SanteLOGie

Het is te laat, schenk nog eens in

Stel je voor: iemand heeft een keurig verzorgd gazon. Vorig jaar heeft dat gazon ernstig te lijden gehad van de droogte, het was zelfs vrijwel geheel verdwenen. Dit jaar wil de eigenaar die ramp vóór zijn en hij koopt een automatische sproeier, die het hele gazon nat zal houden en dus moet redden.

Maar kan dat wel?

In zomers die vroeger normaal waren vielen er veel regenbuien. Een goede bui van 20 mm/m2 levert op een gazon van 100 m2 2000 liter water op. Met een sproeier moet je daarvoor zo ongeveer een heel etmaal sproeien, (En dan hebben we het nog niet over de voor het gras schadelijke lage temperastuur van leidingwater). In de tweede helft van het jaar valt er ‘normaal’ 400 mm water, dat is 40 kubieke meter – ongeveer de helft van wat een gezin van twee personen per jaar aan leidingwater verbruikt.

En toch wordt het gras geel. Mar ik geef toch water? Ja, maar niet voldoende.

Aardig voorbeeld van wat de omvang van de klimaatverandering feitelijk is.

De enige maatregel tegen klimaatverandering die wel eens zou kunnen werken, zij het dan niet onmiddellijk maar op termijn, is vanaf 1 juli een totaal verbod op het verbranden van olie, gas, kolen en hout in de gehele wereld. Vanaf dat moment zou de hoeveelheid CO₂ in de atmosfeer wel eens kunnen gaan dalen en zo op enig moment kunnen gaan leiden tot het tot stilstand komen van de temperatuurstijging van de aardatmosfeer en in de decennia daarna wellicht ook tot een zekere afkoeling.

Dat zal meteen ook leiden tot andere bijdragen aan de toestand van die atmosfeer. Zoals het weer schoon worden van de lucht op aarde.

Maar vooral door dit: het wegverkeer zal meer dan gedecimeerd worden, scheep- en luchtvaart komt helemaal tot stilstand, omdat alleen nog stroom wordt opgewekt door nu al geïnstalleerde windmolens en zonnepanelen (nieuwe installeren kan nauwelijks: daar komt massaal gebruik van fossiele brandstoffen aan te pas).De productie van voedsel kan nog een of twee jaar doorgaan maar begint dan ook te verminderen door gebrek aan kunstmest. Als gevolg daarvan zullen honderden miljoenen mensen, misschien wel de helft of driekwart van de wereldbevolking, van ontbering omkomen.

We houden dan nog een kleine miljard mensen over, voor wie er geen alternatief is voor jagen en verzamelen of primitieve landbouw. We zijn dan terug in het jaar 1800, dus zo onherkenbaar zal het allemaal niet zijn.

Iedereen zou kunnen begrijpen dat dit wel het enige effectieve, maar tevens onuitvoerbare beleid zou zijn.

Van alle klimaatplannen kan eenvoudig gezegd worden: hou maar op, pest de mensen er niet mee, de race naar de bodem is al lang aan de gang, we zijn bij onze sprong uit het vliegtuig vergeten de parachute om te gorden. Ga maar na wat er gaat gebeuren: de enorme hoeveelheden methaangas (CH₄) die vrijkomen door het smelten van permafrost in Siberië en Canada, de stijging van de zeespiegel door het smelten van ijsmassa’s op Antarctica en vooral de verruwing van het klimaat als gevolg van de verwarming van het klimaat (orkanen in Nederland, elke dag zware onweren) zal het leven op aarde aanzienlijk minder prettig (of zelfs gewoon onmogelijk) maken.

Ik snap het ook wel dat dit geen prettige boodschap is en opmerkingen als ‘nou ik vind een beetje warmer wel lekker’ of zelfs ‘dat gedoe met het klimaat, wat een onzin, zal wel weer een complot zijn, hier wordt iemand rijk van’ tot ‘ik merk er niks van, het klopt gewoon niet’ zijn dan ook niet van de (zwaar vervuilde) lucht.

Duzzz: het is te laat, laten we er nog maar eens een borrel op inschenken, het was mooi zolang het duurde.

Jij nog een? En een lekker halskarbonaadje van de barbeknoei? Met satésaus?

________

hhBest

Boek & Film 

Draagt elkanders lasten

De kwestie die kan worden samengevat als ‘al of niet nakend naar school of kantoor’, beheerst, neven het paardenstaartenvoetbal, al dagenlang de diverse mediae in stad en ommelanden. Hoog tijd dat ik er eens mijn licht op laat schijnen, waarna de discussie gesloten kan worden, of dat anders punt 2 kan worden aangesneden: wat eten we met Kerstmis?

