand zegt – en ik droom dat niet – dat ‘als Ed van Thijn de corona-persconferenties zou geven, iedereen zich op slag zou laten vaccineren’. Om van Ed af te zijn, dan toch zeker. Ach, over de doden niets dan goed, en over Ed al helemaal.

Dat doet me wel denken aan een van de talloze keren dat de Nederlandse sociaaldemocraten een tegenwoordig volstrekt ondenkbaar aantal zetels scoorden – 53 in 1977! – en dat, door eigen overmoedigheid, dat geef ik toe, maar vooral door het stiekeme gekonkel van twee puur rechtse ballen, DriesWiegel en Hans van Agt, niet wisten te verzilveren tot een tweede periode van het kabinet van Joop den Uyl. Het leukste kabinet geen vervolg kreeg.

Tegenwoordig heeft rechts via extreemrechts tot misdadig rechts bij elkaar tachtig zetels – ik maak me namelijk sinds jaar en dag geen illusies over de VVD. Gelukkig herinnert Rutte zich het kabinet dat JP Balkenende in elkaar knutselde met de LPF. En hij zich dus bewust is dat je met Kerrelijn, Wilders en Van Haga in één regering weliswaar een hoop lol kunt beleven, maar van regeren komt dan verdomd weinig terecht. (Beeld: minister van Landbouw Kerrelijn haalt de fietskettingen van haar nek en slaat er minister van Volkshuisvesting Van Haga mee op zijn verbouwereerde kop. (Al wat hij wilde was een paar boeren van hun grond jagen ten behoeve van een paar zakenrelaties van hem, die er iets winstgevends wilden bouwen.)

Maar dit is zo’n maandagmorgen. Het is al drukker dan we dachten in het winkelcentrum, hoewel daar bijna alles dicht is; vooral heel erg dicht is natuurlijk al heel lang de helft van de winkels, die al jaren leeg staan. Bijna iedereen heeft een mondkapje aan, ongeveer eenderde heeft het onder de neus (‘het is toch een móndkapje?), een kwart heeft het onder de kin. (‘Ik heb toch een kapje aan?’)

Voor het eerst sinds jaren bedraagt de schade bij de supermarkt meer dan honderd euro. Maar het kan zijn dat we buitensporig hebben ingekocht. Kreeft, weet je wel.

Thuis wil ik Kees van Kooten zien in een van zijn onsterfelijke rollen: die van Ed van Thijn, die zijn boek ‘De onderhandelaar’ probeert te pluggen in het veelbekeken programma Keek op de Week, en zich daar, volstrekt argeloos, niet voor schaamt. En er de wind van voren voor krijgt van Wim de Bie. (Waar is die trouwens gebleven?)

Tegenwoordig moet je je afvragen of je geen enorme loser bent, omdat ze je niet gevraagd hebben je boek te komen pluggen in een van de talloze talkshows. Of desnoods zelfs je plán om een boek te schrijven over een nog nader vast te stellen onderwerp. Werktitel: Kerrelijn.

_______

hhBest

Boek & Film 

Wiel Verheesen, vleesgeworden wielersport

Een sportjournalist die na 25 of 30 jaar nog kan verhalen hoe die ongelukkige wielrenner tweede werd, die heeft de ware spirit van zijn métier. ‘Notities maken, dingen noteren, dingen opschrijven, druk als een klein baasje,’ placht Theo Maassen al te zeggen.

Zo’n sportverslaggever was Wiel Verheesen, die afgelopen vrijdag op 82-jarige leeftijd overleed in Kerkrade, nog geen maand nadat hij de Jean Nelissen Award voor sportjournalistiek in ontvangst had mogen nemen. Op het filmpje op de site van 1Limburg is te zien dat Wiel letterlijk op zijn laatste benen liep, nauwelijks meer een schim van zichzelf.

Het was lang geleden dat ik Wiel gezien had, in de koffiebar van Paolo Belfi op de Promenade in Heerlen, ’s morgens vroeg, kopje koffie en de krant voor zich op tafel.

Hij was al lang met pensioen; de jaren daarvoor en tot zeer kort geleden kon je zijn naam onder smakelijk opgediste heldenverhalen uit de rijke historie van de wielrennerij lezen, ook die van de antihelden, die net naast de prijzen grepen. Hij schreef voor de meest uiteenlopende kranten en tijdschriften. Kennelijk hoefde je Wiel maar aan te zetten en er rolde een verhaal uit en soms hele series, allemaal opgetekend uit een tot het laatste feilloze geheugen – en misschien ook wel eens uit een handboek, want die bestaan op dit gebied ook legio.

