SanteLOGie

Kolereherrie internationaal van de kaart

‘’Wat het Concertgebouw betekent voor liefhebbers van klassieke muziek, werd De School – als opvolger van club Trouw – voor liefhebbers van techno- en housemuziek.’ Het staat er echt, in een artikel in Het Parool. In het stuk lees ik dat er mensen zijn die ‘helemaal zichzelf konden zijn’ in die ‘club’ in de Amsterdamse Wibautstraat, waarin ooit de dagbladen Trouw en Het Parool zaten, tegenover het gebouw waarin ooit de Volkskrant zat.

Techno en housemuziek, beste lezers, als je het nog niet wist: dat is de kolereherrie die uit de open ramen van een zwart gespoten Golfje van een jaar of vijftien oud komt, dat voor het stoplicht staat te rammelen en te bonken, en waarin vier jongens met een honkbalpetje achterstevoren met hun kop zitten te schudden.

Je valt van de ene verbijstering in de andere. Zo vonden de liefhebbers van het genre dat De School hiermee ‘Amsterdam internationaal op de kaart zette’. Daar stond Amsterdam dan toch zeker verschut, op die kaart?

En dan nog iets: de club had een 24-uursvergunning, zodat je aanwezig kon zijn op een ‘feest’ dat duurde van vrijdagavond tot maandagmorgen. En daarna zeker lekker slapen en de volgende morgen gezond weer op? Bijvoorbeeld om een afspraak te maken met de kno-arts, omdat je hé-le-maal niks meer hoort, eigenaardig.

Ja ik weet het, dit is generaliseren, en het is ouwemannenpraat, maar ik ben toch blij dat niemand het in Landgraaf in zijn hoofd haalt om zijn dorp met dit soort herrie ‘internationaal op de kaart’ te zetten. Ik vond het al erg rustig, heerlijk rustig, zo zonder Pinkpop.

En toen kregen we covid-19. Ze hebben het wellicht geprobeerd met het argument ‘maar wij hebben een 24-uursvergunning!’ maar ze moesten dicht, net als de gehele horeca. ‘Maar we zetten Amsterdam op de kaart!’ Telde ineens ook al niet meer.

Toen kwam de kwestie met Black Lives Matter er ook nog eens bij. Hoe, dat verklaart het artikel in Het Parool niet, maar toen gooiden de uitbaters er het bijltje bij neer.

Waarmee de volstrekte overbodigheid van dit soort ongein zonneklaar was aangetoond.

_______

hhBest

Boek & Film 

OMT treuzelt met mondkapjes

Door Peter Stiekema

Na heel lang aarzelen en op dringend verzoek van het kabinet, dat op zijn beurt nog dringender werd verzocht acties te ondernemen door de nog aanwezige Kamerleden (de rest zit vermoedelijk in onveilige landen ergens in een hotel) kwam het OMT gisteren dan eindelijk, na een maand zwijgen, weer eens bijeen.

Het overleg ging vooral om het gebruik van mondkapjes, dat in al onze omringende landen en ook veel verder weg, inmiddels een heel duidelijk gebruik is geworden, zo niet een plicht. Persoonlijk zou ik zeggen: baat het niet, het schaadt ook niet. Sterker nog, als je een mondkapje draagt, hetgeen ik regelmatig doe, dan wijken de mensen als vanzelf uiteen, dus het helpt wel. Je zou dus verwachten dat het OMT dinsdag 28 juli ook zou besluiten om in navolging van de verplichting van het gebruik in vliegtuigen en het openbaar vervoer ook elders in ons land het opzetten van het kapje uit te breiden. Want ook hier is het virus al enige tijd aan de winnende hand. Laten we zeggen, sinds het begin van de vakanties.

Maar wie schetst mijn en wellicht ook uw verbazing, het Outbreak Management Team (OMT), dat het kabinet adviseert over de bestrijding van het coronavirus, komt pas later met een advies over een mondkapjesplicht. Volgens het RIVM en het ministerie van Volksgezondheid (VWS) komt dat er in ieder geval nog niet op dinsdag of woensdag. Eerder werd verwacht dat er dinsdagmiddag een persmoment zou zijn, maar zowel het RIVM als het OMT sluit dit uit. Het is nog onduidelijk wanneer het advies er wel ligt. Ook is nog niet bekend hoe het naar buiten wordt gebracht. Eerder gebeurde dit tijdens persconferenties met premier Mark Rutte en minister Hugo de Jonge (VWS). Omdat het nu reces is in de Haagse politiek, is het niet duidelijk of bewindspersonen daarvan moeten terugkomen of dat het op een andere manier gedeeld wordt.