En toch.

Eerst maar eens ikzelf. Ikke ikke ikke.

Ik heb een zeer uitgebreide garderobe, waarvan, benevens 45 overhemden, 15 polo’s, 32 T-shirts, 15 katoenen en wollen truien met V-hals, 26 broeken, vijf colberts, één pak, één smoking en 42 onderbroeken ook 4 korte broeken deel uitmaken. En één knielang nachthemd dat verdacht veel op een djelleba (of zoiets) lijkt.

Zolang de temperatuur ongeveer is zoals het in Nederland betaamt, 20 graden met jagende ‘Hollandse luchten’, is er geen probleem met de juiste outfit voor kantoor, terras, restaurant, supermarkt en wandelwoud: lichte zomerbroek, beige, lichtblauw, lichtrood en als het wufter moet: wit, met daarboven óf een polo in een gedekte tint, of een lichtblauw of wit overhemd, waar dan weer een colbertje van spijkerstof overheen past; bij een polo geldt een losjes all’italiano omgeknoopte katoenen trui. Is het warmer, dan kunnen die trui en dat colbert achterwege gelaten worden. De lange pantalon met scherpe vouw blijft voorschrift.

Kortom, de outfit van een eenvoudige Nederlandse boerenlul.

Ik vermeld hier uitdrukkelijk nog dat ikzelf de uitsluitende koper ben van mijn eigen garderobe ben, af en toe trefzeker aangevuld met keiharde aanvullingen van de zijde van Djamila. Zoals dat nachthemd.

Want, wat toont mijn straatbeeld tot mijn ontzetting?

Kerels in wijde korte broeken met sandalen. (Ik vrees altijd het klokkenspel te zien te krijgen). Kerels in te grote geruite overhemden, bij voorkeur met een borstrok eronder. Aan de voeten gezonde sandalen, die een glorieuze blik gunnen op de knalgele kalknagels, de van ellende gekromde tenen met op elk kootje lang zwart haar. Ik laat hier nuffig het ontblote bovenlijf wegens ‘weerzinwekkend’ onbesproken. Kom op, zeg.

De garderobe van de Nederlandse middelbare man (en ouder) wordt, schrik niet mijne dames en heren, niet door henzelf aangeschaft maar door echtgenotes of vriendinnen, bij voorkeur zonder dat het slachtoffer er zelf bij is. Het slachtoffer kijkt in de kast, ziet die kleren en trekt ze aan. Eega kijkt vertederd toe hoezeer ze haar wettige bedgenoot teruggetoverd heeft naar zijn jeugd in de verre jaren veertig.

Uit beschavingsoogpunt laat ik hier de om zich heen grijpende plaag van de tatouage even onbesproken.

Dus, samenvattend: een manspersoon gaat gewoon niet in korte broek, geruit overhemd (vaak ook bloes genoemd) en op sandalen de straat op, met wat voor reisdoel dan ook. (Ik maak een uitzondering voor iets excentrieks: korte broek, sandalen, tot de knieën opgetrokken zwarte sokken. Iconisch.)

Zo, en nu heb ik het eigenlijke onderwerp van dit stukje lang genoeg onbesproken gelaten: namelijk de voorgeschreven kledij der dames onder tropische of daarmee te vergelijken weersomstandigheden.

Hier ga ik mezelf helaas ontpoppen als een groot liefhebber van het vrouwelijk schoon. Dat mag niet meer, tegenwoordig, maar ik doe het lekker toch.

Klein zwart jurkje tot halverwege de dij, daaronder mooie benen, en schoenen (kleur naar eigen smaak) van het type pump, stevige niet te hoge hak, open neus en hiel. Niks meer aan doen.

Mits. Er is altijd een mits. Mits geen lelijke benen, dikke- of flapkuiten of helemaal geen of afgezakte kuiten, dikke dijen, ruimbemeten achterwerk, voeten met mannentenen: mits dit alles decent afgekleed. De mensen moeten nog eten. Hetzelfde geldt voor het decolleté. Niks op aan te merken, maar een decolleté tot over de navel draagt niet bij aan de beoogde verkoeling des lichaams. Bovendien: die arme mannen in de omgeving. Die willen een vrouw ook wel eens in de ógen kijken zonder de hele tijd afgeleid te worden.

Kleine moeite, maar zo helpen wij elkaar.

