SanteLOGie

Eindeloos demissionair

Terwijl Nederland zich klaar maakt om nog één keer een grote klapper te maken door India in te halen (denk: lijken in de straten) doet de Tweede Kamer aanstaande donderdag nog eens poging de chaos te veranderen in een regelrechte ramp, door nog eens met alle zeventien fracties als hongerige aasgieren aan te vallen op een stapel papiertjes met daarin het verslag van een vergadering van het kabinet uit november 2019.

Als het aan de geachte afgevaardigde Azarkan ligt, kan de vergadering kort zijn: hij dient een motie van wantrouwen in, de Kamer neemt – met uitzondering van de VVD, uiteraard – die motie aan en gaat over tot de orde van de…

Ho, wacht even.

Zou het zo gaan? Ja? En dan?

Zoals uit en te na benadrukt: het kabinet is zelf al afgetreden, zit er alleen nog maar omdat het land tenslotte geregeerd moet worden, iedereen weet dat als Rutte cum suis naar huis gaan de zon niet meer opgaat, de verkeerslichten overgaan op blauw knipperlicht, het water uit het stopcontact komt en sneeuw uit de kraan, en dan duiken de vier apocalyptische ruiters op – en dat is geen deepfake, gewoon even laten omdraaien – en dan liggen inderdaad de straten vol lijken en breekt Nederland van Delfzijl tot Vaals af en zinkt naar een onvermoede onderzeese afgrond van kilometers diep – en dat komt heus niet doordat er twintig man te veel aan boord was. Of misschien ook wel.

De vraag is: willen we dat, om meer transparantie te bewerkstelligen en een nieuwe bestuurscultuur? En zo?

Ja maar, we kunnen toch nieuwe verkiezingen houden?

Kunnen we zeker. De voorzichtigen onder ons zullen zeggen: kijk naar de peilingen, verkiezingen laten alles bij het oude.

Ik ben daar niet zo zeker van. Er zal vermoedelijk wél een grote vernieuwing tot stand komen. Te weten een kabinet met Mark Rutte aan het hoofd en met als ministersploeg populaire bewindslieden als Geert Wilders, Diederik d’n Ezel, Theo Hiddema op Justitie, dat zal ze leren, Karolijn van der Plas op met ministerie van Boeren, Burgers en Buitenlui, Joost Eerdmans ook nog ergens iets, en de rest van die rechtse ballen die aan het roer komen ben ik even vergeten – dit is overigens wel het kabinet dat Rutte als ideaal voor ogen staat: Nederland als geheel in te leveren bij het grootkapitaal. Hetgeen neerkomt, als ik even mag overdrijven, op herinvoering van de slavernij.

Het alternatief voor dat kabinet en dus voor de verkiezingen is ook niet zo aantrekkelijk.

Het alternatief is dat – omdat het land geregeerd moet worden – het demissionaire kabinet voor altijd en onaantastbaar aan de macht moet blijven, zonder vaccinatie immuun voor moties van verdrietigheid, treurnis, afkeuring of wantrouwen; te zijner tijd zullen de ministers worden opgevolgd door hun zonen of dochters (Rutte door Jort Kelder).

Kortom: op de winkel passen, het ideaal van elke politicus van rechts, maar uiteraard wel de kassa beheren.

Zeg Brun, als ik je zo bezig hoor, zeggen ze hier in huis, kun je zeker wel op de proppen komen met je originele, miraculeuze oplossing voor dit land.

Ikke? Heb ik ooit beweerd dat ik ergens van verstand van heb?

Nou dan.

_________

hhBest

Boek & Film 

'Zorreg, dat je dur bij komt'

Door Peter Stiekema 

'Zorreg dat je dur bij komt, bij de marine, bij de marine' is de titel van een liedje van Tom Manders (Dorus). Uit de jaren vijftig, schat ik. Kennelijk is de nood bij de marine heel hoog, want er is een oorlogsschip uit de vaart genomen omdat er te weinig personeel voor is. De bemanningsleden worden al ingezet op andere schepen. Vandaar. In het Kremlin raken ze maar niet uitgelachen over het Nederlandse leger in het algemeen en de marine in het bijzonder. Nee, neem dan de Belastingdienst. Daar schijnt iedereen te willen werken.

Vroeger wisten wij het wel, kersvers uit militaire dienst en van de hbs. Als je helemaal niks kon, dan kon je altijd nog journalist worden. Als zelfs dat te veel gevraagd was, dan was sportjournalist een laatste redmiddel. Dieper kon je niet zakken. Maar werken bij de Belastingdienst is vandaag de dag echt de overtreffende trap: Als je helemaal niks kunt dan kun je altijd nog bij de fiscus gaan werken. Want de Belastingdienst is ongelooflijk populair, gemiddeld melden zich 13  kandidaten voor openstaande vacatures.

