SanteLOGie

Bij de dood van Fred Raket

‘Lieve mensen, Onze allerliefste Berend, onze fantastische zoon, de mooiste en liefste die ik me kon wensen, is vanochtend overleden. Hij lag de hele dag in mijn armen zoals hij ook lag toen hij net was geboren. We houden zo van hem.’

Een tweet die mij gisteravond trof als een honkbalknuppel. Ik had hem nog bijna gemist. Ik heb dit zo tragisch geëindigde verhaal gevolgd sinds de eerste tweet, toen Berends moeder er nog bij vermeldde dat het ‘geen corona’ was waarvoor Berend was opgenomen; met steeds in het achterhoofd de gedachte, de hoop: dat kleine kinderen over een ongelooflijk robuuste gezondheid beschikken, dat ze tegenwoordig vrijwel elk kind dat kanker krijgt in leven kunnen houden, minstens, liever nog: volkomen kunnen genezen zodat ze kunnen genieten van waar ze recht op hebben: een vrolijke, volstrekt onbekommerde jeugd.

En een troost kunnen zijn voor ouders die weerloos aankijken tegen een barre wereld.

Op 2 juni een van de tweets die zijn moeder plaatste: ‘Vandaag bestraald en toen hij thuiskwam, wilde hij wel even mee naar de bieb. Wat een kind.’

Die tweet vat veel van de andere tweets samen. We zien Berend natuurlijk door de ogen van zijn moeder, zijn mem, de Friese journaliste Nynke Sietsma; hij ondergaat de talloze behandelingen met chemo en met bestraling nogal stoïcijns, hij gaat eigenlijk gewoon door met zijn onbekommerde kinderleven dat af en toe onderbroken wordt door mindere periodes. Hij is een slim jongetje dat boeken leest, dat graag fietst – bij de eerste tweet hierboven plaatste Nynke een video, waarop Berend op zijn fietsje zit, hij heeft zijn volle bos blonde krullen nog – dat enthousiast mee gaat wandelen, meestal met een honkbalpet een beetje dwars op zijn inmiddels kale hoofd.

Hij krijgt ook bijnamen, zoals hij de laatste weken opeens ‘Fred Raket’ ging heten, we zien een plaatje van een geknutselde raket, gemodelleerd naar het waterijsje van die naam.

Het is bijna een cliché: het ergste dat een mens kan overkomen is dat een kind van je sterft. Ik denk er vaak aan, als ik zie hoe mijn kleinkinderen roekeloos een straat over rennen. Maar als het echt gebeurt zie je pas hoe alles en iedereen die ermee geconfronteerd wordt, verslagen terneer ligt. Je ziet het al maanden en vandaag helemaal op Twitter: je leest alle reacties, het zijn er vele tientallen, je kunt bijna niet meer verder lezen, maar je moet.

Soms denk je wel eens dat sociale media zoals Twitter gewoon verboden zouden moeten worden om al het lelijks en gruwelijks waarvoor de helden van het toetsenbord er dag in dag uit eens goed voor gaan zitten.

Maar het kan ook een echt sociaal medium zijn. Een bindend element in een maatschappij van individuen.

Al zullen er niet veel mensen zijn die, zoals Nynke, zo minutieus verslag zouden doen van ziekte en dood van een eigen kind. Het drukt je met de neus op de feiten: dat leventje van ons lijkt wel heel vrolijk en onbekommerd, maar voor je het weet stort je in afgrond van verdriet –  misschien is de meest voorkomende reactie: ‘Hier zijn geen woorden voor’ plotseling wel van een grote wijsheid die steun biedt.

Zojuist tikt Nynke deze tweet: ‘Ik vind jouw huilen wel mooi mem, het is net een muziekje.’ Ik stel me voor: een van de laatste opmerkingen van Berend.

Ik zit totaal verslagen te tikken.

Hoe kom ik hier nog ooit uit?

