SanteLOGie

Opa gaat uit matten met de politie

Nee, dan de jaren zestig, zeventig en tachtig, tóen hadden we pas relletjes.

Ja hoor opa.

Wilma de Rek herinnert er in de Volkskrant van vandaag aan – tegenwoordig kun je gewoon op de bank zitten en live zien wat er gebeurt. Gevolg: probeer maar eens een overzicht terug te vinden van wat er werkelijk gebeurde, bijvoorbeeld om een boek over te schrijven.

Een boek, wat is dat, kun je dat eten?

Laat me even uitpraten.

Wilma haalt er een boek van Adri van der Heijden uit 1983 bij, genaamd De slag om de Blauwbrug, dat zich afspeelt op 30 april 1983, tijdens de krakersrellen van die dag, waarop Beatrix werd gekroond, oh, pardon: ingehuldigd als de nieuwe koningin van Nederland & Koloniën; geen woning, geen kroning en daar gingen de tegels en de verkeersborden. Prachtig, zo’n ooggetuigenverslag van de begenadigde romancier.

Moment: in 2003 verschenen ‘dagboekfragmenten’ van Van der Heijden; die beschrijft inderdaad wat hij zag en hoorde op 30 april 1980 – maar dat wel ded vanuit zijn hotel in Positano, aan de Amalfikust in Italië. Drie jaar verscheen het levensechte verslag dat hij schreef over die dag in 1980.

De Rek concludeert dat de werkelijkheid soms heftig kan zijn, maar de verbeelding is altijd beter.

Ik haal dit allemaal aan niet om dat laatste. Terzijde: dat Van der Heijden op die datum in Italië zat is niet zo verwonderlijk als het lijkt: hij had toen net zijn debuut, Een gondel in de Herengracht geschreven, onder het pseudoniem Patrizio Canaponi.

De Rek haalt Van der Heijden aan waar hij schrijft dat zijn romanfiguur Albert Egberts zich laat meezuigen richting Dam, te midden van de stoet van demonstranten, en dat is een opmerking die toont hoe AFTh zich kan inleven in ongebruikelijke situaties.

Precies tien jaar eerder, op 30 april 1970, omstreeks 13.00 uur was ik net met de trein aangekomen op Amsterdam Centraal en te voet onderweg naar een adres waarvan de naam mij ontschoten is, maar waar enkele kopstukken van de beweging Man, Vrouw, Maatschappij, onder wie Ageeth Scherphuis mij opwachtten, met het oog op een artikel in het Limburgs Dagblad, dat toen, als een van de eerste kranten in Nederland, onder mijn leiding, veel aandacht besteedde aan onderwerpen als feminisme, anti-autoritaire opvoeding, het recht op abortus, aan euthanasie, popfestivals, krakers en langharig werkschuw tuig. (Dat waren de redacteuren van de krant grotendeels ook, and proud of it.)

Toen ik, wandelend over het linkertrottoir van het Damrak – en al had gehoord en gezien dat er nogal wat rumoerig volk aanwezig was op de Dam – en op de hoek bij De Bijenkorf ietwat verder links aan wilde houden, werd ik zowat omver gereden door een motor met zijspan die de hoek om kwam, waarin en -op twee politiemannen in leren jas, een van de twee gewapend met wat toen een lange lat heette, die hij met felle slagen hanteerde. Hij miste me op een haar, en ineens, zie boven, voelde ik me meegesleurd in de mêlée, zag ik hoe er ook agenten te paard rondgaloppeerden die rake klappen uitdeelden en zelfs moeders met kinderwagens niet ontzagen; en voor ik het me realiseerde scandeerde ik me de brullende menigte mee: Dit! Is! Het! Begin! Wij! Gaan! Door! Met De Strijd!

Gelukkig had ik nog een stemmetje in mijn hoofd dat vermanend sprak: je hebt om half twee die afspraak, denk je daaraan?

En ik dacht daar aan. Van het interview herinner me weinig, van de terugreis ook en het verhaal dat ik erover schreef kan ik niet terugvinden. En ik schreef over die gedenkwaardige dag geen roman.

Maar ik heb sindsdien nog vaak gedacht hoe gemakkelijk je je laat meesleuren als er te matten valt met de politie.

________

hhBest

Boek & Film 

Kamerverkiezingen het beste referendum

Daar heb je het referendum weer.