Ondanks het negatieve nieuws rond de toeslagenaffaire solliciteerden er vorig jaar bijna 50.000 mensen, een kwart meer dan in 2019. In 2017 meldden zich 'slechts' 15.000 sollicitanten. En dat ondanks alle schandalen rond de toeslagenaffaire en andere complete mislukkingen. Waarom wil je er dan toch aan de slag, vraag ik me in gemoede af. Vermoedelijk omdat je bij de fiscus als werknemer niets fout kan doen. Iedereen blijft zitten en verroert zich niet. Ontslagen word je niet, want er is altijd een tekort aan personeel. Nee, werken bij de Belastingdienst is een functie voor het leven met goede voorzieningen en een gegarandeerd pensioen. Hoeveel je ook blundert, al dan niet bewust. 

Dus, zorreg, dat je dur bij komt, bij de Belastingdienst, bij de Belastingdienst. Heus, leuker kunnen we het niet maken.

Kun je dansen op Pluto?

Je denkt al een maand op zeven: wat klagen de mensen toch dat ze er niet tegen kunnen, die lockdown, die quarantaine, die persconferenties, die kop van schoenen-Hugo, het haar van Kaag en Hoekstra. Het is toch lekker rustig: ik lees het ene boek na het andere, de pakjesbezorger belt prompt elke morgen om 8 uur aan, je komt niet aan en valt niet af.

En ja, je zit nog altijd met die onopgeloste kwestie van je longen, waar de dokters nu even geen tijd voor hebben, want covid.

En toen begon de afgelopen week.

Ik begon het ineens als ontoelaatbaar absurd te ervaren dat een op zich toch eenvoudige longfunctietest pas in september mogelijk zou zijn, en voor ik helemaal besefte (mag binnenkort geloof ik ook als: ik me besefte) had ik op de website van het Campus Sint Jan Ziekenhuis Oost-Limburg in de Belgische stad Genk het nummer van de longpolikliek gevonden en sprak ik een mevrouw die mij na één minuut meedeelde: ‘U kunt morgenmiddag om 14 uur 40 terecht. Brengt u uw Nederlandse ID-kaart mee en de Nederlandse Zorgpas, u krijgt van mij zo dadelijk een mail met een QR-code waarmee u naar binnen kunt komen.’

Toen ik de telefoon had neergelegd mompelde mijn immer bekommerde brein: ‘Allemaal leuk en mooi, maar mag je België wel binnen?’ Ik besloot mijn manmoedige bui nog even voort te zetten en reed de volgende dag zonder het geringste probleem over de grens en naar Genk. Ik werd voortvarend door de administratie geloodst en zat even later tegen over dokter Maarten Criel die mij uitgebreid ondervroeg en onderzocht – en wist van het bestaan van mijn huisarts en van haar roepnaam – en mij meedeelde dat ik op 4 mei het felbegeerde onderzoek kon ondergaan, twee zelfs en allemaal op diezelfde middag waarop ik ook van de bevindingen op de hoogte zou worden gesteld.

En dan moet ik iets bekennen. Ik was al euforisch doordat het in een geheel ander land dan (mag nu ook als: als) Nederland ineens mogelijk bleek een eenvoudige medische behandeling te ondergaan. Maar het werd bijna ondraaglijk toen ik de autoweg opreed, wat zeg ik: opschéurde, en de gaspedaal indrukte tot de snelheidsmeter op 180 stond (‘180 aantikte’, heet dat tegenwoordig). Tot ik een paar minuten later ‘moest aanschuiven’ (ik had de Belgische verkeersdienst op de radio) aan de file bij de gevolgen van een aanrijding, maar wat kon mij dat bommen, straks kon ik weer volgas, de waaghalzerij steeg mij naar het hoofd, de gedachte aan de fikse boetes die in België op te hard rijden staan vuurde mij juist aan – tot ik vlak voor de Nederlandse grens inhield, want daar had je natuurlijk de zeikerds van de verkeerspolitie.

Thuis pakte ik een biertje en ging in de zon in de tuin zitten en ik was blij en gelukkig zoals in tijden niet was voorgekomen.

Nu nog een leuke sympathieke Vlaams-sympathieke uitslag van dat onderzoek op 4 mei en ik kan er weer tegen.

Waar zullen we eens lekker heengaan als de pandemie eindelijk over is? (In Nederland gaat dat, naar ik verneem, voorlopig niet gebeuren, integendeel, maar dan verhuis ik toch naar België?)

________

hhBest

Boek & Film 

Wie wordt er rijk van Fieldlab?

De vraag waarmee dit stukje moet besluiten luidt uiteraard: wie in de regering of welke ambtenaar heeft zoveel invloed én lef dat hij of zij ervoor kan zorgen dat een idioot plan als Fieldlab niet alleen door mag gaan, maar ook nog eens meer dan miljard euro krijgt om het te bekostigen. Krijgen we niet snel antwoord op, vrees ik. Ik noem een paar steekwoorden: omkoping, maffia. Iemand wordt hier steenrijk van, daar kun je vergif op in nemen.

