SanteLOGie

Lang wachten op een wereldkampioen

Door Peter Stiekema

We wachten al heel lang op een wereldkampioen wielrennen bij de beroepsrenners. Joop Zoetemelk was in 1985 de laatste. Het Nederlandse reeksje van profkampioenen begon pas na de Tweede Wereldoorlog. Theo Middelkamp was de eerste, in 1947, zeventien jaar later gevolgd door Jan Janssen (1964) In 1969 verraste Harm Ottenbros vriend en vijand, gevolgd door Hennie Kuiper (1975), de betreurde Gerrie Knetemann  (1978) en Jan Raas (1979). Na Zoetemelk begon het lange wachten met nog een drietal podiumplaatsen (Adrie van der Poel, Steven Rooks en Leon van Bon) maar geen kampioenstrui meer. En nu is iedereen ervan overtuigd dat de zoon van Adrie en kleinzoon van Raymond Poulidor, Mathieu van der Poel, de te kloppen man is. Hij is zo torenhoog favoriet, dat hij eigenlijk alleen maar kan verliezen.

Ik maak me dan ook geen illusies. Van der Poel is de enige kopman van het vaderlandse achttal, maar de tegenstand is sterk. De Belgen starten met drie kopmannen, Gilbert, in ijzersterke vorm, getuige zijn twee etappeoverwinningen in de Vuelta, Van Avermaet, een sterke fighter en de jonge, pas 19-jarige neoprof Remco Evenepoel, woensdag nog tweede in het WK-tijdrijden. Ook de Italianen vormen een krachtig collectief van wie Matteo Trentin in de Tour of Britain een paar weken geleden de eerste belager van een toen superieure Van der Poel was. En dan fietsen er ook bij andere landen nog een aantal potentiële titelkandidaten rond. De Belgen lijken me de belangrijkste tegenstrevers van Mathieu. Als Evenepoel het op zijn heupen krijgt en die vertrekt op zo'n veertig kilometer van de meet in Harrogate, alleen of met een klein groepje, dan is de vogel wellicht al gevlogen. Want de rest van de Nederlandse ploeg lijkt me niet sterk genoeg. De concurrentie zal ongetwijfeld roepen: 'Lossen jullie het maar op nu.' Maar ik hoop van harte dat ik het helemaal mis heb. Ik vrees helaas van van niet. Maar een spannende strijd zal het ongetwijfeld worden.

Genoeg over de mannen, laten we nu de vrouwen even in ogenschouw nemen. Daar heeft Nederland zaterdag drie uitgesproken kandidaten voor de wereldtitel, Anna van der Breggen, uittredend wereldkampioen, Annemiek van der Vleuten en Marianne Vos, die de laatste maanden een uitstekende vorm etaleert en dit seizoen al meer dan twintig wedstrijden heeft gewonnen. Op het WK-tijdrijden dachten we woensdag de wereldkampioene binnen de vaderlandse gelederen te houden. Toch werden we verrast door een Amerikaanse reuzin, die de concurrentie op meer dan anderhalve minuut reed.  Als de sterke Nederlandse ploeg erin slaagt als een collectief te rijden, dan kan de titel ons land eigenlijk niet ontgaan, maar als de drie alphadames vechten om een been (zoals bij het EK-2018 in Glasgow) dan fietst een Italiaanse er snel mee heen.  Oppassen dus.

Naar Zandvoort of toch niet?

Door Peter Stiekema 

'We gaan naar Zandvoort al aan de zee, we nemen koffie en broodjes mee, oh het is een heerlijkheid als je door de duinen racet, we gaan naar Zandvoort en er gaan een miljoen mensen mee'. Deze variatie op een beroemd liedje uit de vooroorlogse jaren van Louis Davids schoot me te binnen toen ik las over het gedoe met het racecircuit van Zandvoort, inmiddels in handen van prins Bernhard jr, neef van de koning, en een stel 'vrindjes' . Bovendien is dit illustere (?) gezelschap tevens eigenaar van honderden woningen in Amsterdam en het complete omroeppark in Hilversum. Ik ben ontzettend benieuwd naar hun respectievelijke belastingaangiften, maar dit terzijde.