Verder nog iets? Bent u niets vergeten? Komt u nog eens terug?

_______

hhBest

Boek & Film 

Kom op, ouwetje, achter die computer

Je kunt het, zoals bij de meeste dingen, van minstens twee kanten bekijken.

Zo ook met het onderwerp ‘ouderen en digitaal’.

Ik zal niet beweren dat ik af en toe wel eens vastloop of iets verkeerds doe, en aan zelf schroeven begin ik al helemaal niet, maar twitteren, facebooken, internetbankieren, online kopen, whatsappen,, bloggen en dergelijke zijn in principe zo eenvoudig dat de domste types er geen enkele moeite mee kunnen hebben. Je hoeft maar één dag te twitteren om te zien dat mensen die echt het onkruid niet hebben uitgevonden en van god noch zure peren weten, het hoogste woord hebben nadat ze toch kans hebben gezien een account te beginnen en te gebruiken.

Ik denk dan ook – ik heb er uiteraard geen onderzoek naar gedaan – dat iedereen, van welke leeftijd dan ook, door juiste lezing van niet al te geleerde gebruiksaanwijzingen, na enig vallen en opstaan wel kan leren hoe dat allemaal werkt en dat je er vaak ook veel gemak van kunt hebben. Het enige dat je niet moet hebben: angst om te falen. Je moet zo doen als kleine kinderen: die hakken onbekommerd op zich heen op het toetsenbord en komen er zo achter hoe je niet alleen willekeurige, maar ook gewenste resultaten kunt bereiken.

Ikzelf ben inmiddels in de tachtig – dank je wel voor de complimenten voor mijn opzienbarende uiterlijk – en ik maakte in 1982 kennis met de computer en gebruikte die voor mijn werk en was in 1986 een van de eersten die Girotel ging gebruiken. Ik moet toegeven dat dat een voldoende lange en intensieve praktijkcursus is geweest, en ik moet zelfs toegeven dat ik het flauwekul vind om altijd de smartphone bij je te hebben. Het is vrijwel uitgesloten dat een telefoongesprek zo dringend is dat het beantwoorden geen uitstel kan velen.

Aan de andere kant: het is ook wel handig om vanuit de supermarkt even naar huis te bellen of je de blauwe of de rode verpakking koekjes moet hebben. En de kans dat je vlak voor je door een hartaanval bewusteloos raakt nog snel 112 kunt bellen, die is natuurlijk ook nooit weg, zeker niet voor mensen van een bepaalde leeftijd.

Enige nostalgie is mij trouwens ook niet vreemd, al moet het een grapje blijven. Ik was onlangs in Italië waar iemand van de leiding op de camping de WiFi-router ’s nachts uit zette, niet beseffend dat zo’n voorziening feitelijk de moderne versie van de vaste telefoon is, niemand haalt het in zijn hoofd om die ’s nachts van de stroom te halen. Ook winkeliers zijn er niet allemaal op de hoogte van de mogelijkheden van het internetbankieren: in diverse zaken heb ik er op moeten wijzen dat hun terminal ook geschikt was voor contactloos betalen – ze keken er een beetje wantrouwig naar. Ze houden het toch liever bij contant geld, niet alleen om de belasting te ontlopen (dat ook wel, natuurlijk) maar vooral omdat het oud en vertrouwd is. Af en toe zie je zelfs nog wel eens een klein winkeltje waar de prijzen behalve in euro’s ook in lire wordt gegeven.

Toch is er iets vreemds aan de hand. Het eerste dat je doet als je je eerste auto koopt, is kijken bij welke garage je die kar in onderhoud gaat geven.

Bij de computer is dat niet vanzelfsprekend. Voor de meeste software is mondeling of eventueel schriftelijk gebruiksadvies niet of nauwelijks beschikbaar, hoewel ik me wel herinner dat er ooit helpdesks waren waar je voor een paar euro’s per minuut hulp kon krijgen. Computerwinkeltjes zijn er wel, en die kunnen ook helpen met defecten aan hardware – maar als je niet weet of je storing aan de hardware ligt, heeft het vaak geen zin zo’n hardwerkende zzp-er te raadplegen.

Het verlangen naar de goeie ouwe tijd is wel mooi en lekker, maar die goeie ouwe tijd is echt en definitief verleden tijd. Toen je nog in de rij mocht staan in het postkantoor om geld te storten of opnemen, toen je nog postzegels moest gaan kopen om brieven te kunnen posten, die je dan ook nog in een brievenbus mocht doen. De mooie tijd dat je gewoon drie weken in het niets verdween (naar Frankrijk of zo) en dan thuis kwam met mooie verhalen waarvan de helft gefantaseerd omdat ze toch niet gecontroleerd konden worden. Waarna drie maanden later drie van de twintig vanuit Frankrijk verzonden ansichtkaarten opdoken, hetgeen bij de ontvangers een luid gejuich teweeg bracht.