__________

hhBest

Boek & Film

De tijd bestaat helemaal niet

Als Prof. Mr. Pieter van Vollenhoven vanmorgen niet getwitterd had dat hij genoeg had van dat elk half jaar weer verzetten van de klok, en zijn honden ook, dan had ik niet gedacht: ik heb dit weblog nu bijna 21 jaar en in die tijd heb ik het zeker vijftien keer uitgelegd, dus daar kan nog wel een keer bij. Dat dacht ik nu dus wel.

Eerst even die klokken en die honden: de meeste gewone mensen hebben een of meer klokken die keurig op een radiosignaal uit Frankfurt de wijzers een uur vóóruit, dan wel achteruit zetten. Prins Pieter heeft vermoedelijk allemaal van die staande antieke uurwerken die je grotendeels uit elkaar moet halen om ze gelijk te zetten, en daar helpen die honden natuurlijk ook niet bij.

Want weten die veel van tijd.

Met tijd hebben we een groot probleem. Net als God bestaat Tijd helemaal niet. Er is wel Snelheid en Beweging. Op het foutieve idee van het bestaan van tijd kwam men ooit toen men doorkreeg dat de zon opgaat en na een periode weer onder, en dat dat elke dag gebeurt, en dat je de periode dat de zon te zien is, kunt indelen door middel van een instrument – een zandloper, daarna een klok. Dat het om snelheid gaat kunnen we zien aan de ‘zonnewagen’ uit antieke tijden, die wagen die elke dag van oost naar west ijlt. Dat de tijd als vast begrip niet bestaat kun je bijvoorbeeld zien aan het feit dat het verstrijken van uren en minuten door de een anders wordt ervaren dan door de ander. Ook het biologisch ritme van mens en dier (honden!) past zich aan bij die eindeloze herhaling van licht en donker.

Door die indeling van de perioden van licht en donker te meten kwam men er achter dat de lengte van die perioden per dag verandert. Dat komt doordat de aardas een hoek van 66.33 graad maakt met het vlak van de evenaar van de zon waardoor wij lente, zomer, herfst en winter hebben. Een veelbepalend fenomeen: zou de aarde ‘rechtop’ staan, dan was het leven zoals wij dat kennen op het grootste deel van de aarde onmogelijk, namelijk door extreme koude en hitte die daar dan zou heersen – uitgezonderd een twee smalle gordels om de aarde waar het eeuwig lente zou zijn.

In de reacties op de tweet van Mr. Van Vollenhoven werd regelmatig het begrip ‘echte tijd’ genoemd. Maar de echte tijd bestaat niet, net zo min als de tijd zelf.

Vandaag is de klok een uur teruggezet waardoor de kinderen ’s morgens bij daglicht naar school kunnen lopen of fietsen. Zouden we de klok niet terug hebben gezet, dan zou de zon met Kerstmis pas tegen 12 uur ’s middags opgaan. In Nederland.

Toch bestaat er wel een soort echte tijd, maar die is héél onpraktisch. Het is precies 12 uur, het midden van de dag, als de zon recht in het Zuiden staat. Maar voor elke plek op aarde staat de zon op een ander moment recht in het Zuiden – zij beweegt zich immers op de zonnewagen van Oost naar West en kan dus niet overal tegelijk zijn.

Vandaag staat de zon hier in Zuid-Limburg, net als elke dag van het jaar, om 12.38 uur recht in het Zuiden, maar in Zeeland pas om 12.42 uur. Zelfs in ons kleine landje is er dus al een meetbaar verschil tussen ‘echte tijden’. Tijd voor een compromis. Wij houden hier de tijd aan die de meeste landen van de Europese Unie ook hanteren – ik hoef niet uit te leggen waarom dat, onder meer voor het economisch leven – gewoon praktisch is.

Als we per se met de tijd dichter bij de zonnetijd zouden willen zitten, zouden we nóg een uur vroeger moeten gaan, waardoor de zon om 11.38 uur recht in het Zuiden zou staan. Maar ja, praktisch is anders: dan zaten we in één tijdzone met Engeland, Ierland, IJsland, de Canarische Eilanden en Portugal en nog wat desolate eilandjes daartussen.