En dan wil ik het nog niet eens hebben om die totale leeghoofden die ‘eindelijk weer kunnen dansen in de zon’ of ‘eindelijk weer eens lekker kunnen suipe met vrienden’, en die alweer koortsachtig webshops afstruinen om ‘de juiste outfit’ voor het feest te kopen.

Maar gelukkig hebben de ‘organisatoren’ hun hand overspeeld. Ze kregen de gemeente Breda zover dat ze een ‘Oranjefeest’ mochten organiseren op een terrein in Breda, tienduizend kaartjes zijn al verkocht, het wordt een geoliede machine, ze brengen zelfs hun eigen drankwinkels mee – want daar wordt natuurlijk ook nog eens een smak poen mee verdiend, en dan heb ik het nog niet over de handel in pillen en poeders die ook enorm zal zijn.

Het ‘feest’ dat bestaat uit ongelooflijke teringherrie van de ‘muziek’ en gelal en gehos – en lui die teveel slikken suipe en spuite en dan bewusteloos neervallen en worden ingeleverd in het naburige Amphia ziekenhuis waar ze in het kader van de pandemie toch al niks te doen hebben.

En dat was precies één stap te ver – daar had Radio 538, je weet wel, die zender die afstamt van het scheepswrak waarvandaan Radio Veronica in een ver verleden uitzond – want dat ziekenhuis heeft daar geen zin in. En begon een referendum.

Het heeft mij al een tijdje verwonderd dat niemand zich druk maakt over de vraag wat de invloed van overmatig alcohol- en drugsgebruik betekent voor de besmettingscijfers. In het niet voldoende te prijzen programma ‘Even tot hier’ werd het gisteravond duidelijk getoond: in een café waar aanvankelijk iedereen keurig anderhalve meter afstand houdt, volgt onvermijdelijk na alcoholgebruik de polonaise.

Dat feest in Breda schuilt onder de paraplu van ‘wetenschappelijk verantwoord onderzoek’, maar bij mijn weten lijkt dat feest op van alles, maar totaal níet op wetenschappelijk verantwoord onderzoek, zoals voor en na gepostuleerd wordt. Waar is bijvoorbeeld de controlegroep, waarmee aangetoond zou kunnen worden dat wie getest is met de sneltest wel degelijk veilig kan deelnemen aan zo’n feest. En dan zien we nog even af van het vaststaande feit dat het aantal foute uitslagen van die sneltesten nogal hoog is gebleken en in een populatie van tienduizend man zeker enkele tientallen besmette personen zal opleveren.

En daarnaast uiteraard ook een opvallende groei in de dikte van de bankrekening van de organisatoren en wie weet van wie nog meer.

Vandaar dat ik zojuist de petitie ook getekend heb.

En ik de hoop uitspreek dat de burgemeester van Breda, toch een verstandig man want lid van de PvdA zich zal bezinnen op zijn primaire taak, namelijk de veiligheid van zijn burgers te garanderen.

______

hhBest

Boek & Film 

Publiceer niet wat je zelf niet begrijpt

En dan ontspint zich weer een zeer principiële discussie. Te weten: moeten de media voorzichtig zijn met publicaties over vaccins? De aanleiding is de berichtgeving over het al of niet gevaarlijk zijn van het Astra-Zeneca-vaccin. Kort samengevat: gebleken is dat vrouwen tussen de 18 en de 55 jaar een kans van ongeveer 1 op 250.000 hebben na de vaccinering met dit vaccin een trombose te krijgen, gecombineerd met een plotselinge verlaging van de stollingsfactor van het bloed. Inmiddels wordt er ook een verband gemeld van het vaderlandse Janssenvaccin met deze complicatie.

Wie wel eens de bijsluiter van een medicijn tot het einde toe heeft gelezen heeft, zoals ik zelf ook, wellicht wel eens gedacht: hallo, moet ik dat gaan slikken?

Ik geef hier het voorbeeld van een bijsluiter van een medicijn.(Ik noem straks welk. Veel voorkomende bijwerkingen laat ik hieronder achterwege.)

De belangrijkste bijwerkingen zijn de volgende.

Zeer zelden (bij minder dan 1 op de 100 mensen)

· Medicijnafhankelijke hoofdpijn

· Overgevoeligheid

· Bent u van negroïde afkomst of komt u uit het Middellandse-Zeegebied, dan kán het zijn (maar dat hoeft niet) dat u een aangeboren enzymgebrek heeft (G6PD-deficiëntie).

Na gebruik gedurende enkele maanden of jaren en bij hoge doseringen

· Leverbeschadiging. Verschijnselen hiervan zijn een gele verkleuring van het oogwit of de huid.

· Nierbeschadiging. Verschijnselen hiervan kunnen zijn bloed in uw plas, koorts en vasthouden van vocht.

