SanteLOGie

Laat ook de honden vrij door de natuur struinen

Tot vandaag dacht ik: ik ga me niet de woede van de kattenliefhebbers op mijn nek halen door mijn standpunt eens onder woorden te brengen.

Maar toen zag ik Midas Dekkers in Pauw.

Al vaker heb ik opgetrokken wenkbrauwen gezien bij standpunten van deze ietwat dwarsige bioloog, maar ditmaal zweefden mijn wenkbrauwen een centimeter of twintig boven mijn spaarzame haardos.

Dekkers zegt namelijk, kort samengevat: in onze natuur lopen veel roofdieren rond, katten zijn roofdieren dus die horen er ook bij. En hij komt dan met onzinnige argumenten als: die koolmeesjes die de katten eten die zouden, indien niet opgegeten, heel veel rupsen eten en daardoor komen er minder vlinders en dat is tegen de wet op de bescherming van vlinders. De kat beschermt de vlinders.

Maar een huiskat is, wat Dekkers ook beweert, geen onderdeel van de natuur, omdat een huiskat beter vergeleken kan worden met een stofzuiger of een tv-toestel: een huiskat is handelswaar. Je koopt een kat omdat je een kat in huis wel gezellig vindt. In de natuur is dat anders geregeld: een kat kan in de natuur alleen overleven door zoveel mogelijk vogeltjes of muizen of jonge konijntjes te vangen en als er dan geen vogeltjes meer zijn dan sterft de kat uit.

De huiskat is bovendien zodanig gedegenereerd dat hij of zij vaak de vogels alleen maar doodt of zelfs dat niet meer aandurft. Bovendien is Whiskas lekkerder, zeg nou zelf.

De huiskat is dus per definitie geen onderdeel van de natuur, want de huiskat kan niet, zoals alle dieren in de natuur, uitsterven. Als alle huiskatten dood zijn koop je gewoon nieuwe.

En als je als goed bioloog de zaak van een afstandje bekijkt zul je moeten constateren dat de anderhalf miljoen huiskatten in Nederland, nog vermeerderd met honderdduizenden verwilderde huiskatten, onmogelijk Nederland als jachtterrein kunnen hebben waar ze voldoende te eten zouden hebben. Want dat zijn er vijftig per vierkante kilometer. Gelukkig voor de vogeltjes is er nog Whiskas.

Ik ga niet zitten steggelen over de vraag of een huiskat van huis uit wel in onze natuur thuishoort. Wasberen zeker niet, stinkdieren ook niet, en katten vermoedelijk ook niet, al zijn die al wel langer in onze omgeving dan wasberen.

De redenering van Dekkers is nog op een ander punt gebrekkig. Als je hem volgt zouden ook honden gewoon los moeten kunnen lopen. Dat zijn er ook miljoenen. Daarvoor zijn er Nederland gewoon niet genoeg baby’s, lammetjes of kalveren. Waarom is een kat natuur en een hond niet? Dat een hond met honger in dat geval nog wel eens in de verleiding zou kunnen komen een baby uit een kinderwagen te ratsen, valt niet te voorkomen. En daarvoor zijn er in Nederland niet voldoende baby’s, lammetjes of kalveren beschikbaar. (Die baby is zelf natuurlijk ook een gevaar voor de natuur, want een mens en want stikstof.)

En o ja. Ik herinner me een schitterend beeld uit de jaren veertig en vijftig van de vorige eeuw. Rondtrekkende troepen verwilderde honden die zich in blijde verwachting opstelden bij een huis waar zich een loopse teef bevond. Ze gingen allemaal netjes op een rij staan als het teefje werd losgelaten. En hoppa.

Dus wat willen we? Loslaten maar, die brave loebassen?

_______

hhBest

Boek & Film 

Een soort van parabel

Door Peter Stiekema

Mensen ongecontroleerd naar buiten laten gaan, is illegaal. Dat stellen juristen Arie Trouwborst en Han Somsen van de Tilburgse Universiteit in het dagblad Trouw. Zij baseren zich daarbij op Europese regels voor natuurbescherming.

