SanteLOGie

Je krijgt het niet cadeau

Net op het moment dat ik voldoende moed en materiaal heb verzameld om in een magistrale column voor de komende decennia een geniepige combinatie van het omikron-armageddon en de grote kladderadatsj uit te roepen (en dan nog veel en veel erger) stuit ik op een volstrekt onopgelost probleem: wat wil ik voor Sinterklaas?

Niet dat we er hier thuis iets aan doen, alleen de kleinkinderen krijgen wat omdat die heel geraffineerd wel en niet geloven aan de goedheiligman, mede omdat ze ook wel weten dat Sinterklaas een vieze ouwe man is die zijn poten niet kan thuishouden. (Ik zou wel een modern kind willen zijn. Volstrekt illusieloos en toch vrolijk.)

Ik ben zelf op de leeftijd van Sinterklaas aangeland en het grote voordeel van die leeftijd is: ik hoef me nergens meer illusies over te maken, het risico dat ik halverwege het project of, nog erger, een dag na de oplevering, de pijp des levens aan iemand anders moet overhandigen, met andere woorden: op die ochtend wakker word en tot de conclusie moet komen dat ik dood ben.

Het enige waarover ik soms, heel kort even, nog druk om maak is dat de redevoeringen aan mijn geopende groeve al net zo mis zullen zijn als de verkeerde cadeautjes die ik mijn hele leven heb mogen ontvangen.

Het ergste cadeau ontving ik een jaar of 75 geleden – ik schrik er nog geregeld van wakker – was een zaag. Ik wilde gewoon hout zagen, ik had dat vermoedelijk ergens gezien, de hongerwinter was net achter de rug en veel bomen hadden via de handzaag de weg naar het fornuis gevonden, en ik wilde dat ook, zage, zage, wiedewiedewagen, Jan kwam thuis om een boterham te vragen.

Ik was er die keer al vroeg bij, keek over de trapleuning naar rechts waar ik de met cadeaus bedekte eettafel in de woonkamer kon zien staan en wist meteen dat het een zware dag voor me zou worden; het was geen echte zaag geworden, maar een waardeloos blikken gevalletje waar kinderen van drie geen kwaad mee konden, ik was daarentegen acht jaar en al jaren de eerste van de klas.

Bij de eerste poging om te zagen sloeg het zaagblad dubbel en bij het terugvouwen brak het af.

Het kostte me veel moeite maar ik kon ondanks die ramspoed nog blijmoedig roepen dat het precies het zaagje was waar ik naar verlangd had, ik moest alleen leren er een beetje voorzichtiger mee om te gaan, en daar ging ik mijn stinkende best op doen.

Sindsdien koop ik uitsluitend zagen van het beste staal van de beste Zweedse merken. Ik koop ook zelf mijn eigen sokken, onderbroeken en overige kledij en ook fietsen, brommers, typemachines, auto’s, hakselaars, camera’s. (Ook vaak miskleunen, maar dat is een ander verhaal.)

Alleen de geschenken die een lange adem hebben – huizen, bijvoorbeeld) die heb ik uit mijn hoofd gezet. Ik zou nog altijd het perfecte onderdak kunnen aanschaffen of, liever nog, zelf bouwen. maar de angst dat ik er zelf geen seconde van zou kunnen genieten, gezien mijn leeftijd, weerhoudt me ervan.

Ook al omdat ik mijn erfgenamen niet met al die rare fratsen van mij, door mijzelf gemaakt of aangeschaft, wil belasten.

Wat doen we trouwens met Kerstmis?

________

hhBest

Boek & Film 

Het is toch een complot, of niet?

En toen… begon het zachtjes te sneeuwen.

Leuk om een romantisch verhaal mee te eindigen, maar ik vind er eerlijk niks romantisch aan dat we nog minstens twee maanden van dat flamoesweer, om d’n Vlaming maar eens te citeren, zullen moeten verdragen, het weer waarbij de neusholtes elke ochtend weer opspelen als de kat die zich verveelt – of zoiets.