In Nederland kennen wij één referendum, en dat speelt zich ditmaal af op 17 maart aanstaande, Deo en Covid volente uiteraard, Voor wie dit onvoldoende informatie is: de vierjaarlijkse rechtstreekse verkiezingen voor de samenstelling van de Tweede Kamer der Staten-Generaal. Aan die verkiezingen mag iedereen deelnemen, zowel actief als passief, al zijn er wel een paar (min of meer logische) beperkingen. Zo mogen kinderen van onder de 18 jaar niet meedoen en politieke partijen moeten aantonen gesteund te worden door een aantal kiesgerechtigden en ook een geldbedrag storten dat ze niet terugkrijgen als het niet lukt één lid in de Tweede kamer gekozen te krijgen. Voor één zetel zijn momenteel 80.500 geldig uitgebrachte stemmen nodig. Het staat de kiezer vrij op een persoon op de kieslijst te stemmen, dan wel op diens partij. De aldus gekozen Tweede Kamer blijft in principe vier jaar zitten.

De taak van de Tweede Kamer is: te controleren en eventueel te corrigeren wat de regering doet die, om het land regeerbaar te houden, kan rekenen op een meerderheid in het parlement. Als de regering iets doet waar de Tweede Kamer het in meerderheid niet mee eens is, kan ze worden weggestuurd en meestal volgen er dan nieuwe verkiezingen.

Verkiezingsuitslagen kunnen wat vaag uitvallen. Het is bekend dat er kiezers zijn die stemmen op de grote bek van een kandidaat, of op diens haardracht of schoenenvoorkeur, zijn of haar jongensachtige joligheid, zijn of haar uitgesprokenheid in het debat. Uiteraard let menigeen ook op de vaardigheid en kundigheid van het aanstaande Kamerlid. Een deel van het electoraat laat zich vooral leiden door het programma van de partij waarvoor de kandidaat op de lijst staat – waarbij het gebruikelijk is dat bij lange na niet alle programmapunten zullen aansluiten bij de leefwereld van de kiezers.

Kort samengevat: op die manier kan het beleid van de regering op deskundige wijze worden gecontroleerd en desgewenst bijgesteld; een bijkomend groot voordeel van dit systeem is dat voor niet elk wetsontwerp weer verkiezingen georganiseerd moeten worden. Om te voorkomen dat evident ondoordachte ontwerpen – zoals wijzigingen in de Grondwet – door de beide Kamers gejast worden, moet voor de definitieve vaststelling van het wetsontwerp een nieuwe Tweede Kamer worden gekozen en daarna ook nog voor het wetsontwerp een tweederde meerderheid worden gevonden.

Invoering van een bindend correctief referendum is bedoeld om, kort samengevat, het volgende te bereiken: een bepaalde groep kiezers is het niet eens met een door een meerderheid in de beide Kamers der Staten-Generaal aangenomen wetsontwerp van de regering. Onder bepaalde voorwaarden kan die groep een referendum aanvragen, waarvan de uitslag bepaalt of het wetsontwerp aangenomen, gecorrigeerd of alsnog verworpen wordt.

Het is zonneklaar dat dit een hoogst fundamentele verandering van ons democratisch bestel is. Het parlement kan daardoor, extreem gesteld, vast te zitten aan de leiband van een kleine minderheid van de kiezers.

Kleine minderheid?

Bij de schaarse referenda die in Nederland zijn gehouden is gebleken dat de opkomst doorgaans matig is, aanzienlijk kleiner dan die voor de Tweede Kamer. Bij het referendum voor de zogenaamde Europese Grondwet en al helemaal bij het referendum over het handelsverdrag van de EU met Oekraïne is gebleken dat grote delen van het electoraat niet op kwamen dagen en van degenen die wel stemden er maar weinigen op de hoogte waren van de aard van het onderwerp; mede dankzij dat laatste was het voor de altijd wel aanwezige politieke hooligans en andere tinnegieters een ideale voedingsbodem voor het ontplooien van brede panorama’s van complotdenken die er bij het electoraat, laten we maar zeggen niet stuk voor stuk even deskundig op juridisch, economisch, financieel of, inderdaad, politiek gebied, ingingen als koek.

En zo kon een kleine minderheid van ongeveer 18 procent van het electoraat het handelsverdrag van Oekraïne verwerpen – stel je eens voor dat het hier een bindend correctief referendum had betroffen.

Ik hoef trouwens de hele uittrede van het Verenigd Koninkrijk uit de Europese Unie maar even in herinnering te brengen, om duidelijk te maken hoe referenda het land kunnen veranderen in een voor het binnenland onstabiele en voor het buitenland (economisch en politiek van het grootste belang) onbetrouwbare staat.

Ik lees nu in het programma van de Christenunie: ‘Er komt een bindend, correctief referendum met een uitkomstdrempel in lijn met adviezen van de Raad van State: de uitslag is alleen geldig als de winnende meerderheid tenminste de helft van de kiesgerechtigden omvat bij de laatste Tweede Kamerverkiezingen.’ De cursivering is van mij. Deze voorwaarde is geaccepteerd bij de behandeling in de Eerste Kamer van gisteren. Het zou betekenen dat bij een dergelijk referendum iets meer dan zes miljoen stemmen vóór verwerping van de al aangenomen wet uitgebracht zouden moeten worden.

