Ontploft is Twitter er niet van, daar moet tegenwoordig toch altijd nog wel iets voor gebeuren. Het onderwerp van vandaag komt er wel dichtbij.
Ik heb hier al vaker de vraagstukken uit de rubriek ‘Wat zou u doen?’ in het Volkskrant Magazine tegen het licht gehouden wegens een zekere mate van absurditeit, maar deze is, wat mij betreft, enkele straatlengten erger dan wat ik tot nu toe op dit gebied meegemaakt heb.
Het vraagstuk dat voor de volgende keer (4 september!) aan de orde is gesteld luidt als volgt:
‘Mijn ouders hebben het nooit aangedurfd een huis te kopen hoewel zij beiden nog geen dag zonder werk hebben gezeten. Zij hebben hun hele leven gehuurd. Ik kan mij kwaad maken dat mijn ouders al jarenlang de woningcorporaties spekken en dit ook zullen blijven doen, ten nadele van zichzelf en mij. Mijn vrienden kunnen later hun studieschuld afbetalen of een deel van een huis bekostigen met hun erfenis, maar ik zal van mijn ouders niets erven. Zonder materialistisch over te willen komen wil ik mijn ouders duidelijk maken dat ik ze dit kwalijk neem, maar ik wil ze ook niet kwetsen.’ Man, (25), naam bij de redactie bekend.
Alvorens over te gaan tot diepgaande analyse van deze tekst, wil ik erop wijzen dat ik dit verhaal nog aanzienlijk absurder vind dan de uitzinnige regenjas die Ilse Warringa aanheeft op de omslag van het blad, maar hier misschien later meer.
Op Twitter regent het inderdaad reacties waarin niet alleen de naam Sywert regelmatig opduikt, maar waar ook in gesuggereerd wordt dat dit gefantaseerd moet zijn. Ik sluit dat niet uit, hoewel het wel geraffineerd gedaan is, gezien de kromme zinnen en rare punctuering.
Nu even zin voor zin.
Mijn ouders hebben het nooit aangedurfd een huis te kopen.
Hoe weet de geachte scribent dat zijn ouders dat niet aangedurfd hebben? Dan moet het onderwerp in huize Rancune toch ter sprake zijn gekomen. Afhankelijk van de leeftijd van de ouders (ik schat rond de 45-50 jaar) is het moeilijk of gemakkelijk geweest een huis te kopen. In 1974-1975 bijvoorbeeld was een hypotheekrente van tegen de 12 procent heel normaal, en toen moest je dus een behoorlijk salaris hebben of bijvoorbeeld iets leuks doen in de mondkapjeshandel, of in de huurmoordenarij, om zelfs een bescheiden huis te kunnen kopen. De absurde huizenprijzen hypotheekrente van het moment zijn van recente datum en zullen ook spoedig met een daverende knal tot het verleden gaan behoren.
Aan een huis in eigendom zijn bijna uitsluitend nadelen verbonden. Ja, je mag er aan knutselen zoveel je wilt, maar je moet het ook onderhouden, wil het niet op zekere dag in elkaar storten waar je bij staat. De hypotheekrenteaftrek hoort tot zo goed als het verleden. Als je je huis onder normale omstandigheden op de woningmarkt, dus niet de huidige situatie, plotseling kwijt moet raken omdat je naar een betere baan aan de andere kant van het land verhuist, kun je er soms maanden mee blijven zitten en kun je er alleen vlot vanaf komen door een groot deel van de overwaarde weg te gooien.
Aan een huurhuis zijn grote voordelen verbonden. Ja, je hebt de huurprijs niet in de hand, maar je komt desnoods ook in aanmerking voor huursubsidie. Onderhoud heb je er niet aan (al schijnen er tegenwoordig verhuurders te zijn die het onderhoud vooral zien als iets dat je aan je laars kunt lappen.) Woningcorporaties, want daar is hier sprake van, doen dat onderhoud, verneem ik, redelijk goed.
…hoewel zij beiden nog geen dag zonder werk hebben gezeten…
Dat is mooi voor die mensen, maar dit is achteraf praten.
Ik kan mij kwaad maken dat mijn ouders al jarenlang de woningcorporaties spekken en dit ook zullen blijven doen, ten nadele van zichzelf en mij.
Dit is totale onzin. De corporaties verdienen wellicht aan de huur, maar dat is normaal in een kapitalistische maatschappij als de onze, van ‘spekken’ is dus geen sprake. Als je een huis huurt, koop je onderdak, je moet niet doen of huren weggooien van geld is.
Mijn vrienden kunnen later hun studieschuld afbetalen of een deel van een huis bekostigen met hun erfenis, maar ik zal van mijn ouders niets erven.
Daar duikt het woord ‘erfenis’ op. Hoe durf je je een beeld te verschaffen van de toekomst op basis van investeringsmogelijkheden waarvoor je zelf geen poot hebt uitgestoken (buiten de vier poten die je ooit, heel lang geleden, uit je moeder hebt gestoken) te weten: de erfenis. De betrokkene heeft kennelijk studieschulden, moet dus een behoorlijke opleiding hebben en heeft dan zo’n kikkerperspectief? Wie zegt dat zijn ouders van die mooie vaste banen en die lage huur geen interessante spaarrekening hebben overgehouden? Hoe weet je zo zeker dat een eigen huis een fikse erfenis oplevert? Houd hij er rekening mee dat zijn ouders, indien zij een huis hadden gekocht, dat na hun 65ste verjaardag zouden kunnen verkopen en de poet opmaken met een jarenlange reis rond de wereld in een peperdure camper?
Zonder materialistisch over te willen komen wil ik mijn ouders duidelijk maken dat ik ze dit kwalijk neem, maar ik wil ze ook niet kwetsen.’
Het heeft niks met materialisme te maken, lijkt mij, maar meer met een voor een 25-jarige met een behoorlijke opleiding onthutsende kinderachtigheid, niet ouder geworden dan een jaar of 8.
Dus mijn advies: confronteer je ouders met je grieven, op voorwaarde dat je moeder helpt je over de knieën van je vader te leggen en hem behulpzaam de mattenklopper aanreikt voor een duchtig pak klappen. En zonder eten naar bed.
Ben je helemaal een haartje betoeterd.
_______