Vanochtend de pneumokokken-vaccinatie gehaald, de mevrouw die mij er pijnloos aan hielp had fraai opgemaakte ogen, want mondkapje. Ik stelde haar voor te gaan werken aan een apparaatje waardoor je én een mondneuskapje, én een bril en én twee gehoorapparaten kon dragen zonder dat die elkaar in de weg zaten en op elk gewenst moment een chaos creëren waarbij de gehoorapparaten (‘de oorbellen’, zegt de buurvrouw) het dichtstbijzijnde putje opzoeken om er definitief in te verdwijnen – tegenwoordig kosten twee van die apparaten tegen de vijfduizend euro en dat is een bedrag dat ik niet elke dag contant in mijn bezit aantref.

En dan heb ik het nog niet over de zeiloren die je van al die dingen tegelijk krijgt.

Ze wist het ook niet. Zoals ze zich ook zorgen maakte over de zestien Nederlanders die besmet en wel in Spanje verdwenen waren, hoewel ze wel, met mij, blij was te mogen constateren dat de marechaussee – de koonke masjee – op Schiphol de quarantaineklanten uit Zuid-Afrika scherp in de gaten houdt. Maar hoe dat allemaal mogelijk was gemaakt en door wie, geen idee.

Of ik iets zal hebben aan die pneumokokkenspuit, dat weet ik natuurlijk ook niet, mijn vader en mijn oudste zus zijn door ‘iets’ met hun longen overleden, dus doe mij die spuit maar, je moet tegenwoordig alles zelf bedenken, en dan vooral op gebieden waar je vroeger tien jaar voor dokter moest studeren.

Nieuwe maatregelen nu er iets griezeligs uit Zuid-Afrika is gearriveerd? In veel landen wordt daar resoluut naar gegrepen, maar Hugo & Mark willen natuurlijk weer een week of twee, drie de tijd nemen, en het zeker is tot het echt te laat is en ook zinloos om het vliegverkeer nog stil te leggen.

Is er echt niemand die mij haarfijn kan uitleggen wat het verband is tussen deze vertragingsacties enerzijds en het uitblijven van een nieuw kabinet anderzijds?

Ik sluit niet uit dat de hele coronapandemie de neiging tot complotdenken heeft aangewakkerd.

Maar ik zou het in dit geval toch maar eens tot de bodem en daar voorbij uitgezocht willen zien.

Intussen mag het van mij zachtjes blijven sneeuwen.

_______

hhBest

Boek & Film 

Laat uw kop maar rollen

Was dat een verrassing? Voor mij toch wel een beetje. Ik bedoel: dat blijkbaar zonder dat er veel ruchtbaarheid aan is gegeven tienduizenden Nederlanders alweer maandenlang over de wereld zijn uitgezworven, op zoek naar een leuke nieuwe variant van het Covid-19-virus. Dat had toch al lang ‘meegenomen’ moeten worden in de overwegingen van het OMT en dus van het kabinet? Heeft echt niemand er ooit aan gedacht om minstens te proberen om dat enorme lek te dichten? In combinatie met die halfzachte lockdowntjes?

Of was daar een te groot economisch belang mee gemoeid? Is het een wonder dat bij het raken van de stront in de ventilator meteen ook uitgerekend twee KLM-vliegtuigen met samen 600 passagiers betrapt werden? En dat was geen klein bier: zelfs de simpele maatregelen die in de luchtvaart nog golden waren blijkbaar bij vertrek uit Zuid-Afrika niet gehandhaafd, want hoe kwamen die zestig besmette mensen anders aan boord dan door het dichtknijpen van een oogje? Bewijs: toen er naderhand op andere vliegtuigen wèl normaal gecontroleerd werd, mocht de helft van de passagiers niet mee.

Een beetje lam moesten de autoriteiten toegeven dat wij op die manier wel heel gemakkelijk een potentieel gevaarlijke variant hadden binnengehaald.

(Denk nog even na. 1.Er wordt veel gepraat over het akelige feit dat grote delen van de wereld en met name Afrika achterloopt bij het vaccineren. 2.Wat Zuid-Afrika betreft is al eerder sprake geweest van een venijnige variant van Covid-19. 3. Hoe haal je het dan in je hoofd er niet voor te zorgen dat er wel gevaccineerd wordt enerzijds, en er géén vakantiegangers heenvliegen anderzijds?)

Er is ook veel gepraat over de stoethaspeligheid waarmee de Nederlandse regering vanaf het begin en nu al bijna een jaar zonder officieel mandaat, de pandemie heeft aangepakt. Ik heb tot nu toe steeds gedacht: ga er zelf maar aan staan, het is nog nooit vertoond, laat die lui werken en volg de maatregelen op, hoe krakkemikkig en te laat ook.

