Estate sei calda come i baci che ho perduto
Sei piena di un amore che è passato
Che il cuore mio vorrebbe cancellare
Dit zijn de eerste regels van de tekst van het lied Estate, Zomer, dat in 1983, op een jazz festival in Rome, het publiek op zijn kop zette – en die mij ertoe bracht te beweren dat ‘Italiaans weliswaar de mooiste taal van de wereld (is) maar nog het allermooist indien gezongen met het Braziliaans-Portugese accent van João Gilberto’ – die gisteren op 88-jarige leeftijd overleed in Rio de Janeiro. Hij was de ‘vader’ van de bossa nova, en zijn composities, gespeeld op de gitaar en gezongen door hemzelf, maar ook door zijn (ex-)echtgenote Astrud, of gespeeld door onder veel anderen Antonio Carlos Jobim, Vinicius de Moraes, Dizzy Gillespie, Ornella Vanoni en Stan Getz, hadden een krankzinnig succes in met name de VS maar uiteraard vooral in landen waar Romaanse talen worden gesproken.
Wie kent niet Garota de Ipanema, Chega de saudade, Tristeza, Desafinado, Insensatez, Corcovado? Songs die zo’n beetje (en soms ook wel letterlijk) de achtergrondmuziek vormden van mijn wedervaren. Met name gold dat in de hete zomer van 1976, toen ik in Den Haag Djamila ontmoette en het leek of we woonden aan het strand van Ipanema. Uiteraard wel gecompleteerd met een Scheveningse haringkar.
Op Youtube staat een opname van het Umbria Jazz Festival 1993, waar de Franse jazzpianist Michel Petrucciani schitterend Estate speelde, overigens wel een compositie van de Italiaan Bruno Brighetti, en ondanks dat een echte bossanova – ’s avonds laat, op de Corso Vannucci, met de fontein met het hoge spijlenhek waar onze zoon Giorgio ooit wel tussen raakte, maar er niet zonder enige moeite weer uit kwam…
Nu dwaal ik wel erg af. Maar op de een of andere manier is Gilberto misschien een wereldburger, maar dan wel eentje die in Italië thuishoort.
Laat mij maar even.
Ik luister intussen naar een cd van Ornella Vanoni, La voglia, la pazzia, l’incoscienza, l’allegria, die helaas nooit met Gilberto samenwerkte, maar gelukkig wel met Vinicius de Moraes en een andere fameuze Braziliaan, Toquinho,
Niemand hoorde blijkbaar hoe slecht Gilberto vaak bij stem was en ook bepaald niet tekstvast, maar wat dondert het: een groot artiest, een genie, die mag dat, vind ik.
Zeker als hij mijn muziekleven bepaald heeft. Dat veranderde ook niet toen ik te weten kwam dat hij een veeleisende nurks was, met wie het moeilijk viel samen te werken. Alles voor de goede zaak.
En nu we het toch over de schoonheid van de taal hebben, hier een reactie op Ornella’s muziek van een reaguurder op Youtube:
Sempre me Maravilhei com as Canções do Grande Vininha,Toquinho e com a Bela Voz de Ornella.BELEZA!
NB: Dit is een eerste emotionele opwelling na het bericht van Gilberto’s overlijden – het wordt stil in de wereld – misschien dat ik later nog eens een verstandige versie schrijf.
________