Dit betekent dan ook dat het bindend correctief referendum er wellicht gaat komen, maar dat het een wassen neus zal blijken en een zinloze exercitie, een onzinnig bukken voor de populistische tendensen van het electoraat dat nooit een concreet resultaat zal opleveren. Van boven genoemde referenda zou onder deze voorwaarden immers er geen enkele ook maar bij benadering een ‘ja’ hebben opgeleverd.

______

hhBest

Boek & Film 

Gevaarlijke ontwikkelingen

Door Peter Stiekema

Er is her en der nogal enthousiast gereageerd op het aanbod van diverse voetbalsupporters om de binnensteden schoon te helpen houden van relschoppers en plunderaars. Ook de boeren hebben met hun monumentale tractoren aangeboden de politie en ME helpende hand toe te steken. Waartoe die voetbalsupporters en tractoren zoal toe in staat zijn hebben we tijdens de diverse boerendemonstraties en rellen bij voetbalwedstrijden mogen aanschouwen.

U begrijpt, ik deel dit enthousiasme niet. Het leidt tot een ernstige vorm van wetteloosheid, waarbij het gezag aan het korte strootje trekt.  Een heel gevaarlijke ontwikkeling kortom, waarin burgers voor eigen rechter gaan spelen. Nou moet ik zeggen dat het optreden van politie en ME tijdens de diverse rellen in dito steden geen verpletterende indruk maakte. Of ze kwamen te laat, of het enige waterkanon in Eindhoven kreeg een lekke band en was lange tijd niet inzetbaar. Tsja.

Maar de inzet van particulieren, laat ik ze zo maar noemen, doet me denken aan de verwikkelingen in het Duitsland van kort na Wereldoorlog Een, waar de zogenaamde Freikorpsen, bestaande uit werklozen, aankomende fascisten en ontslagen militairen door het land trokken om 'Recht und Ordnung' te herstellen, maar ook om gewoon te plunderen. Ik hoef hier, neem ik aan, niet uit te leggen, waar dat weer een paar jaar later toe leidde.

Wat mij in ieder geval opviel waren de beelden van een stuk of tweehonderd voetbalsupporters van MVV, die door de straten van Maastricht marcheerden. Het zag er indrukwekkend uit. Zelf zou ik, bij het aanzicht van zoveel kracht, een straatje om zijn gelopen. Het viel mij ook op dat de aanwezige politie de andere kant opkeek, hen in ieder geval geen handbreed in de weg legde. Naar vergunningen om na Spertijd op straat te zijn werd niet gevraagd. Ik hoop dat vooral aan dit gedrag vanmiddag tijdens het Kamerdebat over de rellen ook enige aandacht is en dan niet om dat toe te juichen, als u begrijpt wat ik bedoel.

9 heit de klok

Door Peter Stiekema

In de Tweede Wereldoorlog hadden we óók een avondklok, die toen ‘Sperrzeit’ heette. De 95-jarigen onder ons zullen het zich vagelijk herinneren. Als je je buiten waagde kon je een blauwe boon in je hoofd krijgen. Ditmaal zijn we ook in oorlog, nu met een virus. Dat schiet ook met scherp. Na 21 uur ’s avonds wordt het gros van Nederland verondersteld thuis te blijven, tenzij men DBBH heeft, oftewel Dringende Bezigheden Buitens Huis. En daar ook op de een of andere manier een soort van vergunning voor kan tonen. Bij voorkeur in het landsbelang of in dat van de medemens.

Persoonlijk heb ik daar eigenlijk niet zo’n moeite mee. Het weer is de laatste tijd slecht, guur en nat. Zelfs overdag heb ik er al niet zoveel trek in om me naar buiten te begeven. De hond denkt er precies zo over, kijkt mistroostig, steekt even zijn neus richting tuin, draait zich schielijk om en gaat voor de warme kachel liggen. De angst voor het virus doet voor mij de rest. En in dit coronatijdperk verdwijnt alle levensvreugde eigenlijk wel als de spreekwoordelijke sneeuw voor de dito zon, die trouwens vrijwel nooit schijnt.

Maar we hebben dus via de regering en met steun van een groot deel van de Tweede Kamer een soort klokje van gehoorzaamheid gekregen. En dat is niet voor zeven uur (’s avonds) toen wij in onze lagere-schooljaren in de jaren vijftig op dat tijdstip verondersteld werden ons bed op te zoeken. Nee het is negen uur des avonds: 9 heit de klok. Die gedachte schoot mij te binnen toen ik het verdict van de Kamer hoorde, waar trouwens uren (aan het eind was het uitgaansverbod bijna voorbij) over was onderhandeld. 9 Heit de klok was de naam van een buitengewoon populair radioprogramma dat van 1948 tot 1954 werd uitgezonden door de KRO, de omroep waar ik gedurende de tweede helft van de jaren zeventig nog een tijd werkzaam was.

