SanteLOGie

Eén natie onder God

Ja ja, rustig maar. Ook ik ben een keer of tien in de Verenigde Staten geweest. Ik heb zorgvuldig het Vrijheidsbeeld gemeden, ik ben wel in het Walter Reed Institute of Research in Washington geweest – het rook er toen al naar Trump – in de Main Street van New Orleans, en swingde daar een ogenblik mee op lekkere jazz; ik was in het restaurant op het dak van een van de WTC-torens, waar in de toiletten een keurige zwarte heer mij een handdoekje aanreikte; op het ooit hoogste gebouw van de wereld in Chicago, in de jazztent Fat Tuesday in Manhattan; waar ik in Little Italy een halve schapenkop at.

Ik was in het instituut in Rockville, Maryland waar toen met honderden Apple computers het genoom van ik meen een pissebed werd ontrafeld en waar ik J. Craig Venter interviewde terwijl ik bibberde van angst voor de twee Dobermanns die onder zijn bureau lagen; ik was twee keer op de pier van Santa Monica en op (of naast, daar wil vanaf zijn, ik werd er erg dronken) het zeilschip Constellation in Baltimore. Waar ik ook het Johns Hopkins ziekenhuis bezocht, waar ze tegenwoordig zo ijverig de coronaslachtoffers bijhouden.

In Washington sprak ik met lobbyisten bij het Capitool die hun werk tot mijn verrassing een eerzame broodwinning vonden. Ik dronk een smakelijk biertje in de Wijnkoop Brouwerij in Denver Colorado en bezocht daar ook het graf van Buffalo Bill.

En ook in Denver logeerde ik in een motel, waar aan het ontbijt naast mij een heer zat die mij vroeg waar ik vandaan kwam (Amerikanen vragen je het hemd van je lijf) en toen ik zei: ‘Holland’, vroeg hij: ‘Is that in Nebraska?’

Ik logeerde in het Waldorf Astoria hotel in New York, waar ik de ontbijtzaal niet in mocht omdat ik een spijkerbroek aan had – in het Four Seasons in Philadelphia, aanzienlijk chiquer, keken ze daar niet van op.

Waar ik in Philadelphia wel van opkeek was van South Philly, waar ik in een huurauto’s met enkele collega’s in verdwaalde – het straatbeeld was er als in een land dat in alles onderaan de lijst bungelt, half ingestorte huizen, half verdwenen asfalt, mensen liggend op straat of hangend tegen scheve lantaarnpalen, en de hysterische stem van een collega op de achterbank: wat je ook doet, niet stoppen, niet stoppen, niet stoppen!

Diezelfde avond dineerde ik in de haven van Philadelphia zeer smakelijk aan boord van het zeilschip Moshulu dat in 1938 deelnam aan de laatste graanrace van Australië naar Engeland en waar de Britse excentrieke reisschrijver Eric Newby een verrukkelijk boek over schreef.

Ik was in Boston waar ik dacht in Londen verdwaald te zijn. Ik was in grotendeels verlaten dorpen in Colorado waar ze vroeger zilver dolven waar nu verroestte schachtbokken en een verlaten operahuis nog van getuigden, ik was in het dorp Nederland in dezelfde staat waar ze geen idee hadden hoe het dorp aan die naam was gekomen. Ik was in Silicon Valley waar ik heen was gevlogen, half uit mijn stoel over het gangpad hangend, omdat de man naast me tegen de 200 kilo woog (mijn schatting).

En ik reed, op mijn tot nu toe laatste bezoek aan de VS, van Elkhart in Indiana naar Los Angeles in een enorme camper, 4800 kilometer (met wat omwegen) op welke reis in vooral zag wat de Verenigde Staten ook zijn: grotendeels leeg, hier en daar in de verte een stacaravan met autowrakken er omheen, de stroomvoorziening afgetapt van de bovengrondse 110 Voltleiding langs de weg – en dacht toen: als je hier overvallen wordt kun je maar beter goed bewapend zijn, want de politie komt altijd te laat om je nog te redden.