Anders samengevat: de ‘wintertijd’ is de indeling waarbij de zon ergens achter Berlijn om 12 uur ’s middags recht in het Zuiden staat, tijdens de ‘zomertijd’ staat de zon zelfs omtrent Moskou om 12 uur recht in het Zuiden.

En inderdaad: wij hebben daar een beetje ‘last’ van. Onze daglengte varieert namelijk tussen ongeveer 17 uur op 21 juni en 7 uur op 21 december. In de zomer is het daglicht er al ’s morgens zo vroeg dat we elke nacht een gat in de dag slapen, in de winter is de keuze tussen: ’s morgens donker op het spitsuur (als we altijd de zomertijd hanteerden) en ’s avonds op het spitsuur (tijdens de wintertijd).

Daar hebben de mensen rond de Middellandse Zee en zuidelijker veel minder last van, omdat het verschil in daglengte daar (aanzienlijk) kleiner is.

Ik denk dat wij door die grote verschillen in daglengte zulke ontstellende zeurkousen zijn.

Terwijl er plaats is voor leedvermaak: in Honningsvåg, Noorwegen, beter bekend als de Noordkaap, gaat de zon helemaal niet onder van 11 mei tot en met 30 juli, en helemaal niet óp tussen 20 november en 20 januari.

Vandaar dat in die regio zo enórm gezopen wordt.

_____

hhBest 

Boek & Film 

Hoe bestaat het?

In mijn omgeving wordt met verwondering, verbazing cq verbijstering gesproken over de mensen die denken dat de Europese vorstenhuizen tweemaal per jaar naar Italië reizen om daar bloed van baby’s te drinken, teneinde jong te blijven. Onvermeld blijft of die baby’s daarbij het leven laten, ook komen wij niet te weten wat een en ander te maken heeft met pedofilie. Wat wij trouwens ook niet te weten komen is, dat in een wereld waar niets geheim blijft, een van de grootste misstanden die je kunt bedenken sinds jaar en dag alleen bekend is bij mensen die, bij nadere kennismaking, niet tot de snuggerste van de mensheid gerekend kunnen worden. Ik noem een Lange Frans.

Dat het trouwens niet lukt om op die manier jong te blijven valt gemakkelijk aan te tonen. Kijk naar een foto van Beatrix in 1980 en veertig jaar later. Het kan uiteraard goed zijn dat Beatrix en ex-koning Juan Carlos van Spanje niet meededen omdat zij wel graag een glaasje rood vocht nuttigden, maar dat liever onttrokken aan de wingerd dan aan de wieg. En als je daar dan ook nog duchtig bij rookt en aanleg hebt voor rimpels: ziedaar het portret van de beide monarchen. En Willem-Alexander wordt er ook niet jonger op, al is bij hem natuurlijk iets anders aan de hand: hij treurt permanent over het feit dat hij niet, met behoud van salaris uiteraard, gewoon tweede piloot kan worden bij de KLM.

Ook eens af en toe níet die vier kwekkende meiden om zich heen.

Maar dit laatste uiteraard terzijde.

Het verwondert mij ook overigens niks dat mensen bereid zijn in de uitzinnigste dingen te geloven, zonder het geringste bewijs. Daar is gewoon de hele advertentie-afdeling van Feesboek en Twitter op gebaseerd, weten wij sinds zondag van de onvolprezen redactie van Arjen Lubach..

En nu we het er toch over hebben: er zijn echt miljarden mensen die zich zonder slag of stoot wijs hebben laten maken dat er een God bestaat die de wereld in een poep en een scheet heeft geschapen en het verslag daarvan persoonlijk en mondeling aan de eerste de beste woestijnfantast heeft verteld. Die dat vervolgens maar al te graag te boek stelde, waarna het een onverbiddelijke bestseller werd. Te verkrijgen in de beter gesorteerde boekhandel.

Daar zie ik dat babyverhaal bleekjes bij afsteken. En o ja, die moeders van die baby’s, worden die zo dik betaald voor al dat bloed dat ze er ook nooit een kik over laten horen?

_________

hhBest

Boek & Film

Wij hebben een onafhankelijke pers. Punt.

