Programma’s die werden opgenomen toen de wereld nog heel en gezond was, daar zit ik op te azen. Neem Per seconde wijzer van gisteravond, daar was een kunstkenner die afging doordat hij niet wist dat Henri Charrière het boek Papillon heeft geschreven en dat de Markies de Sade een pornografische auteur was. En nog drie andere dingen wist hij niet, waardoor hem de ramp overkwam naar Groningen terug te moeten met een klokje.
Wat ik eigenlijk niet meer wil zien dat zijn live programma’s zonder publiek. Die drukken je elke seconde van de uitzending met de neus op het feit dat er iets verschrikkelijks aan de gang is. Het ergste is DWDD, waar in het bloedrood halfduister steeds sterker bijna tot tranen toe getreurd wordt over de teloorgang van het leven en van het verdwijnen van het programma. Matthijs van Nieuwkerk zei gisteravond zelfs tegen Prem Radakishun dat hij van hem hield. Kun je nagaan. En Nico Dijkshoorn kon niet komen, voor het eerst in twaalf jaar op woensdag, omdat hij ‘een heel klein beetje verkouden’ was. Maak dat de kat wijs, denk je dan, door al dat bloedrood en die lege stoelen.
Van Kooten en de Bie, die hadden het al voorzien – uit een lied uit de jaren zeventig met de veelzeggende titel ‘Onze god is de beste’ – de volledige tekst is zo politiek incorrect dat hij niet helemaal geciteerd kan worden – ruk ik even deze regel uit zijn verband: Hele volkeren de sigaar. Dat zouden T&G voor Nederland ook wel willen, maar wij hebben Mark Rutte & Jaap van Dussel. En al die andere koene strijders die duidelijk het onkruid wèl hebben uitgevonden.
Over DWDD gesproken: daar ontstond deze week spontaan het idee om weer eens de hele oude doos van de Nederlandse tv open te trekken; en hoewel ik herhaling van Theo & Thea en/of Kreatief met Kurk aantrekkelijke ideeën vind, kun je net zo goed zeggen: het is een oud idee, de meeste commerciële zenders zenden al sinds jaar en dag eindeloos ouwe meuk uit die ze voor een habbekrats hebben kunnen kopen in Amerika; ik noem Judge Judy, de voorgangster van De Rijdende Rechter die meester Visser en meester Lee trouwens nog altijd laat zien hoe het óók kan.
Netflix is veel te modern en bestaat ook voor 99 procent uit die verschrikkelijke series uit Hollywood en omstreken, waar elke aflevering exact hetzelfde is als de vorige. Ik wil een uitzondering maken voor Father Brown en voor Midsomer Murders, die ik nog wel eens wil bekijken op BBC First, inclusief eindeloze herhalingen, waardoor je de troost hebt van de zekerheid dat in die twee dorpen altijd nog een paar mensen zullen overblijven om in de volgende aflevering gruwelijk vermoord te worden.
Ik heb hier een paar honderd dvd’s, daar heb ik deze week al een kleine keuze uit gemaakt, maar ik ben er nog niet aan toegekomen omdat ik lekker in de tuin bezig ben, waar ook niets van corona te merken is. En boeken. Heerlijk, die stapel die is overgebleven uit de Boekenweek. Ik ben aangeland bij Finse dagen van Herman Koch. Zo vertrouwd: een schrijver over het schrijverschap.
En dan toch maar die oeroude mop – zo langzamerhand is de tijd aangebroken voor foute grappen over het virus, zie ik op mijn diverse tijdlijnen.
De keizer van Ethiopië, officiële titel ‘koning der koningen’, የነገሥታት ንጉሥ, uit te spreken als ‘negus negesti’ ligt ziek in bed. Een stoet van dokters trekt langs, maar niemand weet raad. Tot Jaap van Dussel zich meldt. Iedereen moet de ziekenkamer uit. Jaap komt na een uurtje de kamer uit waar de keizer lag te ijlen, leidt de wachtende lakeien naar het bed, waar in plaats van de keizer een kam bananen ligt. De lakeien kijken Jaap aan, in afwachting van een verklaring. ‘Die is heel eenvoudig’, verklaart Jaap, ‘Het is een simpele rekensom. Negus min virus is vijfus.’
Voor de jongeren onder ons: Fyffes (vijfus, dus) was vroeger een bekend merk bananen uit bananenrepubliek Colombia, die zelf tegenwoordig meer van het snuiven is, van coronaïne, zeg maar.
Hou elkaar gezond!
_______