· Bloedafwijkingen. Verschijnselen hiervan kunnen zijn onverklaarbare blauwe plekken, extreme vermoeidheid, keelpijn met koorts en blaren in de mond.

Neem contact op met uw apotheker of arts als u te veel last heeft van deze of andere bijwerkingen waar u zich zorgen over maakt.

Lever- en nierbeschadiging en bloedafwijkingen, gaan we dat risico lopen? Zelfs het zeer zeldzame risico van ‘minder dan 1 op de 100 mensen’? Nogmaals, de kans op die bijwerking bij Astra-Zeneca is nog eens 250 tot 2500 maal kleiner.

En let wel: het citaat hierboven komt uit de bijsluiter van… paracetamol!

Wat je nergens hoort vermelden is dat de farmaceutische industrie de bijsluiter ook gebruikt om zich juridisch in te dekken tegen schadeclaims.

Kortom: er is weinig aan de hand. Een verstandig mens weet dat hij niet moet meedoen aan een loterij, omdat de kans dat je iets wint ongeveer nul is. Maar omdat er altijd wel iemand is die een prijs wint nemen veel mensen die geringe kans voor lief en besteden er hun goede geld aan, vrijwel altijd meteen ook weggegooid geld.

De kans om een levensgevaarlijke complicatie van een vaccin op te lopen is weliswaar ongeveer nul, maar ondanks dat krijgen mensen wel eens die complicatie. En dus nemen veel mensen het ‘risico’ niet. En zien daarbij over het hoofd dat de kans dat je dan alsnog geïnfecteerd wordt het Covid-19 voor lief. Een virus dat voorlopig een echt angstaanjagende ‘bijsluiter’ heeft.

Hier zijn we weer terug bij de vraag: moet de pers aandacht besteden aan elk op zich uiterst miniem risico verbonden aan een vaccin (of andere medicijnen), of niet?

Heeft, andere vraag, de pers wel eens aandacht besteed aan de op zich relatief vaak voorkomende deels spectaculaire bijwerkingen van de meestgebruikte pijnstiller aller tijden? Bij mijn weten niet. Maar ja, alles dat met corona te maken heeft is natuurlijk heet nieuws. En dan verliezen journalisten wel eens een belangrijke regel van hun vak uit het oog: publiceer nooit iets waarvan je zelf de aard en de strekking niet begrijpt – maar waarvan je zeker kunt weten dat je er de nieuwsconsument onherstelbaar mee op het verkeerde been zet?

Dus het antwoord is: ja. Wees voorzichtig met klakkeloos publiceren van elk miniem stukje nieuws. Dit is geen censuur. In een medische rubriek die in de loop van de jaren enig gezag heeft verworven kan het uiteraard wel degelijk vermeld worden, mits in de bijbehorende context.

___________

hhBest

Boek & Film

Het wordt tijd voor een prik

Door Peter Stiekema

Ik ben 69 jaar en 7 maanden, heb serieuze hartproblemen, ben diabeet en daarenboven lijd ik ook nog aan obesitas. Dat laatste is natuurlijk eigen schuld. Je zou toch verwachten dat ik zo langzamerhand wel eens benaderd zou zijn voor het vaccinatieprogramma van minister De Jonge, Le beau Hugo, zoals hij zichzelf graag ziet. Niets van dat alles, dat kan nog wel een tijdje duren zei mijn huisarts laatst en dat is ook al weer meer dan een maand geleden.

Ik had mijn hoop gevestigd op het Jansen en Jansen-vaccin, een naam met een hoog Kuifjegehalte, dat in Engelstalige landen logischerwijs (?) Johnson en Johnson heet, maar ik schijn het te moeten doen met het AstraZeneca-vaccin. Mensen onder de 60 jaar worden daarmee niet meer ingeënt wegens wat bijwerkingen zoals trombose en je kunt er dood aangaan, maar dat kan van het virus ook. De kans dat je aan covid-19 sterft is zelfs vrij groot, ongeveer 1 tot 2 op de duizend mensen gaat op een tamelijk onplezierige manier het hoekje om dankzij Corona.  In 2020 zijn er 20.000 mensen in ons land overleden aan het virus en dat is op een bevolking van pakweg 17,5 miljoen toch al ruim boven de 1 per duizend. Tel je daarbij de overledenen uit 2021, dan kom je al dicht bij de 2. En dat is best angstaanjagend veel eigenlijk.

Vorige week vrijdag besloot het kabinet het inenten van zestigminners met het AstraZeneca-vaccin te staken. Uit heel Europa kwamen er meldingen over mensen (vooral vrouwen onder de zestig) die kort na hun vaccinatie last kregen van een zeldzame combinatie van bloedstolsels (trombose) en een vermindering van het aantal bloedplaatjes (trombocytopenie). In Nederland ging het om vijf dergelijke meldingen op een totaal van 400.000 gevaccineerde personen. Dan is dat risico dus een stuk lager dan bij het virus zelf.