In België wordt door de domme Belgen (zo wordt in Nederland gedacht, niet door mij, want  ik ben getrouwd met een Vlaamse, en dan kan er zo maar wat zwaaien) de ene na de andere zinnige beslissing genomen, maar wij moeten wachten tot eenieder van vakantie is teruggeroepen. Minister De Jonge is voor zover ik weet, ergens aan het kamperen en voor die schoenenfetisjist bereikt is? Voor wie de schoen past, trekke hem aan, zo ver is zeker.

Intussen zijn vele duizenden Nederlanders met een Marokkaans dan wel Turks paspoort naar hun land van herkomst vertrokken, teneinde daar het Offerfeest te vieren. Voor beide landen geldt de zogenaamde code Oranje. Je zou dus verwachten dat RIVM, regering of OMT zich wel druk zouden maken over de gevolgen daarvan. Moeten de terugkeerders wel in quarantaine (ik had bijna geschreven Korantaine, maar zoiets doe je natuurlijk niet). Maar niets van dat alles, men slaapt gezellig verder, in tent, hotel, huisje of camper. Waarin een klein land nog kleiner kan blijken te zijn.

Het land van het Cresplantje

Joegoslavië was ooit zo’n land waar een beschaafd mens niet op vakantie ging. Communistisch, bijvoorbeeld. Maar voor mij vooral: daar gingen, eh, al veel mensen heen, te veel mensen en, vooruit: de verkeerde mensen. Je ging niet naar Joegoslavië zoals je later ook niet naar Phuket ging, of naar Chersonissos, of Ibiza of die andere badplaats in Spanje, waar de jongeren dronken van balkons vielen.

Maar toen bestond Joegoslavië ineens niet meer en waren er allerlei landen voor in de plaats gekomen, zoals Slovenië, Kroatië, Servië, Bosnië-Herzegowina en zo nog het een en ander. Omdat dat uit elkaar vallen van het in 1917 kunstmatig geschapen land gepaard ging met schermutselingen die later zelfs uitdraaiden op een heuse oorlog compleet met oorlogsmisdaden en genocide, kon je en ging je daar dus niet meer heen voor je welverdiende vakantie.

En daar lag het te blakeren in de niet-aflatende zon, met schilderachtige plaatsjes met goed uitspreekbare Italiaanse namen, met weinig stranden maar een kristalheldere zee, met een eilandenrijk met namen als Krk en Cres, met vrolijke mensen die langs de weg varkens stonden te braden en zelfgestookte slivovic verkochten. Aan de goede oude tijd (toen je er dus niet gesignaleerd kon worden) herinnerden de grote hotels, de pretparken en, vooral niet te vergeten, een café met de onvergetelijke naam ‘Lekker Kopje Koffie’.

In die hotels waren niet leeg. Van de balkons hing vaal wasgoed, en dat was eigenaardig. Er was niet veel onderzoek voor nodig om je te realiseren: in die hotels zaten geen toeristen maar dat andere bijproduct van een oorlog: vluchtelingen. Verder merkte je niks van de oorlog – je bent dan ook bekend met de stelling dat een oorlog vooral bestaat uit wachten tot er wat gebeurt. Hemingway heeft daar beeldend over geschreven.

Op de campings langs de kust en op de eilanden heerste in die zomer van 1993, anders dan in vele jaren daarvoor, een serene rust. De campingwinkel van Martinscica op het eiland Cres was zo goed als leeg, maar in een vissersdorpje even verderop kon je een verrukkelijke zeebaars eten voor weinig geld. De zon scheen, het eiland rook bedwelmend naar Helichrysum italicum. Op de camping waren een paar Oostenrijkers, Italianen, ook enkele Kroatische toeristen.

Na een bezoek aan het eiland Brioni, tot voor kort eigendom van dictator Josip Broz Tito, waar je alle dieren kon bezichtigen die de dictator van zijn bezoekende vriendjes had gekregen, olifanten, herten en dergelijke, vertrokken we weer naar het veel drukkere Italië: de voorzieningen van Kroatië vielen eigenlijk wat tegen voor een onbekommerde vakantie. We namen met de camper de omweg via de eilanden Groot- en Klein-Lusinje waar we in de gauwigheid nog een plaquette zagen aan een muur: de tekst herinnerde aan een recente schietpartij tussen Kroatische en Servische eenheden – so much for the war.

