1. In de Nederlandse pers is het sinds jaar en dag gebruikelijk dat personen die van een misdrijf worden verdacht, slechts met de voornaam en het initiaal van de achternaam in de krant worden vermeld. Een uitzondering wordt gemaakt voor verdachten die door hun openbare functie horen tot de Bekende Nederlanders, omdat het grote publiek al snel weet om wie het gaat en omdat het dan potsierlijk wordt te volharden met het omschrijven van een verdachte als, ik noem maar een willekeurig bekend persoon, ‘de fractievoorzitter in een van de Kamers van het parlement, Klaas D.’
2. Die ongeschreven regel wordt steeds vaker met voeten getreden, met name door de wilde internetmedia. Het met de waarheid niet erg nauw nemen door die media hangt ermee samen. In de Angelsaksische pers en in andere landen waar kranten los verkocht moeten worden, wordt ook steeds de volle naam van de verdachte genoemd, diens portret en andere nieter zake doende details geplaatst, alles voor de omzet. Die omzet wordt mede gehaald door zich op die manier te wenden tot het conservatieve spitsburgerdom, dat nog altijd verwijlt in de tijd van de schandpaal op het marktplein.
3. De bovengenoemde regel, of noem het liever: afspraak, geldt te meer wanneer het gaat om een minderjarig kind. En dan laat ik nog even het betreden van een half gezonken wrakke woonboot en het leegspuiten van een aldaar gevonden brandblusser terzijde – de betrokken krant, De Telegraaf vond dat ook niks bijzonders en maakte er dus een ‘gewapende inbraak’ in die woonboot van. Dat de betrokkene een neppistool bij zich had was natuurlijk niet netjes en daar moet hij streng om onderhouden worden en zijn ouders wellicht ook, maar de betrokkene heeft er, voor zover bekend, niemand mee proberen te bedreigen of zoiets.
4. Een integrerend beginsel van het Nederlands strafrecht is dat een verdachte onschuldig is tot hij of zij is veroordeeld.
5. Advocaat Peter Plasman heeft nooit geprobeerd Mohammed B. uit de gevangenis te houden, hij heeft er slechts op toegezien dat het bestaande recht op de juiste wijze werd toegepast tijdens diens proces – dat is namelijk de taak van de advocaat, niet meer en niet minder.
6. Het zou een mooie boel worden als een advocaat die de dader van een opzienbarende moord heeft bijgestaan (het is vijftien jaar geleden) daarna nooit meer de vraag zou kunnen krijgen een verdachte te verdedigen, dan wel de familie van de verdachte bij te staan bij het over het voetlicht brengen van het standpunt van die familie, getoetst aan de kennis van de raadsman.
7. De hoofdredacteur en de overige journalisten van De Telegraaf zouden zich de ogen uit kop moeten schamen voor een miskleun als die over de zoon van burgemeester Halsema van Amsterdam. Zij zijn, en dat is niet de eerste keer, een schandvlek voor de Nederlandse journalistiek – ditmaal nog erger dan ooit door de naam van een minderjarig kind met behulp van verzonnen ‘feiten’ door het slijk te sleuren, alleen om de moeder van het kind te treffen. Gelukkig zal een groot deel van niet alleen wakker, maar vooral weldenkend Nederland, niet schromen daar de enig juiste consequentie uit te trekken.
8. In de jaren zeventig van de vorige eeuw deed een hardnekkig verhaal de ronde in het soort organen als De Telegraaf en langs de borreltafels van de gemiddelde spitsburger. Dat verhaal was kort samengevat: Joop den Uyl, die het opneemt voor de gewone arbeider, heeft zelf een tweede huis, een bungalow, in Belgisch Limburg. Het verhaal was uiteraard niet waar, alleen al door het feit dat Den Uyl in zijn vakanties ergens in een zielig tentje ging kamperen. Bij Femke Halsema geldt hetzelfde: sinds wanneer mag iemand van GroenLinks niet op vakantie naar eigen keuze, maar moet dat afstemmen met het partijprogramma? Waarom moet dat niet voor leden van andere partijen?
9. Ik zag dat iemand het communistisch verleden van GroenLinks erbij haalde. Totaal van de pot gerukt, vooral omdat een ander verleden, dat van de De Telegraaf, ongenoemd bleef. Maar het waren wel de Nederlandse communisten die in de tweede Wereldoorlog het felst de Moffen bestreden, anders dan De Telegraaf, die de hele oorlog braaf bleef drukken wat de Duitse bezetter eiste.
10. De leukste warhoofderij hoorde ik vanmorgen heel vroeg op de radio: ‘Ja ja, voor de kinderen van de elite hebben we de doofpot, voor gewone kinderen geldt die niet, dan staat het binnen een dag in geuren en kleuren in de krant. O ja? Wie heeft er ooit het bezit van een neppistool door een vijftienjarige in geuren en kleuren in de krant zien staan? Ik niet, zelfs in De Telegraaf stond dat feit pas vermeld op de dag na de ‘onthulling’. Hoe is trouwens met de dochter van Corry Konings?
________