Net op Twitter verkondigd dat de Nederlandse pers – een enkele uitzondering daargelaten – een prima voorbeeld is van een vrije en onafhankelijke pers, met daarbij de opmerking dat niemand gehouden kan worden het onmogelijke te realiseren.

Een belangrijk symbool van die pers is uiteraard de nieuwsdienst van de publieke omroep. Nederland heeft en houdt (VVD, PVV en FvD willing) een prachtig voorbeeld van een door de belastingbetaler bekostigde vrije en onafhankelijke nieuwsvoorziening, zoals vrijwel nergens ter wereld bestaat. Wie beweert dat de NOS een staatsomroep is in de beruchte betekenis van het woord propaganda, zal daar wel zijn of haar redenen voor hebben die uiteraard meestal geheim worden gehouden en in ieder geval nooit op een valide manier beargumenteerd. En steevast gaat over het opeten van christelijke kindertjes.

(Ik doel met nieuwsvoorziening bij uitsluiting die van het NOS Journaal en derivaten. EenVandaag en andere nieuwsprogramma’s van de publieke omroep hebben rekening te houden met opvattingen en wensen van hun achterban. Nieuwsvoorziening en andere programmering van de commerciële omroepen wordt bepaald door de financiers, te weten de adverteerders. Dat is een heel ander verhaal en niet te vergelijken met de publieke omroep.)

Ik hoor veel kritiek op het NOS Journaal. Ik hoor ook veel kritiek op andere persorganen zoals de (geschreven) kwaliteitspers, te weten NRC Handelsblad, de Volkskrant en Trouw. (Ik noem het Financiëele Dagblad niet omdat dat zich niet tot het algemeen publiek richt.) Zolang dat gaat over het juiste gebruik van d of t, of over de vraag of het interviewen van willekeurige voorbijgangers iets substantieels bijdraagt, is er niets aan de hand.

Zo gauw het echter gaat om de vraag naar de onafhankelijkheid, dien je op de hoogte te zijn van de fundamentele elementen die een persorgaan betrouwbaar maken. Die elementen zijn: onafhankelijkheid van wie dan ook, in meer dan één opzicht ingevoerd zijn in de onderwerpen waarover geschreven wordt en in woord en geschrift zo neutraal mogelijk kunnen berichten, met name door in kwesties van meningsverschil eenieder van betrokkenen aan het woord te laten.

Dat laatste is vaak wel ingewikkeld. Om maar meteen de koe bij de horens te vatten: moet je mensen aan het woord laten die hun ‘informatie’ over het coronavirus hebben van duistere bronnen in ultrarechtse Amerikaanse websites en ‘denktanks’, of kennelijk of vermoedelijk voor het uitdragen van hun ‘mening’ betaald worden door verdachte Amerikaanse, Russische of andere bronnen? (Zie bijvoorbeeld het blaadje ‘Gezond Verstand’ dat dezer dagen in beperkte mate in het land werd verspreid.)

Met andere woorden, moet je hoor en wederhoor óók toepassen als een deel van je gesprekspartners zonneklaar in de gevangenis dan wel het gekkenhuis thuishoort? Dat moet je niet uitsluiten, maar we hebben het hier wel om een ingewikkelde vorm van schemerduister waarmee de journalist in toenemende mate wordt geconfronteerd.

We stuiten sinds jaar en dag wel op verzet tegen de pers, ook van rechtse tot zeer rechtse zijde, ik noemde hierboven de partijen al. Misschien moet het CDA daar ook aan worden toegevoegd. Verzet, dan wel het zaaien van twijfel over de objectiviteit van de Nederlandse pers en met name de publieke omroep.

Over objectiviteit valt nog een flinke boom op te zetten, maar het is wel duidelijk dat de publicatie van veel nieuws met name rechtse partijen niet goed uitkomt, omdat zij nogal eens doelen dienen die het daglicht niet kunnen verdragen. Bij de goede kranten en omroepen werken vaak intelligente, hoogopgeleide en journalistiek ervaren en kundige mensen, die zich juist bezighouden met het onthullen van deze misstanden. Die zijn, maar dat is maar mijn mening, echt links, dus vooral overtuigd van de kracht van echte democratie en hebben dus vooral oog voor onrecht en rechtsongelijkheid in het land, ontstaan door eendrachtige samenwerking tussen genoemde politieke partijen en het (internationale) bedrijfsleven, en daarbij niet zelden gedreven worden door xenofobe dan wel racistische motieven.