Dus kan ik me veilig onbevoegd verklaren om nog iets toe te voegen aan de discussies van de afgelopen paar dagen.

Nou ja, toch nog iets: meerdere van bovengenoemde ervaringen brachten me er al snel toe vast te stellen dat de Verenigde Staten een derdewereldland zijn, ‘met voldoende te eten’ voegde ik daaraan toe, met het oog op de vele mensen die moedeloos hun vetschort maar net boven het plaveisel wisten rond te dragen. Maar ook dat geldt al lang niet meer, gezien de talloze Amerikanen die zijn aangewezen op de voedselbank.

Een echt derdewereldland met een flinterdun bovenlaagje van afzichtelijk rijke mensen boven een grauwe uitzichtloze massa die maar nauwelijks het hoofd boven water kon houden. Maar dat heb ik gewoon uit de krant en van de tv. Een hopeloos verouderde democratie en een land, nee, vijftig nogal losjes samenwerkende landen, die allemaal onder één dictatuur staan: die van God, in vele verschijningsvormen.

Maar wat ik eigenlijk wilde zeggen: zoveel anders dan een willekeurig Europees land dus ook weer niet.

_________

hhBest

Boek & Film 

Coronadoden in de Bijbelgordel

Door Peter Stiekema

Dit is bepaald geen onderwerp om luchtig over te doen, maar toch kan ik mezelf niet bedwingen om er een column over te produceren. Wat wil het geval: Bij opnames voor een online kerkdienst in Biddinghuizen zijn vorige maand tien mensen besmet geraakt met corona. Twee van hen zijn sindsdien overleden aan de gevolgen.

Je  zou verwachten dat je in een dorp met de naam Biddinghuizen wel enige extra bescherming zou genieten, maar niks hoor, een dag na de opnamen bleek één aanwezige ziek, tien werden er daarna besmet en twee van hen zijn overleden. Toch is er volop gewaarschuwd tegen het bijwonen van kerkdiensten, ook als er maar weinig mensen aanwezig zijn. Maar kennelijk is het vertrouwen in de Heere zo groot, of geldt ook hier de  gebruikelijke dooddoener 'de Heer heeft gegeven en de Heer heeft genomen'. Ik zou dus bij kerkdiensten in plaatsen met namen als Vroomshoop, Heiligerlee, Sint Annaparochie en Kerkdriel maar extra op m'n tellen passen.

Overigens werd al eerder bekend dat in christelijke dorpen, met name gelegen in een strook Nederland die bekend staat onder de Amerikaanse term the Bible Belt, de bijbelgordel dus, het coronavirus oprukt: negen van de tien coronabrandhaarden is een christelijke gemeente, bevestigt het Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu RIVM na berichten in het dagblad Trouw. Urk, Bunschoten, Staphorst, Barneveld; ze staan allemaal in de top-10 van plaatsen waar relatief de meeste besmettingen zijn.

En nu hoort Biddinghuizen daar kennelijk ook bij. Epidemioloog Susan van den Hof van het RIVM bekeek met collega’s alle gemeenten waar de SGP of de Christenunie bij de laatste verkiezingen meer dan 20 procent van de stemmen haalde. Dat zijn in totaal 42 christelijke gemeenten. Veertien van hen staan in de top-20 van gemeenten met de meeste besmettingen per 100.000 inwoners, waarvan negen in de top tien.

In de kerk in Biddinghuizen werd tijdens de opnamen ook gezongen, het zoveelste bewijs dat je het beste vóór het zingen de kerk kunt verlaten.

Toch maar emigreren

Door Peter Stiekema

Mensen die mij (een beetje) kennen weten dat ik nooit goede voornemens maak voor een nieuw jaar. Nou ja, eentje heb ik er ooit gemaakt, namelijk dat ik nooit aan goede voornemens zal doen en daar heb ik me tot voor kort goed aan gehouden. Maar dit jaar is het anders, want vorig jaar september (2020 bedoel ik) besloten mijn vrouw en ik ons land te verlaten en naar België te emigreren. Nog vier jaar onder Rutte met al die prutsers van ministers en staatssecretarissen, dat zou echt te erg worden. Dat overleven mijn Vlaamse vrouw en ik waarschijnlijk niet.

