Gefascineerd heb ik zitten kijken naar een uitzending van Kassa van afgelopen zaterdag. Ja ook om het onderwerp: de woningnood. Maar vooral om de wenkbrauwen van Mieke Megawati Vlasblom van Woonprotest, wiens argumenten mij grotendeels ontgingen doordat ik gebiologeerd keek naar die wenkbrauwen. Ook de opmaak van haar ogen trok trouwens de aandacht, ze ging daarmee een heel eind in de richting van de beschildering van de bekende advocate Inez Weski.
Waar ik het ook opvallend vaak zie: achter de kassa bij de supermarkt, maar dat komt natuurlijk vooral doordat ik maar zelden in andere setting meisjes van 16 tot 22 jaar of daaromtrent ontmoet.
Getatoeëerde wenkbrauwen.
Iedereen weet dat de kleinste verandering van je gezicht een hele verbetering, maar vaker nog een hele verminking kan betekenen. In het geval van een bril of een snor is herstel van de normale situatie gemakkelijk te bereiken. Wanneer de tattoeëerder en erger nog: de plastisch chirurg, al of niet gediplomeerd, eraan te pas komen, dan is er sprake van totaal andere koek.
We kennen inmiddels de opgespoten lippen die met stip op één staan bij de opgroeiende jeugd – als het goed gebeurt kan het een aanwinst zijn, maar het gebeurt héél vaak héél slecht – datzelfde geldt voor opgevulde borsten en al helemaal lachwekkend zijn de enorme konten die je je, zo verneem ik, meestal voorover liggend op de keukentafel van de therapeut, begeleid door het gekrijs van diens of dier onder de tafel krioelende kroost, voor een paar centen kunt laten aanmeten. Bij het geleidelijk leeglopen ervan en erger nog: door de ontstekingen die er veelvuldig bij optreden is het de beurt aan de echte plastisch chirurg om de ergste gevolgen te zien te voorkomen.
En dan zijn er dus die wenkbrauwen. Ik heb al meisjes gezien die zich met die geweldige strepen boven de ogen voor de rest van hun leven een permanente stomverbaasde dan wel verbijsterde gezichtsuitdrukking hadden laten aanmeten, want die wenkbrauwen, die doen dus wat met je gezicht. Probeer het maar eens uit voor de spiegel. Ik experimenteer er wel mee: op mijn leeftijd hebben de wenkbrauwen de neiging over de ogen heen te gaan hangen. Schrijver A.L. Snijders liet ze echt hun gang gaan, maar ik scheer ze geregeld volledig af. Ik lijk dan ineens wel tien jaar jonger.
Voor mijzelf althans. Geen idee wat anderen zien, en óf ze iets zien. Wie zei dat ook weer? ‘Beauty is in the eye of the beholder’, Wat de een mooi vindt, vindt de ander lelijk, als ik zo vrij mag zijn.
Zoals op zoveel gebieden laten de jongelui van tegenwoordig zich beïnvloeden door influencers op internet, het woord zegt het al. De influencers zijn een soort influenza, inderdaad. Ze verdienen hun geld over de ruggen van jongens en meisjes, die zich gaarne laten verminken als ze maar er uitzien als leeftijdgenoten of ‘idolen’ die ertoe doen. En zich niet realiseren dat de verwoesting alleen maar erger zal worden gedurende de rest van hun leven, als hun gezicht ouder wordt maar hun wenkbrauwen eeuwig jong blijven.
Gelukkig, zult u zeggen, kun je tatoeages laten verwijderen. Alleen zitten die wenkbrauwen op een héél ongelukkige plek, de plek die iedereen ziet die je aankijkt. Eén ongelukkig bevinkje met de hand van de verwijderaar maakt dat je er nooit meer kunt gaan uitzien zoals je zo graag had gewild.
En dan is er nog al dat lange haar van meisjes. Misschien onderwerp voor een ander stukje.
Of anders maar zo. Bij het aanschouwen van de toen nog aanstaande koningin Máxima placht mijn schoonmoeder (moge haar de eeuwige rust vergund zijn) te zeggen: Maar dat is toch geen haar voor een koningin! En gelijk had ze. De laatste keer dat we een echte koningin hadden was in de tijd van Beatrix, die elke morgen die helm van ijzerdraad opzette. Je moet voor je volk weten te lijden.
Maar dat is nu dus volledig verleden tijd, naar het zich laat aanzien, qua Amalia.
_______