Het is jammer dat ook hier covid-19 roet in het eten gooit. Wiel overleed aan iets anders; maar ik denk dat zijn uitvaart de complete nog levende wielerhistorie van West-Europa op de been zou hebben gebracht. Ik ken de details nog niet (ik ben geen sportverslaggever) maar we zullen het van een afstandje moeten proberen mee te maken.

In de journalistiek heb ik alle takken van sport beoefend – behalve sport. Al is dat laatste niet helemaal waar. Toen de autosportverslaggever, Nino Tomadesso verhinderd was, dat moet dus wel een héél belangrijke aanleiding hebben gehad, heb ik tweemaal, beide keren in België, een F1-wedstrijd verslagen. Ik vond er geen bal aan omdat je vanaf de tribune eenvoudigweg de race niet kon volgen, het enige houvast was het gierende gebrul van de Ferrari’s.

En, maar dat telt eigenlijk niet mee, ben ik ooit door de fotograaf van de krant meegenomen naar een wedstrijd tussen Ajax en MVV. Ik kreeg een camera in de hand geduwd met de opdracht de doelpunten van Ajax tegen MVV vast te leggen. Hoewel MVV verloor – dat gebeurde in de jaren zeventig van de vorige eeuw ook al – had ik geen van de doelpunten kunnen registreren.

Dat kwam zo: iedere keer als ik Cruyff of Neeskens zag komen aangalopperen als een Belgisch trekpaard, de bal aan de voet terwijl de grasplaggen alle kanten op vlogen, trok ik mij in een reflex enkele meters terug, en keek alleen angstig toe hoe die denderende voetballers mij niet het ziekenhuis in zouden rennen. Terwijl er een net en een hek tussen zat. Ja, ik ben erg beducht op mijn eigen welzijn. Een bangerd dus.

(Eenmaal, in 1982, ben ik met Wiel Verheesen op reis geweest. Een Roermondse dameshandbalclub had kans gezien mee te doen in de desbetreffende Europa Cup, en een van de tegenstanders was een handbalclub in Vilnius, Litouwen. Wiel ging met de club mee naar de Litouwse hoofdstad – voor de sport. Litouwen was toen voor andere journalisten dan sportverslaggevers nagenoeg hermetisch gesloten. De hoofdredactie had Wiel natuurlijk kunnen vragen om, als hij daar toch was, eens rond te kijken buiten de sporthal. Ik heb geen idee wat Wiel daarop geantwoord had – mij werd gevraagd bestuurslid te worden van de handbalclub en in die functie naar Litouwen te reizen om, inderdaad, daar wat rond te kijken. Dat leverde een paar mooie verhalen op. Onder andere over het feit dat de Litouwers heel goed in de gaten hadden dat ik, laat ik maar zeggen: zeer tijdelijk lid was van het handbalbestuur, en meer neigde naar de journalistieke kant. Ik kreeg dan ook alle hulp die een journalist maar kan gebruiken. Wiel kon zich daardoor concentreren op de handbalwedstrijd, die overigens door de Roermondse dames grandioos verloren werd. Maar dit uiteraard allemaal enigszins terzijde.)

Kort samengevat: de sportjournalistiek was niet mijn eerste keuze. Ik maakte tegen de sportcollega’s iets te vaak de grap: ‘Heb je nou nooit heimwee naar de journalistiek?’

Intussen waren de sportcollega’s wel degenen die de meeste en langste reizen maakten, vooral als bepaalde regionale sportbeoefenaars aan de andere kant van de wereld triomfen dreigden te vieren.

Ook tegenwoordig, nu de kranten niet meer zo rijk zijn als vijftig jaar geleden, gaan er collega’s mee met de aanstaande kampioen, vorig weekend waren het er zelfs twéé die namens dagblad De Limburger naar Abu Dhabi afreisden, in het kielzog van de aanstaande kampioen, Max Verstappen.

Sportjournalisten hebben iets eigenaardigs: ze zijn doorgaans gevrijwaard van groot wereldnieuws, maar ze zijn enorm goed in registratie. Er is wel gezegd dat journalisten eigenlijk geschiedschrijvers zijn, maar dan op de korte baan, en dat geldt in optima forma voor sportjournalisten. Voor mijn gevoel is een wielrenner die 0.0003 seconden na zijn rivaal over de streep (‘de meet’) fietst, precies even goed als die rivaal. Maar de sportjournalist ziet dat anders. Die beseft voor zichzelf, en vooral ook voor zijn voor een groot deel gelijkgestemde lezers, dat nummer 1 eeuwige wereldroem verwerft die nooit meer over gaat, en dat 2 nummer de dag na de wedstrijd door iedereen vergeten is.