Maar dit gevalletje is van een andere orde. Dit riekt naar moedwillige nalatigheid. En dan bewaar ik het woord ‘corruptie nog maar even voor een andere gelegenheid.

Of Omikron een milde of een keiharde variant is van Covid-19 doet niet ter zake.

Hier moeten koppen rollen.

_________

hhBest

Boek & Film 

Astrid de Jong en het Omikronvirus

En toen hadden we opeens Oscar. Ik neem jullie niks kwalijk, het was afgelopen nacht rond een uurtje of vier, ik luisterde na het nieuws even naar het programma van Astrid de Jong op Radio 1, waar je terecht kunt met al je schattige vraagjes, zoals deze: wat is droge witte wijn? Alle bijpassende grappen natuurlijk meteen: er zit niks in die fles, bijvoorbeeld. Of we nog bij het juiste antwoord arriveerden, namelijk dat in Romaanse talen het woord sec of secco of seco naast droog ook ‘niet zoet’ betekent, dat weet ik niet.

Want toen hadden we Oscar. Ik moet even geslapen hebben want ik viel ineens midden in een gloeiendhete nieuwsreportage, die trouwens bekwaam door Astrid werd afgewikkeld.

Oscar belde naar het programma want hem en velen met hem was de uren daarvoor veel leed aangedaan.

Hij was in Zuid-Afrika grond wezen kopen en gistermorgen argeloos in een KLM-vliegtuig gestapt, huiswaarts. Na bijna elf uur vliegen was het toestel op Schiphol geland, ongeveer gelijk met een ander vliegtuig, ook uit Zuid-Afrika en toen waren ze, inmiddels met zeshonderd man, potverdikkeme gedwongen, ja gedwóngen, een PCR-test te ondergaan. Astrid, alert als altijd, vroeg herhaaldelijk: hoe ging dat dan, dat dwingen? (Ik zag al drie sterke, in ME-pak gestoken marechaussees die Oscar in bedwang hielden tot de test was afgenomen). Maar Oscar prefereerde het er omheen te praten, we kwamen de details helaas niet te weten.

Maar dat alles werd ruimschoots gecompenseerd door de rest van wat Oscar te berde bracht. Hij sprak namelijk ook namens de overige zeshonderd reizigers, die urenlang op Schiphol werden vastgehouden voor die PCR-test, gisteren nodig geworden doordat vliegverkeer uit Zuidelijk Afrika niet meer mogelijk was wegens de Omikron-variant aldaar.

En onder wat voor omstandigheden! Uren lang niets te eten of te drinken, ja, één glaasje cola en een reep chocola, en er waren mensen met kinderen bij, hij had iemand gezien met een kind van tweeënhalf jaar, geen babymelk, niks voorhanden.

Kortom: Oscar had al een stel medestanders verzameld en hij ging aangifte doen tegen de GGD Kennemerland (ik kan het niet laten: Oscar zei ‘Kernemerland’, later sprak hij ook van ‘symptonen’) en tegen het ministerie van Volksgezondheid, die zich, als ze toevallig naar de radio luisterden, wel een hoedje zullen zijn geschrokken.

Intussen sijpelde het nieuws door dat zeker zestig van de 600 passagiers een positieve PCR-test opleverden, waarvoor ze in quarantaine moesten – hopelijk net zo gedwongen als de test zelf.

Blijven een paar vragen open.

We mogen aannemen dat de passagiers allemaal bij het instappen in Zuid-Afrika een bewijs van vaccinatie, genezing of een negatieve test hadden moeten laten zien. Waarna me de schrik om het hart sloeg: in de elf uur die de vlucht duurde had tien procent van de reizigers al een besmetting opgelopen, naar ik aanneem stilzittend en met een mondkapje op. Omikron, wat ben je een geweldig besmettelijke variant!

En dan die kinderen. Ik wil geen oordeel vellen over mensen die er geen been in zien met een kind van tweeënhalf jaar een retourtje Zuid-Afrika te boeken en dan niet zelf voor zo’n kind kunnen zorgen als de reis niet meer honderd procent volgens het boekje blijkt te verlopen – kortom, een lange vliegreis aanzien voor iets dat vergelijkbaar is met de bus van Bussum naar Naarden. Maar een beetje onnadenkend lijkt het me wel.