Allemaal dingen die vooral onder de pet gebeuren en daar ook moeten blijven.

Kortom: Natuurlijk is er van alles aan te merken op de pers, zoals er op allerlei producten van de menselijke geest altijd wel wat aan te merken is. Maar dat wij nog altijd die vrije en onafhankelijke pers hebben die waakt over de zuiverheid van de democratie, daar moeten we niet lichtzinnig mee omspringen.

Voor je het weet zit je in Polen, of Hongarije, of Rusland, of de Verenigde Staten van Trump. Ik noem maar wat.

______

hhBest

Boek & Film

Hup, achter de tralies jij

Opvallend vaak zie ik die drie mensen voor mijn geestesoog. Ten eerste de vrouw die desgevraagd meedeelde geen mondkapje te dragen: het stond haar niet. Ten tweede de vrouw die desgevraagd antwoordde, dat ze aan die flauwekul niet meedeed. En dan de man die net op Schiphol was aangekomen vanuit enig buitenland, het niet nodig vond zich te laten testen en eigenlijk ook niet om in quarantaine te gaan. ‘Nou ja, ik zie wel, in die quarantaine zal het toch wel mogelijk zijn een boodschapje te doen en op een terras een pilsje te drinken?’

Tot gisteren dacht ik dat het een minieme minderheid was die er zo over dacht – de vriendjes en vriendinnetjes van de Engel des Doods, zal ik maar zeggen – maar dan hoor je op de radio die achteloos uitgesproken zin dat twee van de tien mensen – let wel: dat is twintig procent – die positief getest zijn niet in quarantaine gaan of blijven. Om het even beeldend te stellen: van de 7300 gisteren positief getest gemelde mensen gaan er 1500 gewoon de straat op, naar winkels, cafés en dergelijke. Als die allemaal één persoon besmetten hebben er vandaag dus bijna 9000.

Er zit dus niet anders op dan iedereen die positief getest wordt op te pakken en onder bewaking – lees: in gevangenissen, leegstaande kantoren etc – tien dagen in quarantaine te houden. En dat hoeft niet eens letterlijk, want quarantaine betekent veertig dagen, het is maar een dixaine, zal ik maar zeggen. En het mag gerust logeren zijn op kosten van de staat. En ja, het wordt een enorme operatie, maar er zit niets anders op.

Tot zover die verstandige intelligente Nederlanders waar Mark Rutte in zijn naïveteit zo op gerekend had. Overigens is het idee niet nieuw: in de tijd van de pest-, pokken- en cholera-epidemieën gingen de mensen die ervoor in aanmerking kwamen echt het gevang in voor veertig dagen.

Doe zelf een kosten/baten-analyse van de regeling.

Een aanvullende maatregel zou de dreiging met een arrestatie kunnen zijn, wegens opzettelijke poging tot het toebrengen van ernstig letsel.

Kortom: een oude opvoedkundige regel wordt van stal gehaald: wie niet horen wil, moet voelen.

Ik voorspel dat het niet gaat gebeuren: op 17 maart zijn er verkiezingen. En wie dan nog niet bezweken is aan het virus zal wel uitkijken te stemmen op Rutte en zijn coalitiegenoten.

En nu we er toch mee bezig zijn: het zal mij benieuwen of ik ooit de app zal horen afgaan op mijn telefoon. En dan heb ik het er nog niet eens over dat het hier in Zuid-Limburg allemaal nog meevalt: in mijn gemeente lopen een stuk of 50 mensen rond die de afgelopen maanden positief zijn bevonden. De corona-app gaat alleen loeien als je dichtbij een positief getest persoon bent geweest. Althans: wanneer die persoon óók de app op de telefoon aan heeft staan. Driekwart van de mensen heeft inmiddels de app nog niet gedownload, niet bekend is wie hem wel heeft gedownload en niet aangezet, en ook niet bekend is in hoeverre positief geteste mensen die de app wel hebben aangezet die na het positief testen weer uitzetten.