Of die Grand Prix Formule-1 er daadwerkelijk komt is bepaald onzeker. Het oude circuit moet helemaal worden aangepast en het ligt in een belangrijk natuurgebied. Men is al begonnen met de verbouwing, maar de nodige vergunningen ontbreken nog, of deugen niet. Dus stilleggen die hap zou ik zeggen. In een tijd dat mensen van het aardgas af moeten, dat de helft van het vee volgens sommigen dient te worden geslacht en tal van dieren in de natuur al vanzelf doodgaan door het stikstofprobleem, moet je toch geen stukken natuur opgeven voor enorme stikstofvervuiling veroorzaakt door saai achter elkaar aan karrende raceautootjes en het uit alle hoeken van de wereld toegestroomde publiek en de racestallen, zo heten die, geloof ik, zelf. Afgelopen weekend naar de stratenrace in Singapore, meen ik, gekeken? Nogal slaapverwekkend allemaal. En nu moet dat vernieuwde circuit er ineens komen omdat we zegge en schrijve 1 hele autocoureur hebben die er tamelijk goed in is?

We kunnen geen huizen en wegen meer bouwen, maar voor deze vorm van pret en jolijt is volgens de regering wel ruimte. Gelukkig is de milieubeweging er nog; De een na de andere organisatie tekent protest aan. Recent is dat Mobilisation for the Environment, die er mede voor zorgde dat alle bouwplannen van de overheid werden stopgezet wegens het stikstofprobleem. De Grand Prix stoot grote hoeveelheden stikstof uit die het omringende Natura-2000-gebied Kennemerduinen beschadigen, aldus milieuactivist Johan Vollenbroek van voornoemde organisatie. Vollenbroek schaart zich met zijn club in het rijtje  natuurbeschermingsclubs  dat al een rechtszaak aanspande: de stichting Duinbehoud, Rust bij de Kust, Milieudefensie, Natuur- en Milieufederatie Noord-Holland en Vrienden van Middenduin, om er een paar te noemen.

Minister Bruno Bruins, die naast een deel van de gezondheidszorg ook sport in zijn portefeuille heeft, kondigde eerder aan alles in het werk te stellen om de F1 in Zandvoort door te laten gaan. Gelukkig is Bruins een aartsblunderaar, die er zelfs niet in slaagde ondanks druk uit de bevolking ziekenhuizen open te houden, dus er is nog hoop. Maar prins Bernhars jr. is natuurlijk wel het neefje van de koning en premier Rutte is een goede vriend van diezelfde koning. Gisteren sprak Rutte nog krachtige woorden in New York over de aanpak van het stikstofprobleem, maar och, zo'n wedstrijdje, dat moet wel lukken, majesteit.  En op consequent beleid heb ik Rutte nog nooit kunnen betrappen.

Het volk wil brood en spelen. Dat brood wordt steeds betrekkelijker, gezien het grote aantal mensen dat is aangewezen op de voedselbanken en anderszins nauwelijks kan rondkomen. Maar spelen, die kunnen ze krijgen, zo denkt Bruno Bruins. Zelf denk ik er intussen hard over om politiebescherming aan te vragen.  Want dit soort columns wordt door het racevolk waarschijnlijk niet op de juiste waarde geschat.

Ga nooit met pensioen

Eén belangrijk element wordt in de discussie over de pensioenen zorgvuldig ongenoemd gelaten. En dat is dat de werkgevers sinds de uitvinding van de zzp’er aanzienlijk minder bijdragen aan de pensioenspaarpot. Wat? Jawel, wie werknemer is in dienst van een onderneming betaalt zelf verplicht pensioenpremie, maar dat is niet het hele verhaal – de werkgever betaalt, eveneens verplicht, mee aan die premie. Dat is een mooie regeling die ooit is afgedwongen toen de mensen nog gewoon links stemden en lid waren van een vakbond.

Ik heb geen idee wat daarvan de opbrengst was, maar het zal toch een flink bedrag zijn geweest dat veel geringer is geworden door het afnemen van de werkgelegenheid en doordat veel mensen die vroeger werknemer waren tegenwoordig trots ‘eigen baas’ zijn – en voor die trots betalen doordat ze na hun pensionering het zullen moeten doen met de aow – als die nog bestaat. Het aantal zzp’ers dat genoeg verdient om zelf een pensioen te kunnen opbouwen is zeer klein, een groot deel is al blij als ze dag in dag uit een warme maaltijd bij elkaar scharrelen.