9 heit de klok was bedacht door Jan de Cler, die eigenlijk arts was en Alexander Pola, vader van journaliste Clairy Polak en zelf de man achter Zeg ‘ns Aaa en Farce Majeure. De Cler en Polak waren ook de belangrijkste medewerkers. 9 heit de klok haakte regelmatig in op de actualiteit en De Cler schreef elke week een actuele tekst op de tonen van de herkenningsmelodie. Tot de velen die meewerkten aan het programma behoorden Jules de Corte, hoorspelacteur Wam Heskes, Kees Schilperoort en Piet Ekel (Malle Pietje uit Swiebertje).

Kleine herinneringen aan lang vergleden tijden, toen de radio nog veel belangrijker was dan de televisie, die moordenaar van de gezelligheid in de huiskamers. En de komende weken is het in ons land dus ook even 9 heit de klok. Luister naar het klokje van gehoorzaamheid. Blijf thuis, ga vroeg naar bed.

Ik denk dat het met die avondklok in de zomer wel afgelopen zal zijn. Virus of geen virus.  Dat hou je echt niet tegen.

Voorleesweek

Het is vandaag voorleesweek, of zoiets. Vanmorgen las ik, uiteraard in een Teams-sessie, het volgende voor aan een stuk of 150 kinderen van tussen de 29 en 78 jaar:

‘Er was eens een politicus, we noemen hem R., die voor de rechter stond omdat hij ervan verdacht werd zijn vrouw vermoord te hebben. Er was alle noodzakelijk bewijs, de politicus had geen alibi en er waren dertigduizend getuigen die het hem hadden zien doen.

‘Meneer R.,’ zei de rechter, ‘alvorens ik vonnis zal wijzen wil ik van u weten: bent u er verantwoordelijk voor dat uw echtgenote door geweld om het leven is gekomen?’

‘Nee, edelachtbare.’

‘Maar er is volop bewijs, u hebt geen alibi, er zijn eenduidige getuigenverklaringen en veel ook.’

‘Jawel, en die zijn ook een smet op mijn levensloop. Een grote smet. Maar ik was er niet bij betrokken.’

‘Wat zegt u me nu, meneer R., dat is toch hetzelfde als verantwoordelijk zijn?’

‘Als u dat zo ziet, edelachtbare, dan zal dat wel zo zijn, dan was ik verantwoordelijk en ook betrokken. En ik moet u dan ook zeggen dat het me zeer spijt, het is een ramp, een grote vlek op mijn blazoen. Kan ik nu naar huis?’

‘Maar meneer R., helemaal niet, u staat een lange gevangenisstraf te wachten.’

‘Nou, edelachtbare, het lijkt me dat mijn partij en mijn kiezers daarover moeten oordelen, en niet u.’

En zo geschiedde.

De partij en de kiezers bleken vervolgens van mening dat mevrouw R. een akelig tiepje was, dat ze ten onrechte een uitkering ontving en dat ze bovendien van Hongaarse afkomst was. Zulke lui moesten minstens met pek en veren de grens over, en liever nog een kopje kleiner gemaakt. Waren ze nou helemaal een haartje betoeterd. Aldus de kiezers.

Dit is natuurlijk een sprookje, dat begrijpen jullie wel, hè, kinderen. Bovendien heette die meneer helemaal niet R., en bovendien speelde zich een en ander af in een niet bestaande Zuid-Amerikaanse bananenmonarchie.

Of een eenzaam eilandje met een slechte reputatie in de Middellandse Zee.

Tot volgend jaar maar weer!’

(Het verhaal is natuurlijk wèl waargebeurd, al vloeide er geen (zichtbaar) bloed. Op 17 maart van dat jaar werd R. met glans herkozen en kon hij ongehinderd doorgaan met het eronder houden van het gepeupel dat het gemunt heeft op de zuurverdiende centjes van de hardwerkende Nederlander. Goedgekeurd door twee miljoen keurige Nederlanders.)

________

hhBest

Boek & Film 

Verkiezingen op de fiets

‘De verkiezingscampagne is begonnen’. Ik las deze onheilspellende zin al een flink aantal keren, de laatste dagen.

Natuurlijk is de verkiezingscampagne begonnen, de verkiezingen voor de Tweede Kamer zijn op 17 maart aanstaande, dat was gisteren over twee maanden, niet eens over zestig dagen, want februari heeft weer normaal 28 dagen.

De eerste prijs voor een daverende start van de campagne gaat met alle stemmen naar een fiets.

Naar de fiets van Mark Rutte.

Het is een beetje een rare fiets, zo’n ding waar de kinderen mee door bossen raggen. De minister-president stuurt met één hand, in de andere hand heeft hij, eens goed kijken: ja, een paar dikke handschoenen.