De mens (homo sapiens) is een van de grootste uitroeiers van diersoorten ter wereld, schrijven de onderzoekers in het Journal of Environmental Law. Alleen al in Nederland worden elk jaar naar schatting enkele honderden miljoenen  dieren door mensen gedood.

Meer dan de helft van deze slachtoffers is toe te schrijven aan mensen met een eigenaar, meestal de vrouwen. Er zijn in Nederland tussen de 17 en 18 miljoen mensen, onder wie honderdduizenden zwerfmensen, (vooral asielzoekers zonder verblijfsvergunning.) Onder de slachtoffers zijn verschillende typen zoogdieren, als varkens, koeien, geiten en schapen, al dan niet halal geslacht. Ook vogels zoals kippen en fazanten, maar ook weidevogels  en vissen en amfibieën zijn het slachtoffer van de mens. 
Dat is niet alleen schadelijk, aldus de rechtswetenschappers, het is ook illegaal. Onder de Europese Mensen- en Habitatrichtlijn is Nederland immers verplicht om bepaalde soorten en hun leefgebieden te beschermen, en mogelijke bedreigingen te beperken. Een mens zonder toezicht en ook nog onaangelijnd te laten rondlopen is feitelijk al verboden, zo beweren de juristen...

PS: U begrijpt het al, bovenstaand stukje is een soort van parabel. Waar mensen staat, moet katten worden geschreven. Maakten de juristen zich maar net zo druk over wat de mens aanricht in en om de natuur, dan zou de wereld misschien een stuk leefbaarder worden.

Nederlands op krukken

Afgelopen weekeinde heb ik gelezen het boekje Against English, pleidooi voor het Nederlands, met op het achterplat nadere verduidelijking in de vorm van de kreten Weg met het Engels! Leve het Nederlands! Het is samengesteld door onder andere Lotte Jensen en Niek Pas en bevat 26 artikelen van de hand van uiteenlopende deskundigen.

Er is reden om aan te nemen dat de gemiddelde Nederlander met een opleiding op het niveau van de middelbare school zijn of haar taalkennis niet erg op orde heeft, in tegenstelling tot wat wel eens wordt beweerd.

Ik zag gisteren een affiche met de tekst: Alpe d’Huzes – A Life Changing Experience en ik dacht: hoeveel Nederlanders zouden die slogan, o excuus, slagzin, correct kunnen vertalen? En dat soort reclame-uitingen zie je overal, de laatste jaren.

Het is traditie de talenkennis van de Nederlander op te hemelen, maar dat moet een broodje-aapverhaal zijn.

Over Frans en Duits hoef je niet eens te beginnen, maar Engels dan? Ik ken in mijn eigen omgeving nauwelijks of geen mensen met een middelbare of universitaire opleiding die wel eens een Engelstalig boek ter hand nemen – en dat zijn dan de lézers in die groep, die echt liever wachten op een vertaling.

Het boekje Against English gaat, dat moet vooraf duidelijk zijn, vrijwel uitsluitend over het om zich heen grijpende Engels in het hoger en universitair onderwijs. Het is niet tégen het Engels, maar wel tegen Engels als vervanging voor Nederlands.

Nederlandse jongelui plegen op de universiteit aan te komen met een vwo-opleiding waarvan doorgaans Engels ook deel uitmaakte. Op veel universiteiten wordt nog wel een toelatingsexamen gehouden – potsierlijk deftig nog vaak colloquium doctum genoemd – maar daarna wordt de student geacht het grootste deel van zijn/haar opleiding te volgen in het Engels. Let wel: dat toelatingsexamen van een Nederlands als moedertaal sprekende student wordt beoordeeld door een docent of hoe dat tegenwoordig op de universiteit heet, die doorgaans óók een moedertaalspreker is. Duidelijker geformuleerd: de een examineert de ander in de beheersing van een taal die ongeveer 1500 woorden omvat en bekend staat als het Globish.