Waar is de tijd gebleven dat de werkgevers hun riante winsten afgeroomd zagen worden door hun bijdrage aan de pensioenen van de werkgevers, hun ziektekostenverzekering en, door het bestaan van moeilijk te ontbinden arbeidscontracten, bijdroegen aan de bestaanszekerheid van de mensen, onder het motto: de sterkste schouders moeten de zwaarste lasten dragen? En ook toen konden de werkgevers vervolgens een riant en onbekommerd bestaan leiden. Mede doordat belastingontduiking voor de rijken een legale inkomstenbron is geworden.

Thans wordt veel te gemakkelijk gesproken over korten op de pensioenen omdat volgende generaties anders zonder pensioen zouden komen te zitten. Maar als we gewoon zouden doen zoals ooit heel normaal was: dat de huidige werkenden een pensioenpremie betalen die voldoende is om hun eigen pensioen te bekostigen, zou een deel van het ‘probleem’ al opgelost zijn. Dat zij inmiddels vaak slecht een baan kunnen vinden die uitzicht biedt op een goed pensioen, dat is weer een gevolg van dat systeem van zzp, uitzendbureau en ontslaggemak – alles bij elkaar een systeem dat herinnert aan de koppelbazenramp van de jaren zeventig en tachtig.

En nu moeten degenen die met pensioen zijn en zelf al getroffen worden doordat ze per jaar enkele duizenden euro’s meer kwijt zijn aan de zorgverzekering (ze betalen nu zelf de werkgeversbijdrage uit de tijd dat ze nog werkten) ook nog eens door pensioenverlaging moeten gaan zorgen dat de groei van de pensioenspaarpot op peil blijft.

De oplossing is gemakkelijk: direct herinvoering van de vaste baan, verplichting tot betaling van pensioenpremie door zzp’ers en mensen die via uitzendbureaus werken; en fikse verhoging van de vennootschapsbelasting, zodat er ruimte ontstaat om de werkgevers ook gewoon de potten van hun vrienden de zorgverzekeraars te laten aanvullen.

En wij, de geteisterde gepensioneerde: lid worden van een strijdbare vakbond en stemmen op een echte linkse partij.

Dan is er een kans dat het goed komt.

En dat ook de gewone man iets gaat merken van de schatrijke economie. En vervolgens daaraan bijdraagt.

_________

hhBest

Boek & Film 

Re: 17 september 1944

Wat deden jullie op 17 september 1944? Weer eens wat anders dan die eeuwige Kennedy en die onuitroeibare Newyorkse torens.

Ik voor mij weet het eerlijk gezegd niet. Ik was in afwachting van mijn zesde verjaardag, en waarschijnlijk drong dat niet tot me door. Ook niet dat mijn vader twee dagen later 41 jaar worden en als ik het beseft had zou ik het knap oud hebben gevonden.

De straat stond vol tanks, jeeps en halftracks, die samen het totale plaveisel aan gort hadden gereden. Een het begin van de straat was een nissenhut neergezet (nee, geen hut met nissen, maar een gebouw dat was bedacht door meneer Nissen, een Canadese luitenant-kolonel die al in 1930 het loodje had gelegd en dus ook al niks wist van 17 september 1944.)(Nog een tip voor de opgroeiende jeugd: denk aan de twee loodsen die bij het begin van de Molshow Utopia gebruikt werden.)

Als je denkt dat de bevrijding leidde tot gejuich en gehos op straat, dan heb je het mis. Dat kwam ook in Nijmegen pas los op 5 mei 1945. Wij bleven, na het mislukken van de Operatie Moestuin (waar we niks van wisten, denk ik) nog volop in oorlogsgebied. Met alle gevolgen van dien.

We woonden in het keldertje van ons huis, mijn vader ging stoïcijns elke ochtend naar zijn werk – wat en waar: al slaat u me dood, meneer – en hij kwam altijd terug met iets te happen, een halve varkenskop of een emmertje late pruimen. Ook staat me de volgende combinatie bij: een fles jenever, honderd gulden, Amerikaanse soldaten.

Ik had een broertje van net twee maanden, dat nogal aan de huilerige kant was. De Amerikaanse soldaten die honderd gulden over hadden voor die fles jenever, die dronken die fles meteen ook leeg in onze woonkamer. Als de baby huilde doopte een soldaat (of was het een generaal?) zijn speen in de jenever, en dan sliep het kind binnen een minuut. Mijn broer was de enige van wie ik precies gezien heb hoe hij de smaak te pakken heeft gekregen.