Ja toen. Maar toen is inmiddels al een hele tijd nu.

Trouwens, als al die kantoorbaantjes terugkwamen op postkantoren en bij de post, dan zou er binnen de kortste keren een tekort aan werklozen ontstaan. En dat willen we toch niet, met zijn allen?

Kortom: zolang je geen beroep kunt doen op beginnende of gevorderde dementie, aan de slag met die computer. Het vereenvoudigt je leven.

En kan zelfs je verloren gegane geheugen deels weer opgehaald worden.

_______

hhBest

Boek & Film 

Droevige gezichtspunten over hond en kat

Op Twitter is een lange draad te vinden over de vraag, of je katten/poezen binnen moet houden, aan een touwtje moet uitlaten dan wel ’s morgens om zeven uur het huis uit kunt bonjouren, in de hoop dat hij of zij te zijner of harer tijd weer terugkomt. Bij ontstentenis daarvan kan altijd nog een zelfgeprinte boodschap met een portret van PoekieMoekie aan bomen in de buurt worden geprikt.

In die discussie wordt ook al een poosje gemeierd over de vraag, wat het loslaten van katten/poezen in de natuur voor gevolgen heeft voor de vogelstand. Tot mijn verbijstering zag ik een tweet van iemand die stelde dat het juist goed was katten/poezen los te laten, die vingen dan de zwakke vogeltjes weg en dan bleven alleen de sterke over, hetgeen een versterking van het ‘ras’ tot gevolg zou hebben.

Wie ooit gezien heeft hoe jonge vogels na het uitvliegen op de grond zitten te schreeuwen om voedsel, zal begrijpen dat de vogels, stom als ze zijn, niet begrijpen dat er inmiddels een exoot is losgelaten in de natuur, de huiskat, die korte metten maakt met het vrolijke stel koolmeesjes of mereltjes. Geen een daarvan overleeft lang genoeg om zijn of haar nageslacht sterker te maken.

Een huiskat, mijne dames en heren is echt een exoot, een dier dat door menselijk optreden in een ecosysteem opduikt en dat volledig in de war stuurt; ik noem de huiskat, de wasbeer, de bisamrat en de automobilist.

Kortom: een huiskat is óók een dier, maar geen natuur. Denkt u daar maar eens over na. En over de vraag hoe het komt dat, bijvoorbeeld hier in de buurt, nauwelijks nog mezen en merels voorkomen.

Komen wij te spreken over de droevige blik van honden. Een evolutiedeskundige meldt met droge ogen dat honden in de 33.000 jaar die zijn verstreken sinds de eerste wolven bij mensen in bed sliepen, een oogspiertje hebben ontwikkeld dat het hen mogelijk maakt ‘droevig’ te kijken.

En inderdaad, ik zie ook wel eens honden die ‘droevig kijken’, vrijwel uitsluitend tiepjes met van die loshangende vellen in het gezicht. Soms zijn die droevige ogen ook nog roodomrand, door het uitzinnig en gesmoord snikken in het kussen van de eigenaar wegens grote droevigheid.

Mijn dames en heren, die evolutiedeskundigen die zoiets beweren, die moeten echt terug naar vakje één van de universiteit, waar een professor staat die in tien colleges uitlegt, hoe je de valstrik van het antropomorf denken moet omzeilen. Die hond kijkt namelijk droevig, omdat een dergelijke blik van een hond op het menseljjk gezicht ‘droevigheid’ uitdrukt – maar daarom nog niet bij een hond. Waarom trouwens alleen bij honden en niet bij katten, mieren, haaien en dergelijke? Bewijs eerst maar eens dat een hond een emotie kent die mensen als ‘droevigheid’ omschrijven, en vraag je vervolgens af waarom dat de uitdrukkingsvorm heeft gekregen die je als mens zou moeten herkennen omdat het lijkt op iets dat je zelf hebt?

Droevig kijken is een menselijke bezigheid – als honden voor mensen herkenbare droevigheid kunnen tonen, waarom hebben ze eigenlijk niet meteen ook leren praten en lachen, door de voor dat doel noodzakelijke spieren te ontwikkelen? Of gewoon via hun huid zweten om niet altijd die onsmakelijke lap druipende tong uit hun bek te hebben hangen?