Die wijzen erop dat dit een duivels uitgekiende campagne wordt.

Want: kijk, onze premier is niet alleen een gezonde, jeugdige sportieve fietser, hij is ook niet bang voor een beetje kou, die zal niet gauw corona krijgen. De keuze van de fiets heeft nóg een groot voordeel: je ziet niet dat deze oudere jongere (wordt op 14 februari, Valentijnsdag, 54 jaar) een stevige oudemannenbochel op zijn rug torst.

Wij zullen die fiets de komende tijd herhaaldelijk zien. Steevast gecompleteerd met die handschoenen, of een half afgekloven appel, (die de premier na het bestijgen van de trap van Huis ten Bosch overhandigt aan de eerste lakei die hij tegenkomt. De lakei nuttigt het restant. Hij kan zich van zijn inkomen als uitzendkracht natuurlijk geen vers fruit permitteren.)

Doorzon-Hugo probeert het met die schoenen, maar daar moet je bij de Nederlandse kiezers niet me aankomen (‘hij zal toch niet stiekem een flikker zijn?’) Clownerie is hartstikke leuk, maar er zijn grenzen.

Wie de verkiezingen gaat winnen, dat ga ik niet voorspellen, hoewel het de Gebochelde uit het Torentje wel weer zijn. (Er zijn nu, als ik goed tel, zes vrouwelijke lijsttrekkers, dus een vrouw als premier is daarmee geheel achter de horizon verdwenen.)

Waarna we weer vrolijk voort kunnen met te lage lonen, geknibbel op onnodige uitgaven zoals kinderopvangtoeslag, inperken van het recht op Bijstand, het verder afbreken van de positie van werknemers, van de zorg, van de politie en van de brandweer.

Allemaal dingen waar de in essentie schaarse échte VVD’ers (dus het grote bedrijfsleven en het clubje puissant rijke mensen) niet op zitten te springen – die gaan voor de zorg natuurlijk niet in Nederland naar de dokter, maar naar chique klinieken in Zwitserland of Amerika, waar ze ook terecht kunnen als het in Nederland te ingewikkeld wordt. Tegelijk profiteren zij (en het bijpassende bedrijfsleven) van de lage lonen, lage belastingen (met name door ‘verstandige afspraken’ met de regering) en meer van dat snoepgoed, waar ze afgelopen tien jaar zo rijkelijk mee bedacht zijn door de man op de fiets.

Het is een schandaal dat je twéé salarissen nodig hebt om normaal te kunnen leven met een gezin, en dat je dan, om die twee banen te kunnen houden, ook nog moet betalen voor het ‘opvangen’ van de kinderen.

Het is een schandaal dat de Belastingdienst, met goedkeuren van de eerst verantwoordelijke, Mark Rutte, openlijk gewoon doorgaat met discrimineren en uitstellen van de betaling van schadevergoedingen tot Sint Juttemis – dat geldt uiteraard ook voor het ontstellende schandaal van de Groningse aardbevingsschade, waarbij nu eenmaal de schuldigen die met geld over de brug moeten komen de boel traineren – daarbij ongetwijfeld gesteund door het kabinet van Mark Rutte, die er minstens ‘alle begrip’ voor heeft dat ‘ons soort mensen’ hun centen liever in de eigen zak houden.

Moet ik ook nog over de Bijstand beginnen?

Jesse Klaver, natuurlijk ook een lijsttrekker, kwam gisteren met een lumineus plan: we gaan de komende twee maanden deze kwesties te verklaren tot zaken die geen uitstel door ‘demissionariteit’ dulden. Dan kunnen we ze door de Tweede Kamer jassen, door de Kamer die ineens in staat zou kunnen zijn tot iets waartoe zij eigenlijk uitsluitend geroepen is: regeren; de afgelopen weken bleek een meerderheid van de Kamer al de genoemde gevallen een schandaal te vinden dat onverwijld rechtgezet moest worden – maar toen waren veel van die Kamerleden nog gebonden aan een regeerakkoord, waarin de VVD het voor het zeggen had. Die konden nu, aldus Klaver, gewoon meestemmen met de oppositie die daden wil (en, dacht hij, dit zullen de kiezers geweldig van mij vinden) en zo laten zien wie de werkelijke trumpisten, o sorry, ruttisten zijn in het parlement.

Het zou mooi zijn, ik heb er vannacht zelfs een mooie droom over gehad.

Maar denken jullie het echt? Dan maak eens een fietstochtje in de kou, en laat de handschoenen op het kastje in de gang.

Dan kom je er vanzelf achter wat het land nodig heeft.

De dictatuur van het kapitaal.

___________

hhBest

Boek & Film 

Wie helpt de Groningers uit de penarie?

