Elke week lees ik met genoegen dat rubriekje – soms ontleen je er zelfs iets aan voor je eigen praktijk, als iemand komt met een originele oplossing van het wekelijks probleem.
Niet elke week, maar toch wel opvallend vaak, krijg je een probleem onder ogen waarvan je denkt: we hebben de bodem van dit putje bereikt, erger kan het niet meer worden. Ik bedoel dan de niksheid van het probleem, zoals dat waar ik in deel 1 van deze saga op wees, of, beter nog: een probleem waarvoor geen oplossing bestaat en dat alleen maar kan eindigen in echtscheiding of een nog radicalere oplossing in de relationele sfeer.
Maar het kan beter: Bij het ontbijt op zondagmorgen zit het hele gezin te lezen. ‘Ontbijt’ wil dit geval inderdaad zeggen: iedereen leest. Mam (naam bij de redactie bekend) leest het (papieren) Volkskrant Magazine, kind van 9 leest het (papieren) katern wetenschap van de krant en de jongste van 7 de (papieren) Donald Duck. ‘Jij nog suderans?’ ‘Huh?’ Of je nog suderans wilt!’ ‘Eh nee, je ziet toch dat ik zit te lezen?’ Maar mam, die de vraag instuurt, vindt wat pap doet geen lezen: hij ‘speelt’ namelijk met de telefoon. Terwijl de telefoon tijdens het eten niet op tafel zou liggen, zo was afgesproken. Pap, zo meldt mam, is nu een tegenoffensief begonnen. Als hij niet met de telefoon mag ‘spelen’ dan mogen de anderen ook niet lezen onder het eten. De vraag is: ‘Kan mijn man ons verbieden te lezen?’
Oei. Er is dus al sprake van twee partijen: Mam en de kids aan de ene kant, pap en zijn telefoon aan de andere.
Jammer genoeg vermeldt het verhaal niet wat de omvang van de tafel is – hoe groot moet een tafel zijn waarop je tegelijk twee weekbladen (waarvan een vrolijk) (tweemaal A4) een wetenschapskatern (A3) en een telefoon (8x15 cm) kunt lezen en tegelijk ontbijten en dat die geschriften etc daarbij niet terecht komen in de boter, de yoghurt, de suderans, de muesli of wat voor kleverigs er nog meer ter tafel komt.
Zou er niet afgesproken kunnen worden dat er niet tijdens, maar voor of na het ontbijt gelezen wordt? En wat is het verschil trouwens tussen het lezen van drie gedrukte media van in totaal (opengeslagen) twaalf maal A4 en een telefoon, waarvan er zes in een A4’tje gaan?
Maar de kern van het probleem moet niet in het beschikbare tafeloppervlak, maar elders worden gezocht: terwijl de inhoud van het Volkskrant Magazine (‘toneelspeler heeft burnout’) en Donald Duck (‘Donald gaat weer eens de mist in’) en het wetenschapskatern (‘nog kleiner deeltje gevonden’) wel ongeveer te raden is, hult dat wat pap doet met de telefoon zich in raadselen.. En dat dat vervolgens niet uitsluit dat pap een pornofilm kijkt, of met zijn vriendin appt, of poezenvideo’s kijkt, naar een nog hardere claxon of uitlaat voor zijn auto zoekt of erger nog: de orderportefeuille van zijn bedrijf checkt.
Dus dat zou ik dan even ophelderen, en dan eens kijken of het lezen aan de ontbijttafel alsnog kan worden verboden.
Ook al omdat lezen aan de eettafel (terwijl de dampende piepers of de suderans op tafel staan) onhandig, onhygiënisch en heel asociaal is, en dat geldt voor papier evengoed als voor elektriek.
Als over dat verbod overeenstemming ontstaat heb je een kleine, maar gerede kans dat het misschien nog wel eens goed komt, in de relationele sfeer. Zeker als daarna vredig gevieren van welk medium dan ook lezend de zondagmiddag in zicht komt. Ze lezen tenminste nog, wees blij!
Hoewel.
_________