De Nederlandse Gezondheidsraad adviseerde gisteren om alleen nog zestigplussers het vaccin toe te dienen. De raad stelt dat het risico op gezondheidsschade als gevolg van COVID-19 bij zestigplussers vele malen groter is dan hun risico op de zeer zeldzame bijwerkingen. En daar heeft die raad wel gelijk in. Bij hen zijn de voordelen van de prik het kleine risico dus waard. En bovendien hoeven op die manier op termijn wat minder pensioenen te worden uitgekeerd en gaat de gemiddelde levensverwachting wat omlaag. Het virus heeft vooral huisgehouden onder de oudste generatie en er zijn politici van niet nader aan te duiden partijen en jongeren die zeggen: 'Dat ruimt lekker op'.

Ondertussen halen we bij lange na niet de op de vorige persconferentie door De Jonge beloofde cijfers van eerste 400.000 per week (dat werden er de eerste week na de persconferentie 275.000 en de weken daarna zouden dat er 500.000 (per week) moeten zijn. Ook die aantallen worden bij lange na niet gehaald. Officieel waren er op 8 april ruim 2.100.000 inwoners van dit land gevaccineerd, maar officieus wordt inmiddels gesproken van 3.200.000 inentingen. Maar voor schattingen kopen we niet zoveel, zeker als die uit de omgeving van minister De Jonge afkomstig zijn.

Het besluit om te stoppen met AstraZeneca heeft volgens de minister geen grote gevolgen voor de vaccinatieplanning. "Mijn streven blijft nog steeds dat in de tweede helft van mei alle zestigplussers en mensen met hoog medisch risico hun eerste vaccinatie hebben gekregen en dat iedereen die dat wil begin juli ten minste één keer gevaccineerd is." Maar hij heeft al vaker de plank volkomen misgeslagen en het wachten is dus op de persconferentie van volgende week dinsdag en het daarop volgende debat. En ik blijf gewoon wachten tot ik eindelijk wordt opgeroepen. Het zal tijd worden.

Eerst vomeren, dan pas formeren

Door Peter Stiekema

Na de uitslag van de verkiezingen voor het voorzitterschap van de Tweede Kamer stond het vomeren (overgeven, kotsen, braken) me nader dan het (in)formatieproces onder leiding van de nieuwe informateur Tjeenk Willink.

Ik schaam me plaatsvervangend diep voor de koehandel, gedreven door VVD, D66 en CDA. Kort geleden werd  duidelijk dat deze partijen af wilden van het Kamervoorzitterschap van Khadija Arib. Telegraaf en RTL publiceerden daar uitgebreid over.

Van de door D66 lijsttrekker Sigrid Kaag beloofde nieuwe politiek van openheid  bleef dus al helemaal niets over toen bleek dat zij tijdens het Paasweekeinde nog contact had gehad met Mark Rutte. Daarbij was ook het Kamervoorzitterschap van mevrouw Arib ter sprake gekomen. Ook meldde Kaag Rutte toen dat D66 op dinsdag na Pasen met een eigen kandidaat zou komen.

Op die dinsdagmorgen, 6 april, werd de naam Vera Bergkamp toegevoegd aan de kandidaten voor het voorzitterschap van de Tweede Kamer. Gisteravond werd zij na een rommelig verlopen schriftelijke stemming, wat een amateurisme, die live werd uitgezonden op NPO Politiek, al na de eerste stemronde verkozen vóór (nu inmiddels ex-) Kamervoorzitter Khadija Arib en de wegens zijn politieke achtergrond (PVV) sowieso kansloze Martin Bosma.

Van de 139 geldige uitgebrachte stemmen bleken er 74 naar Bergkamp te gaan. Arib (PvdA) kreeg er 38 en Martin Bosma (PVV) 27. Het D66-Kamerlid haalde daarmee direct een absolute meerderheid. Verder stemmen was niet nodig. De teerling was al veel eerder geworpen, het laatst tijdens het paasweekeinde, hoewel Rutte en Kaag  kritiek verre van zich wierpen en een en ander tijdens het debat over de benoeming van Tjeenk Willink  op dinsdag ontkenden. Maar wie gelooft hun beiden nog?

VVD, CDA en D66 hebben samen 73 Kamerzetels. Ik schat dat Pieter Omtzigt niet op Bergkamp gestemd heeft. Dan hadden zij nog slechts 2 stemmen van elders nodig om aan die 74 stemmen te  komen, hoewel 70 er al genoeg waren. Arib kreeg 38 kiezers achter zich, wat weinig is voor een scheidende voorzitter. Die zijn vermoedelijk afkomstig van SP (9) PvdA (9) GL (8) en Denk (3) . Dan missen we nog 9 zetels, vermoedelijk afkomstig van SGP en CU. Ik hoop dat het mevrouw Bergkamp even slecht vergaat als een van haar VVD- voorgangsters, Anouschka van Miltenburg, die huilend via de zijdeur de Kamer moest verlaten. VVD en D66 verdienen dat. Mag ik nu effe un teiltje? D’r wil een Sinees na buitih.

