Eindelijk is het mij dan ook overkomen: ik ben werkloos. Hoewel. Ik had met niemand een dienstverband, het werk dat ik deed was van vrijwillige onbezoldigde aard, en overmorgen zit ik gewoon aan bij de videoconferentie die onderdeel is van het werk. Noem het dus maar coronawerkloos.
Het was, het is echt leuk werk voor iemand met brede journalistieke ervaring, en mag ik dat zeggen? Ja, dat mag ik zeggen.
Op 1 oktober van dit jaar is het 61 jaar geleden dat ik de burelen van Drukkerij-Uitgeverij Stumpel in Hoorn betrad, ten einde te gaan medewerken aan de journalistieke invulling van de aldaar uitgegeven dagbladen. Daar was het dagblad Ons Noorden een onderdeel van; ik werkte daar enkele weken onder de bezielende leiding van Guido t’Sas, u allen welbekend van hhBest.
Kort daarop vertrok in naar Nijmegen, naar De Gelderlander, waar ik 7 en een half jaar op alle afdelingen (behalve de sport, zeg ik daar snel bij) een gedegen opleiding kreeg en ervaring opdeed die ertoe leidde dat ik werd ‘weggekocht’ door het Limburgs Dagblad waar ik het 32 jaar volhield.
Geen dag zonder werk geweest. En het was nog niet afgelopen.
Na mijn pensionering werkte ik aan diverse publicaties van de afdeling PR van DSM, en vanaf 2008 maakte ik zes jaar lang aan het huis-aan-huisblad Landgraafkoerier – tot de prinsen carnaval me de neus uit kwamen. Kort daarna lijfde de directeur van Openluchttheater Valkenburg, voormalig LD-collega Jos Frusch, mij in als schrijver van de in het zomerseizoen wekelijks uitgaande persberichten over aanstaande voorstellingen.
Ik stond daarvoor tot hedenochtend in de startblokken omdat alles werd gedaan om was inmiddels resteerde van het programma van het seizoen van het jaar 2020 alsnog uit te voeren – uiteraard had ik bij geruchte en met behulp van mijn eigen boerenverstand al begrepen dat het dankzij Corona niks meer zou worden met het seizoen, maar Jos Frusch is een doorbijter met een enorm netwerk in theaterland en tot voor kort zag hij nog mogelijkheden om een aantal – tien of zelfs twintig – van de geplande voorstellingen toch door te laten gaan. Voorstellingen van artiesten die ook nog betaald zouden kunnen worden uit de opbrengst van 150 of 175 betalende bezoekers, die dan de vereiste afstand van elkaar zouden kunnen houden.
Maar met 30 aanwezigen – waarvan misschien maar 10 of 12 betalenden – ontstond een geheel nieuwe situatie, en zelfs met de 100 die er vanaf 1 juli in mogen is geen (financiële) eer te behalen. Op 1 september mag misschien meer, maar dan is het seizoen feitelijk afgelopen. Netwerk of geen netwerk, niemand kan ijzer met handen breken.
En gisteravond maakte Frusch, eenzaam gezeten op de onttakelde tribune van het theater, via de lokale tv-zender TV Valkenburg met enige omhaal van woorden bekend dat het ook voor het OLT ‘vaarwel, tot betere tijden’ is. Hij rekent uiteraard op 2021, veel van de geboekte artiesten waren daar al heen verhuisd.
Zodat ook hier het woord waarheid wordt dat cabaretier Pieter Derks een aantal weken geleden in zijn column op Radio 1 zei: laten we het jaar 2020 totaal mislukt verklaren en er op 1 januari aanstaande gewoon helemaal opnieuw mee beginnen.
En wat we van meneer Covid-19 intussen hebben geleerd, dat is dat we daar volledigheidshalve aan toe moeten voegen: inchallah, oftewel zo Corona het wil.
En die werkloosheid van mij, ach. Moet je eens kijken hoe mijn tuin erbij ligt, en hoeveel boeken ik nog moet lezen.
_______