En toen hadden we opeens Oscar. Ik neem jullie niks kwalijk, het was afgelopen nacht rond een uurtje of vier, ik luisterde na het nieuws even naar het programma van Astrid de Jong op Radio 1, waar je terecht kunt met al je schattige vraagjes, zoals deze: wat is droge witte wijn? Alle bijpassende grappen natuurlijk meteen: er zit niks in die fles, bijvoorbeeld. Of we nog bij het juiste antwoord arriveerden, namelijk dat in Romaanse talen het woord sec of secco of seco naast droog ook ‘niet zoet’ betekent, dat weet ik niet.
Want toen hadden we Oscar. Ik moet even geslapen hebben want ik viel ineens midden in een gloeiendhete nieuwsreportage, die trouwens bekwaam door Astrid werd afgewikkeld.
Oscar belde naar het programma want hem en velen met hem was de uren daarvoor veel leed aangedaan.
Hij was in Zuid-Afrika grond wezen kopen en gistermorgen argeloos in een KLM-vliegtuig gestapt, huiswaarts. Na bijna elf uur vliegen was het toestel op Schiphol geland, ongeveer gelijk met een ander vliegtuig, ook uit Zuid-Afrika en toen waren ze, inmiddels met zeshonderd man, potverdikkeme gedwongen, ja gedwóngen, een PCR-test te ondergaan. Astrid, alert als altijd, vroeg herhaaldelijk: hoe ging dat dan, dat dwingen? (Ik zag al drie sterke, in ME-pak gestoken marechaussees die Oscar in bedwang hielden tot de test was afgenomen). Maar Oscar prefereerde het er omheen te praten, we kwamen de details helaas niet te weten.
Maar dat alles werd ruimschoots gecompenseerd door de rest van wat Oscar te berde bracht. Hij sprak namelijk ook namens de overige zeshonderd reizigers, die urenlang op Schiphol werden vastgehouden voor die PCR-test, gisteren nodig geworden doordat vliegverkeer uit Zuidelijk Afrika niet meer mogelijk was wegens de Omikron-variant aldaar.
En onder wat voor omstandigheden! Uren lang niets te eten of te drinken, ja, één glaasje cola en een reep chocola, en er waren mensen met kinderen bij, hij had iemand gezien met een kind van tweeënhalf jaar, geen babymelk, niks voorhanden.
Kortom: Oscar had al een stel medestanders verzameld en hij ging aangifte doen tegen de GGD Kennemerland (ik kan het niet laten: Oscar zei ‘Kernemerland’, later sprak hij ook van ‘symptonen’) en tegen het ministerie van Volksgezondheid, die zich, als ze toevallig naar de radio luisterden, wel een hoedje zullen zijn geschrokken.
Intussen sijpelde het nieuws door dat zeker zestig van de 600 passagiers een positieve PCR-test opleverden, waarvoor ze in quarantaine moesten – hopelijk net zo gedwongen als de test zelf.
Blijven een paar vragen open.
We mogen aannemen dat de passagiers allemaal bij het instappen in Zuid-Afrika een bewijs van vaccinatie, genezing of een negatieve test hadden moeten laten zien. Waarna me de schrik om het hart sloeg: in de elf uur die de vlucht duurde had tien procent van de reizigers al een besmetting opgelopen, naar ik aanneem stilzittend en met een mondkapje op. Omikron, wat ben je een geweldig besmettelijke variant!
En dan die kinderen. Ik wil geen oordeel vellen over mensen die er geen been in zien met een kind van tweeënhalf jaar een retourtje Zuid-Afrika te boeken en dan niet zelf voor zo’n kind kunnen zorgen als de reis niet meer honderd procent volgens het boekje blijkt te verlopen – kortom, een lange vliegreis aanzien voor iets dat vergelijkbaar is met de bus van Bussum naar Naarden. Maar een beetje onnadenkend lijkt het me wel.
Astrid wist genoeg en keerde terug naar haar vaste schaar medewerkers en de droge witte wijn. Die vermoedelijk niet zo droog werd gedronken als ze werd ingeschonken.
En het politiebureau in Hoofddorp is hopelijk de hele ochtend al in opperste staat van paraatheid.
Want Oscar en zijn kompanen komen er aan.
________