Snafu, werd die soldaat/generaal genoemd, iedereen vond dat een leuke bijnaam – pas veel later kwam ik er achter dat dat een acroniem was van een uitdrukking die in het Nederlandse ongeveer betekende: ‘situatie normaal: alles verkloot'. Je zou ook kunnen zeggen: stoethaspel.

Tijdens al die feestelijkheden werd mijn bijna vijftienjarige zus driftig het hof gemaakt door jonge Engelse knullen en deed mijn moeder, zoals het destijds heette: de Engelse was. Ik herinner me daar vooral de als keiharde ballen snot vermomde zakdoeken van.

Ik herinnerde me ook het trieste moment dat ‘onze jongens’ moesten opbreken, naar het front: zij wisten alleen dat ze naar Duitsland moesten. Intussen bulderde wekenlang de artillerie, opgesteld op het Nijmeegse Galgenveld, in de richting van Arnhem.

Op zondag kaartte mijn vader in onze woonkamer met de verdwenen ruiten (ze waren vervangen door stukken roze karton met ronde kijkgaatjes) stoïcijns met zijn Italiaanse neven. Vaak klonk het als ruzie, maar het was gewoon nakaarten. In de kelder troostte ik mijn moeder: al dat geknal zou ons nooit treffen. Deed het ook niet. Wat een inzicht voor een zesjarige.

Een meisje in de buurt was hopeloos verliefd op een Britse soldaat, die naar het front moest. Ze schreef hem een brief waarvan de korte inhoud snel in de buurt bekend werd: ‘Kom bek uit schuimen, schuimen kurrels no koet.’

Misschien was hij op dat moment al gesneuveld, wie zal het zeggen, want in Schuimen, beter bekend als Germany, bleef het nog lange tijd niet pluis. En de meisjes inderdaad no koet.

______

hhBest

Boek & Film 

Ten strijde tegen hoge WOZ-waarde

Door Peter Stiekema

De gemiddelde WOZ-waarde in ons land is voor het vierde jaar op rij gestegen en wel tot 248.000 Eero per woning. Veel mensen, waaronder bovengetekende, werden onaangenaam verrast. De stijging van mijn vaste verblijfplaats in Limburg steeg ongeveer marktconform, maar de organisatie die voor de gemeente Sluis (Zeeuws-Vlaanderen), waar mijn vakantiehuisje staat, de zaken regelt, Sabewa, maakte er een potje van. In 2018 was de waarde van het huisje volgens Sabewa nog 134.000 euro, maar dit jaar was die gestegen tot 178.000 euro, 44.000 euro meer. Dat kon ik uiteraard niet over mijn kant laten gaan.

Ik tekende schriftelijk protest aan bij Sabewa, bood het huisje voor dat bedrag te koop aan, exclusief voor het personeel, en een paar weken geleden kreeg ik schriftelijk bericht. Mijn bezwaar was gegrond. Bij nadere bestudering was Sabewa gebleken, ik citeer: 'Dat in de taxatie in onvoldoende mate rekening was gehouden met de mindere ligging, kwaliteit, staat van onderhoud en voorzieningenniveau van uw object'.

Tsja, daar kan ik inkomen, het huisje staat er pas een dikke tweehonderd jaar, dan heb je niet in de gaten hoe het met de situatie ter plekke is. Wat een flauwekul en er was nog wel iemand geweest om het speciaal te bekijken. die vond het huisje 44000 euro meer waard.  Bij een nieuw onderzoekje zakte de waarde weer, in dit geval met 24.000 euro tot 154,000. Nog altijd 20.000 euro meer. Dit riekt naar willekeur.

Dus vecht het aan, als je huis belachelijk veel meer waard is geworden. Trap niet in dat gelul van die pseudo-ambtenaren. En waarom huren de gemeenten bureaus als Sabewa in en doen ze het werk niet zelf? Zelden zoveel luiaards gezien als gemeentebeambten, de goeden uiteraard niet te na gesproken.

De Hollandse boer en Jezus

Eerst maar eens die minister. Een uniek figuur in de politiek: een lobbyist voor de boeren die minister van landbouw en veeteelt is. Het ministerie heet anders, maar dat was natuurlijk nodig om te omzeilen dat het is wat het is: Carola Schouten, ook nog eens iemand met een godsdienst, zit in het kabinet niet voor algemeen belang, maar voor het belang van de boeren.