Door Peter Stiekema

Het kabinet is dan wel opgestapt wegens de toeslagenaffaire op het ministerie van Financiën, maar voor het overige gaat het kabinet gewoon door, demissionair of niet. Met één uitzondering, Eric Wiebes. Hij verlaat zijn post op Economische Zaken helemaal en blijft dus niet aan als demissionair minister. Hij wordt daar voorlopig opgevolgd door de buitengewoon eigenzinnige Cora van Nieuwenhuizen, minister van Verkeer en Waterstaat, zoals dat ministerie in ieder geval vroeger heette. Er komt nog wel een nieuwe bewindspersoon omdat de dubbelpost te zwaar zou zijn voor Van Nieuwenhuizen alleen.

Wiebes heeft er niet alleen op Financiën, waar hij in het vorige kabinet-Rutte staatssecretaris was, een potje van gemaakt, met name wegens de hardvochtige en niemand ontziende wijze, waarin hij op de Toeslagenaffaire reageerde. Ook als minister van Economische Zaken heeft hij de nodige steken laten vallen, met name in Groningen, waar hij weliswaar de gaskraan grotendeels dichtdraaide, maar de bevolking, die enorme aardbevingsschade leed, vrijwel aan hun lot overliet. Vele duizenden mensen zitten daar nog te wachten op een fatsoenlijke schaderegeling.

Die blijft maar uit, terwijl de NAM probeert er met belachelijke verdragen vanaf te komen en Wiebes geen thuis gaf. Ook in Groningen kun je niet in gelul wonen. Het is al wachten op een nieuw parlementair onderzoek, ongeveer analoog aan de Toeslagenaffaire. Ook in dat geval zou hij tegen de lamp zijn gelopen als een van de veroorzakers van de ellende in Groningen, waar velen in bouwvallen al jaren zitten te wachten op een oplossing van hun problemen. En als er inderdaad zo'n onderzoek komt, dan kan een volgend kabinet nu al de borst nat maken.

Nee, het is niet erg dat  Wiebes opstapt. Zelden zo'n politiek minkukel gezien. Met zijn politieke loopbaan is het nu wel helemaal afgelopen, mogen we hopen. Maar wie helpt de Groningers uit de penarie?

Duistere tijden

Terwijl het heel langzaam tot andere partijen dan de VVD doordringt dat we een heel decennium van Hollands trumpisme achter de rug hebben – alles voor het bedrijfsleven en de rijken – is een van de beste politici die dit land heeft, Lodewijk Asscher, het geschreeuw van de rechtse meute beu; hij geeft zijn politieke carrière eraan.

Wat een ramp voor het land.

Binnen een mum van tijd verscheen deze tweet van Mark Rutte:

Net gesproken met Lodewijk Asscher over zijn zware besluit. Ik had, heb en houd grote waardering voor zijn enorme inzet voor ons land en voor onze samenwerking door de jaren heen. Ik wens hem persoonlijk het allerbeste.

Zo, denkt Rutte, het offer is gebracht, ik kan blijven zitten. Nog even doorbijten: een judaskusje voor dat naïeve mannetje en dóór.

Zelfs iemand die de politiek haarfijn aanvoelt en zich niets laat wijsmaken, Sheila Sitalsing zag het niet aankomen. Ze schrijft vanmorgen nog in haar column in de Volkskrant:

Aftreden van Rutte III is de enige manier om op een zichtbare manier recht te doen aan de wroeging van de overheid…. En dat is waar. (En Lodewijk Asscher dan? Die moet vooral blijven. Omdat Asscher wel meteen oprechte spijt heeft betuigd, omdat hij op fundamenteel niveau lijkt te snappen waar het wringt en hoe dat te repareren. En omdat het zot zou zijn dat Rutte en Hoekstra straks vrolijk de verkiezingen ingaan als lijsttrekker, terwijl Asscher dat niet zou doen omdat hij geen kabinetspositie had die hij symbolisch kon inleveren.)

Asscher heeft destijds een groot risico genomen door in Rutte II te gaan zitten. Maar het was ook noodzakelijk: stel je eens voor dat de PvdA in de oppositie was gebleven, dan had Rutte meteen helemaal los kunnen gaan met zijn agenda: op rozen laten zitten van het grote bedrijfsleven en de obsceen rijken van dit land, en ten behoeve van dat alles de rest zoveel mogelijk uitkleden. Het is niet gemakkelijk te schatten wat Asscher nog heeft kunnen tegenhouden, achteraf kun je het kort samenvatten: hij heeft zijn best gedaan maar het heeft niet geholpen. Hij heeft moeten toezien dat de bijstand een aalmoes werd waar je dankbaar voor moest zijn (o dank u, meneer, kan ik nog iets voor u doen?) dat er een toeslagensysteem werd gebouwd dat begrepen kon worden (en dus ook werd) als een manier om de halve bevolking te criminaliseren en de arbeidsmarkt omvormde tot een modern soort slavenmarkt, met veel te lage lonen, nul zekerheid en de mogelijkheid voor bazen om op zijn Trumps te zeggen: You’re fired!

