Het had natuurlijk wel iets romantischer gekund, zoals vorig jaar, toen ik me, moederziel alleen, op Eerste Kerstdag door de versgevallen sneeuw ploegde, en de autoradio een alles omverstotende kerstpingel liet horen. Ik was toen op weg naar een in een eenzaam duister woud gelegen blokhut, teneinde me te laten testen op de toen nog geheime infectieziekte, die dreigde de wereldbevolking met man en muis te vernietigen. Good riddance, zegt de Engelsman dan.
Maar ik overdrijf, want geen riddance natuurlijk, geen Eerste Kerstdag, geen sneeuw en geen kerstpingel.
Maar nog altijd wel een tent op een afgelegen terrein, normaal eenmaal per jaar het toneel van een in potentie supervirusverspreidend evenement, formerly known as Pinkpop. En het was op 30 december. En een sombere zondagmiddag.
De volgende ochtend een verheugend bericht: de uitslag van negatief.
Maar dat was toen, en nu is nu.
Een ietwat ongelukkige combinatie van gebeurtenissen bracht mij (of liever Djamila) ertoe een coronatest aan te vragen. Ik was snipverkouden, had de befaamde loopneus en smaak- en reukverlies, was bij twee evenementen geweest waarbij de meeste andere aanwezigen nog altijd niet gehoord hadden, of leken te hebben, van de coronapandemie – en de jaarlijkse griepprik net iets te laat gepland was. En eerlijk is eerlijk, ik blafte nog net niet mijn longen eruit. Daar staat tegenover dat ik geen koorts had, maar met die smoes kom je tegenwoordig niet meer weg.
Wel had ik, ik vermeldde dat al eerder, de twee van rijkswege gratis verstrekte zelftests toegepast, beide met negatief resultaat.
Tegen de mevrouw van de GGD met wie ik de afspraak maakte, zei ik dat ik wel wist waar de wattenstaf in mijn voorhoofd gestoken zou worden: Pinkpop. Maar nee zei ze, ik heb voor u alleen het adres Palemigerboord 401 in Heerlen.
Verrassing. Dat was toch Garage Loven, waar ik nog een vermakelijke herinnering had, zie mijn eerdere stukje aangaande dit onderwerp.
De garage bleek al een tijd leeg te staan en was begin november ingericht zoals alle vaccinatiecentra van de laatste tijd: als de vertrekhal van een vliegveld. Nu ook voor al uw testerij.
Dus niks met de auto door zo’n romantisch tochtige tent en zonder achter het stuur weg te komen die pin erin geramd en tot ziens. Nee, nu scheen er een waterig zonnetje in die vertrekhal in een van de minst romantische delen van Heerlen – en dat wil wat zeggen – en daarin de twee heftig lonkende dames van de GGD. Die ons in hun hokje lokten waar ze ons onder andere omstandigheden knipogend en omhelzend en zachtjes in de nek kussend zouden hebben opgevangen, maar dat ging natuurlijk niet wegens de maatregelen, maar het had er wel de sfeer van. Hup die pin even in de mond (‘Zeg eens AAA’) en in het rechterneusgat en klaar. Nog net niet op handen gedragen keerden wij terug naar de auto.
Binnen 48 uur uitslag. Wij zien die in het volste vertrouwen tegemoet.
Update: afgelopen nacht om 00.20 kregen wij beiden bericht dat de test negatief was uitgevallen.
________
Laatste reacties