Om niet volledig uit de maatschappij verstoten te worden deel ik hier nog wel mee dat dit alles uiteraard sans rancune bedoeld is. Mede omdat kat en hond er in ieder geval niets aan kunnen doen. Dat is en blijft de taak van wat tegenwoordig zo schattig ‘het baasje’ wordt genoemd. Die zich eens wat meer zou moeten verdiepen in wat hij of zij rekent tot ‘de natuur’ alvorens er een grote waffel over open te trekken.

O sorry.

_________

hhBest

Boek & Film 

Fascisme en zijn Nederlandse versie

Zelf was ik ook een beetje slachtoffer van het rechtse fake news – al was het dan ook old new fake news dat vooral afkomstig is uit Il Libro di Facce van Italië waar ze, nu degenen die de Era Fascista zelf meemaakten zo’n beetje dood zijn weer grijpen naar de hardnekkige mythes over ‘de góede kanten van het fascisme’.

Ik heb het er hier ook wel eens over gehad: dat de treinen inderdaad op tijd reden, dat de fascistische architectuur echt prachtige dingen heeft opgeleverd. Italiaanse facebookers weten nog veel meer fraais te bedenken en banen zo een weg naar een hernieuwde poging om het land te redden uit de klauwen van degenen die het met de waardigheid en de trots van Italië niet zo nauw lijken te nemen.

Tientallen jaren economisch wanbeleid doet de kiezers weer doorstromen naar de rattenvangers van rechts die óók geen oplossing hebben voor de in vele jaren opgebouwde schuldenberg en de geheel afwezige belastingmoraal, en om gekozen te worden beloftes doen die ze niet kunnen waarmaken. Wie zijn ogen openhield zag dertig jaar geleden al dat Italië een modern, mooi en rijk land was, maar dat wel volledig op de pof leefde.

De rattenvangers zijn er alleen op uit om Italië ‘weer groot’ te maken, maar eigenlijk natuurlijk voor zichzelf de ongelimiteerde macht te reserveren. Italië gaat het weer zelf doen.

Italia farà da se, dat riep Mussolini, en dat was misschien het eerste fake news na de Eerste Wereldoorlog, zelf uiteraard een en al fake news – uitgerekend in een land zonder eigen hulpbronnen dat wel eens eventjes voor zijn basisvoorzieningen onafhankelijk zou worden van de rest van de wereld. En dat betekent voor de geestverwanten van Il Duce tegenwoordig: vooral onafhankelijk van Brussel dat, zeggen de kopstukken tegen de kiezers, vooral ingewikkeld doet en Italië de das om wil doen.

Italië heeft een regering onder premier Conte, die wordt gevormd door twee partijen: de Lega van Matteo Salvini, tevens minister van Binnenlandse Zaken en vice-premier, veel rechtser kun je het niet krijgen, en de Vijfsterrenbeweging van Luigi di Maio, ook vice-premier. De Lega was ooit vóór afscheiding van het Noorden van de rest van Italië onder de naam Padania, de Vijfsterrenbeweging is, vooral, een eigenaardig stelletje mafkezen waarvan de belangrijkste uitgangspunten te vinden zijn ‘op feesboek’. Denk daarbij aan klimaat, platte aarde, niet inenten en vliegtuigstrepen.

In de Tabacchi waar ik dagelijks La Repubblica ophaal viel mijn oog toevallig op een exemplaar van Il Libero Quotidiano, het blad van de Lega, dat er geen doekjes om windt. ‘Gekkenwerk – Conte gelooft dat hij premier is… hij daagt de vice-premiers uit, wil zelf onderhandelen met de EU.’ Je reinste opruiïng in dit Vrije Dagblad.

Het is niet eenvoudig uit te leggen waar dit over gaat. Maar toch: het komt erop neer dat Matteo Salvini, de houwdegen van de Lega die dag en nacht het land afreist en daarbij het ene trumpisme na het andere debiteert, zelf in Brussel met de vuist op tafel wil gaan slaan: geen boete voor een te groot begrotingstekort en te hoge schuldenlast, anders weg uit de euro en weg uit de EU. Italia, kortom, farà da se, en die Conte, toch echt de minister-president, die ken hem wat, die wil nota bene onderhandelen met die bureaucraten in Brussel.

Onlangs liet Salvini zich ontvallen dat een boekje dat pas verschenen was, De Lega van Salvini, extreemrechts in Italië aan de macht maar het beste uit de handel kon worden genomen. Ik heb het uiteraard meteen besteld en inmiddels uit.