Terug op de krant in Heerlen kreeg ik de wind van voren. Hoe ik het gewaagd had, vonden de collega’s, om lekker op vakantie te gaan naar een land in oorlog – kritiek die mij verbaasde van nota bene journalisten: wat is er mooier dan in je vakantie ook een beetje te werken? Zoals we vandaag weten: journalisten gaan naar landen waar Code Oranje heerst.

Want zo wordt je stomme luiervakantie aan het strand opeens een Interessante Reis Waarvan De Uitkomst Ongewis Is.

Het plan om nog eens terug te gaan naar Cres zal wel nooit uitgevoerd worden. Maar we hebben in de tuin wel de plant die ik hierboven noemde en die wij ‘het Cresplantje’ zijn gaan noemen, waarvan de maggi-achtige geur herinnert aan de die mooie rustige tijd in Joegoslavië.

_________

hhBest

Boek & Film 

Naar een leven van eenvoud

Nu het fijnstof wat is neergedaald, beter gezegd, zich lijkt te concentreren in Oost-Brabant en Noord-Limburg (en Kerkrade, zegt het kaartje bij het bericht) is het misschien even tijd om te bekijken hoe de nabije (en helaas ook de minder nabije) toekomst eruitziet.

Ik constateer dat hier in het dorp de mondkapjes inmiddels volledig uit de mode zijn en dat je gek wordt aangekeken als je er toch een draagt. De poetsmaatregelen (handen, winkelwagentje) zijn ook tot een minimum teruggebracht – ze waren ook hoogstens symbolisch van aard, denk ik. Hoewel: alweer een tijdje geleden is onderzocht hoe vuil de duwboom van winkelwagentjes is: net zo vuil als de deurknop van het toilet en de toiletbril. Goede ochtend.

Welk essentieel doel heb je voor de komende tijd? Ik handhaaf mijn oorspronkelijke voornemen om gezond honderd jaar te worden, en dus moet ik voor de komende achttien jaar een beleid formuleren. Want het blijkt helemaal niet uitgesloten dat je al die jaren zult moeten uitkijken voor dat verdomde virus. (Een volgende verdwaalde vleermuis: daar moeten we maar even niet aan denken. Om het eenvoudig te houden.)

Ik zou natuurlijk kunnen zeggen dat ik me voortaan ga houden aan de anderhalve-meterregel, maar lukt het jullie altijd en in alle gevallen? Mij niet. En dat ligt niet aan mij. Met vrienden en kennissen van eigen leeftijd gaat het heel redelijk, mede omdat ik vind dat anderhalve meter beschouwd mag worden als een heel erg veilig minimum. Schoondochter met een licht hypochondrische inslag doet het ook voorbeeldig en dat is het wel zo’n beetje.

In het winkelcentrum in het algemeen en in de supermarkt en andere winkels in het bijzonder is de regel gewoon onmogelijk te handhaven, tenzij je bereid bent aan één stuk door tegen iedereen te roepen: anderhalve meter!

Maar met wat handigheid en door zo kort mogelijk en op incourante tijden boodschappen te doen houd je redelijk goed afstand.

Dat is dus al gedragsregel nummertje één: ik doe de boodschappen op zondag-, maandag- of dinsdagmorgen direct om 8 uur en maximaal tweemaal per week. Of ’s avonds laat, vlak voor sluitingstijd, dat kan ook.

Ik ga voorlopig niet naar het buitenland op vakantie. Alleen al omdat restaurantbezoek en slenterpartijen gewoon riskant zijn. Campings in Nederland en directe omstreken moeten worden uitgeprobeerd: daar kan het ook te druk zijn.

Ik ga niet naar plaatsen waar veel mensen bijeen zijn, zeker als de bijeenkomst zich binnenshuis afspeelt met onzekerheid over adequate ventilatie. En onder min of meer heftig alcoholgebruik, dat aanhalig maakt.

Dus: in ieder geval ook geen café. Ja, op het terras buiten, dat kan, maar na begin oktober wordt dat steeds minder een optie. Cafébezoek was overigens al jaren geen gewoonte meer – we zuipen thuis.