En dan nog een laatste opmerking: de horeca die voor een deel kilo’s boter op zijn hoofd heeft, wil nu wel akkoord gaan als de hele gemiste omzet door de overheid wordt gecompenseerd. Dat wil ik ook wel: ze houden de bier en de wijn in vat en fles en krijgen er toch poen voor! Op die manier zou ik zelfs voor altijd in corona-sluiting willen gaan.

______

hhBest

Boek & Film

Een Italiaans raadseltje

Buurman aan de deur. Hij heeft een brief in de hand en geeft die aan mij. Of ik hem kan vertellen wat in die brief staat, want die is in het Italiaans.

Het is een schrijven van een Opel-dealer ergens in Noord-Italië; hij herinnert de geachte cliënt eraan dat volgens dat en dat artikel van de Italiaanse Codice Stradale de auto met dit kenteken – het bestaat uit een getal van twee cijfers, drie letters en daarna nog eens twee letters – vier jaar na aanschaf voor het eerst, en daarna elke twee jaar, gekeurd moet worden.

Dat nummer kan dus niet kloppen: het bestaat uit zeven tekens.

Maar de buurman herkent het niettemin.

Hij heeft een Opel Zafira gehad met een kenteken van zes cijfers – de garage heeft er, geheel gratis, een extra K aan toegevoegd.

Die auto heeft hij zes jaar geleden, op vakantie in Italië, total loss gereden. En hij beschikt over een verklaring dat hij het wrak heeft afgestaan met het oog op sloop, en is daarna naar Nederland teruggekeerd.

En dan komt die brief.

Als je een auto hebt, herken je die brief wel: de garage waar de auto in onderhoud is of minstens wel eens voor APK is geweest, herinnert de geachte cliënt eraan dat de auto weer eens gekeurd moet worden.

Een dergelijke waarschuwing krijg je in Nederland trouwens ook van de Rijksdienst voor het Wegverkeer.

Op de brief van de Italiaanse garage hoeft de buurman hoe dan ook niet te reageren: die auto is niet meer van hem.

Maar wacht eens eventjes.

Wat is hier aan de hand?

De buurman heeft de auto zes jaar geleden in Italië afgestaan en achtergelaten.

Stel je dit eens voor: het wrak heeft een jaar of vijf ergens staan wegroesten, tot iemand op een lumineus idee kwam: ik laat die bak restaureren en ga ermee rondrijden, en hoef geen wegen- of motorrijtuigenbelasting te betalen. (Ik ken mensen die een tweede huis in Italië hebben en daar een auto met Nederlands kenteken hebben staan, met precies dat oogmerk: geen belasting betalen.)

En hij of zij daar in Italië laat die auto blijkbaar ook nog braaf keuren. (Ik maak het niet te ingewikkeld: het kan ook zijn dat die kentekenplaten gewoon aan een andere Opel is gehangen, kraait geen haan naar.) En de administratie van de garage waar dat is gebeurd maakt die brieven automatisch aan en verstuurt ze.

Maar dan blijft toch de vraag: hoe komt die garage in Italië dan aan het adres van mijn buurman, als zijnde de eigenaar van die auto?

Geen idee. Bij de RDW krijg je in ieder geval nul op het rekest als je daar de gegevens van het kenteken opvraagt. (Bovendien krijgt alleen de politie de beschikking over de adresgegevens van de eigenaar van een auto.)

Of het ligt gewoon voor de hand: in het handschoenenkastje van het wrak lag misschien nog een document waar toevallig die naam en adres op staan.

Maar dan nog – de buurman had die auto toch afgestaan? Dat kan hij bewijzen. Bovendien: hoezo verwacht een garage in Italië dat iemand even uit Nederland nar Italië komt om een niet meer bestaande auto die bovendien al zes jaar zijn eigendom niet meer is, even te laten keuren?

Ik heb een andere buurman die vergelijkbare gevallen zegt: schiet mij maar lek.

_________

hhBest

Boek & Film