Als ze pech hebben krijgen Nederlandse studenten wel eens les van moedertaalsprekers uit het Verenigd Koninkrijk. En dan zijn ze blij dat die een paper, pardon, een uitgeschreven tekst, heeft rondgedeeld waar ze thuis, het woordenboek onder handbereik, wijs uit moeten zien te worden. Want de moedertaal van een dergelijke docent vertoont vaak geen grote gelijkenis met het Globish.

Datzelfde geldt nog sterker voor het Engels van Amerikaanse geleerden, veelal verbonden aan belangrijke en invloedrijke instituten in Texas of Californië, dat voor gemiddelde Europese toehoorders die het Globish beheersen onverstaanbaar zijn. Professor Higgins, uit My Fair Lady zei het al: ‘Engels spreken ze in Amerika al lang niet meer’.

Nu het boekje Against English. Eerst maar eens een nogal vèrgaande conclusie van mij: Als er niks gebeurt, verandert Nederland qua taal en uiteindelijk ook cultuur in een soort Oostelijk Nieuw-Guinea, waar ze óók een soort thuisgeknutseld Engels spreken en verder niks. En daardoor ook aan de achterkant van de wereld bungelen. (Dit staat niet in het boekje, let wel.)

Ik zal hier volstaan met ter opruiing enkele hoofdstukken kort te citeren. Zoals Engels is (niet) het nieuwe Latijn’ van Johan Oosterman. Hij komt tot de conclusie: ‘niet’, omdat de vergelijking niet opgaat. Vooropgesteld: het Latijn zorgde er in de periode dat het in de wetenschap werd gebruikt mede voor dat wetenschappelijke kennis door heel Europa kon worden verspreid.

Dat bracht trouwens ook mee dat men door het gebruik van het Latijn kon zorgen dat het gewone volk, het plebs dus, verstoken was van kennis van de wetenschappelijke vorderingen. En daar was ook opzet in het spel: de universiteiten waren in de Middeleeuwen katholiek, en in die tijd vond men van bovenaf dat de eenvoudige gelovige beter geen kennis kon nemen van de Bijbel – pas de Reformatie bracht daar verandering in; de reformatie kan zo gezien worden als een vorm van democratisering en verheffing van de maatschappij. Dat had je niet gedacht: de Statenbijbel als instrument voor democratisering!

In tegenstelling tot het Engels van tegenwoordig werd destijds nergens ter wereld Latijn nog als moedertaal gesproken, en alle sprekers hadden dus min of meer gelijke kansen, terwijl moedertaalsprekers uit het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten tegenwoordig een duidelijke voorsprong hebben, en die ook uitbuiten.

Taal is een merkwaardig verschijnsel. Tijdens de evolutie ging het gebrom, gekraai, gegil en gefluit van onze aapachtige voorouders geleidelijk aan over in gearticuleerd spreken (hoewel dat tegenwoordig nog niet lijkt te zijn doorgedrongen tot voetbaltribunes). Een kind leert de taal van zijn moeder en het doet dat zonder te kunnen lezen of schrijven en zonder kennis te nemen van welke grammaticale regel dan ook. Duitse kinderen leren zonder er erg in te hebben de rijtjes met de voorzetsels en de naamvallen die zij regeren, Finse kinderen leren zonder ooit het woord ‘naamval’ te hebben gehoord, laat staan begrepen, de vijftien naamvallen van hun agglutinerende taal. Franse, Engelse, Amerikaanse en Deense kinderen leren iets later dat hun taal totaal anders wordt geschreven dan uitgesproken en nemen dat (vrijwel) zonder discussie voor lief.

Voor bijna alle mensen is de moedertaal de taal waarin ze zonder veel moeite alles dat ze willen zeggen, alles dat ze willen uitdrukken, tot en met hun diepste gevoelens, onder woorden brengen.

Voor het leren van een moedertaal krijg je maar één kans. Enkele jaren geleden waren er in Australië en Nieuw-Zeeland vacatures voor Nederlandstalige verpleegkundigen – de na de oorlog naar die landen geëmigreerde Nederlanders waren aan het dementeren geslagen en het eerste slachtoffer daarvan was de landstaal: ze vergaten hun Engels maar bleven nog een tijdje hun moerstaal spreken. Die ws blijkbaar ‘aangeboren’.

