Door Guido t’Sas
Van mijn voornemen om ergens niks over te zeggen, komt weer eens niets terecht. Het Máxima-interview. Uiterst voorspelbaar, zoals ook de reacties. Wie dan ook zich rechtstreeks met leden van het Koninklijk Huis bezig houdt, heeft zich aan de richtlijnen te houden. Tot en met zelfs wat gevraagd mag worden en wat absoluut taboe is. En achteraf zwijgen natuurlijk. Geef mijn portie maar aan fikkie.
Miljoenen keken wel naar het gesprek met een mevrouw, door wie ze volgens een krantenkop zijn betoverd. Laat ik het maar houden op een knappe, uiterst slimme dame die toentertijd een schatrijke kroonprins aan de haak heeft geslagen en zelfs ‘s werelds harten heeft veroverd met haar niet aflatende pleidooien voor ‘een bankrekening voor de armen’, zonder er aan toe te voegen hoe die en door wie gevuld moet worden. Blauw Bloed een en andermaal.
Als mannequin van gretige designers uit binnen- en buitenland is mevrouw uiteraard ook zeer geslaagd, met als bijkomend voordeel dat modellen, zoals ze tegenwoordig heten, altijd met een chagrijnige blik over de catwalk marcheren, terwijl mevrouw op z’n minst glimlacht.
Slim en succesvol is mevrouw, maar niet zonder domme fouten. Had ze ‘ik ga niet mee’ bij die vermaledijde vakantiereis moeten zeggen? Uiteraard. Heel iets anders dan achteraf minzaam toekijken als de echtgenoot zegt dat ‘het pijn doet’. En aangespoelde migranten op Lampedusa aanschouwen met zo’n lawaaihoed op? Ach, laat ook maar.