Over Ivo Niehe kunnen we kort zijn: hij is een brutale typisch Nederlandse journalist en hij is (was) overal welkom omdat het resultaat – zijn uitzending – altijd precies aansluit/sloot bij de belangen van de geïnterviewde. Van Britney Spears had ik nog nooit gehoord en dat kan ook zo blijven, als ik hedenochtend de kletsende goegemeente goed begrepen heb. Het moet mogelijk zijn exact te berekenen hoeveel dollars die zogenaamde spontaan opgekomen laatste vraag van Niehe in het plotseling gewraakte interview van 22 jaar geleden – de vraag over de tietelatuur van Britney – haar heeft opgeleverd. En dan mogen we nog blij zijn dat Ivo ‘breasts’ zei en niet ‘boobs’. Verder viel mij op (zoek zelf het filmpje even, moet gemakkelijk zijn) dat Britney een van de vroegste beoefenaarsters geweest moet zijn van de vocal fry (een stem opzetten alsof je stembanden geroosterd zijn.)
Maar dit alles geheel terzijde, uiteraard.
Hoewel.
Ik wilde het eigenlijk hebben over een van de schandelijkste afleveringen van de tv-serie Ik vertrek in deze schier eindeloze serie.
Gisteravond.
Wij zagen een echtpaar uit Breda, Carlos en Colinda (heten ze echt zo?), toegewijde beoefenaars van de Brabantse gezelligheid, hij huisschilder en zij taxichauffeur, tijdens hun avonturen met een origineel idee: een huis in Spanje kopen, dat opknappen en er een bed & breakfast van maken. Uiteraard niet gehinderd door enige kennis van de horeca, (buiten die van habitué.)
Hun keuze is gevallen op de plaats Bellreguard, een eind ten zuiden van Valencia. Wij zien een hoogst onaantrekkelijk rijtjeshuis (oh, pardon: herenhuis) in een nogal vervallen buurt – de toegangspoort en de rest lijken samen wel op een gevangenis, maar dan wel een die zelfs voor veroordeelde criminelen te ongezellig is bevonden. Het huis is dan ook al jaren onbewoond. En goedkoop te verkrijgen. Binnen zien we door rot en vocht en ander verval aangetast ensemble van duistere kamertjes. Een paar verdiepingen hoger zien we een piepklein dakplatje. Als je daar op je tenen gaat staan zie je een aantal kilometers verderop, over de huizenzee van Bellreguard heen: de Middellandse Zee. Het uitzicht over de stad doet de kijker vooral denken aan een verwaarloosd Palestijns vluchtelingenkamp waarover in de Verenigde Naties al jaren steen en been wordt geklaagd.
Maar dat zien Carlos en Colinda dus totaal anders: dit is hun nieuwe paradijsje waar ze, in een Spanje zonder Hollandse regeltjes, voor altijd op vakantie zullen gaan. ‘Kippenvel!’ roept Carlos geregeld en barst dan, voor de zoveelste keer, in een alles verwoestende lachbui uit.
Nou ja, geen regeltjes – geen dúidelijke regeltjes en dat zijn natuurlijk de ergste. Vergunningen zijn nodig, maar wat precies – kom er maar eens achter als je zelf uitsluitend zelf gefabriceerd Engels spreekt en die Spanjolen uitsluitend Catalaans. De buren kijken dan ook verbijsterd toe als C&C, Carlos onafgebroken gierend, langs komen met plastic zakjes met Hollandse bloembollen, waarvoor de buren helaas de tuin ontbreekt. ‘Doe maar in een bloempot!’ roept Carlos, die een verdroogde dahliaknol overhandigt. ‘Daar doe je het voor!’ roept hij gierend tegen de camera.
Het stel begint welgemoed aan het puinruimen in de zomer van 2019. Met de bedoeling enkele maanden later de deuren van de horecagelegenheid te openen. Maar inclusief de pandemie kost dat Carlos en Colinda niet alleen veel geld maar vooral veel tijd, zodat ze na anderhalf jaar – afgelopen Kerstmis – voor het eerst gasten kunnen ontvangen die na één nacht schielijk weer vertrekken, na te hebben opgemerkt dat een nachtkastje wel handig zou zijn geweest. C&C hadden gelukkig wel aan een ontbijttafel gedacht, eentje van naar schatting 40x40x40 centimeter.
De ervaring met andere afleveringen van Ik vertrek – ik schrik nog wel eens zwetend wakker van die mensen die op Aruba een minigolfbaan wilden beginnen, maar toch min of meer slaagden – leert dat het te voorbarig is om te zeggen dat het project mislukt. Maar het optimisme van vooral Carlos, die schaterend uitmeet hoe het zwembad van anderhalf bij anderhalf op het dakterras eruit gaat zien, is misschien toch ietwat ongefundeerd.
En wat ik maar wilde zeggen: de televisie mag gerust mensen voor schut zetten, met name als ze in de show business zitten of in de politiek. Maar twee op zich aardige mensen met een droom, mag je die zo te kakken zetten zoals ze met Carlos en Colinda doen? Dat zijn eerder mensen naar wie, zoals KRO/NCRV elke dag postuleren, eens omgekeken zou moeten worden.
___________