En om het belang van de boeren te dienen zijn kennelijk alle middelen geoorloofd.

Een Kamerlid van D66, een van de vier coalitiepartijen, komt op het lumineuze idee dat in Nederland de stikstofuitstoot – echt uitstoot: uit de kont van koeien, kippen en varkens – gemakkelijk omlaag kan door de intensieve veehouderij te halveren.

Maar dan staat Carola met tranen in de ogen die arme boeren te bewenen die zo geweldig hun best doen en dat ook zo goed kunnen an altijd weer het haasje zijn.

De veehouderij is een wel erg veel grond gebruikende activiteit die goed is voor precies één procent van de Nederlandse economie, en die ene procent wordt ook nog grotendeels geëxporteerd. Met andere woorden: de voorgestelde maatregel om vele miljoenen dieren weg te doen is niet schadelijk voor de Nederlandse voedselvoorziening. De boeren kunnen dan een kwaliteitsslag maken door biologisch te gaan boeren: gezien het klimaat en de voorkeur van een groeiende groep consumenten is er goud te verdienen in land- en tuinbouw gericht op een vegetarische levenswijze.

Nu worden grote delen van het landbouwareaal nog gebruikt voor het telen van veevoer, ik noem gras, bieten en maïs. Beide zijn gewassen die vooral goed gedijen door het massaal geven van kunstmest, en die kunstmest is voor een belangrijk deel NPK, afkorting voor Nitrogenium, Fosfor en Kalium. Nitrogenium is beter bekend als stikstof, het element dat zorgt voor al dat mooie donkergroene blad van gras en maïs.

Deze week zag ik tweets van klimaatontkenners (‘het klimaat bestaat niet’) die zich afvroegen waar die klimaatgekkies nou ineens weer stikstof vandaan hadden gehaald, of CO2 overal de schuld van geven al niet erg genoeg was?

Maar dan hebben de klimaatontkenners die laatste zestig, zeventig, misschien wel tachtig jaar een beetje zitten te dutten want de zogenaamde NOx-discussie is al zo lang aan de gang. Zelfs de uitvinder van de kunstmest, Justus von Liebig waarschuwde in de negentiende eeuw al voor de schadelijke gevolgen die kunstmestgebruik kan hebben.

De atmosfeer van de aarde bestaat voor ongeveer 80 procent uit stikstof, 21 procent zuurstof, bijna 1 procent argon (een zogenaamd inert gas), een heel klein beetje CO2 en methaan en wat waterdamp. Al die gassen en dampen hebben een zekere invloed op de mate waarin de warmte van de zon wordt geabsorbeerd dan wel teruggekaatst, en allemaal doen die dampen en gassen dat in meer of mindere mate.

Stikstof kwam dezer dagen trouwens ook op een andere manier in het nieuws: ook de partydrug lachgas bestaat uit stikstof en zuurstof.

De stikstof in kunstmest wordt door een ingewikkeld chemisch procent gewoon onttrokken aan de atmosfeer. Daarbij worden enorme hoeveelheden aardgas verbrand.

Kunstmest wordt uitgestrooid op de akkers en gebruikt door de daar groeiende planten. Een belangrijk deel van de kunstmest komt door uitregenen en degelijke terecht in grond- en oppervlaktewater. Gebruik van veel kunstmest tast het bodemleven aan en daarmee ook de natuur als geheel.

Maïs en gras worden gegeten door vee. Veel stikstof komt zo uiteindelijk terecht in de mest. Doordat in Nederland veel meer vee wordt geteeld dan logisch zou zijn gezien het beschikbare landoppervlak, wordt er ook veel te veel mest geproduceerd. Geen nood: de boeren hebben inmiddels prachtige machines waarmee die volstrekt overbodige mest in de grond kan worden gespoten. Weg is weg. Uiteindelijk blijft er morsdode grond over die ook nog steenhard is gereden door steeds grotere en zwaarder wordende tractoren en andere landbouwmachines.

Misschien hebben jullie het nog niet opgemerkt, maar het verdwijnen van veel insecten en vogels en andere nuttige dieren houdt voor een deel verband met die overmaat aan stikstof in de grond (en voor een ander deel aan het gebruik van zeer gemene onkruidbestrijders zoals Roundup).

Duidelijk zichtbaar is de verspreiding van stikstof aan de verbraming en vergrassing van vrijwel alle bossen en heidevelden.