Echt een despoot die weg moet

Een nieuwe wending in de discussie was wel een beetje noodzakelijk. De ontdekking namelijk dat Mark Rutte nu met pek en veren wordt weggejaagd omdat zijn gesprek met de eerste twee verkenners voor de notulist aanleiding is geweest op te schrijven: ‘Pieter Omtzigt functie elders’.

Is dat niet een te dunne aanleiding? Misschien wel – als het niet gegaan was over een Kamerlid dat al jaren de regering voor de voeten heeft gelopen met die kinderopvangtoeslagaffaire. Dat was uiteraard een zaak waar de VVD van zijn lang zal zij leven geen aandacht aan zou hebben besteed, omdat die fractie het wel prachtig vindt dat die verdomde armoedzaaiers ‘van onze centen’ een uitkering krijgen, en dan zijn er ook nog flink wat buitenlanders bij, notoir onbetrouwbaar, vinden ze bij de VVD, waar men, net als hun kiezers, als geen ander weten wat het is om onbetrouwbaar te zijn.

Ja, die aanleiding is dus aan de dunne kant.

Maar het was wel een mooie gelegenheid om een halt toe te roepen aan het zonnekoninggedrag van Rutte; de verkiezingsuitslag zag hij als aanleiding om in zijn vierde periode eens echt helemaal los te gaan. Het werd  dus tijd hem eens goed met de neus te wrijven in de drek van het totale onrecht dat de VVD/Rutte willens en wetens heeft toegebracht aan een grote groep mensen in Groningen voor wie letterlijk de grond onder de voeten is weggemaaid, en die nu al jaren volstrekt opzichtig aan het lijntje worden gehouden. En in de drek van het afzichtelijke leed dat de mensen is aangedaan die slachtoffer zijn van de Belastingdienst – ik stel het zo algemeen omdat het erop leek dat het misdadige beleid van de dienst tegen een bepaalde groep het aanlokkelijk maakte om ook andere groepen te pakken te nemen. Zoals u en mij.

Bedenk nu zelf de rest van de akkefietjes waaraan de VVD/Rutte zich schuldig heeft gemaakt in de afgelopen tien jaar. En ik haast me daaraan toe te voegen: meestal samen met de coalitiepartners. Het CDA, één pot nat uiteraard, zit zwijgzaam in een hoekje omdat je stil moet zitten als je geschoren wordt. Maar die partij danst naar de pijpen van, bijvoorbeeld, de boeren, die de Nederlandse natuur naar de kloten hebben geholpen en hun bevoorrechte positie desnoods met geweld zullen proberen te behouden.

De PvdA heeft al ruimschoots geboet met het enorme verlies van Lodewijk Asscher.

Terug naar Rutte, want dat is degene die echt van het toneel moet verdwijnen, als de misselijkste wanbestuurder sinds de Tweede Wereldoorlog.

Tijdens de jongste verkiezingscampagne gaf hij er blijk van in onmenselijkheid om electorale redenen met zijn migratiestandpunt een heel eind opgeschoven te zijn in de richting van de PVV en FvD. ‘Liever nul migranten’, zei hij in een van die overdreven vele ‘discussies’ met Geert Wilders.

Maar net als elke despoot ging ook Rutte éénmaal te ver, en dat was niet tijdens het debat van Witte Donderdag, maar in de week daarvoor, toen hij feitelijk verbood om de voorgenomen slachtoffering van Pieter Omtzigt toch nog eens te onderzoeken door de woorden: ‘Daar gaat natuurlijk niemand uitleg over geven.’ Dat zeg je alleen als je last hebt van die verdomde democratie.

Zo’n despoot, van welke nominatie dan ook, moeten we niet hebben, ook niet als twee miljoen mensen op hem gestemd hebben. Bedenk zelf op welke despoten eerder miljoenen stemmen zijn uitgebracht.

Hij gaat zijn stinkende best doen. Ja ja, voor Shell en Unilever en de rest van de Nederlandse aandeelhouderskliek die óók niet werken, maar dan blijkbaar anders.

______

hhBest

Boek & Film 

Ik genees mezelf wel

Uit de tijd dat ik ‘redacteur gezondheidszorg en onderwijs’ was op de krant ken ik een paar ontnuchterende feiten, opgetekend uit de mond van destijds te goeder naam en faam te boek staande medici. Namelijk dat het belangrijkste wapenfeit van de medische ‘wetenschap’ in de laatste honderdvijftig jaar de aanleg van waterleiding en riolering is geweest en dat het succes van die wetenschap vooral te danken is aan het feit dat ongeveer de helft van de aandoeningen vanzelf overgaat. Waarmee meteen ook het succes van de natuurgeneeskunst verklaard is.