Toen we tot vertrek besloten hadden we uiteraard net een huis gekocht in de Belgische pardon, (ik zet het er maar even bij) Vlaamse Voerstreek. We konden in Zuid-Limburg geen geschikt huis vinden dat aan al onze voorwaarden en wensen voldeed. En dan heb je nog die eeuwige regeringen-Rutte, je zou er haast een Poetincomplex van krijgen. Dat emigreren naar België, pas per 3 augustus, want eerder komt het huis niet vrij, vergt trouwens nog de nodige voorbereidingen en een enorme papierwinkel, die ondanks corona in België wel geopend is.

Letterlijk alles willen ze van je weten, vooral ook of je wel solvabel bent. Ik heb al overwogen om naast al mijn schepen ook mijn persoonlijke papieren te verbranden, zodat ik als onbekende asielzoeker welkom wordt geheten en een tijdje in een opvangcentrum wordt geplaatst, totdat ik met mijn wettige echtgenote kan worden herenigd. Toch maar volgens de regels emi- en immigreren lijkt verstandiger, ondanks de papierwinkel.

Tot in augustus dan: België here we come, weg met Rutte, hoera voor De Croo.

Na vijftig jaar alsnog

Vanaf vandaag – effectief vanaf morgen – kunnen de lezers van dagblad De Limburger (voortgekomen uit oa. De Nieuwe Limburger en het Limburgs Dagblad) zich verheugen op berichtgeving uit het Amsterdamse dagblad De Telegraaf.  Zo verklaarde vorige week vol vreugde de huidige hoofdredacteur van die krant, Björn Oostra. Daaraan ten grondslag liggen die grotendeels duistere machinaties, samen te vatten als ‘handel in dagbladen en tijdschriften’ die al vele jaren de Nederlandse pers in zijn greep houdt, waardoor veel redacties elke Nieuwjaarsdag aan de slag moeten met het aanmaken van nieuwe mailadressen.

De inhoud van De Telegraaf ligt sinds jaar en dag op tafel in menig journalistiek gremium – een van de vele samenvattingen luidt aldus: ‘de redactie van De Telegraaf produceert twee goede rubrieken: het financieel nieuws en het buitenlands nieuws.’ Ik heb ook vaak gehoord: ‘De Telegraaf kan niet tellen.’

Voor de rest (en hier beperk ik me tot mijn eigen mening) vooral tekst die valt onder ‘leuk’ en ‘gezellig’, en dat in tegenstelling tot wat de rest van de Nederlandse pers produceert, en dat valt onder het steekwoord ‘azijn’. Voorbeeld: Sinds jaar en dag gebruikt de Volkskrant de titel ‘Azijnbode’ als een geuzennaam. Zelf heb ik de neiging om na het (sporadisch) lezen van De Tel om te zien naar andere bronnen om te weten wat er écht gebeurd is.

De laatste jaren en in toenemende mate herneemt De Telegraaf naast dat alles zijn vroegere hobby met wat je kunt samenvatten als ‘rechts activisme’, waarbij als gebruikelijk, tegenwoordig op zijn Trumps, de werkelijkheid plaats maakt voor ‘namaaknieuws’. Rubriekschef in die sector is Wierd Duk, beter bekend als Weird Duck.

Dus van harte gefeliciteerd, Limburger!

Even terug naar de eerste van de jaren zeventig van de vorige eeuw, bijna vijftig jaar, maar liefst.

In oktober 1972 was het Heerlense Limburgs Dagblad dat enige jaren achter de rug had als zelfbenoemde ‘beste regionale krant van Nederland’ maar bezig was aan een (financiële) teloorgang, verkocht aan de Holdingmaatschappij De Telegraaf. Niet zonder dat de redactie, in een eigenaardige coalitie van Limburgs chauvinisme en links activisme, zich daar in alle hevigheid tegen had verzet. Dat het destijds niet de bedoeling was het LD te veranderen in een regionale Telegraaf drong pas laat door, en bij sommigen op de redactie nooit.