Maar daar zijn spaarzame uitzonderingen op.

Zoals Wiel Verheesen. En zijn iets oudere collega Harry Muré, die gelukkig nog wel leeft.

De mens achter de sportman, die zochten en vonden ze.

Op die manier lijkt het me een aantrekkelijke tak van sport, de sportjournalistiek.

______

Op de foto, onder dankzegging geleend van de website 1Limburg van links naar rechts: oud-wielrenner Huub Harings, oud-wielrenner en sportverslaggever Bennie Ceulen, Wiel Verheesen met de Jean Nelissen Award en zijn collega en vriend Harry Muré.

_________

hhBest

Boek & Film 

Voorstel voor een film, een tragikomedie

Dat lijkt me nou een scenario voor een echte Hollandse tragikomedie.

Zes jaar geleden vertrekken Karin en haar vriend Hans, beter bekend als De Scheetjes, (zo noemen ze elkaar) in het kader van het onvolprezen programma Ik vertrek naar Bonaire waar zij een soort opgepimpte midgetgolfbaan willen beginnen. Of nauwkeuriger geformuleerd: Karin vertrekt en haar man, de goedzak, gaat mee. Met veel tegenzin: hij heeft nog niet zo lang die ideale baan als brugwachter in Alphen aan de Rijn.

Maar ja, Karin heeft van die woest aantrekkelijk lichte ogen en ze is heel aanhalig en ze zijn per ongeluk op vakantie geweest in Florida (tip: ga nooit op vakantie in Florida) en daar heeft ze zo’n golfbaan gezien, is er op slag verliefd op geworden en heeft besloten op Bonaire zo’n baan te beginnen, en een nieuw leven.

Ze gaat voortvarend te werk: ze koopt alvast de kitscherige beelden die het park moeten opsieren, uiteraard met iets dat herinnert aan Pirates of the Caribbean; en verder koopt ze in Finland (meen ik) het bouwpakket voor een houten huis, waarin ze naast de golfbaan gaan wonen. Ook wordt een van haar hondjes na diens overlijden opgezet.

Nog maar pas op Bonaire lopen ze aan tegen de nogal enge bureaucratie naar Nederlands model die daar blijkt te heersen, en ook spreekt niet iedereen Nederlands. Bij het eilandbestuur komen ze erachter dat Bonaire voor een groot deel beschermd natuurgebied is en dat er hoe dan ook geen grond beschikbaar is voor hun project.

Daarna gaat alles mis.

De container met hun bouwpakket en andere spullen wordt na aankomst opengebroken en deels leeggeroofd, het geld raakt op en dus gaan ze ergens in het wild kamperen, en het gaat regenen waardoor ze bijna verdrinken in die tent. En het duurt en duurt maar. Karin dacht dat op Bonaire altijd de zon scheen.

Kort samengevat: er komt na lang wachten toch een stukje grond, en een vergunning en als het huis gebouwd is blijkt het drie meter op andermans grond te staan. Maar de Scheetjes laten zich niet wegpesten en uiteindelijk, jaren later dan de bedoeling was, komen de eerste gasten op de golfbaan.

En dan gebeurt het: er moet gewerkt worden. Aanvankelijk vindt Karin dat prima, ze is rotsvast overtuigd van de juistheid van de beslissing om op de bonnefooi en met de opgezette hond naar Bonaire te vertrekken.

Het ‘park’ ziet eruit als, nou ja, je moet er van houden. Ook de horeca-afdeling vindt aardig aftrek, het lijkt gladjes te gaan.

En dan komt de aflevering van ‘Ik vertrek – hoe is het met’ van jongstleden donderdagavond. Zes jaar na de eerste kennismaking met de De Scheetjes.

We zien de brugwachter, die slechts zes jaar ouder is geworden maar wel een sloffend en sterk vermagerd wrak is met een trombosebeen, geen schim meer van de tevreden brugwachter die hij ooit was.