Astrid wist genoeg en keerde terug naar haar vaste schaar medewerkers en de droge witte wijn. Die vermoedelijk niet zo droog werd gedronken als ze werd ingeschonken.

En het politiebureau in Hoofddorp is hopelijk de hele ochtend al in opperste staat van paraatheid.

Want Oscar en zijn kompanen komen er aan.

________

hhBest

Boek & Film 

Regeren was vooruitzien

Door Peter Stiekema

Regeren is vooruit zien. Een, in ieder geval in mijn ogen (en niet te vergeten oren) een heel oud spreekwoord. Ik bezigde het nog wel eens bij het Limburgs Dagblad, wanneer ik onmiddellijk na de vakantie een planning trachtte te maken voor onze kerstspecial en niet te vergeten het oudejaarsnummer. "waar gaan we onze lezers dit jaar mee verrassen heren (en een enkele dame) ?", vroeg ik dan vriendelijk, maar dringend, sommigen zouden zeggen dwingend.

Soms kreeg ik dan de vraag terug op welke data Kerstmis en oudjaar dit jaar dan wel niet zouden vallen, waarna ik meestal zachtkens begon te wenen. Uiteindelijk verschenen die bijlagen toch, ook nog op de goede datum, maar op het laatste nippertje was er altijd veel werk aan de winkel.

Deze gedachten overvielen mij toen ik het regeringsbeleid van de afgelopen jaren en van het heden nog eens tegen het licht hield. Regeren was bepaald geen vooruitzien. In tegendeel zelfs. Overal in Europa is men al druk bezig de derde spuit tegen corona te zetten, maar niet in Nederland. Ik woon, als Nederlander, nu pas een drie maanden in België, maar ik heb aanstaande woensdag  al een uitnodiging om die prik al te gaan halen. In Tongeren, de oude Gallische stad van Lambiorix.  Prima geregeld dus. In Nederland holt men van de ene halve maatregel naar de andere, succes bepaald niet verzekerd.

Ook van achteromzien heeft de Nederlandse overheid weinig besef. Er zouden nu toch naar aanleiding van tal, in de afgelopen jaren gemaakte, bijna misdadige, fouten bij de belastingdienst, bij het sluiten van essentiële ziekenhuizen, de afbraak van de ouderenzorg, het geklungel in Groningen rond de aardgasbevingen en de schade daarvan, de afbraak van het leger, de onderbetaling van de mensen in de gezondheidszorg en al die andere blunders gerekend moeten worden op enig schuldbesef. Maar niks hoor, bij de onderzoeken naar het falen van de overheid krijg je zelden meer te horen van bewindslieden, Rutte voorop: 'Daar heb ik geen actieve herinnering aan'. Een kreet die inmiddels door de misdadigerstop van ons land met enige gretigheid is overgenomen. Zij hebben evenmin  enige herinnering aan het opdracht geven van alle mogelijke misdaden, desnoods rechtstreeks uit de gevangenis zelf.

En wanneer krijgt Nederland nu eindelijk eens die nieuwe regering, waar al zo lang op wordt gewacht. De negen maanden zijn bijna voorbij en nog is er van barensweeën niets te merken. Kan die 'liefdesbaby' van dezelfde vier partijen, die ons land de afgelopen jaren in hun klauwen hebben gehouden, niet als buitenbaarmoederlijk worden beschouwd? In hemelsnaam toch maar nieuwe verkiezingen dan? Want dit zooitje ongeregeld kan ons toch niet de beloofde nieuwe politiek van openheid en eerlijkheid brengen met al hun achterkamertjesgekonkel?

Vuilnismaaaaaan, kunnen al deze politici, mannen en vrouwen, ook nog mee, met al die andere lege zakken en dozen? Vooruit met de geit dan maar. 

Elegie voor pessimisten

Vanmorgen een rare pijn in de rechterbovenkaak. Als ik er op druk voel ik een pijnscheut naar de hersenen. Ik hoor bij het neussnuiten rare piepgeluiden in beide oren. Als dit aanhoudt, ga ik ermee naar de dokter.

Zou ik er vroeger mee naar de dokter gaan.

Bij de huisarts kun je nog wel terecht, maar daarna gaapt de duistere afgrond van Code Zwart, de wereld van de ‘afgeschaalde zorg’.