De meeste mensen die later een andere taal dan hun moedertaal willen leren moeten dat doen met taalcursussen of zoals vroeger, het Frans, Duits en Engels van de middelbare school. Daar blijkt al snel: een tweede, derde of vierde taal leert de gemiddelde bezitter van een klein model talenknobbel aanzienlijk minder goed dan zijn of haar moedertaal. De kennis van de moedertaal en die van andere talen zijn feitelijk niet eens vergelijkbaar, door de totaal andere manier waarop je je die kennis eigen maakt.

Against English gaat vooral over de vraag: is het nodig of nuttig dat in de wetenschap en het wetenschappelijk onderwijs bijna uitsluitend Engels wordt gesproken en geschreven. Het antwoord luidt: ja, of misschien toch ook nee. Om in discussie te geraken met buitenlandse collega’s is het antwoord ‘ja’ – zie het Latijn – maar als je je bezig houdt met onderwerpen die het nooit verder zullen schoppen dan je eigen taalgebied, waarom zou je het dan in het, toch blijvend moeizame en versimpelde, Engels doen? En potsierlijke vormen aannemen, zoals: een scriptie over de literaire werken van Joost van de Vondel in het Engels.

De schrijvers van het boekje signaleren enkele keren dat Nederlanders zich vooral tot Engels wenden uit minachting voor de Nederlandse taal. Ze signaleren dat die minachting een restant is uit de tijd waarin de echte geleerden, de spraakmakers, zie boven, zich bedienden van het Latijn, mede om de boeren dom te houden. Maar daar gaat het, ik benadruk het nog maar eens, in Against English niet om.

Drie artikelen in het boekje troffen mij in het bijzonder. Daar is ten eerste het stuk van oud-president van de Hoge Raad der Nederlanden Geert Corstens die zonneklaar maakt dat het uitgesloten is dat het Nederlands recht ooit in het Engels gedoceerd gaat worden: het recht is, net als de Nederlandse taal, een fundamenteel aspect van de Nederlandse cultuur, zonder hetwelk die cultuur gedoemd is te verdwijnen.

Het felst van leer trekt emeritus hoogleraar experimentele taalpsychologie Annette de Groot in haar artikel Onderwijs op krukken. Ze signaleert dat het besluit om veel opleidingen voortaan in het Engels te geven onder meer gebaseerd is op krakkemikkig onderzoek door de Vereniging van Nederlandse Universiteiten, VNSU, bijvoorbeeld een studenttevredenheidsonderzoek, waarbij zij niet schroomt die een frauduleus tintje aan te wrijven. ‘De student kan zich ook in de luren laten leggen door het fabeltje… dat een Nederlandstalige opleiding minder kansen biedt op een mooie baan.’ Bovendien: klopt het wel dat een opleiding goed is als de student er tevreden over is?

Uit ander onderzoek is gebleken dat moedertaalsprekers een aanzienlijk grotere woordenschat blijken te hebben dan mensen die Engels als tweede taal gebruiken. (Ik noemde het Globish al) en dat moet leiden tot gebrekkiger functioneren van zowel docent als student, met alle gevolgen voor de kwaliteit van het resultaat. Ook signaleert zij zelfs verzinsels die de keuze voor Engels vergemakkelijken: ‘… wordt beweerd dat het de wens van Nederlandse studenten zelf is om Engelstalig onderwijs te volgen, maar van de 213 Nederlandse studenten in het onderzoek van (Johanna) de Vos hadden er maar 39 gekozen voor een Engelstalig programma.’

‘Waarom’, zo vraag De Groot zich af, ‘worden studenten en docenten gereduceerd tot talige mankepoten’… ‘waarom plaatsen ze (de universiteiten) zich buiten de samenleving door het Nederlands, het sterkste bindmiddel van de Nederlandse samenleving, te verwaarlozen?’