En Scheetje? Karin bedoel ik? Die is in geen velden of wegen te bekennen, althans op Bonaire. Ze is met een volgens Hans welverdiende vakantie naar Nederland vertrokken – ze heeft inmiddels in Nederland een paar kleinkinderen gekregen, die haar als een magneet over de oceaan trekken, en ze heeft aan Scheet op Bonaire losjesweg meegedeeld dat ze niet meer terugkomt, het werk is haar daar tegengevallen. ’Ik moest alles zelf doen, de boodschappen, de papieren’ was het argument, waar de bioscoopbezoeker inmiddels geen bal meer van gelooft. Ook nog: ‘We begonnen als broer en zus te leven en we hadden helemaal geen aandacht meer voor elkaar'. Tja, dan houdt alles natuurlijk op. Ze waren elkaars Scheetjes niet meer.

Die schitterende lichtgevende ogen heeft ze ook al niet meer, net zo min als die donkerbruin gelooide huid die ze op Bonaire zo trots had gekregen.

Het laatste beeld dat we van haar zien: ze zit op de bank bij een waarzegster die in haar toekomst een zekere Rob of Ron ziet, en Karin frist daar helemaal van op.

Op Bonaire veegt Hans, de andere Scheet, moeizaam maar berustend de paadjes van de golfbaan, terwijl hij wacht op zijn vriendin Nina, die hem de hele tijd hartjes appt en die op bezoek komt – met een stuk of vijf schattige zwarte kindertjes bij zich.

Waar de opgezette hond is gebleven – geen idee.

(Over elkaar heen wegfadende beelden van zonnig Bonaire en winters Boskoop. Als eindtune de eerste maten van de Fantasie voor vierhandig piano van Franz Schubert; ook wegfaden. Titelrol. Frank Lammers als Hans, vrouwelijke hoofdrol: moeilijk, moeilijk.)

________

hhBest

Boek & Film 

Nederland, paradijs op aarde

Het zijn eigenlijk twee onderwerpen, maar komaan: we maken er één van. Daar is ten eerste de gemeente Zeewolde, waar men zich door de firma Feesboek een oor heeft laten aannaaien. Met medewerking van godbeter’t GroenLinks en de PvdA heeft men zich, voor de belofte van wat tijdelijke banen voor Poolse metselaars en een stroompje lauw water in de toekomst, een gigantisch gebouw laten aansmeren dat, ook in enige toekomst, dat wel, Nederland achteraan de rij laat aansluiten van landen die hun best doen de CO₂-uitstoot te verminderen, wegens het enorme stroomverbruik – stroom die vooralsnog met het verbranden van kolen en gas opgewekt moet worden. En dan heb ik het nog niet over verwoesting van het landschapsschoon, want dat is betrekkelijk: vóór 1968 was het betreffende gebied gewoon het water van Zuiderzee/IJsselmeer.

Dat laatste is meteen de klap op de vuurpijl, want hoe lang blijft dat centrum daar in Zeewolde? Ik bedoel, hoe lang duurt het voor de ruïne van het centrum samen met Zeewolde verdwijnt in het wassende water? (Andere vraag: hoe lang houdt het internet nog stand, en daarmee Feesboek?)

Het tweede puntje dat ik wilde aanroeren is de vervuiling van ons oppervlaktewater. Wacht, zul je roepen, ons oppervlaktewater wordt, dankzij enorme financiële inspanningen, toch steeds schoner? Ik lees in een artikel in het Britse dagblad The Guardian dat de watervervuiling door bestrijdingsmiddelen (gewasbeschermingsmiddelen moet je dat van Kerrelijn noemen) in Europa, met Nederland ruimschoots aan kop, zo ernstig is dat Nederlands slootwater hier en daar zonder verdere toevoeging gebruikt zou kunnen worden als… onkruidbestrijding. En dat geldt in meer of mindere mate voor bijna driekwart van het Nederlandse oppervlaktewater.

En dan meten de twintigduizend meetstations in Europa alleen maar de bestrijdingsmiddelen die uitdrukkelijk verboden zijn. De middelen die niet verboden zijn, en iedereen weet: dat zijn de ergste, alleen hebben de producenten tot nu toe juridische trucjes gevonden om ze buiten een verbod te houden, en die worden dus niet gemeten. De resultaten die hier worden genoemd, zijn gemeten tussen 2013 en 2019, wie weet hoeveel de vrienden van Kerrelijn – ik geef toe: je kunt wel met haar lachen – alweer hebben rondgestrooid.

Hoe dan ook: al dat vergif komt vroeg of laat in ons drinkwater en vervolgens in ons en onze kinderen terecht, maar ja, boeren moeten natuurlijk wel hun gang kunnen gaan.