Begin november van vorig jaar, kort voor mijn 82^ste verjaardag, werd ik getroffen door een nogal ingrijpende aandoening. In de loop van enkele dagen ging ik steeds spectaculairder hoesten, ik blafte uiteindelijk elke morgen zowat de longen uit mijn lijf; bovendien werd ik al even spectaculair kortademig, van enkele meters lopen was ik volstrekt buiten adem. Dat ging uiteraard ook gepaard met onwaarschijnlijke vermoeidheid die weliswaar per keer snel over ging, maar die me niettemin veranderde in een wrak.

‘Corona!’ riep de huisarts; ze is de dochter van de huisarts die we veertig jaar hadden gehad en die nog had behoord tot de zeldzame exemplaren in de beroepsgroep die feilloos (nou ja, vrijwel feilloos) wist af te gaan op zijn intuïtie. Gezien het feit dat ik niet eens verhoging had gehad (en nog niet heb) geen griepverschijnselen en geen reuk- en smaakverlies, was het misschien toch géén covid-19; haar onderzoek leverde daarom op: het lijkt wel astma. Ik kreeg een pufje mee.

We zijn nu vijf maanden later. De symptomen zijn de afgelopen dagen snel minder geworden – ik denk door het warme weer – ik ben intussen vier- of vijfmaal bij de huisarts geweest, ik heb drie cardiologen gesproken waarvan twee stuks een stuitende demonstratie van gebrek aan belangstelling toonden – de een zei: ‘ja, dat hoestje van u, daar kan ik niks aan doen’, en de andere ‘u hebt geen conditie, gaat u maar een uur per dag wandelen en kom over vier maanden terug.’

Ik ben tweemaal getest voor covid-19 (beide negatief) er is gekeken of ik antistoffen in het bloed had (negatief). Er zijn drie echo’s van het hart gemaakt waarvan een met een slecht functionerend apparaat, tweemaal röntgenfoto’s zonder mij bekend resultaat, drie ECG’s en een CT-scan – de derde cardioloog zag daarop ook de longen en verschijnselen aldaar die opnieuw wezen op nasleep van covid-19.

Tijdens een van de bezoeken aan de huisarts stuurde die mij wegens zeer lage bloedgaswaarde naar de Spoedeisende Hulp. De bloedgaswaarde leek daar minder slecht, maar omdat ik toch daar was wilde men wel iets proberen te doen aan de kortademigheid. De op de Spoedeisende Hulp gemaakte derde röntgenfoton leverde op: vocht achter beide longen.

Plaspillen leidden in de weken daarna tot verbetering van de toestand.

De vierde cardioloog, een goede kennis van de huisarts, keek op haar verzoek nog eens naar mijn doopceel en stelde vast: het hart is min of meer in orde. Maar wat was er toch met de longen aan de hand? Goede resterende vraag van de huisarts, die dus een longfunctieonderzoek bestelde.

Vrijdag belde ik de longpoli om voor dat onderzoek een afspraak te maken. ‘Rekent u maar dat u over een half jaar aan de beurt bent.’

Ik zou via een mij bekend geitenpaadje kunnen proberen elders een voorkeursbehandeling te krijgen, maar dat gaat me toch te ver.

Bovendien: bij nader inzien, zie boven, gaat de helft van alle aandoeningen toch vanzelf over? Dat lijkt me nu een grotere kans dan dat ik covid-19 krijg, waar ik bovendien inmiddels tegen ingeënt ben.

Ik heb dus maar besloten dat het een vrolijke en kerngezonde zomer wordt. En dat daarna, in september, mijn longen inderdaad gezond worden verklaard.

________

hhBest

Boek & Film 

De verrassende familie van Philip Dröge

Het is alweer meer dan veertig jaar geleden dat ik twee retourtickets Amsterdam-Jakarta kocht bij Singapore Airways en met mijn echtgenote op eigen houtje een tripje over Java en Bali maakte, waarbij we enkele plaatsen aandeden waar mensen wegkwijnden nadat was gebleken dat ze ooit hoopvol de nationaliteit – warga negara – van hun geboorteland hadden aangenomen, maar onverminderd vuile Belanda’s waren gebleven en christenhonden, en zodoende in uitzichtloze kampongs waren aanbeland. Onderwijl had Nederland genoeg van die zeurpieten die spijt hadden gekregen van hun keuze, ‘maar dat had je dan maar eerder moeten bedenken’.

Wat we vooral deden was overal mensen zien te vinden die nog Nederlands spraken – we vonden er tamelijk veel – en allerlei andere sporen van Nederlands ‘bewind’, zoals ‘Pabrik Beton dan Tegel’ en de fotofirma Njonja Meneer. En we hoorden diverse malen behulpzame opmerkingen als ‘Your country oppressed my country for three hundred years’.