En nu ik toch aan het zeiken ben: het voorstel van D66 wordt niet ingegeven door zorgen over het milieu, want de woningbouw die gepleegd zou moeten worden op de vrijkomende landbouwgrond, die gaat ook flink stikstof uitstoten.

Niettemin: een goed plan.

Maar het zal er niet van komen: het CDA, weet je wel. En die andere boerenlobby, de GristenUnie.

Wat is dat toch, die relatie van Jezus met de Hollandse boer?

________

hhBest

Boek & Film 

Dood aan de landbouwdieren

Door Peter Stiekema

Prima idee van D66, de complete veestapel met de helft verminderen tegen de stikstofuitstoot. We jagen gewoon vijftig miljoen kippen over de kling en zes miljoen varkens. En nog een paar miljoen koeien. En dan zijn ze de paarden nog vergeten. En het wild in de bossen. De huisdieren, dat kan ook wel wat minder. Soms denk ik dat sommige boeren al op de plannen van D66 anticiperen, gezien het grote aantal kippenfarms en varkensboerderijen die de laatste tijd in de hens zijn gegaan.

En als al die miljoenen dieren zijn geëxecuteerd, dan scheelt dat zoveel uitstoot dat we gewoon weer huizen kunnen gaan bouwen voor de in 2050 ruim 20 miljoen inwoners van dit land

Dat is, in kort bestek, de oplossing van het stikstofprobleem voor D66. Duizenden bouwprojecten zitten immers in de knel door een uitspraak van de Raad van State over de beperking van stikstof. Het kabinet is krampachtig op zoek naar een uitweg waarbij geplande woningbouw, aanleg van wegen en andere infrastructuurprojecten toch kunnen doorgaan. En de moord op miljoenen dieren zou de oplossing kunnen zijn, denkt D66, die daarmee uiteraard wel CDA, CU, SGP, en Partij voor de Dieren en hopelijk ook nog een paar miljoen denkende inwoners van dit land tegen zich in het harnas jaagt. 

Als D66 nou eens echt dapper was geweest, dan hadden ze het overbevolkingsprobleem in dit land en de wereld eens aan de kaak gesteld. ,Wat willen jullie? Meer of minder mensen?' 'Minder, minder, minder.' Dikke kans dat ik na dit opgetekend te hebben voor de rechter moet verschijnen wegens het aanzetten tot massamoord. Ieder jaar komen er in ons land ongeveer honderdduizend mensen bij. Die straks allemaal per snelle auto naar de Formule-1-wedstrijd in Zandvoort willen. Er zijn al een miljoen kaarten verkocht aan de kassa's van prins Bernhard. Meer kunnen er echt niet bij. En die willen ook nog allemaal lekker vlees eten. Nee, de enorme bevolkingsgroei vormt pas een echt stikstofprobleem. En met dit soort naïeve kretologie lost D66 helemaal niets op.

Weer dat telefoongesprek

Telefoon. 030, Utrecht dus. Ik ken niemand in Utrecht, maar geen anoniem nummer. Ik neem op.

Een mevrouw die iets roept over een firma namens wie ze belt. Ik wil ophangen, maar ach.

‘U hebt alweer een poosje geleden eens een vergelijking gevraagd van uw energieleverancier met andere.’

O jeezes, dat weer.

‘Ja, en?’

‘Bent u intussen van leverancier veranderd?’

‘Nee.’

‘Maar ik zie hier dat u bij Greenchoice nog altijd die hoge variabele tarieven betaalt.’

‘Ja, wat zou dat? Ik lever een groot deel van de stroom die mijn zonnepanelen opwekken terug aan Greenchoice, tegen diezelfde hoge tarieven.’

‘Maar, maar, u gebruikt 3500 kilowatt.’

‘Ik neem 3500 kilowatt af, maar die lever ik ook terug. Per saldo staan we vrijwel elk jaar quitte. Het maakt dus niet uit hoe hoog het tarief van Greenchoice is.’

Stom, ik laat me ook altijd weer meeslepen in zo’n gesprek.

Dat gesprek heeft niet bedoeling mij waar dan ook van te laten profiteren, de enige die, zou je kunnen zeggen, profiteert, dat is die mevrouw aan de telefoon.

