Hij was een van die figuren die in alle opzichten met kop en schouders boven al zijn collega’s uitstak: prof. dr. Hein Wellens, hoogleraar cardiologie en een van de oprichters van de Universiteit van Maastricht – en dat was niet eens het belangrijkste: hij was een joviale man, maar van een bescheiden jovialiteit, hij was jazzliefhebber en hij wist wat een journalist nodig had. Dat hij wereldvermaard was op het gebied van de elektrische huishouding van het menselijk hart was een feit waar hij zich zo weinig mogelijk op liet voorstaan. Maar die hem wel de titel ‘Reus van Maastricht’ bezorgde.
Hij was al 20 jaar met pensioen, maar heeft tot zeer onlangs nog les gegeven en zich bemoeid met zijn levenswerk: voorkomen van plotselinge dood door hartstilstand. Dat deed hij onder veel meer door hard te werken aan een Limburgs netwerk van AED’s, in het kader van de Stichting Reanimatie-Estafette Limburg.
Ik begrijp uit een In Memoriam in de Volkskrant dat hij op 9 juni in Maastricht is overleden, hij was bijna 85 jaar.
Als ik aan Wellens denk zit ik tegenover hem aan zijn bureau, eerst in het Sint Annadal Ziekenhuis in Maastricht, later in zijn kantoor in het Academisch Ziekenhuis in die stad, waar ik zat om een lange reeks interviews af te nemen, tussen 1977 en ongeveer 1990 – en ik zie steevast in de boekenkast achter hem een blauw boek met als rugtitel: Sudden Death.
Niet dat Wellens daarvoor naar Maastricht was gekomen. Hij werd in 1969 aangetrokken als lid van de commissie van voorbereiding Medische Faculteit Maastricht (De Achtste, in de wandeling) waarvan een aantal prominente wetenschappers deel uitmaakte, die allemaal vooral uit waren op onderwijsvernieuwing: van Maastricht ging de victorie uit van het probleemgestuurd leren, ooit ontwikkeld door McMaster’s Universiteit in Canada, waardoor bijvoorbeeld medisch studenten vanaf de eerste dag aan den lijve konden ondervinden wat het eigenlijk is om ‘dokter’ te zijn.
Wellens en zijn collega’s kregen te maken met een onverwacht probleem: het was aanvankelijk niet de bedoeling om een academisch ziekenhuis met alle bijbehorende toeters en bellen op te richten. Voor zover een academisch ziekenhuis nodig was zou het Annadalziekenhuis in Maasticht ‘geacademiseerd’ worden. Maar daar werkte al een compleet corps medisch specialisten die zich niet zomaar buiten de deur lieten zetten. De Maastrichtse artsen begonnen daarom een langdurige loopgravenoorlog om hun posities te behouden, waarbij Hein Wellens zich weleens liet ontvallen dat wat hem betrof een oplossing zou zijn: een muurtje bouwen in de gang tussen de ‘gewone’ specialisten en de academische. Uiteindelijk werd daarvoor een oplossing gevonden waarna het werk aan de medische faculteit en uiteindelijk ook aan de Rijksuniversiteit Limburg, sinds 1996 Universiteit Maastricht en sindsdien vooral Maastricht University, ongestoord verder kon.
Wellens voelde zich daar zeer op zijn plaats en mede door hem (zie zijn lemma op Wikipedia) werd de Maastrichtse universiteit wereldbekend en hogelijk gewaardeerd.
Hein Wellens was het trouwens die mij adviseerde dagelijks een kinderaspirientje te slikken, dat heel licht bloedverdunnend werkt en dat de kans op een hart- of herseninfarct verkleint. Sinds jaar en dag is dat vervangen door 100 mg Ascal.
Op zijn rouwadvertentie staat een tekst waarin de Amerikaanse jazzpianist Horace Silver – ook een van mijn favorieten – zegt dat hij mensen iets geleerd wil hebben voor hij ‘afloopt’. Ik was misschien geen vriend van hem, maar hij wel een van zijn vrienden.
_______