Oh nee, niet over praten, de zojuist gepubliceerde regeringsplannen bevatten immers enorme hoeveelheden geld om de boeren te laten overwegen eens te stoppen met vergif strooien, of te stoppen met hun bedrijf, of dat bedrijf ‘circulair’ te maken. Dat willen die boeren best, zolang er veel geld hun kant op komt en als ze maar niet gedwongen worden, want dan worden ze giftig.

Wat zeg ik me daar nou.

O wacht, nog iets: in het water in Nederland worden nog altijd grote hoeveelheden aangetroffen van een in 2004 verboden bestrijdingsmiddel, namelijk atrazine. Het kan zijn dat het zo persistent is dat het lange tijd aantoonbaar blijft. En anders is het natuurlijk illegaal ook nog wel eens te krijgen, voor een koopje.

______

hhBest

Boek & Film 

Herhaling van zetten

Nog zie ik die brug voor me, die brug achter Mark Rutte en Diederik Samsom die iets moest aanduiden dat ik zou moeten opzoeken, maar we weten intussen: van wat daarmee gesymboliseerd werd kwam niks terecht, de VVD stond daar feitelijk als schijnbaar aaibaar roofdier met in de bek de toen al zieltogende PvdA; maar dat wisten Diederik en Lodewijk nog niet, al kwamen ze er wel heel pijnlijk achter in de jaren die volgden, toen de PvdA gedwongen werd een complete lijst van rechtse VVD-eisen door te slikken en daar vervolgens zelf zowat failliet van te gaan.

En gisteren stonden ze daar met zijn vieren, niet voor een brug, maar voor een kerstboom en ze hadden misschien zelf niet in de gaten hoe symbolisch die was voor wat er gepresenteerd werd. Het volk zat likkebaardend voor de buis (maar niet heus, het vertrouwen is onder de 20 procent gedaald, maar ja, het is maar een peiling) toen er met miljarden werd gestrooid, want dat waren de mooie glimmende pakjes onder de boom.

Zoals bijvoorbeeld: 80 eurocent per uur erbij voor de minimumloners, uitgesmeerd over vier jaar. Hoera! (De werkgevers krijgen natuurlijk welk de bevoegdheid loonsverhogingen terug te draaien, maar vermelding daarvan paste niet in de feestvreugde.)

Geen concrete plannen voor de oplossing van het toeslagenvraagstuk of voor de aardbevingsschade in Groningen; wel stoere praat over de modernisering van de landbouw en veeteelt, maar iedereen weet: als de boeren njet zeggen, en dat gaan ze gegarandeerd doen, dan houdt het hele verhaal op. Ja, ze pakken natuurlijk wel eerst die miljarden aan, je zou wel gek zijn.

En waren kwamen op eens die twee kerncentrales vandaan, en nog erger: waar gaan die naartoe?

Sigrid Kaag was degene die daar voor die kerstboom stond zoals Diederik Samsom destijds voor de brug: aan de rand van het graf van haar partij, maar dat weet ze natuurlijk nog niet, zij verwijlde indertijd in een ver buitenland (en deed daar goed werk) toen de PvdA gedecimeerd werd.

Mark Rutte heeft zich inmiddels een Franz Schubertbrilletje laten aanmeten, ja, je moet op de kleine details letten, die heeft van zijn partij (en die weer van de mensen die in Nederland werkelijk de macht in handen hebben) de opdracht gekregen te pogen terug te keren naar de mooie dagen toen Jan van Speijk in de haven van Antwerpen voor volk en vaderland liever de lucht in ging.

Want twee dingen goed onthouden, zei Joop den Uyl, die ook al een paar jaar in zijn graf ligt te rollen: Ten eerste is het nog maar een maand of acht geleden dat het hele parlement, met uitzondering uiteraard van de VVD, Mark Rutte luid kokhalzend heeft uitgekotst – Kaag sloeg daarbij een andere zijweg in, Segers zwoer met de hand op de Bijbel dat hij nooit meer zou deelnemen aan een regering onder de leugenaar Mark Rutte. Maar daar stonden ze, deemoedig het verhaal op te hangen dat Remkes en Rutte hen de afgelopen maanden door de strot had gefrommeld. Ik zie al een nieuwe parlementaire enquête aankomen. Maar die komt er pas als Rutte IV achter de rug is en de minimumloners tot de ontdekking zijn gekomen dat die tachtig cent helemaal zijn opgeslokt door de inflatie.

En ten tweede: de economie.

