Vanmorgen een rare pijn in de rechterbovenkaak. Als ik er op druk voel ik een pijnscheut naar de hersenen. Ik hoor bij het neussnuiten rare piepgeluiden in beide oren. Als dit aanhoudt, ga ik ermee naar de dokter.
Zou ik er vroeger mee naar de dokter gaan.
Bij de huisarts kun je nog wel terecht, maar daarna gaapt de duistere afgrond van Code Zwart, de wereld van de ‘afgeschaalde zorg’.
We zijn bijna op het niveau waarop de dokter geen oplossing meer weet en zegt: noemt u maar een paracelamolletje. Gelukkig zijn die pijnstillers vrijwel gratis te koop bij elke winkel op de hoek, nog net niet bij de fietsenmaker of de slager, maar dat komt nog wel.
Want ik heb zo’n bang vermoeden dat de Nederlandse gezondheidszorg, eens ons trotse vlaggenschip, de beste op aarde, aan het wegkwijnen is, of al weggekwijnd is, naar het stadium van ‘neemt u maar een paracetamolletje’. De dokter heeft nog wel een oplossing, maar geen tijd en geen bed die bij de oplossing onontbeerlijk zijn.
Ik hoor dat er al mensen sterven aan kanker en hartkwalen die tot voor héél kort bij De Wereld Draait Door werden besproken als ‘binnenkort gelijk aan een griepje’, of nee, dat is inmiddels een fout begrip, werden besproken als ‘binnenkort behandelbaar en hoogstens een chronische aandoening’. Of je daar wat aan had, daar zou de discussie verder over kunnen gaan, maar onzin: zulke behandelingen worden gewoon niet meer gedaan.
Ik was ooit in Kenia, ergens op het platteland waar een Nederlandse arts zich inzette voor de gezondheid van de bevolking. Die bevolking klitte de avond tevoren al bijeen bij de dispensary, ze hadden letterlijk dagen gelopen, in de hoop dat de dokter iets kon doen voor de meegebrachte mannen, vrouwen en gezellig dikke kinderen die elkaar en helaas ook mij aankeken met grote, hopeloze ogen, zeg maar rustig met lede ogen, omdat ze wisten dat de dokter het vooral moest hebben van een pijnstiller (een dispensary deelt pillen uit) en bemoedigende woorden.
De echte dapperen kwamen naar mij toe, ik liep wat doelloos over terrein, ik moest een reportage maken, en foto’s – maar ik had een bril en een baard en moest dus wel een wonderdokter zijn.
Ik hoor dat nu uit zuidelijk Afrika weer een interessante variant van Covid-19 onderweg is en die gaan we niet tegenhouden want het grote bedrijfsleven wil geen reisbeperkingen.
En ik zie dus aankomen dat de eenvoudige voorbijganger, zoals jij en ik, binnen niet al te lange tijd aangewezen zullen zijn op een apart tafeltje bij de Jumbo of de Appie, waar een gediplomeerd verpleegkundige die het in de officiële gezondheidszorg niet meer volhield, adviezen geeft bij allerlei aandoeningen – die misschien allemaal wel een tijdlang enig baat zullen hebben bij een paracetamolletje.
Ik wil degenen die hiervoor verantwoordelijk zijn niet direct aan de schandpaal nagelen (mede door gebrek aan palen en spijkers) maar wel even aanwijzen: de kortzichtigen met politieke macht die, nog niet zo lang geleden, duizenden artsen en verpleegkundigen hebben ontslagen en gezondheidsfaciliteiten verkleind of helemaal gesloten omdat je daarmee de belasting kon verlagen. Waardoor de mensen zeker weer op hen zouden stemmen.
Dat was geen incompetentie, maar moedwillige vernieling van een inderdaad schitterend instituut. Zij sloegen een weg in waarop terugkeer misschien mogelijk is, maar ten koste van hoeveel tijd en geld?
Genoeg aanleiding om die kaakpijn nog maar even voor me te houden en nog een paracetamolletje te nemen. Of ter afwisseling misschien ibuprofen. Nog moderner: oxycodon – dat schijnt, naast pijnstilling vooral een hele zachte dood te veroorzaken.
_______