De Groot noemt als een van de oorzaken een belangrijk punt: de financiering van het onderwijs is (van overheidswege dus) is zodanig slecht gefundeerd dat de universiteiten wel buitenlandse studenten moeten aantrekken (maar die zou je ook Nederlands kunnen laten leren) om te kunnen blijven bestaan. Intussen staat door de massale toestroom de individuele begeleiding van studenten op de tocht (of ligt al met longontsteking in bed).

En dan tenslotte nog hoogleraar geschiedenis aan de Gentse universiteit Gita Deneckere die op een rijtje zet hoe onderwijs van Vlaams (Nederlands) sprekende studenten pas vanaf 1930 op gang kwam, toen de universiteit van Gent als eerste in België Nederlandstalig werd – tot dan toe was Frans er de voertaal geweest, dit uiteraard ten nadele van Vlaamse studenten. Dat was ook bewust beleid van de francofone Belgen: de Vlamingen konden het beste dom en arm worden gehouden. Ook in Vlaanderen doet zich het verschijnsel van verengelsing voor, maar aanzienlijk minder dan in Nederland: men heeft daar, zal ik maar zeggen, leergeld betaald.

Léés dat boek!

_______

Boek & Film 

hhBest 

Twee auteurs en één moordenaar

Een van de merkwaardigste tv-uitzendingen ooit zag ik gisteravond. Aangekondigd als documentaire onder de titel De schrijver, de moordenaar en zijn vrouw is het in feite een lang interview met Tim Krabbé door Twan Huys over de man die in september 1987 Gerrit Jan Heijn (van de bekende blauwe kruideniersfamilie) ontvoerde en dezelfde dag nog vermoordde en begroef.

De ontvoerder heette Ferdi Elsas, een keurige meneer in een rijtjeshuis en hij werd ruim een half jaar later pas gepakt (mede door gestuntel van de politie) en veroordeeld tot 20 jaar cel. Van die straf zat hij 12 jaar uit; hij overleed in 2009.

In zijn tijd in de Bijlmerbajes kreeg hij zeer geregeld bezoek van twee mensen: Tim Krabbé en Twan Huys. Krabbé met de bedoeling een boek te schrijven, Huys met het oog op nieuws, reportages of een documentaire.

Een uur voor de uitzending van de docu van Huys gisteravond werd de maker in De Wereld Draait Door uitvoerig geïnterviewd; intussen zwaaide Matthijs van Nieuwkerk met het dikke boek dat, zo bleek, Tim Krabbé over de zaak had geschreven onder de titel Vrienden en dat ook net uitkwam.

Toeval? Lijkt me niet: er is geen enkele actuele aanleiding tot zowel de documentaire als het boek. Maar wat was er eerder, het plan voor de documentaire of voor het boek? Ja, twintig jaar geleden was er misschien een plan voor allebei, Krabbé en Huys wisten ook van elkaars regelmatige bezoeken aan Elsas in de gevangenis, hadden elkaar daar zelfs wel enkele malen ontmoet.

Ik kan me wel voorstellen dat er stevig onderhandeld is tussen de beide auteurs en dat de conclusie is geweest: ik maak mijn documentaire met jou als onderwerp, jij levert je boek bij Van Nieuwkerk in maar je gaat daar niet het gras voor mijn voeten zitten wegmaaien. Dus Krabbé gebruikte zijn – werkelijk bestaande – doofheid als excuus om gisteravond niet bij DWDD aan te schuiven.

En zo gebeurde. We moesten gewoon een uurtje wachten tot de docu aan de beurt was die alleen al een absurdistisch trekje had doordat Krabbé zijn verhaal keihard schreeuwend, met alleen zijn hoofd in beeld, aan Huys vertelde. Die laatste lardeerde het interview met veel bekend en ook wel overbekend materiaal, waarbij de reconstructie van Justitie van ontvoering en moord op Gerrit-Jan Heijn wel het meest surrealistische effect had.

Trouwens: over surrealisme gesproken – Tim Krabbé heeft in die negen jaar dat hij Elsas bezocht niet alleen alles, maar dan ook alles op band opgenomen, hij heeft ook contact gezocht met Elsas’ echtgenote Els Hupkes, en begon zelfs een seksuele relatie met haar. Het staat, naar verluidt, tot in de laatste details in dat dikke boek van Tim Krabbé.

