Door Peter Stiekema
Mijn kapper, René, is een dezer dagen overleden. Nou en, hoor ik u vragen, wat hebben wij daarmee te maken? Ik zal het u proberen uit te leggen. René werd mijn kapper in 1989, toen ik in het Zuid-Limburgse dorp kwam te wonen waar hij zijn negotie had, op de hoek van het grote, maar nog steeds tamelijk lelijke, dorpsplein.
Zijn zaak lag naast een andere kapsalon, die vooral door de dames van het dorp werd en wordt gefrequenteerd, onder wie destijds mijn ook al lang geleden overleden ex-vrouw..
In mijn leven heb ik altijd bewust gezocht naar kappers, met wie ik een sociale relatie kon opbouwen. Een vertrouwensband, zoals je die ook met je huisarts probeert te creëren. Met René is dat absoluut gelukt. We hadden ongeveer hetzelfde gevoel voor humor. Bovendien konden we alles tegen elkaar zeggen, zonder dat we bang hoefden te zijn, dat dat verder werd verteld.
In, ik meen 1994, resulteerde onze vertrouwensband in een interview voor een speciale Indonesiëspecial van mijn krant, het Limburgs Dagblad. De reden voor die bijlage ben ik inmiddels al weer lang vergeten. Hij was een paar jaar eerder met een sympathieke, Indonesische, vrouw getrouwd, dochter van een generaal, die hij ruim daarvoor had leren kennen, toen zij Nederlands studeerde in Sittard op wat nu de Fontys Hogescholen heet. Zij kregen een schattig dochtertje, dat inmiddels ook al weer tegen de dertig loopt. De tijd drinkt je ziel steeds sneller leeg.
Een paar jaar geleden ging René met pensioen. Hij verkocht zijn zaak aan mensen die er een schoonheidsinstituut vestigden. Hij bleef zelf nog een paar jaar thuiskapper, voor die mensen met wie hij een band had opgebouwd.
Ook ging hij Franse les nemen en hij wilde nog graag een reis maken naar Frankrijk of desnoods Franstalig Wallonië, om daar met de plaatselijke bevolking zijn kennis te delen en in het Frans te kunnen converseren. Maar ondertussen werd bij hem kanker vastgesteld, waaraan hij dus deze week is overleden.
De tandeloze tijd heeft hem uiteindelijk ingehaald. Ik heb een nieuwe kapper moeten zoeken. Zijn buurman aan datzelfde, wat droefgeestige plein in het dorp mijner inwoning, knipt mij voortaan, als ook mijn huidige vrouw haar haarbeurt krijgt. Maar 32 jaar bij hem, zal ik wel niet meer halen...