De rubriek ‘Wat zou u doen’ in het Volkskrant Magazine blijft geregeld stof tot nadenken leveren. Het zou natuurlijk een vorm van parasitisme zijn als ik op alle vragen hier in zou gaan, maar soms kan ik het gewoon niet laten. Zo zou ik ook wel een duit in het zakje hebben willen doen over het probleem dat vandaag, zaterdag 22 februari, 76 jaar na het bombardement van Nijmegen, opgelost wordt in die rubriek. Een mevrouw heeft een broer die iets héél aparts heeft gedaan: hij is met zijn vrouw ingetreden in een boeddhistisch klooster in Thailand. Je zou zeggen: zou ik niet zo gauw bedenken, maar leuk, doe maar. Je zou ook kunnen denken: dat is een leven in alle eenvoud en devotie, een handje rijst, een kopje thee en maar bidden. O mani padme hum. Maar nee: hij wil op familiebezoek in Nederland en hij wil dat zijn familie in Nederland dat tripje bekostigt. Huh? Wat is dat voor kloosterleven?
Maar dan de nieuwe vraag: ‘Mijn man is in 2016 overleden… ik ben nu weer gelukkig geworden… en binnenkort geven wij elkaar het jawoord. Ik heb altijd de naam van mijn echtgenoot aangehouden. Nu moet ik kiezen. Als ik mijn eigen naam ga gebruiken is het of ik ben gescheiden… de naam van mijn aanstaande in combinatie met mijn eigen naam lijkt mij het enige alternatief. Ik heet dan echter niet langer zoals mijn jongste kind, als ik zijn naam niet meer zou gebruiken voelt het alsof ik hem helemaal kwijt ben.’
Zoals al vaker in deze rubriek lijkt mij het enige juiste antwoord: Deine Sorgen möchte ich haben. Ware het niet dat er nog meer over te zeggen valt.
Ten eerste: die mevrouw heeft wel de naam van haar overleden echtgenoot aangenomen, maar puur rechtens was daar geen grond voor. Voor de Burgerlijke Stand blijf je gewoon je eigen naam houden, ook als je toevallig een vrouw bent. (De Belastingdienst wil daar nogal eens van afwijken. Maar ja, de Belastingdienst.) Je kunt sinds enige jaren je (meegebrachte) kinderen laten inschrijven onder een andere naam dan die van de vader, bijvoorbeeld dus die van de moeder, maar ja, dat kon 22 jaar geleden (de leeftijd van het onderhavige kind) nog niet.
Je hoeft niet lang te zoeken om er achter te komen dat het betrekkelijk eenvoudig is de naam van een kind te wijzigen, in die van jezelf of van je nieuwe partner. Zelfs pleegouders kunnen de naam van pleegkinderen laten veranderen in die van henzelf. Alleen… dat geldt uiteraard niet na de achttiende verjaardag van het kind, dat daarna uitsluitend zelf over zijn of haar naam kan beschikken. (Mijn ervaring is dat het kinderen doorgaans geen zak kan schelen hoe ze heten. Behalve natuurlijk als de achternaam Poepjes is.)
Je kunt trouwens onder welke naam dan ook door het dagelijks leven gaan, mits je in contact met overheden je eigen naam blijft hanteren zoals die vrijwel onveranderbaar in de Burgerlijke Stand staat.
Ik stel dan ook voor dat de desbetreffende vrouw de boel radicaal op te lossen. Ze kan bijvoorbeeld heel gemakkelijk van adel worden door terloops het streepje tussen de naam van haar partner en die van haarzelf weg te laten.
Maar het kan véél leuker.
Ga er vol tegenaan en noem je voortaan Van Heeckeren tot Molencate en Westerveldt Harinxma thoe Sloten. Ik noem maar wat. Hopelijk past haar voornaam daar een beetje bij.
Zo en nu de afgelaste carnavalsoptochten. Het afgelasten was een emotionele beslissing, lees ik.
Laatste vraag: lust u nog peultjes?
______