De documentaire (en mogelijk ook het boek) maken intussen van Tim Krabbé de veruit merkwaardigste figuur uit de hele Nederlandse literatuur en stelt zijn grote voorbeeld Truman Capote (In Cold Blood) verreweg in de schaduw.

Alles voor de kunst, zullen we maar zeggen.

_________

hhBest

Boek & Film

Irritante reclamespots

Door Peter Stiekema

Er zijn goedgemaakte reclamespots, maar de meeste irriteren mateloos.

Denk maar aan die met het raceduo Tim en Tom Coronel, die jarenlang met onveilig racen reclame hebben gemaakt voor een autoverzekering, die nu is overgenomen door een Duitse concurrent (Hoffentlich Allianz versichert) waardoor het tweetal wegens overbodigheid de laan uit wordt gebonjourd.

Dan heb je al die tegen elkaar opbiedende brillenboeren, met als absoluut dieptepunt Eyelove, multivocaal bezongen door René Froger, die zo te zien en te horen zijn beste tijd achter zich heeft liggen.

Ook de gehoorapparatenleveranciers  bieden tegen elkaar op met kleine apparaatjes die jezeker binnen de kortste keren kwijt raakt, in de krochten van je slakkenhuis.

De reclame voor een middel tegen vaginale schimmel vind ik ronduit onsmakelijk. Wellicht dat die schimmel ook in deze Sinterklaastijd maar beter op stal kan blijven. De kinderen zouden maar in verwarring raken en het lijkt me ook niets voor het Sinterklaasjournaal.

Maar de hoofdweg naar de reclamehel lijkt me toch wel geplaveid door Marijke Helwegen. Zij maakt reclame voor Secustrips, die het inbrekers moeilijker moet maken hun werk te verrichten. Die reclamespot slaat echt alles. Het toppunt van wansmaak.  Marijke ziet er toch al niet uit met dat kunstmatige lichaam. Ze koketteert ook nog even met haar ziekte (Parkinson) en zegt dan 'Dank je lieve Secustrip', met zo'n strip liefdevol in de armen. Zouden er batterijen inzitten? Ik ben als de dood dat ze in een volgend spotje nog een soort Secustriptease gaat uitvoeren. Maar misschien breng ik die reclamejongens wel op een idee. Brrr, moet er niet aan denken. 

Iedereen kijkt ernaar en doet niks

In 1965 of daaromtrent kwam de Club van Rome tot de conclusie dat het geloof in ‘economische groei’ zou leiden tot spoedige uitputting van de hulpbronnen. Het boek Silent Spring kwam omstreeks die tijd al uit, toen duidelijk werd hoezeer en hoe snel mensen hun omgeving en met name hun wateren vervuilden.

De tonnen zwavel die jarenlang door weg- en waterverkeer en industrie onbezorgd de lucht in werden gespoten leidden tot het afsterven van bossen in de hele wereld.

Dat laatste is een geval waar een eenvoudige ingreep – ontzwavelen van brandstoffen en het gebruik van katalysatoren – leidde tot sterke verbetering van de situatie. Dit was dus een geval waaruit bleek dat technologische maatregelen wel degelijk tot het gewenste resultaat zouden leiden.

Dat leidde misschien tot tevreden achterover leunen, waarvan we nu de catastrofale gevolgen zien. Nederland heeft het vuilste water, de vuilste grond en de vuilste lucht van Europa, maar helaas ook een regering die er eerst niets van geloofde en er nu niets aan durft te doen, uit vrees voor de kiezers.

Een belangrijk onderwerp, dat van de aanwezigheid in het gehele milieu van kankerverwekkende stoffen onder de verzamelnaam PFAS, was al heel lang aan de orde, maar dringt pas sinds kort tot de goegemeente door. Eigenaardig: terwijl dus bekend is dat dat spul radicaal uit het milieu moet verdwijnen, blijven fabrieken rustig anti-aanbaklagen in pannen aanbrengen en blijven die pannen ook verkrijgbaar bij de goed gesorteerde detaillist, en in gebruik bij miljoenen gezinnen.

