Door Peter Stiekema
Als er geen heel gekke dingen gebeuren dan wint de jonge Sloveen Tadej Pogacar, die maandag 22 jaar wordt, de corona-Tour de France van 2020. Hij sloeg zaterdag genadeloos toe in een zware tijdrit, waarin de ware krachtsverhouding duidelijk werd. Een klap in het gezicht van de uit de Tour gezette ploegbaas Merijn Zeeman en vermoedelijk ook de Veghelse familie Van Eerd, eigenaar van het Jumboconcern.
Met gekke dingen verwijs ik naar de Tour van, ik meen, 1979, toen Joop Zoetemelk, de spreekwoordelijke nummer twee (ondanks ruim 200 overwinningen bij de profs) en gele truidrager Bernard Hinault in de etappe naar Parijs ontsnapten en de stad gezamenlijk binnenreden. Hinault won de etappe, die gaf nooit wat weg en Joop werd, hoe kan het ook anders, tweede.
De ploegleiding van Jumbo had ditmaal een masterplan opgesteld, al ruim voor de start van de Tour in Nice. Er zou begonnen worden met drie kopmannen, Roglic, Dumoulin en Kruijswijk, gesteund door vijf helpers. Gaandeweg de Tour moest blijken wie van de drie de beste zou zijn. De eerste streep door de rekening was een zware val van Kruijswijk, die voor een paar maanden uitgeschakeld bleek en binnenkort in de Italiaanse Giro beterschap mag vertonen. Roglic zelf maakte een flinke val in de voorlaatste etappe van de Dauphiné, stapte af en verloor daardoor die belangrijke voorbereidingswedstrijd.
De vorm van Dumoulin was een beetje onduidelijk, omdat hij al 420 dagen niet in wedstrijden was uitgekomen, wegens een zware val in juni 1999. Inderdaad bleek in de Pyreneeën dat Tom vormgebrek had, maar eigenlijk toch al wel beter reed dan mocht worden verwacht. Dus Primoz Roglic was plotseling de enige kopman. Nadat hij al vroeg de gele trui met geringe voorsprong veroverde begon de Jumboploeg die voorsprong te verdedigen. Vrijwel in elke etappe reed de ploeg voorop, liet ontsnappen wie niet gevaarlijk leek en zo kregen we eigenlijk een saaie Tour waarbij de gele trui soms op een kwartier achterstand van de winnaar binnenkwam. Hoewel ik een groot wielerliefhebber ben, viel ik regelmatig in een verkwikkende slaap en werd pas vlak voor de finish wakker. In een van die etappes lieten ze ook Pogacar ontsnappen, waardoor die plotseling op 40 seconden tweede stond. Dat had natuurlijk niet mogen gebeuren. De piepjonge Pogacar won vorig jaar drie zware bergetappes in de Vuelta (Ronde van Spanje) en hij bleek ook een sterke tijdrijder, want Tadej won dit jaar niet voor niets de titel in Slovenië, dat slechts 9 beroepsrenners telt, vóór Roglic.
Beter ware geweest om andere ploegen het kopwerk te laten doen en af en toe zelf iemand met ontsnappingen mee te sturen. Dumoulin bijvoorbeeld, die naarmate de Tour vorderde beterschap vertoonde. Maar dat gebeurde niet, de ploegleiding bleef slaafs hetzelfde procedé volgen en legde de wedstrijd lam, een bijna perfecte imitatie van de Britse Skyploeg, die met die methode in het afgelopen decennium iets van zeven Touroverwinningen behaalde.
Desalniettemin steeg de voorsprong van Roglic naar 57 seconden en dat leek genoeg voor de ruim 36 lange klimtijdrit naar de steile Plank van de Mooie Meisjes in de Vogezen, zo heet die berg in vertaling. Daar ging het helemaal mis. En viel het plan in duigen. Niet Roglic wint de Tour maar de piepjonge Pogacar, die ondertussen ook nog even winnaar werd van het bergklassement en (uiteraard) de jongerentrui.
Schrale troost is de tweede plaats van Roglic, een sterke zevende plek van Tom Dumoulin, die op de goede weg terug lijkt en in totaal drie etappeoverwinningen, waarvan twee voor de heel sterke Wout van Aert.
Wil Jumbo de Tour ooit winnen dan zal er uit een ander vaatje dienen te worden getapt. Er is een sterke stroming piepjonge wielrenners op komst, van wie Pogacar nu de topman is, maar verder zijn er ook nog Egan Bernal, Tourwinnaar van vorig jaar en ook pas 23, en misschien wel de grootste belofte van allemaal, de 20-jarige Remco Evenepoel, die in de Ronde van Lombardije in het ravijn belandde. Jumbo beschikt eigenlijk alleen maar over dertigers, die hun top al bereikt hebben, of er overheen zijn, de 26-jarige Wout van Aert misschien uitgezonderd. Maar of hij sterk genoeg is om ooit de Tour te winnen? Ik zie hem toch meer als een sterke klassiekercoureur met af en toe wat kleinere etappewedstrijden, zoals Parijs-Nice en de Ronde van Zwitserland. Maar niets dan respect voor Wout, dat is zeker. Hij lijkt beter dan Mathieu van der Poel.