Hypochonder zijn, leuk is anders. Maar het heeft ook zijn voordelen. Zo heb ik vanmorgen geleerd dat zo’n oorthermometer een onbetrouwbaar ding is, althans in de handen van een hypochonder die ook nog onhandig is. Tienmaal achter elkaar het apparaat pijnlijk in het oor duwen, knopje drukken, snel kijken naar het resultaat: het begon tegen de 39 graden (neiging om uit bed te springen en de huisarts te bellen), zakte tot net boven de 36 (enigszins opgelucht blijven liggen) en eindigde bij bijna 37. Is dat ‘verhoging’? Volgens Fahrenheit niet, zijn 100 graden (lichaamstemperatuur) zijn 37,7 graden Celsius. Dus nee. Hoewel ik, herinner ik me, ik het jaar door gemiddeld 36 graden heb. Maar het is nu, behalve corona, ook griep- en verkoudheidtijd. Dat scheelt.
De bloeddruk en de hartslag, die zouden er ook wel eens mee te maken kunnen hebben.
Eerste meting: 178 over 94, hartslag 68. Kom op, dat kan beter. Tweede meting: 168 over 90, hartslag 61, dat gaat al de goede kant op. Derde meting, nu met de meter precies op harthoogte, ontspannen liggen, ogen dicht: 148 over 86, hartslag 52. Nog niet helemaal in orde, maar toch niks aan de hand.
Ik voelde me vanmorgen licht brak voor ik aan het meten sloeg, maar nu alles goed blijkt, of althans ik mezelf kan wijsmaken dat al die gegevens niet anders kunnen dan tot geruststelling leiden, spring ik vief uit bed en kan zelfs meteen op de weegschaal een kleine gewichtsverlaging noteren. Buiten schijnt de zon en mijn hart springt op van vreugde. (Niet overdrijven, dat gespring.)
Niettemin: de gedachte drong zich de hele nacht en nu ook weer hinderlijk aan me op aan die supermarkt waar ik afgelopen donderdag was, ja die van de maximaal vier mensen bij een kassa, anders krijg (of kreeg) je de boodschappen gratis, waar nu bij alle kassa’s minstens zeven klanten stonden, allemaal met boordevol geladen karretjes. (Ik zag één karretje voor me staan met zeven tweeliterblikken erwtensoep, wat zal het daar stinken). Ze betaalden allemaal met baargeld, dat ze ergens heel diep in een buidel moesten opdiepen – je ziet hier een bepaald type voor je oprijzen, al ontbraken opvallend de trays met blikken goedkoop bier.
Ik stond daar te lang, en toen liet Djamila ook nog een man voorgaan die alleen maar twaalf luciferdoosjes had uitgezocht, wellicht de laatste, wie zal het zeggen, maar voorlopig kon hij alles aansteken, ook als de Zwarte Dood genadeloos door de straten zwerft.); toen dat dus gebeurde, dacht ik: ik hoop dat dit oponthoud me niet fataal wordt. Wat ruikt het hier raar.
Daarna hoorde ik tot overmaat van ramp dat het nu wel heel dichtbij komt (ik woon op spuugafstand van de Duitse grens) en dacht ik aan het briefje van minister Bruins, die de hele tijd de indruk wekt volstrekt hulpeloos in de weg te lopen en zijn best doet steeds de verkeerde dingen te zeggen, dat briefje waarop natuurlijk vooral stond: ‘er zijn ook al driehonderd doden, alleen al in Den Haag, we hebben de van builen uitpuilende lijken tot nu weg kunnen houden, zeg daar in vredesnaam niks van tegen Rob Trip, want anders krijgt die een appelflauwte en waar blijven we dan. Want aan jou hebben we ook niks.’
Maar ach, het waait best wel over, in China zijn ze er al bijna overheen, daar wordt alweer gewerkt aan een nieuw virus, het leven is één grote bende en de beurskoersen willen maar niet terug naar het oude niveau waardoor misschien mijn pensioen, dat toch al zo karig is, volgend jaar weer omlaaggaat.
Zeg schat, heb jij gezien waar ik nu weer ergens mijn cyaankali heb neergelegd?
Maar eerst een zuigtabletje tegen de keelpijn.
________