Heel lang was al bekend dat natuurgebieden zichzelf nauwelijks kunnen beschermen tegen de overmatige bemesting van aangrenzende akkergebieden; al heel lang strijden natuurbeschermers tegen de vergrassing, verbraming, verbrandneteling van uitgestrekte natuurgebieden, die een gevolg zijn van uitspoelen van kunstmest met veel stikstof.

Achteloos roepen: wat moeten we met die natuurgebieden, weg ermee, is een van de voornaamste oorzaken van catastrofale verarming van de natuur. Het massaal uitroeien van insecten leidt misschien tot het verminderen van vraat aan landbouwgewassen en van jeukende bultjes, maar zal, indien tot het einde voortgezet, leiden tot massaal uitsterven van voges en veel andere wilde dieren, en daarna onvermijdelijk van de wereldbevolking. Niemand die het wat kan schelen. De boeren mogen gewoon voortgaan met de stront van tientallen miljoenen varkens in de grond injecteren en daarbij de grond met tractoren van tienduizend kilo tot beton rijden, waardoor het regenwater niet meer kan doorsijpelen naar het grondwater. Wel wijzen gemeentebesturen met een beschuldigend vingertje naar mensen die hun tuinen met tegels bedekken en daardoor ondoordringbaar maken voor regenwater, foei foei. Ook niet juist natuurlijk, maar geen vergelijking.

Foei foei ook tegen mensen die wat houtskool gebruiken op de barbecue, of hout verstoken in de open haard. Maar diezelfde overheid staat te juichen bij een prachtige oplossing voor het CO2 probleem: het verstoken van complete bossen in voormalige kolencentrales. Hout dat vaak ook nog eens van ver moet komen in sterk vervuilende schepen.

‘Ja maar, we planten daarginds nieuwe bomen.’ Ten eerste laat ‘nieuwe natuur’ zich niet aanleggen en ten tweede hebben die bomen een jaar of vijftig nodig om de CO2 te compenseren die is vrijgekomen bij het in enkele seconden verbranden van één hele volwassen boom.

Intussen denken dat we goed bezig zijn, we willen best: om de twee weken die zakje plastic aan de stoeprand, elke twee weken de bak met groente-, fruit- en tuinafval aan de stoeprand – maar wie realiseert zich dat dat vooral het sussen van het geweten is, onbetekenend krabben aan de bast van het werkelijke probleem?

We denken goed bezig te zijn door de aanschaf van zonnepanelen en elektrische auto’s, terwijl veel minder stroom gebruiken de betere oplossing is. In Nederland worden honderdduizenden elektrische fietsen verkocht, alsof dat milieuvriendelijk zou zijn, en gezond – denk na, geen van beide is het geval. Niemand durft de verkoop van brandstof slurpende of veel te hard rijdende automobielen te verbieden.

Meer dan ooit is het rampzalig dat de overheden die we hebben die niet gewend zijn verder te denken dan de eerstvolgende verkiezingen, die de mensen niet willen lastigvallen met slechte berichten die ook nog eens geld gaan kosten en waarvoor de belastingen drastisch omhoog moeten, net als de prijzen van vlees en motorbrandstof.

Vliegreizen, winterse terrasverwarming, skivakanties, begin eens met die te ontmoedigen. En daarna te verbieden. Maar wie durft dat?

En let op mijn woorden: de mooie verhalen over lagere maximumsnelheden blijven bij mooie woorden. Misschien verstandig ook, want goed betalende politie-eenheden die hardrijders streng aanpakken hebben we niet en zijn vermoedelijk ook ongewenst. En niets is meer funest dan onuitgevoerde wetgeving.

En autoloze zondag, ook zo’n loos gebaar – iedereen vraagt en krijgt een vergunning waardoor ze toch mogen rijden en degenen die geen vergunning krijgen kunnen rustig de weg op: zie mijn opmerking over de politie.

Ik heb het al duizend keer gezegd en ik zeg het nu voor de derde keer: we gaan naar de kloten.

_______

hhBest

Boek & Film