Een paar keer geprobeerd ook een bijdrage te leveren, maar je hebt alle begrip: er komen wel duizend reacties binnen en je kunt ze niet allemaal plaatsen.
Ik heb het over de rubriek Wat zou u doen? In het Volkskrant Magazine.
En toch vind ik dat zonde, dat ik nooit eens mag meepraten. (Ja. Ik weet het, twee keer proberen is geen teken van groot doorzettingsvermogen. Maar ik ben wel iemand met een snel gekwetst ego. Misschien kan ik zelf een keer een vraag stellen. Ik overweeg. Er is kennelijk niet veel voor nodig.)
Maar ik heb toch dit weblog? Waarom zou ik dan wekelijks mijn eigen antwoord op het wekelijkse probleem niet hier omschrijven? Natuurlijk heb ik dan een kleiner publiek, meestal ben ik zelfs gewoon mijn eigen publiek. En er is misschien iets met het auteursrecht, hoewel ik van de Volkskrant verwacht dat die daar op medemenselijk begrijpende wijze mee omgaat. (Stemmetje in mijn hoofd: je bent echt te goed voor deze wereld.)
Kortom, ik ga het eens proberen.
Al minstens eenmaal heeft het volgende probleem dat rubriekje in het VKM gevuld: van een stel verdient de vrouw meer dan de man. Dat is ook het onderwerp van vorige week. Over het omgekeerde hoor je nooit iemand klagen, en wie je in dit geval ook niet hoort klagen: de man in kwestie.
Ik zou me ook gedeisd houden. Ik heb wel eens heel mooi gedroomd dat ik getrouwd was met een gehaaide advocate met een Bentley en dat ik dan gewoon lekker voor weinig geld verder kon knutselen aan het plaatselijk huis-aan-huisblad en de tuin. Nergens verantwoordelijk voor en toch drie keer per jaar naar Nieuw-Zeeland, zoiets.
Dat gebeurt me met veel van die problemen in het VKM: dat ik niet zie wat het probleem eigenlijk is. (Tenzij die mevrouw er mee wil pronken dat zij meer verdient dan haar man, maar zo’n kwaadwillig brein heb ik dus niet, dat ik dat denk. Ik merk wel op: ze merkt het verschil vooral als ze uit eten gaan. Wat heb je dan weinig fantasie, dat je niet beter weet dan al die poen te deponeren bij een aansteller met een restaurant. Sterren en zo.
Ja, die sterren, dat moet wel, met de bijbehorende tarieven; die weinigverdiener van haar kan anders natuurlijk best zijn eigen frikadel speciaal betalen, of de pizza van de Turk op de hoek, dan merk je het verschil niet.
De reaguurders putten zich inmiddels uit in ingewikkelde oplossingen, zoals het vormen van een gezamenlijke pot. Heb je daar echt een advies voor nodig? Waarom spreek je niet gewoon af dat beider verdiensten gewoon op een en/of-rekening komen en dat ieder daar naar behoefte (van de gezamenlijkheid) uit kan graaien, bijvoorbeeld ook om de gepeperde rekening in dat restaurant te betalen.
Nog beter idee: behalve die en/of-rekening heeft ieder een eigen rekening waar elke maand automatisch een gelijk bedrag per persoon op wordt gestort vanuit de gezamenlijke rekening, naar eigen goeddunken te besteden. (Volgens mij doen miljoenen mensen dat.)
Dus mevrouw-met-goed-betaalde-baan: We weten nu wel dat je meer verdient dan je man, nu weer in je hok, ja? En liggen.
________