Het is een gortdroge grondig gedocumenteerde analyse, waarvan de conclusie kortweg luidt: ‘De Lega is een reactie op de toestand waarin de Italiaanse staat verkeert. De Staat heeft zich uit veel gebieden teruggetrokken. Hele landstreken zijn in handen van de georganiseerde misdaad, en er zijn enclaves binnen het Italiaans grondgebied die de facto worden geregeerd door parallelle groepen.. Vele gebieden, vooral in het binnenland en het Zuiden, hebben geen of nauwelijks voorzieningen meer, zoals onderwijs, gezondheidszorg, politie en openbaar vervoer. Die ontmanteling is een vruchtbare bron voor frustratie en antisociaal denken. Die Staat moet, met inzet van al haar instellingen, die gebieden terugbrengen onder haar gezag, vóór die gebieden zich daadwerkelijk afscheiden of hun heil wéér zoeken onder de volgende demagoog van dienst.’

En wie daarmee bedoeld wordt staat op de omslag van het boekje.

Wat dan gebeurt, is fake new in optima forma. Dan is niets meer wat het lijkt te zijn. Dat is niet mijn conclusie, maar die van het boekje dat ik de boekwinkel vond: Mussolini ha fatto anche belle cose van Francesco Filippi, dus: Mussolini heeft ook mooie dingen gedaan.

Iedereen kent wel de constateringen: onder Mussolini reden de treinen op tijd, werden de Pontijnse en andere moerassen gedempt, werden mooie dingen gebouwd, kregen de vrouwen een gelijkwaardige status en werd de Siciliaanse maffia de mond gesnoerd.

Een voor een worden deze en andere stellingen – Mussolini als feminist – worden in het boekje gecorrigeerd aan de hand van gewoon openbaar raadpleegbaar archiefmateriaal. Kort samengevat: de successen van het regime van Mussolini waren vooral te danken aan handig geformuleerde ‘bewijsstukken’. De vernietiging van de maffia werd bijvoorbeeld bereikt door haar misdrijven eenvoudigweg niet meer te registreren. De treinen reden op tijd omdat andersluidende berichten werden geweerd door een wet die beweringen die schade toebrachten aan het prestige van de staat streng bestrafte. De moerassen werden pas helemaal gedempt na de Tweede Wereldoorlog.

In 1925 beloofde Mussolini vrouwenkiesrecht. Geen algemeen vrouwenkiesrecht: stemmen mochten vrouwen die met goed gevolg de lagere school hadden doorlopen en dus konden lezen en schrijven en ze moesten 25 jaar zijn. Ook moeders of vrouwen van mannen die gevallen waren voor het vaderland, of een onderscheiding droegen, en nog een paar eisen waardoor slechts een handjevol vrouwen in de hogere regionen stemrecht kreeg. Alles werd in feite teniet gedaan door de feitelijke afschaffing van het hele kiesrecht, enkele maanden later. En wat de vrouwen betreft: ze waren wat de fascisten betrof de broedmachines voor de productie van de broodnodige soldaten. Filippi noemt hier de film Una Giornata particolare.

Op internet circuleert ook de bewering dat in de Era Fascista de politici allemaal op de fiets gingen, om te tonen dat ze tot het gewone volk hoorden. Het is niet moeilijk vast te stellen dat de meeste getrouwen van Mussolini een opzichtig luxe leven leidden. Hoge piet Italo Balbo legde zelfs de geringste afstanden af per vliegtuig. De Duce zelf vloog in het weekeinde van Rome naar zijn geboortestreek in de Romagna. (Ik zal maar niet zeggen waar me dat aan doet denken – Mussolini bezocht er zijn familie mee en niet bekend is of hij ook ging golfen).

Mussolini, die geen enkele militaire opleiding van betekenis had, fantaseerde diverse Italiaanse (tank)divisies bij elkaar en leidde de verovering van Abessinië (onder andere door gebruik van strijdgassen) per telegram. De Italiaanse marine bouwde negentiende-eeuwse slagschepen, die meer indruk maakten dan modern oorlogsmaterieel.

Het ging, en dat zal niemand verwonderen, vooral om de geweldige mannelijke, intelligente en superieure indruk die Italië op de wereld wilde maken en die kon uitsluitend tot stand worden gebracht door een handig systeem van propaganda. Want de feiten waren anders. Heel anders.