Het Limburgs was en bleef lid van de GPD, ooit opgericht als Grote Provinciale Dagbladen, later omgedoopt tot Gemeenschappelijke Persdienst. Dat was een soort kruising tussen een gewone krantenredactie en een persbureau, met een eigen netwerk aan buitenlandse correspondenten en een centrale redactie in Den Haag. De aangesloten kranten wisselden op basis van vrijwilligheid de inhoud van hun kranten onderling uit.

Wat wilden we nog meer? Niks eigenlijk.

Maar sinds de overname door De Telegraaf was de directie van het Limburgs Dagblad in handen gekomen van een voormalige aandeelhouder en commissaris van de onderneming, Jos Drehmanns. Tot dan toe was Drehmanns eerzaam wijnhandelaar in zijn woonplaats Roermond. (Een bekende slogan op de redactie van het LD was destijds: Goede wijn behoeft geen krant.) Hij had het uiterlijk van, zoals de hoofdredacteur van weekblad De Linie hem ooit omschreef, een Spaanse aartsbisschop, en zijn persoonlijke opvattingen waren navenant: oerconservatief zoals dat hoorde in die enigszins naar spruitjes (en bier) ruikende middenstand van Roermond, en poepkatholiek. Hij kon met trots wijzen op een bisschop in zijn tijdlijn: mgr Jos Drehmanns, die vanaf 1900 dertien jaar de baas was in het bisdom Roermond. Wat de redactie betreft: Drehmanns’ houding tegenover journalistiek in het algemeen en die van het LD in het bijzonder kon je omschrijven als: hij wil alles geheimhouden dat de krant publiceert.

Drehmanns kwam daardoor gemakkelijk op een lumineus idee, tevens een aan alle kanten snijdend zwaard, dat niet alleen de redactie van de krant veel goedkoper zou maken en tevens een doorn uit Drehmanns oog zou halen, te weten de al te grote vrijheid die de redactie van de krant zich in zijn ogen permitteerde: opzeggen van het lidmaatschap van de GPD (jaarlijkse opbrengst: enige tonnen) en zich aanmelden als ‘klant’ voor de (naar hij aannam gratis) inhoud van de krant die door de Holdingmaatschappij De Telegraaf werd uitgegeven.

Op drie redacties brak vervolgens de pleuris uit: uiteraard bij het Limburgs Dagblad, bij de GPD, waarvan het budget een gevoelige knauw zou krijgen, en wat Drehmanns nog het meest verwonderd zal hebben: bij de redactie van De Telegraaf.

Die laatste reageerde wat later, dus aanvankelijk zag het ernaar uit dat de GPD en de redacteuren van het LD de beslissing zouden moeten aanvechten, waarvoor een advocaat in de arm werd genomen.

Nog vóór de redactie van het LD andermaal met de megafoon de stoep van de Heerlense Nobelstraat zou opzoeken kwam het verlossende woord: de redactie van De Telegraaf, in voltallige vergadering bijeen, liet weten dat haar kopij, die de redactie beschouwde als het witte goud van de journalistiek, nooit ofte nummer, deels noch geheel, deel zou gaan uitmaken van de inhoud van dat kutkrantje in Zuid-Limburg.

(Dat heiligverklaren van de eigen journalistieke productie is een eigenaardig trekje van de meeste journalisten.)

Maar, er is altijd een maar, al moet het vijftig jaar duren.

De GPD bestaat al zeven jaar niet meer, het LD werd in 2017, vlak voor het honderdjarig bestaan, opgeheven en was voor die tijd al opgegaan in De Limburger, Jos Drehmanns is dood (God hebbe zijn ziel.)

De Telegraaf is er nog wel. De Limburger ook. De laatste krijgt vanaf vandaag alsnog wat Ome Jos een halve eeuw geleden zo graag wilde.

Hans Teeuwen zou zeggen: ‘Dat kun je leuk vinden, dat kun je niet leuk vinden – ut is zóóó.’

______

hhBest

Boek & Film