Je kunt het, zoals bij de meeste dingen, van minstens twee kanten bekijken.
Zo ook met het onderwerp ‘ouderen en digitaal’.
Ik zal niet beweren dat ik af en toe wel eens vastloop of iets verkeerds doe, en aan zelf schroeven begin ik al helemaal niet, maar twitteren, facebooken, internetbankieren, online kopen, whatsappen,, bloggen en dergelijke zijn in principe zo eenvoudig dat de domste types er geen enkele moeite mee kunnen hebben. Je hoeft maar één dag te twitteren om te zien dat mensen die echt het onkruid niet hebben uitgevonden en van god noch zure peren weten, het hoogste woord hebben nadat ze toch kans hebben gezien een account te beginnen en te gebruiken.
Ik denk dan ook – ik heb er uiteraard geen onderzoek naar gedaan – dat iedereen, van welke leeftijd dan ook, door juiste lezing van niet al te geleerde gebruiksaanwijzingen, na enig vallen en opstaan wel kan leren hoe dat allemaal werkt en dat je er vaak ook veel gemak van kunt hebben. Het enige dat je niet moet hebben: angst om te falen. Je moet zo doen als kleine kinderen: die hakken onbekommerd op zich heen op het toetsenbord en komen er zo achter hoe je niet alleen willekeurige, maar ook gewenste resultaten kunt bereiken.
Ikzelf ben inmiddels in de tachtig – dank je wel voor de complimenten voor mijn opzienbarende uiterlijk – en ik maakte in 1982 kennis met de computer en gebruikte die voor mijn werk en was in 1986 een van de eersten die Girotel ging gebruiken. Ik moet toegeven dat dat een voldoende lange en intensieve praktijkcursus is geweest, en ik moet zelfs toegeven dat ik het flauwekul vind om altijd de smartphone bij je te hebben. Het is vrijwel uitgesloten dat een telefoongesprek zo dringend is dat het beantwoorden geen uitstel kan velen.
Aan de andere kant: het is ook wel handig om vanuit de supermarkt even naar huis te bellen of je de blauwe of de rode verpakking koekjes moet hebben. En de kans dat je vlak voor je door een hartaanval bewusteloos raakt nog snel 112 kunt bellen, die is natuurlijk ook nooit weg, zeker niet voor mensen van een bepaalde leeftijd.
Enige nostalgie is mij trouwens ook niet vreemd, al moet het een grapje blijven. Ik was onlangs in Italië waar iemand van de leiding op de camping de WiFi-router ’s nachts uit zette, niet beseffend dat zo’n voorziening feitelijk de moderne versie van de vaste telefoon is, niemand haalt het in zijn hoofd om die ’s nachts van de stroom te halen. Ook winkeliers zijn er niet allemaal op de hoogte van de mogelijkheden van het internetbankieren: in diverse zaken heb ik er op moeten wijzen dat hun terminal ook geschikt was voor contactloos betalen – ze keken er een beetje wantrouwig naar. Ze houden het toch liever bij contant geld, niet alleen om de belasting te ontlopen (dat ook wel, natuurlijk) maar vooral omdat het oud en vertrouwd is. Af en toe zie je zelfs nog wel eens een klein winkeltje waar de prijzen behalve in euro’s ook in lire wordt gegeven.
Toch is er iets vreemds aan de hand. Het eerste dat je doet als je je eerste auto koopt, is kijken bij welke garage je die kar in onderhoud gaat geven.
Bij de computer is dat niet vanzelfsprekend. Voor de meeste software is mondeling of eventueel schriftelijk gebruiksadvies niet of nauwelijks beschikbaar, hoewel ik me wel herinner dat er ooit helpdesks waren waar je voor een paar euro’s per minuut hulp kon krijgen. Computerwinkeltjes zijn er wel, en die kunnen ook helpen met defecten aan hardware – maar als je niet weet of je storing aan de hardware ligt, heeft het vaak geen zin zo’n hardwerkende zzp-er te raadplegen.
Het verlangen naar de goeie ouwe tijd is wel mooi en lekker, maar die goeie ouwe tijd is echt en definitief verleden tijd. Toen je nog in de rij mocht staan in het postkantoor om geld te storten of opnemen, toen je nog postzegels moest gaan kopen om brieven te kunnen posten, die je dan ook nog in een brievenbus mocht doen. De mooie tijd dat je gewoon drie weken in het niets verdween (naar Frankrijk of zo) en dan thuis kwam met mooie verhalen waarvan de helft gefantaseerd omdat ze toch niet gecontroleerd konden worden. Waarna drie maanden later drie van de twintig vanuit Frankrijk verzonden ansichtkaarten opdoken, hetgeen bij de ontvangers een luid gejuich teweeg bracht.
Ja toen. Maar toen is inmiddels al een hele tijd nu.
Trouwens, als al die kantoorbaantjes terugkwamen op postkantoren en bij de post, dan zou er binnen de kortste keren een tekort aan werklozen ontstaan. En dat willen we toch niet, met zijn allen?
Kortom: zolang je geen beroep kunt doen op beginnende of gevorderde dementie, aan de slag met die computer. Het vereenvoudigt je leven.
En kan zelfs je verloren gegane geheugen deels weer opgehaald worden.
_______