Dat was de reden waarom Filippi dit boekje schreef: omdat inmiddels op het internet de wildste verhalen circuleren over hoeveel beter de Italianen het hadden toen ‘Hij’ er nog was. En hoe het zou zijn als er weer een ‘Hij’ opstond. En dat lijkt helaas niet aan dovemansoren gezegd.

Het is wel jammer dat juist degenen die nodig bijgepraat moeten worden nooit een boek lezen, behalve feesboek, natuurlijk. Dus of het helpt de Italianen terg te brengen tot de barre realiteit, waarin draconische ingrepen in de economie onvermijdelijk zijn…

Tegelijk konden we de verhalen horen over de jongerenbeweging van Thierry Baudet en de ‘discussie’ die is ontstaan of je hem en de zijnen niet beter serieus kunt nemen. Haha. Wat je wel zou kunnen proberen, al wens ik je veel succes en een interessant leven, ook in Nederland gewoon de objectieve feiten te stellen tegenover Wodan, Minerva en andere boreale elementen uit de rukkerscarrousel van die jongetjes die ineens te horen krijgen dat ze heersers kunnen worden. Nog maar een film, dan: Triumph des Willens, van Leni Riefenstahl.

________

hhBest

Boek & Film 

Levanto, een opgewekt buitenleven

Zo, een flink begin gemaakt met het kappen van een weg in het oerwoud dat in twee weken tijd, ik herhaal in twee weken tijd is ontstaan in de tuin. Het ooit uit Italië meegebrachte exemplaar van Trachelospermum jasminoïdes (ik kan er ook niks aan doen, het is een klimplant uit de maagdenpalmfamilie, niet geheel winterhard) heeft van de periode gebruik gemaakt om ook mee te doen met de uitbundige bloei van misschien wil miljoenen exemplaren die in Italië huizen beklimmen en door hegvorming aan het oog onttrekken en die met name kleinere achterafbuurtjes en parken vullen met die aangename geur van de bloemen.

Zo is er meer. In het parkje in Levanto, kustplaatsje in de provincie La Spezia, waar ik al dertig jaar op onregelmatige tijden kom, wemelt het van de fraaie planten, van enorme exemplaren van platanen en acacia’s – waaronder een stokoude, die met touwen door die platanen overeind gehouden wordt – en ineens ook een linde die ik niet ken en die nog véél lekkerder ruikend bloeit, de hele omgeving hullend in een bijna bedwelmende geur.

We missen de Bougainvillea van B&B Villa Clelia, maar die moest kennelijk gesnoeid worden, en zal later wel weer in bloei komen.

Rozen overal, hortensia’s piepen hun bloemen door het hek van een beschaduwde tuin, iedereen heeft wel een pot met Aspidistra’s naast de voordeur.

Het wordt allemaal achteloos als vanzelfsprekend gezien, door iedereen, echt iedereen – want met name na 4 uur ’s middags is het druk in en rond dat park. Dat voor een groot deel bestaat uit speeltoestellen waar elke dag tientallen kinderen, veelal onder toezicht van grootvader en/of grootmoeder energiek hun behoefte aan beweging en waaghalzerij en sociaal knetterend bevredigen op de schommels, de trampolines, de klimtoestellen. De grootouders en anderen groepen samen op bankjes langs de kant, de een wil wat zon, de ander schaduw, alles is voorhanden. In de straat langs het park doen de mensen boodschappen, bij de slager, de bakker, het supermarktje, de winkel met verse pasta en daarbij is altijd wel tijd voor een praatje. Bij slagerij Da Sandro is zelfs een geïmproviseerd discussiepodium, half binnen en half buiten de zaak in gebruik.

Baby’s, veel baby’s, meer dan je zou verwachten in een land waar de vruchtbaarheid van de bevolking zo ongeveer het laagste is van Europa, veel in de duurste kinderwagens, anderen bij vader of moeder op de rug of op de borst in een draagzak.

Tussendoor schuifelt iedere middag een man van tegen de negentig jaar heen en weer in de straat. Ook passeert een rolstoel met daarin een man van over de honderd jaar, een inbleek gezicht met de ogen dicht en de tandeloze mond wijd open – hier worden dit soort ‘onvolkomenheden’ niet weggemoffeld, op een terras komen we terecht naast een jongeman en zijn vader, de jongeman heeft een gruwelijk misvormd, paars en rood opgezwollen gezicht.

Op het plein mag niet worden gefietst en gevoetbald, maar komaan: íets moet toch kunnen. En daarom fietsen jongens en meisjes van een jaar acht of tien nietsontziend snel rondjes tussen de andere fietsers en voetgangers; spelen jongens van diezelfde leeftijdsgroep met een bal, zoals ze dat op zondag op de tv de jongens van de Serie A zien doen.