En dat alles op een geraffineerde manier waar alleen een slecht karakter op kon komen: als we die lui die nog wel een leasebak van de baas krijgen lekker hard laten rijden op de snelweg stemmen ze massaal op ons en dan komen we aan de macht.

Asscher heeft het nog nooit zo gezegd, maar hij heeft ongetwijfeld spijt als (schaarse) haren op zijn hoofd dat hij ooit in die gehaktmolen van Rutte is gestapt.

Wij hebben vanmorgen de laatste hoop op een uitzicht op een menselijk, rechtvaardig en sociaaldemocratisch Nederland in één tweet zien verdwijnen. Asschers besluit had hij niet zo moeten nemen, hij moet toch gevoeld hebben dat hij hiermee ongetwijfeld Rutte en Hoekstra volledig de vrije hand geeft.

Er staan de gewone gemiddelde Nederlander duistere tijden te wachten. De VVD, de partij van dieven, sjacheraars en sjoemelaars, krijgt nu echt de volledige macht, daarbij gesteund door de partij van de criminele boeren, het CDA.

De corona-pandemie is er niks bij.

_______

hhBest

Boek & Film 

Gevaarlijke symboolpolitiek

Door Peter Stiekema 

De Amerikaanse vicepresident Mike Pence is niet van plan het 25ste amendement in te roepen om president Donald Trump af te zetten. Het is te kort dag, hij treedt de 20ste van deze maand af om plaats te maken voor Joe Biden, nemen we toch maar aan en het zou alleen maar olie op het toch al hoog opgelaaide vuur onder de Republikeinse aanhang gooien.

Een aanhang, die voor een niet te onderschatten deel bestaat uit uiterst rechts gepeupel, pseudo-fascisten en Ku-Klux-Klan-leden en ander doorgedraaid volk, die best bereid zijn om de slavernij weer in te voeren. Bij wijze van spreken dan. Maar volgens Pence zou zo'n afzettingsprocedure niet in het belang zijn van het land of in overeenstemming met de grondwet, zo schrijft hij in een verklarende brief aan Nancy Pelosi.

Voor Nancy Pelosi, de Democratische voorzitter van het Huis van Afgevaardigden, is dat aanleiding om het dan zelf maar te gaan regelen. Pelosi, de aartsvijand van Trump, gaat met steun van de Democratische partij de afzettingsprocedure om Trump af te zetten gebruiken. De tijd lijkt daarvoor te kort, er rest immers nog amper een week en de kans om een meerderheid achter die procedure te krijgen lijkt gering. Bovendien is de procedure een typische daad van symboolpolitiek, die kwaad bloed gaat zetten onder de vaak zwaarbewapende aanhang van Trump.

Het 25ste amendement van de grondwet staat de vicepresident toe samen met een meerderheid in de regering vast te stellen dat een president niet in staat is zijn ambt uit te oefenen. Pence  zou dan de teugels in handen moeten nemen. Maar volgens de vicepresident zou zo'n daad niet in het belang zijn van het land of in overeenstemming met de grondwet, schrijft hij in de brief. En dat lijkt een alleszins redelijk standpunt.

Maar de gehaaide, weinig sympatieke Pelosi is het daar niet mee eens. 'Om onze grondwet en onze democratie te beschermen zullen we met spoed handelen, omdat deze president een onmiddellijk gevaar vormt voor beide', zei Pelosi al eerder.  Dat Trump nog steeds een gevaar blijft vormen is ongetwijfeld waar. Nu al is er sprake van gewapend optreden van tal van onduidelijke milities, vaak preppers, die op alles voorbereid zijn, mocht een toekomstige regering of president hen niet bevallen.

En dat  is na de overval op het Capitool daar een duidelijk bewijs van. Niet voor niets houdt de FBI het voor goed mogelijk dat er overal in het land rondom de inauguratie van Biden zich ernstige onlusten zullen voordoen, terwijl dat met al die ongeleide projectielen aan Republikeinse zijde ook daarna nog lang kan voortduren. Ongetwijfeld met de steun van de gevaarlijke psychopaat Trump zelf.

Niks aan de hand

Of het, ter beteugeling van het oorlogsgehits in de Verenigde Staten voldoende of zelfs nuttig was om de president van zijn sociale media accounts te beroven, daar moeten we het later maar eens goed over hebben, ik zou hier het hele geval ‘sociale media’ eens op de fileertafel willen leggen.

Een sociaal medium als Facebook of Twitter of Instagram (en alles dat er op lijkt) kan nog het beste worden ingedeeld bij de sector ‘dagbladen’ of ‘tv- en radiostations’, en de daarmee samenhangende websites.