Al die glimmende pakjes onder de kerstboom die onderaan de roltrap werden uitgepakt blijken nog niet te zijn doorgerekend door het Centraal Plan Bureau. En niet omdat daar geen tijd voor was, maar omdat iedereen bij voorbaat al doorheeft dat deze sprookjes van Moeder de Gans onuitvoerbaar zijn: de staatsschuld zal er door stijgen naar een niveau dat verstandige mensen in Brussel te hoog vinden.

Maar als dat uitkomt zijn we al een heel eind op streek, is de kaalslag zo goed als klaar en is Mark in de drukte alles vergeten.

_______

hhBest

Boek & Film 

De angst voor de wenkbrauw

Gefascineerd heb ik zitten kijken naar een uitzending van Kassa van afgelopen zaterdag. Ja ook om het onderwerp: de woningnood. Maar vooral om de wenkbrauwen van Mieke Megawati Vlasblom van Woonprotest, wiens argumenten mij grotendeels ontgingen doordat ik gebiologeerd keek naar die wenkbrauwen. Ook de opmaak van haar ogen trok trouwens de aandacht, ze ging daarmee een heel eind in de richting van de beschildering van de bekende advocate Inez Weski.

Waar ik het ook opvallend vaak zie: achter de kassa bij de supermarkt, maar dat komt natuurlijk vooral doordat ik maar zelden in andere setting meisjes van 16 tot 22 jaar of daaromtrent ontmoet.

Getatoeëerde wenkbrauwen.

Iedereen weet dat de kleinste verandering van je gezicht een hele verbetering, maar vaker nog een hele verminking kan betekenen. In het geval van een bril of een snor is herstel van de normale situatie gemakkelijk te bereiken. Wanneer de tattoeëerder en erger nog: de plastisch chirurg, al of niet gediplomeerd, eraan te pas komen, dan is er sprake van totaal andere koek.

We kennen inmiddels de opgespoten lippen die met stip op één staan bij de opgroeiende jeugd – als het goed gebeurt kan het een aanwinst zijn, maar het gebeurt héél vaak héél slecht – datzelfde geldt voor opgevulde borsten en al helemaal lachwekkend zijn de enorme konten die je je, zo verneem ik, meestal voorover liggend op de keukentafel van de therapeut, begeleid door het gekrijs van diens of dier onder de tafel krioelende kroost, voor een paar centen kunt laten aanmeten. Bij het geleidelijk leeglopen ervan en erger nog: door de ontstekingen die er veelvuldig bij optreden is het de beurt aan de echte plastisch chirurg om de ergste gevolgen te zien te voorkomen.

En dan zijn er dus die wenkbrauwen. Ik heb al meisjes gezien die zich met die geweldige strepen boven de ogen voor de rest van hun leven een permanente stomverbaasde dan wel verbijsterde gezichtsuitdrukking hadden laten aanmeten, want die wenkbrauwen, die doen dus wat met je gezicht. Probeer het maar eens uit voor de spiegel. Ik experimenteer er wel mee: op mijn leeftijd hebben de wenkbrauwen de neiging over de ogen heen te gaan hangen. Schrijver A.L. Snijders liet ze echt hun gang gaan, maar ik scheer ze geregeld volledig af. Ik lijk dan ineens wel tien jaar jonger.

Voor mijzelf althans. Geen idee wat anderen zien, en óf ze iets zien. Wie zei dat ook weer? ‘Beauty is in the eye of the beholder’, Wat de een mooi vindt, vindt de ander lelijk, als ik zo vrij mag zijn.

Zoals op zoveel gebieden laten de jongelui van tegenwoordig zich beïnvloeden door influencers op internet, het woord zegt het al. De influencers zijn een soort influenza, inderdaad. Ze verdienen hun geld over de ruggen van jongens en meisjes, die zich gaarne laten verminken als ze maar er uitzien als leeftijdgenoten of ‘idolen’ die ertoe doen. En zich niet realiseren dat de verwoesting alleen maar erger zal worden gedurende de rest van hun leven, als hun gezicht ouder wordt maar hun wenkbrauwen eeuwig jong blijven.

Gelukkig, zult u zeggen, kun je tatoeages laten verwijderen. Alleen zitten die wenkbrauwen op een héél ongelukkige plek, de plek die iedereen ziet die je aankijkt. Eén ongelukkig bevinkje met de hand van de verwijderaar maakt dat je er nooit meer kunt gaan uitzien zoals je zo graag had gewild.

En dan is er nog al dat lange haar van meisjes. Misschien onderwerp voor een ander stukje.