Niet naar restaurants. Lijkt me ongezellig en ook daar kunnen ze tegen je op lopen en in je nek blazen. Jammer natuurlijk, maar we gingen al niet erg vaak, en we hebben het thuisbezorgmenu ontdekt.

Niet naar theaters en bioscopen. Dat is echt jammer, met name de bioscoop zal ik missen. ‘Je kunt toch thuis kijken,’ hoor ik dan en inderdaad, ik ken mensen die doodgemoedereerd een complete speelfilm kijken op hun telefoon. Maar ik mis het grote scherm in de bioscoopzaal. Het is jammer, maar helaas. Dan toch maar dvd’s op de tv of de pc-monitor – Netflix heeft weinig dat past bij mijn voorkeuren.

Het openbaar vervoer moet, zeker in herfst, winter en vroeg voorjaar, gemeden worden als de pest, maar daar maakten we toch al nauwelijks gebruik van, te meer omdat hier in Zuid-Limburg het onhandigste openbaar vervoer ter wereld vigeert.

Wat vooral sneuvelt: dat je vrijwel gedachteloos je leventje plant. (Ik bedoel plent.) Misschien maakt het die hele zaak aantrekkelijk: dat je bewuster gaat leven.

Sprak hij, zijn snikken smorend in een kussen, in een poging zichzelf enigszins te troosten.

Ik overdenk nog de voor- en nadelen van intreden in een klooster.

Zo’n bruine capucijnerpij, heerlijk.

Geen Monatoetje voor CDA

Door Peter Stiekema

Ze is het dus niet geworden, Mona Keijzer. Geen Monatoetje als lijsttrekker voor het CDA. Dat verbaast me eigenlijk helemaal niet. Vier jaar geleden deed ze, kennelijk als kroonprinses voor de christendemocraten, ook al mee aan de lijsttrekkersverkiezingen, maar ze werd ruim gepasseerd door de al bijna even saaie Buma, die inmiddels burgemeester van Leeuwarden is geworden.

Wie het tranentrekkende promotiefilmpje, grotendeels opgenomen in Volendam, van deze moeder van zes kinderen heeft gezien, zal met mij denken: 'Goede hemel, waar hebben we die mevrouw toch aan te danken?' En ook: 'Wie kwakt er tegenwoordig nog zes kinderen op deze overbevolkte en doodvermoeide aarde'. Kwakken vind ik in dit verband eigenlijk wel een passend werkwoord, maar dit terzijde. Ik denk dat de met een metalen stem uitgeruste Limburgse CDA'er Martijn van Helvert nog meer kans zou hebben gehad dan Mona.

Laten we eerlijk zijn: ook als staatssecretaris en reserveminister tijdens de coronacrisis bakte Mona er niet veel van. Ze komt niet verder dan platitudes in haar uitspraken, is bepaald geen begenadigd debater en in ieder geval niet de door God uitverkoren staatsvrouwe, die ze zelf wel denkt te zijn.

Nu Mona Keijzer is afgegaan door de zijdeur van het politieke toneel is het tijd om de twee resterende kandidaten nog eens onder de loep te nemen: Kamerlid Pieter Omtzigt en minister van Coronazaken Hugo de Jonge.

Omtzigt stelde zich zeer heldhaftig te weer in de strijd tegen de (bijna) misdadige handelingen van het ministerie van Financiën in de uitkeringenkwestie, die mede dankzij hem volledig uit de doeken werd gedaan. Hij is nadrukkelijk geen politiek stemvee, maar gaat zijn eigen gang, desnoods tegen de ijzeren partijdiscipline in. In het verleden heeft zijn dappere houding hem al eens bijna de politieke kop gekost. Hij is, kortom een sterke politicus die zich niet monddood laat maken, en werkt in het belang van de burger die in het verdomhoekje komt te zitten door het falen van de overheid.

Hugo de Jonge van zijn kant valt vooral op door zijn Piposchoenen, die hij overigens snel uittrekt als hij met de koning op het bordes moet verschijnen. Als de plechtigheid voorbij is trekt hij ze weer aan. Daarnaast praat hij veel, maar zegt hij weinig. Ook op zijn rol tijdens de coronacrisis valt veel af te dingen. Wel of geen mondkapjes, een mislukte app, veel doden in de zorgcentra, waar al dan niet demente  bejaarden aan hun lot werden overgelaten. Nee, veel geschreeuw, maar weinig wol.