We zijn bijna op het niveau waarop de dokter geen oplossing meer weet en zegt: noemt u maar een paracelamolletje. Gelukkig zijn die pijnstillers vrijwel gratis te koop bij elke winkel op de hoek, nog net niet bij de fietsenmaker of de slager, maar dat komt nog wel.

Want ik heb zo’n bang vermoeden dat de Nederlandse gezondheidszorg, eens ons trotse vlaggenschip, de beste op aarde, aan het wegkwijnen is, of al weggekwijnd is, naar het stadium van ‘neemt u maar een paracetamolletje’. De dokter heeft nog wel een oplossing, maar geen tijd en geen bed die bij de oplossing onontbeerlijk zijn.

Ik hoor dat er al mensen sterven aan kanker en hartkwalen die tot voor héél kort bij De Wereld Draait Door werden besproken als ‘binnenkort gelijk aan een griepje’, of nee, dat is inmiddels een fout begrip, werden besproken als ‘binnenkort behandelbaar en hoogstens een chronische aandoening’. Of je daar wat aan had, daar zou de discussie verder over kunnen gaan, maar onzin: zulke behandelingen worden gewoon niet meer gedaan.

Ik was ooit in Kenia, ergens op het platteland waar een Nederlandse arts zich inzette voor de gezondheid van de bevolking. Die bevolking klitte de avond tevoren al bijeen bij de dispensary, ze hadden letterlijk dagen gelopen, in de hoop dat de dokter iets kon doen voor de meegebrachte mannen, vrouwen en gezellig dikke kinderen die elkaar en helaas ook mij aankeken met grote, hopeloze ogen, zeg maar rustig met lede ogen, omdat ze wisten dat de dokter het vooral moest hebben van een pijnstiller (een dispensary deelt pillen uit) en bemoedigende woorden.

De echte dapperen kwamen naar mij toe, ik liep wat doelloos over terrein, ik moest een reportage maken, en foto’s – maar ik had een bril en een baard en moest dus wel een wonderdokter zijn.

Ik hoor dat nu uit zuidelijk Afrika weer een interessante variant van Covid-19 onderweg is en die gaan we niet tegenhouden want het grote bedrijfsleven wil geen reisbeperkingen.

En ik zie dus aankomen dat de eenvoudige voorbijganger, zoals jij en ik, binnen niet al te lange tijd aangewezen zullen zijn op een apart tafeltje bij de Jumbo of de Appie, waar een gediplomeerd verpleegkundige die het in de officiële gezondheidszorg niet meer volhield, adviezen geeft bij allerlei aandoeningen – die misschien allemaal wel een tijdlang enig baat zullen hebben bij een paracetamolletje.

Ik wil degenen die hiervoor verantwoordelijk zijn niet direct aan de schandpaal nagelen (mede door gebrek aan palen en spijkers) maar wel even aanwijzen: de kortzichtigen met politieke macht die, nog niet zo lang geleden, duizenden artsen en verpleegkundigen hebben ontslagen en gezondheidsfaciliteiten verkleind of helemaal gesloten omdat je daarmee de belasting kon verlagen. Waardoor de mensen zeker weer op hen zouden stemmen.

Dat was geen incompetentie, maar moedwillige vernieling van een inderdaad schitterend instituut. Zij sloegen een weg in waarop terugkeer misschien mogelijk is, maar ten koste van hoeveel tijd en geld?

Genoeg aanleiding om die kaakpijn nog maar even voor me te houden en nog een paracetamolletje te nemen. Of ter afwisseling misschien ibuprofen. Nog moderner: oxycodon – dat schijnt, naast pijnstilling vooral een hele zachte dood te veroorzaken.

_______

hhBest

Boek & Film 

Stuur ze toch maar weg

Wat als een paal boven water staat, en waarom dat vergeefs is.

Het staat als een paal boven water dat Mark Rutte en Hugo de Jonge twee jaar de tijd hebben gehad te bewijzen dat zij totaal ongeschikt zijn voor enige leidinggevende functie, en daar met vlag en wimpel in geslaagd zijn.

Als het in plaats van een om zich heen grijpende ziekte iets anders had betroffen – een invasie van een buitenlandse mogendheid, een tsunami als gevolg van een vulkaanuitbarsting op de Canarische Eilanden – waren we nu weer een land dat kreunde onder de hak van de bezetter, dan wel van de kaart geveegd.