Dat laatste is historisch niet helemaal juist, het onlangs hier besproken boek Revolusi van David van Reybrouck maakt dat ook glashelder.

Dat het grootste deel van de geschiedenis van de relatie van Nederland met Indonesië zich inderdaad slechts afspeelde op enkele plekken in de archipel is mede het onderwerp van het boek Moederstad Jakarta, een familiegeschiedenis van Philip Dröge. Feitelijk beperkt hij het zelfs tot de geschiedenis van de stad Jakarta, lange tijd Batavia, met één belangrijk uitstapje naar het eiland Soembawa, waar ook Dröges boek over de vulkaan Tambora zich afspeelt.

Hij beperkt zich nog verder tot de deelonderwerpen die rechtstreeks betrekking hebben op zijn familie. Op de binnenkaft van het boek staat dat hij voor 80 procent Europees bloed heeft, 9,5 procent Indonesisch en 9,5 procent Chinees en dan ook nog 1 procent Papoea – dat laatste betreft een vrouw van het eiland Soembawa die ooit naar Batavia trok om te werken. Als slavin.

Dit aspect – eigenlijk het onderwerp van het boek – Dröges afstamming, maakt van het boek ook een zeer gedetailleerde versie van de tv-serie Verborgen Verleden. In die serie wordt de aandacht gevestigd op de rijkdom van het Nederlandse bibliotheek- en archiefwezen, en wordt dat materiaal doorzocht op de afstamming van Nederlandse BN-ers. Het viel mij ooit op dat als je maar goed zoekt en ook smalle zijpaadjes niet schuwt je uiteindelijk familie van de Britse koningin blijkt te zijn. Maar dit terzijde.

Anders dan de vluchtige speurtochten in dat tv-programma heeft Dröge een jaar of vijf van zijn leven besteed aan het uitzoeken van zijn eigen afstamming sinds David de Solemne, die in 1631 in Batavia aan land gaat.

Die speurtocht levert een mooi dik boek vol deels spannende verhalen ook. De elkaar opvolgende familieleden, deels van den bloede, deels aangetrouwd, maken alle ups en downs van die enorme Aziatische stad mee. De woonomstandigheden zijn er verre van ideaal, maar het is wel waar het geld te verdienen valt. De een lukt dat beter dan de ander, het eindigt met het trieste verhaal over de Japanse interneringskampen waarin Dröges moeder als klein meisje terecht kwam.

Om je een beeld te vormen van die stad aan de hand van het boek is het wel handig als je er zelf geweest bent. Menteng, het voormalige Koningsplein, Taman Fatahillah, het oude gemeentehuis van Batavia, ik heb ze allemaal gezien – en ze zijn nog altijd te zien op Google Streetview natuurlijk. De schrik slaat je om het hart als je hoort dat Jakarta tegenwoordig aan Bogor, het vroegere Buitenzorg, is vastgegroeid – veertig jaar geleden was het nog een schitterende rit met een busje of een taxi met dat krankzinnige groen van het tropische land.

Maar gelukkig is de Botanische Tuin er nog, waar een oude tuinman mij ooit trots vertelde hij de konegin had gezien, die was gekomen met ‘de pliegtuig’.

Dröge is inmiddels een verteller van formaat. Hij neemt geen blad voor de mond, wisselt taferelen uit de afgelopen vierhonderd jaar – die hij met nuttige verbeeldingskracht aanvult waar ze onduidelijk zijn – af met de huidige toestand in een van de grootste steden van Azië, tevens de hoofdstad van het grootste islamitische land van de wereld, waar ondanks de hatelijke manier waarop de landen in 1949 afscheid van elkaar namen veel monumenten uit de tijd van de VOC en later – de art deco uit de jaren twintig en dertig -- ‘liefdevol’ gerestaureerd zijn.

Tijden van voor- en tegenspoed wisselen elkaar af, zowel voor de stad als voor de voorouders van Dröge.

Je hoeft geen indofiel zijn om van dit schitterende boek te genieten. Dat boek dat op de omslag die typische Indische vrucht toont, de doerian, die je straten ver ruikt (ik vond de lucht veel weg hebben van die van rotte uien) de vrucht ook die volgens Dröge symbool kan staan voor Jakarta, die stad die ook verschrikkelijk kan stinken – The Big Durian zoals Manhattan The Big Apple heet.

_______

hhBest 

Boek & Film 

NB: Tot nu toe was je gewend voor mijn besprekingen van boeken en films naar een Wordpresspagina te worden verwezen. Helaas is het plaatsen van stukjes op die pagina’s inmiddels door Wordpress ingedeeld bij de hogere wiskunde, waar ik niet in thuis ben. De inhoud tot nu toe blijft voorlopig achter deze link opdoemen, hier, tussen mijn ‘normale’ columns komen voortaan nieuwe stukjes, met als logo mijn ex libris erbij.