Iets oudere kinderen, noem het pubers, hebben heel andere ideeën. De jongens groepen bij elkaar, de meisjes ook, de jongens onopvallend, de meisjes flamboyant, lange benen in de kleinst mogelijk afgeknipte spijkerbroekjes ter wereld, langzaam trekken ze in elkaars richting, pas later zien we een enkel stel langdurig staan tongzoenen, ja toe maar, het weer is zwoel om niet te zeggen drukkend.

Intussen denken wij aan ons dorp, buiten het winkelcentrum beweegt zich niets en in het centrum heb ik nog nooit iemand zien tongzoenen. Of zelfs maar een winkel zien gebruiken om over politiek te praten…

________

hhBest

Boek & Film 

Het stadje met de wielewaal

De merel in de hoge conifeer op de hoek van Via Domenico Semenza in Levanto (provincie La Spezia) is zelf duidelijk op conservatorium geweest, hij improviseerde gisteravond bijvoorbeeld op het Intermezzo uit de Cavalleria Rusticana van Pietro Mascagni – maar zijn concurrent, voor wie hij dat allemaal doet, aan de overkant, geeft hem kranig partij.

Toch zou ik liever nog eens de wielewaal horen – nog nooit heb ik hem elders gehoord, alleen hier in Levanto, zo’n dertig jaar geleden. Net als het spookachtige geluid van de vroedmeesterpad.

Dat is wel zo’n beetje alles in dit badplaatsje aan de Middellandse Zee dat is veranderd, sinds we er vijf jaar geleden voor het laatst waren .Toen was de chicque visjuwelier al weg. Maar de boekhandel is er nog – waar lééft zo’n man van – de Tabacchi met (voor mij) La Repubblica, de drie focacciabakkers waarvan die op de Via Dante Alighieri de beste is. De slager, de twee groentejuweliers, de wijnboetieks, de terrassen waar het op aperitieftijd uitpuilt van de toeristen die uit zijn op de hapjes bij de drankjes, alles bij het oude.

En er is verder best wel wat nieuws, zoals het afzichtelijke hotel dat zo ongeveer aan het eeuwenoude kasteel wordt geplakt, en de friture waar je verrukkelijk gefrituurde inktvisjes en ansjovisjes kunt kopen.

Maar verder is alles hetzelfde. Zelfs de macho-campingbaas, die de slechte organisatie van zijn negotie pleegt te overschreeuwen met pure intimidatie, loopt nog rond. Nou ja, het verbouwde restaurant op de camping is nog altijd een van de beste van het stadje, dus doe maar.

En voor de rest blijkt dat ‘niets veranderd’ geleid heeft tot achteruitgang. Verbaasd zie ik dat alle winkeliers nog onbeperkt scheutig zijn met plastic zakjes en tasjes, al zeggen de meeste erbij dat het niet anders kan, de klanten willen het.

Ineens heb ik ook weer een broekzak vol euromuntjes – de meeste ondernemers hebben liever contant geld (raad eens waarom) De verplichting om de scontrino, het kassabonnetje te geven en aan te pakken is allang verwaterd, als je met de PIN wilt betalen halen ze zuchtend het PIN-apparaat tevoorschijn en na enige handelingen nemen je ze kaart af en doen die zelf in het apparaat – ik zie tot mijn verbazing dat het ding wel degelijk is ingericht om contactloos betalen mogelijk te maken, maar de meeste winkeliers vertrouwen dat misschien niet. Het is net of de lire al terug zijn.

Het lijkt, kortom wel of ik op vakantie ben.

Het grootste deel van het stadje, op de paar winkelstraten na, is het hele etmaal doodstil, alle luiken zijn dicht, slaapt iedereen? Of is er wel iemand? Er is een café met terras (en wijnhandel) op Piazzetta La Compera waar je vijf, tien, vijftien en twintig jaar geleden soms, als je geluk had, enkele personen op het terras zag zitten. Weer die vraag: waar leeft zo iemand van?

Ze stemmen hier in meerderheid op een extreemrechtse partij, op een muur is een leuze waarvan het eerste woord, STRANIERI, vreemdelingen, nog net te lezen is, de rest is gewist. Dat ze niks moeten hebben van buitenlanders dat weten we, maar zolang ze geld komen brengen weten ze dat beleefd voor zich te houden.

Ik zou er bijna willen gaan wonen.

Bijna.