Maak even uw eigen keuze. Meer smaken zijn er niet. In beide gevallen zijn Rutte en De Jonge naar Engeland gevlucht, als vanouds een bekend toevluchtsoord van falende Nederlanders.

Genoemde twee politici hebben twee jaar lang laten zien waar hun belangen liggen: bij hun eigen partij, hun eigen achterban, hun eigen hachje als politicus. De maatregelen, of liever het gebrek daaraan, van de hele periode, en zeker van het afgelopen halfjaar, kunnen alleen maar gezien worden in het licht van de naderende gemeenteraadsverkiezingen en van de formatie van een volgende regering, ik durf niet eens meer te schatten welk van die twee politieke feiten als eerste aan de beurt zal blijken te zijn.

Ik voorspel dat de maatregelen van vrijdag 26 november, liever gezegd: van morgen, vooral rekening zullen houden met de belangen van ondernemers, en de overige achterban van het illustere tweetal, te weten de VVD en het CDA; ook de vaccinweigeraars horen met name tot het electoraat dat doorgaans op deze en andere rechtse partijen stemt. Dat zal ertoe leiden dat verplichte vaccinatie, een volkomen logische en alleszins redelijke maatregel, die niets met persoonlijke vrijheid of integriteit te maken heeft, niet eens ter sprake zal komen.

De dupe zijn weer de ouders die hun kinderen thuis moeten zien te vermaken, ten koste van hun onmisbare tweede baan – ook zo’n prestatie van elkaar opvolgende Rutte-kabinetten: dat het onmogelijk is geworden van één salaris een gezin overeind te houden.

Er zullen wellicht ook enkele op zich verstandig klinkende maatregelen genomen worden, maar aangezien de handhaving van die maatregelen niet geregeld is of kan worden, door bezuinigingen onder het Rutte-bewind door de jaren heen, komt dat neer op een wassen neus.

En het zal niet voldoende zijn. In Duitsland is men ook niet bereid onbeperkt slachtoffers van het Rutte-bewind een IC- bed te bieden. We zullen de stapels doodkisten zien die in inderhaast gegraven gaten worden begraven, waarna registratie van ‘waar ligt wie’ helaas niet goed lukt, een leuke verrassing voor de aannemers die onder een nieuw kabinet gaan graven voor de bouw van nieuwbouwwoningen.

Alle maatregelen zijn bij voorbaat als ontoereikend of contraproductief en vergeefs in de wacht worden gezet.

Kort samengevat: Rutte en De Jonge, benevens andere bewindslieden die er niks van gebakken hebben, moeten na kort overleg in de gezamenlijke vergadering van de beide Kamers der Staten-Generaal met pek en veren het duistere bos der politieke falers in worden gestuurd; benoem in hun plaats een paar willekeurige, maar dus wèl intelligente Kamerleden op de vrijgekomen posten die nu eens zonder last of ruggespraak aan het regeren slaan.

Zul je zien hoe snel corona met alle uitsteeksels tussen de benen ervandoor gaat.

______

hhBest

Boek & Film 

Het kon wat romantischer

Het had natuurlijk wel iets romantischer gekund, zoals vorig jaar, toen ik me, moederziel alleen, op Eerste Kerstdag door de versgevallen sneeuw ploegde, en de autoradio een alles omverstotende kerstpingel liet horen. Ik was toen op  weg naar een in een eenzaam duister woud gelegen blokhut, teneinde me te laten testen op de toen nog geheime infectieziekte, die dreigde de wereldbevolking met man en muis te vernietigen. Good riddance, zegt de Engelsman dan.

Maar ik overdrijf, want geen riddance natuurlijk, geen Eerste Kerstdag, geen sneeuw en geen kerstpingel.

Maar nog altijd wel een tent op een afgelegen terrein, normaal eenmaal per jaar het toneel van een in potentie supervirusverspreidend evenement, formerly known as Pinkpop. En het was op 30 december. En een sombere zondagmiddag.

De volgende ochtend een verheugend bericht: de uitslag van negatief.

Maar dat was toen, en nu is nu.