Of anders maar zo. Bij het aanschouwen van de toen nog aanstaande koningin Máxima placht mijn schoonmoeder (moge haar de eeuwige rust vergund zijn) te zeggen: Maar dat is toch geen haar voor een koningin! En gelijk had ze. De laatste keer dat we een echte koningin hadden was in de tijd van Beatrix, die elke morgen die helm van ijzerdraad opzette. Je moet voor je volk weten te lijden.

Maar dat is nu dus volledig verleden tijd, naar het zich laat aanzien, qua Amalia.

_______

hhBest

Boek & Film 

De beoogde premier

Als die ene gestreepte racewagen niet tegen de vangrail was gebotst, was Lewis Hamilton nu wereldkampioen F1 van 2021. Of de snelheid van zijn auto wel reglementair was zou misschien onderzocht kunnen worden – het lijkt me een makkie om wereldkampioen te worden als alle deelnemers een maximumsnelheid hebben van 300 km per uur en alleen degene die kampioen moet worden 320 km per uur mag.

Dat bedacht ik net toen ik las dat Mark Rutte gewoon landskampioen politiek wordt, gewoon omdat hij landskampioen politiek wordt.

Normaal ben ik enorm tegen complotdenken, maar zonder een fors geheimzinnig complot kom ik er niet uit. Sigrid Kaag zei dat haar wegen en die van Rutte scheidden, in diezelfde periode zei de toch altijd zeer vrome Gerd Jan Segers dat zijn partij nooit zou deelnemen aan een kabinet onder leiding van, inderdaad, Mark Rutte.

Voordat de hond driemaal gekraaid had, waren die twee hun vrome voornemens alweer vergeten. Wat zullen ze gedacht hebben toen politieke waarnemers, gisse commentatoren en een groot deel van de actieve Nederlandse politiek daarna constateerden dat zo’n beetje alles dat de afgelopen tien of elf jaar fout is gegaan in de Nederlandse politiek toe te schrijven was, niet zozeer aan het falen van, maar juist aan het actieve sturen door Mark Rutte.

En erger nog misschien, dacht ik wel eens, dat deze middelmatige, slordige en leugenachtige politicus mogelijk een zielige patiënt is die van achter welke sinistere gordijnen dan ook gemanipuleerd wordt om het beleid te voeren zoals het gevoerd is en waar honderdduizenden brave kiezers de dupe van zijn geworden.

Hij heeft natuurlijk wel charisma, hoor ik lui zeggen die er echt verstand van hebben. Maar noem eens iets op dat door dat type charisma helemaal in orde is gekomen, de laatste elf jaar? Of nee, noem mij eens één charismatische politicus die in de recente tientallen jaren iets tot stand gebracht heeft dat zijn mensen niet in het ongeluk heeft gestort maar juist ten goede is gekomen? Berlusconi?

Laten we, nu we op dit punt zijn aangeland, ons goed inprenten dat Kaag en Segers en een heleboel anderen verzuimd hebben eindelijk eens voet bij stuk te houden, om Mark Rutte de voet dwars te zetten.

Want wat kunnen we van het regeringsprogramma dat Rutte de coalitiepartijen door de strot heeft geduwd iets anders beoogt, dan dat de nu aantredende regering vooral bedoeld is om Rutte zijn karwei te laten afmaken?

Eerste concrete aanwijzing: er zou een akkoord komen van een of twee A4’tjes. Er ligt weer een heel boek, waarvan de inhoud à tort ou à travers zal worden doorgedrukt, zoals het de afgelopen elf jaar ook is gelukt.

Arme Nederlanders.

______

hhBest

Boek & Film 

Ondeskundig oog

Door Guido t’Sas

Met mijn ondeskundig oog – hoewel, hoeveel deskundigheid is daar voor nodig – zat ik zondagmiddag voor de tv om MiniMaxi Nederlands Wereldkampioen te zien worden. Niet om dat later aan mijn kleinkinderen te kunnen vertellen, want die doen dat natuurlijk aan de húnne. Ze hadden trouwens een afvaardiging hutje mutje op de Oranje tribune (hup Corona) in Abu Dhabi zitten.

Na 'n tijdje zag het er niet best uit: maar liefst elf seconden achterstand op aartsrivaal Hamilton en de verslaggevers opperden al somber dat de champagne wel onder de kurk zou blijven. Ik keerde dus maar terug naar een boeiend artikel in de weekendbijlage van de krant over de roemruchte Raymond Westerling, die tijdens de Indonesische onafhankelijkheidsstrijd in de jaren veertig, naar verluidt met goedkeuring van de Nederlandse regering standrechtelijke executies heeft toegepast op al dan niet vermeende terroristen in Zuid Celebes.