Voor het belegen CDA is er met Pieter Omtzigt dus een kans om die al jarenlang vermolmde christendemocratische politiek eens in een ander vat, of zo u wilt jasje, te gieten. Stem dus op Omtzigt. Gvd.

Hein Wellens, dokter van harte

Hij was een van die figuren die in alle opzichten met kop en schouders boven al zijn collega’s uitstak: prof. dr. Hein Wellens, hoogleraar cardiologie en een van de oprichters van de Universiteit van Maastricht – en dat was niet eens het belangrijkste: hij was een joviale man, maar van een bescheiden jovialiteit, hij was jazzliefhebber en hij wist wat een journalist nodig had. Dat hij wereldvermaard was op het gebied van de elektrische huishouding van het menselijk hart was een feit waar hij zich zo weinig mogelijk op liet voorstaan. Maar die hem wel de titel ‘Reus van Maastricht’  bezorgde.

Hij was al 20 jaar met pensioen, maar heeft tot zeer onlangs nog les gegeven en zich bemoeid met zijn levenswerk: voorkomen van plotselinge dood door hartstilstand. Dat deed hij onder veel meer door hard te werken aan een Limburgs netwerk van AED’s, in het kader van de Stichting Reanimatie-Estafette Limburg.

Ik begrijp uit een In Memoriam in de Volkskrant dat hij op 9 juni in Maastricht is overleden, hij was bijna 85 jaar.

Als ik aan Wellens denk zit ik tegenover hem aan zijn bureau, eerst in het Sint Annadal Ziekenhuis in Maastricht, later in zijn kantoor in het Academisch Ziekenhuis in die stad, waar ik zat om een lange reeks interviews af te nemen, tussen 1977 en ongeveer 1990 – en ik zie steevast in de boekenkast achter hem een blauw boek met als rugtitel: Sudden Death.

Niet dat Wellens daarvoor naar Maastricht was gekomen. Hij werd in 1969 aangetrokken als lid van de commissie van voorbereiding Medische Faculteit Maastricht (De Achtste, in de wandeling) waarvan een aantal prominente wetenschappers deel uitmaakte, die allemaal vooral uit waren op onderwijsvernieuwing: van Maastricht ging de victorie uit van het probleemgestuurd leren, ooit ontwikkeld door McMaster’s Universiteit in Canada, waardoor bijvoorbeeld medisch studenten vanaf de eerste dag aan den lijve konden ondervinden wat het eigenlijk is om ‘dokter’ te zijn.

Wellens en zijn collega’s kregen te maken met een onverwacht probleem: het was aanvankelijk niet de bedoeling om een academisch ziekenhuis met alle bijbehorende toeters en bellen op te richten. Voor zover een academisch ziekenhuis nodig was zou het Annadalziekenhuis in Maasticht ‘geacademiseerd’ worden. Maar daar werkte al een compleet corps medisch specialisten die zich niet zomaar buiten de deur lieten zetten. De Maastrichtse artsen begonnen daarom een langdurige loopgravenoorlog om hun posities te behouden, waarbij Hein Wellens zich weleens liet ontvallen dat wat hem betrof een oplossing zou zijn: een muurtje bouwen in de gang tussen de ‘gewone’ specialisten en de academische. Uiteindelijk werd daarvoor een oplossing gevonden waarna het werk aan de medische faculteit en uiteindelijk ook aan de Rijksuniversiteit Limburg, sinds 1996 Universiteit Maastricht en sindsdien vooral Maastricht University, ongestoord verder kon.

Wellens voelde zich daar zeer op zijn plaats en mede door hem (zie zijn lemma op Wikipedia) werd de Maastrichtse universiteit wereldbekend en hogelijk gewaardeerd.

Hein Wellens was het trouwens die mij adviseerde dagelijks een kinderaspirientje te slikken, dat heel licht bloedverdunnend werkt en dat de kans op een hart- of herseninfarct verkleint. Sinds jaar en dag is dat vervangen door 100 mg Ascal.

Op zijn rouwadvertentie staat een tekst waarin de Amerikaanse jazzpianist Horace Silver – ook een van mijn favorieten – zegt dat hij mensen iets geleerd wil hebben voor hij ‘afloopt’. Ik was misschien geen vriend van hem, maar hij wel een van zijn vrienden.

_______

hhBest

Boek & Film