Een ietwat ongelukkige combinatie van gebeurtenissen bracht mij (of liever Djamila) ertoe een coronatest aan te vragen. Ik was snipverkouden, had de befaamde loopneus en smaak- en reukverlies, was bij twee evenementen geweest waarbij de meeste andere aanwezigen nog altijd niet gehoord hadden, of leken te hebben, van de coronapandemie – en de jaarlijkse griepprik net iets te laat gepland was. En eerlijk is eerlijk, ik blafte nog net niet mijn longen eruit. Daar staat tegenover dat ik geen koorts had, maar met die smoes kom je tegenwoordig niet meer weg.

Wel had ik, ik vermeldde dat al eerder, de twee van rijkswege gratis verstrekte zelftests toegepast, beide met negatief resultaat.

Tegen de mevrouw van de GGD met wie ik de afspraak maakte, zei ik dat ik wel wist waar de wattenstaf in mijn voorhoofd gestoken zou worden: Pinkpop. Maar nee zei ze, ik heb voor u alleen het adres Palemigerboord 401 in Heerlen.

Verrassing. Dat was toch Garage Loven, waar ik nog een vermakelijke herinnering had, zie mijn eerdere stukje aangaande dit onderwerp.

De garage bleek al een tijd leeg te staan en was begin november ingericht zoals alle vaccinatiecentra van de laatste tijd: als de vertrekhal van een vliegveld. Nu ook voor al uw testerij.

Dus niks met de auto door zo’n romantisch tochtige tent en zonder achter het stuur weg te komen die pin erin geramd en tot ziens. Nee, nu scheen er een waterig zonnetje in die vertrekhal in een van de minst romantische delen van Heerlen – en dat wil wat zeggen – en daarin de twee heftig lonkende dames van de GGD. Die ons in hun hokje lokten waar ze ons onder andere omstandigheden knipogend en omhelzend en zachtjes in de nek kussend zouden hebben opgevangen, maar dat ging natuurlijk niet wegens de maatregelen, maar het had er wel de sfeer van. Hup die pin even in de mond (‘Zeg eens AAA’) en in het rechterneusgat en klaar. Nog net niet op handen gedragen keerden wij terug naar de auto.

Binnen 48 uur uitslag. Wij zien die in het volste vertrouwen tegemoet.

Update: afgelopen nacht om 00.20 kregen wij beiden bericht dat de test negatief was uitgevallen.

________

hhBest

Boek & Film 

Zie ook de voordelen

Gisteren maakte ik er al melding van: afwezigheid van geur en smaak. Als gevolg van de aandoening die ik momenteel onder de leden heb. Ik houd het voorlopig op een stevige griep, morgen bepaalt de GGD met zijn eigen wijze heeft dat het wellicht wat anders is. Ook even de sterftecijfers in de regio gecontroleerd: al in geen maanden een dode gevallen in onze contreien. Aan Covid-019, bedoel ik dan.

Maar hoe dan ook: de afwezigheid van smaak en geur wordt het leven in één klap behalve veel interessanter, vooral ook veel onaantrekkelijker.

Als je niks proeft hoef je wat mij betreft ook niks te eten of te drinken. Maar dan komt de fijnproever in je boven drijven. Want het blijkt dat er wel degelijk onderscheid kunt maken tussen diverse smaken – met geuren is het wat minder. Smaken blijken namelijk voor een belangrijk deel uit mondgevoel te bestaan; zelfs zo sterk dat bij een zure augurk heel even denkt: mijn smaak is terug! Of dat een broodje met dikke plakken verse salami en een veegje knoflooksaus een vergelijkbaar genotgevoel oplevert, wel of geen smaak.

Het is ditmaal ook grotendeels anders dan vorige keren dat smaak en geur me verlieten. Ik proef nu echt helemaal niets, zodanig dat ik zonder moeite vanuit de krochten van mijn hersenen de bijpassende smaak toevoeg aan wat ik eet of drink. Voorbeeld: drie vingers pure campari, een drankje dat mij iedere keer weer verrast, door geur en smaak, daar is dus alleen de kleur van overgebleven en het mondgevoel. Maar dat is zo sterk dat ik moeite heb niet te roepen: ik proef het!

Er is één grote uitzondering: rode wijn geeft een ‘smaak’ van vloeibaar ijzer en dat is, kan ik je zeggen, absoluut zeer smerig. Als dat zo zou blijven zou het leven voor mij toch enigszins in waarde verliezen.

Wat ook niet prettig is: de twee of driemaal in mijn leven dat smaak en geur me ook verlieten duurde het een maand of twee voor ze terug waren. Voordeel is wel dat je ze daarna in hoge mate weer weet te waarderen, zoals je ogen opeens open gaan na een staaroperatie.