Totdat ik via het scherm attent werd gemaakt op enig tumult. Er verscheen een tekst 'Incident' en we zagen een personenauto die de hele racende meute in bedwang hield. Sorry, maar ik snapte er niks van (toch een kwestie van ondeskundigheid?), toen ik zag en hoorde dat Max zijn concurrent toch weer op de hielen zat. Hoe was dit mogelijk? Een gecrashte deelnemer op de baan en iets met de banden van Hamilton, maar dat hoorde ik weer achteraf.

Wat iedereen in Nederland voorspelde (maar dat gebeurt bij voetbal ook altijd) werd deze keer bewaarheid. Max werd wereldkampioen en ik heb uit de commentaren begrepen dat dit van Grote Betekenis is, niet alleen voor de autoracerij maar voor de Nederlandse sport in het algemeen.

Niet één maar meer voorspellingen komen uit. Verstappen, die op 17-jarige leeftijd in zijn sport debuteerde, was van meet af aan al een grote belofte. Zo stellig werd dat verkondigd dat ik me, toegegeven, daarover wel eens relativerende opmerkingen heb veroorloofd. Hoe precies, dat is me zoals gezegd ontgaan, maar hij heeft het 'm gelapt.

Ik maak me zorgen

Door Peter Stiekema

Ik maak me oprecht zorgen. Nee, niet over het coronavirus, dat nog wel enkele jaren zal voortwoekeren. Daar hebben we inmiddels al een beetje mee leren leven, hoewel het aantal doden op de wereld dat al is gevallen en nog zal vallen niet gering is.

Nee, ik maak me vooral zorgen over de crisis rond Oekraïne aan de grens waarvan Rusland een grote troepenmacht  aan het neerplanten is en de mogelijke acties van China tegen Taiwan.

China beschouwt Taiwan nog steeds als een afvallige provincie. Na de Olympische Winterspelen zou het daar wel eens menens kunnen worden. Stel dat de sluwe Poetin en de Chinese leiding de handen ineen slaan en zouden besluiten op dezelfde dag, ergens in maart bijvoorbeeld, respectievelijk Oekraïne en Taiwan aan te vallen. Dan zouden de Westerse leiders wel  heel erg op hun neus kijken, zo niet in totale paniek raken.

De koninklijke familie zal dan de vliegtickets  naar Canada of voor mijn part Argentinië wel al besteld hebben, schat ik maar zo. Want bij echte crises moet je niet erg op die Oranjes rekenen, zo heeft het verleden al vaker bewezen.

De G7 heeft Poetin de afgelopen dagen gewaarschuwd en met sancties gedreigd. Maar zou Poetin bang zijn voor die sancties? Ik denk het niet. Hij hoeft alleen maar de gastoevoer naar Europa dicht te draaien en alles valt hier ongeveer stil. Zeker ook omdat je ervan uit kunt gaan dat Poetin hele computerpelotons heeft klaarstaan, die de apparatuur van de Westerse landen gaan aanvallen. In Nederland zijn de computersystemen van de overheden en de instanties die er toe doen buitengewoon krakkemikkig. Kolengestookt, zal ik maar zeggen.

En over de kwaliteit van de diverse Europese legers kunnen we maar beter het zwijgen toe doen. Ons land heeft bijvoorbeeld nog niet eens genoeg munitie om te oefenen en de (te hoge) nieuwe legertrucks mogen niet eens de weg op. Dat krijg je als je het ministerie van Defensie aan vrouwen over laat, zei hij vrouwonvriendelijk, maar grimlachend.

We zullen dus vooral op de steun van de VS moeten rekenen, maar Joe Biden maakt een weifelende indruk. Tijdens zijn recente besprekingen met Poetin zag ik vooral een oude krachteloze man. En de eenheid tussen Republikeinen en Democraten is verder weg dan ooit. Dat helpt ook niet echt.

Intussen maken de Awacs-vliegtuigen van Geilenkirchen  overuren. Verloven zijn ingetrokken  en militairen en burgers die voor Awacs in Turkije zijn, moeten daar langer blijven, heb ik begrepen. Nee, als we niet uitkijken dan rommelen we onszelf de Derde Wereldoorlog in. Of laten dat zomaar toe. Dan hebben we het nog niet eens over het dan ontstane vluchtelingenprobleem gehad.