Want ze heeft zo’n baantje: je belt met name bejaarden en andere onnozelen met een verhaal dat je veel geld kunt verdienen door een andere energieleverancier te nemen. Maar de enige die geld verdient is de firma van de mevrouw, die een premie opstrijkt van elke klant die van ene naar de andere leverancier gaat, en zijzelf, die een paar euro krijgt als ze me, met de nodige vasthoudendheid, zo ver krijgt dat ik inderdaad overstap, met haar hulp.

Die hulp heb ik niet nodig, uiteraard, maar ik wil helemaal niet overstappen, omdat de verschillen tussen leveranciers uiteraard miniem of zelfs nietbestaand zijn. Met Greenchoice heb ik bovendien altijd een prettig contact (als dat al nodig is) dus waarom zou ik overstappen? En als ik overstap krijg ik de premie die de werkgever van de mevrouw aan de telefoon eigenlijk zou vangen.

‘Mevrouw, ik hoor dat de gekookte tarbot met botersaus, in de schil gekookte aardappeltjes en jonge peentjes op tafel staat.’

‘Mag ik u dan na het eten nog eens bellen?’

‘Ik dacht dat we al klaar waren. En nee, want na het eten heb ik De Wereld Draait Door, ditmaal met Cecile Narinx, ja die, en Sander van de Pavert en Nico Dijkshoorn en Job Cohen, wat wil ik nog meer, en dan het NOS Journaal, Per Seconde Wijzer en dan wordt het zoetjesaan kinderbedtijd.’

‘Huh?’

‘Ja, u hoort het goed, ik ben niet goed bij mijn hoofd.’

‘O. Mag ik u dan mórgen nog eens bellen?’

Zou ze echt denken dat ze beet heeft?

‘En de gft-bakken moeten nog naar buiten, en ik moet de rijpe tomaten nog plukken, zeker een kilo of drie, en het is vroeg donker…’

‘Ja, ja, mag ik u dan later nog eens bellen?’

‘Mevrouw, heeft u nou echt nog niks in de gaten? Als u mij nog eens durft te bellen, dan trek ik u door de telefoondraad.’

‘Mag ik u er dan nog een op wijzen dat er na dit gesprek een bandje draait…’

‘Nee, dat mag u niet! Zoek ergens anders uw heil, ik gooi de telefoon erop, hoe onbeleefd dat ook is!’

‘Dag meneer.’

‘Dag mevrouw. En veel succes!’

‘Dank u.’

Klik.

En ik had me nog zo voorgenomen nooit meer kwaad worden op zo’n zielenpoot die hopelijk een huisgenoot heeft die de kost verdient.

Ik vind trouwens die Indiërs van Microsoft, die bellen om me de toegang tot mijn computer te ontfutselen, veel leuker. Die gaan echt in op mijn poging, het weer te Bangalore te bespreken in plaats van mijn inloggegevens.

Of ik neem op met barse stem: ‘Hier spricht die Geheime Staatspolizei!!’ Klik !

Of had ik die al eens verteld? O sorry.

_______

hhBest

Boek & Film 

Het gezonde atheïsme van vier ruiters

Het islamitisch recht bestaat voor een deel uit regels en verklaring van die regels die een normaal mens als volkomen absurd voorkomen.

Ze werd een Egyptische rechtsgeleerde enkele jaren geleden geconfronteerd met het probleem: hoe kun je toestaan dat een man en een vrouw die geen familie van elkaar zijn in één ruimte met elkaar samenwerken, bijvoorbeeld in een bedrijf of op een school.

De geleerde kwam met een verrassende oplossing: de vrouw moest de man in kwestie vijf maal zogen (dus geen viermaal of zesmaal, nee: vijfmaal) (en je leest het goed: zógen) daardoor werden ze namelijk verwanten en konden ze wél onbespied samen in die ruimte werken.

Dat is een van de smakelijke anecdotes die werden verteld in een rondetafelgesprek in Washington in 2007, waaraan vier wetenschappers van grote bekendheid deelnamen: Richard Dawkins, Daniel C. Bennett, Sam Harris en Christopher Hitchins – alle vier bekend als verklaarde atheïsten, die hun bevindingen op het gebied van religie in boeken hebben gepubliceerd. Veel van die boeken werden trouwens bestsellers, zoals The God Delusion van Richard Dawkins. Alle vier worden ze ook al vele jaren bestookt door verstokte gelovigen.