Het ergste is eigenlijk de angst dat geur smaak weg zijn en niet meer terugkomen.

Nou ja, niet aan denken.

Wel denken aan grote voordelen: zonder moeite de kliko’s reinigen en de cassette van het campertoilet leeggooien en reinigen.

Dan zie ik wel weer die Indiase pariah die tot zijn middel in de stront in het riool staat, om de dagelijks verstopping te verhelpen. Ik hoop voor hem van harte dat hij geregeld een fikse griep onder de leden heeft. https://www.youtube.com/watch?v=GvrjWlDgE4Y

________

hhBest

Boek & Film 

Contact met de GGD

De mevrouw van de GGD houdt zich duidelijk strikt aan de adviezen en werkt thuis. Dat kan ik weten, want op gehoorsafstand bevinden minstens twee kleine kinderen, ik hoor hun vrolijk gesnap via de telefoon.

Ze komt volkomen rustig over, heeft ook alle tijd – als hier in huis nog even een BS-nummer opgesnord moet worden, geen enkel probleem. Ze wacht wel even.

Wij tweeën, de mevrouw van de GGD en ik, weten waar we het over hebben en gaan dus snel door de vragenlijst heen, uiteraard pas nadat ze heeft vastgesteld dat ik inderdaad degene ben die ik voorgeef te zijn – wat iemand eraan zou hebben om in het kader van een coronatestafspraak zich als iemand anders voor te doen, dat zou ik niet kunnen voorstellen, maar bij de GGD kennen ze hun pappenheimers waarschijnlijk beter dan ik.

Ja, ik ben verkouden en ja, ik ben mijn smaak en reuk kwijt. (Dat laatste is nog een ingewikkelde kwestie, ik weet het niet eens zeker, andere keren dat ik reuk en smaak kwijt was in het kader van een griepje was er iets ijzerachtigs voor in de plaats gekomen en nu dus niet.)

Ik ben inderdaad tweemaal eerder getest, allebei met negatief resultaat, dat staat goed in mijn dossiertje bij de GGD en dat ik twee Pfizerprikken heb gehad ook. Ik vermeld ook nog trots dat ik afgelopen zaterdag respectievelijk hedenmorgen gebruik heb gemaakt van de twee doosjes met zelftest die mij van rijkswege geheel om niet beschikbaar zijn gesteld en dat beide tests een negatief resultaat hebben opgeleverd.

Ik ben zelf van mening dat ik geen covid-19-infectie heb. Ik kan die namelijk niet hebben 1. Omdat ik het hebben van covid-19 een beetje ordinair vind en 2. Omdat ik een aantal voor die aandoening noodzakelijke symptomen zoals kortademigheid en vermoeidheid niet heb en een aantal andere, niet Covidgerelateerde symptomen wel, zoals de eeuwige pijn boven het linkeroog waar een sinds jaar en dag opspelende neusholte zich bevindt (denk ik) en de spectaculaire snotproductie die daarmee samenhangt (let wel: ik ben geen dokter).

De hele voorstelling wordt enigszins in de war gestuurd doordat ik, zolang ik me kan herinneren, altijd in de periode van half oktober tot half november wel iets heb gehad, variërend van een spectaculaire keelontsteking, bekend als angina, tot de najaarsgriep. Ik denk trouwens dat laatste dicht in de buurt komt van waar ik werkelijk aan lijd. Al vele jaren geen griep gehad, mede door de griepprik, maar die kreeg ik dit jaar helaas wat aan de late kant, namelijk afgelopen zaterdag. Te laat! Te laat!

Nou ja, we gaan dus gezellig op onze trouwdag ons een potje in de neus laten porren in dat prachtige gebouw waar vroeger de roemruchte garage Loven in Heerlen gevestigd was, de garage waarin mijn Renault 30 lang, heel lang geleden tweemaal in twee weken tijd een nieuwe koppakking moest hebben. Maar dat is een geheel ander verhaal.

De mevrouw van de GGD maande ons om tot aan de uitslag van de test thuis te blijven en anders een mondkapje te dragen en anderhalve meter afstand te houden en dat kun je ons wel toevertrouwen: dat doen wij al bijna twee jaar.

______

hhBest

Boek & Film