In den beginne waren het de kranten die het concurrerend medium, het internet, gingen gebruiken als vehikel. Ze plaatsten hun inhoud gratis op hun websites in de verwachting dat ze daardoor meer papier zouden gaan verkopen, en ze openden tegelijk de mogelijkheid om op de inhoud van de krant te reageren. Zoals dat ook in het papieren medium mogelijk was.

Het duurde niet lang of de eerste onwelgevallige ‘reaguurders’ werden door middel van ‘moderatie’ – hetgeen ‘matiging’ betekent – van de websites geweerd. Kort daarna bleek, dat dat flink geld kostte: er was nogal wat personeel voor nodig om alle reactie vóór publicatie te beoordelen.

Dus: de meeste kranten sloten de mogelijkheid tot reageren af en gingen er zelfs toe over de lezers te vragen niet alleen voor de papieren maar ook voor de online krant te betalen.

Voor zover mij bekend kraaide daar geen hond naar, om het maar eens modern uit te drukken.

Maar men zat niet stil. Zo kwam bijvoorbeeld in Nederland GeenStijl op het net, waar het ‘reaguren’ zelfs een doelstelling was. Waarbij de grofste taal nog werd uitgekraamd door de website zelf.

En toen kwam Facebook, kort daarna gevolgd door Twitter.

Van die sites was het verdienmodel, dat adverteerders gingen beseffen dat die al snel ‘sociale media’ genoemde websites enorm veel kijkers trokken en dat je, door je advertenties daartussen te zetten, geweldig kon scoren.

Van Facebook besefte ik meteen dat het zich tot het afvoerputje van het internet zou ontwikkelen, maar Twitter vond ik wel geinig. Vooral in het begin was het leuk, toen ‘tweeps’ nog wel eens wilden meedelen dat ze zo juist een grote drol in de wc hadden gedeponeerd, en wat voor rotzooi ze hadden gegeten als ontbijt.

Ik ben, in april 2011, wel eens op een ‘tweet-up’ geweest, waarbij mensen die mij volgden en die ik volgde, zich voor een glas bier en een praatje in een Heerlens café vervoegden; daaronder was een persfotograaf die iedereen portretteerde – zijn product staat nog altijd op deze pagina – en daarna heb ik er nooit meer iets over gehoord. Terzijde: aan mij verdient Twitter niks, want ik heb er nog nooit een advertentie gezien. Hoogstens een paar onschuldige tweets van bepaalde bedrijven, die ik dan ook prompt blokkeer.

Deze week werd het account op Twitter van de Amerikaanse president door Twitter afgesloten en vanmorgen las ik dat Angela Merkel dat kwalijk vindt: of de president zijn account mag kwijtraken bepaalt niet Twitter, maar de rechter, vindt zij.

Huh?

Twitter is feitelijk een soort krant, die helemaal bestaat uit ‘lezersbrieven’. Toen na een aantal jaren bleek dat veel van wat er getwitterd werd nogal onbeschaafd was, mensen kwetste, leugens verspreidde en noemt u zelf nog maar een paar zijstraten, begon Twitter te modereren en te blokkeren.

Twitter kan dus, net als vele jaren geleden elke krant, ‘ingezonden stukken’ weigeren, desnoods zonder opgaaf van redenen. En dat is volkomen normaal.

Het gebeurde al op grote schaal en sinds jaar en dag toen internet nog helemaal niet bestond. Papieren publicaties modereerden ook de lezersbrieven, door ze te redigeren en vooral door ze eenvoudigweg niet te plaatsen. Als een krant er echt voor ging zitten werden brieven, vóór plaatsing gecheckt: of de desbetreffende lezer wel abonnee was en ook echt bestond. Brieven van lezers die langs deze weg probeerden grtis reclame te maken voor hun winkeltje, kwamen er niet in.

De grondslag van dit alles geldt evengoed voor de sociale media: de hoofdredactie/directie is (ook juridisch) verantwoordelijk voor de inhoud van de publicatie, ook wanneer delen daarvan niet door de eigen redacteuren zijn geschreven.

Veel tweets van Trump zouden, indien schriftelijk ingediend bij een krant, niet worden geplaatst, juist vanwege dat juridisch aspect.

En daar is geen speld tussen te krijgen.

Vrijheid van meningsuiting is hier dan ook niet in het geding. De schrijver van een lezersbrief of van een tweet heeft door het schrijven van tekst reeds van die vrijheid gebruik gemaakt. En de redactie van de publicatie aan wie hij of zijn of haar mening ter publicatie voorlegt kan die plaatsen of weigeren. Punt uit.

Of begin anders je eigen sociaal medium.

^_______

^hhBest

^{Boek & Film}