Ik kom daar nu op omdat de transcriptie van dat gesprek – dat trouwens in zijn geheel te zien is op Youtube – aanleiding was om de letterlijke tekst op te nemen in een keurig verzorgd boekje, dat de titel meekreeg The Four Horsemen: naar de vier apocalyptische ruiters uit de Openbaring van Johannes. De titel is te vinden in het verrukkelijke voorwoord dat Stephen Fry ervoor schreef. Maar, schrijft Fry, intussen zijn er door het overlijden van Hitchins, nog drie, dus vooruit: de Drie Musketiers, een voor allen, alleen voor een!

Het boekje vat nog eens keurig samen wat de vier vinden van de kwestie die neerkomt op de vraag: bestaat God, een Opperwezen, een Schepper? Alle vier zeggen: nee, al die types zijn producten van de menselijke geest. En de gelovigen worden eronder gehouden met bedreigingen met hel en verdoemenis, beter bekend als godsdienst.

Het is niet nodig hun argumentatie hier nog eens te herhalen, ik schrijf voor een verstandig en belezen publiek. Ik wil nog wel wijzen op het feit dat ik in de werken van de vier wel gedachten terugvindt omtrent de vraag: waarom hebben de mensen een Schepper bedacht? Van religieuze zijde is het antwoord duidelijk: omdat mensen intuïtief begrepen hebben dat er een Schepper moet bestaan, als je beziet wat er allemaal te zien, te horen en te beleven valt in het Heelal.

Maar dat is natuurlijk een antwoord als: ‘Het is zo, dus het is zo’. Ook de redenering: ‘juist het feit dat de mensen erin geloven is een bewijs van het bestaan van God’ slaat, bij nader toezien, nergens op. De heiligheid van bepaalde vaak oeroude geschriften staat er garant voor… ja, voor wat? Of zoals een van de vier deelnemers aan het gesprek opmerkt: waarom zou je zoveel waarde hechten aan een geschrift geschreven door iemand voor wie een kruiwagen het toppunt van technologisch vernuft moet zijn geweest?

Maar wat ik er zelf nog aan zou willen toevoegen dat is, dat een dergelijke neiging, namelijk iets te willen geloven zonder dat er een flintertje bewijs voor is, wordt in de hele wereld ook buiten de direct godsdienstige sfeer nog dagelijks beoefend. Begin maar eens met iets heel gewoons: de horoscoop, hoeveel mensen geloven niet vast in de astrologie, die totale en volkomen flauwekul is?

Veel belangrijker is dat de neiging iets te geloven waarvan het bewijs niet te leveren valt, ja zelfs vooral omdat het bewijs niet te leveren is, je er ook toe kan brengen te dwepen met mensen – charismatische mensen, heet dat dan – die beweren iets te weten of te willen gaan bewerkstelligen waar niets van terecht kan komen, zoals je na maximaal vijf minuten denken kunt constateren, ineens een enorme aanhang blijken te hebben – als ik een paar namen mag noemen: Pim Fortuijn, Geert Wilders, Thierry Baudet, onze eigen vaderlandse charismabeoefenaars, en als ik een uitstapje naar het buitenland mag maken: J.F. Kennedy, Salvini, ja, ook Obama, Trump, en nog een paar namen van dode charismatici die ik niet zal noemen omdat ik al problemen genoeg heb.

Niet omdat ik alle genoemden één pot nat vind, maar wel omdat het geloof in al die figuren stuk voor stuk geen enkele rationele basis heeft. Zoals we de laatste honderd jaar, meestal tot onze schade en schande hebben mogen meemaken. Het aantal rijksgediplomeerde volksmenners op pseudoreligieuze grondslag is niet te tellen.

Het verschijnsel van de onaantastbare godgeworden mens is naar mijn mening een uiting van de zoektocht van de wanhopige mens naar een verklaring. Een verklaring van alles, ook zonder bewijs – liever zonder bewijs. Zoek even voor alle genoemde figuren uit hoe ze gratis en vooral gratuit hun volgelingen een gezellig hiervoor- en hiernamaals voorspiegelen of -spiegelden.

Kortom, wie dus een betaalbare inleiding tot een gezond atheïsme wil lezen, bestelle dit keurige gebonden boekje van 130 pagina’s dat voor nog geen 9 euro te koop is bij Bookdepository in het VK. Het is in het Engels, dit even volledigheidshalve. En geen verzendkosten.

________

hhBest

Boek & Film