SanteLOGie

Poging tot nuancering en verklaring

Peter Pannekoek zei het zondagavond al in College Tour: je moet je aantekeningen, geheugensteuntjes voor later gebruik in, zoals in zijn geval, stand-up comedy, of zoals ik, in columns, niet openbaar maken.

Enkele voorbeelden:

*Alle godsdiensten moeten verboden worden, omdat ze al sinds mensenheugenis de oorzaak zijn van alle ellende.

*In de politiek staat links voor intelligent, en rechts voor dom.

*Om te mogen stemmen dien je eerst een cursus staatsinrichting en politieke en wereldgeschiedenis met goed gevolg afleggen.

Zo zijn er nog wel een paar.

Dezer dagen debiteerde ik deze:

*Een succesvolle ondernemer kan per definitie geen fijn mens zijn.

Daar vielen een paar van mijn volgers vandaag over.

Een paar, inderdaad: de een ’n mij bekende persfotograaf (daar bedoel ik mee: ik ken hem alleen als persfotograaf, maar hij fotografeert uiteraard ook voor andere doeleinden) en een mij ook bekende schrijfster en journaliste.

Die deelden mij mee zich niet gevleid te voelen door mijn opmerkingen over ondernemers: dat waren zij immers zelf ook, en zij voelden zich toch een fijn mens.

Met dat laatste kan ik het, voor zover ik die twee ken, van harte eens zijn.

Nogmaals: je moet je aanzetten voor columns niet zomaar op Twitter knallen.

Maar nu ze er toch staan, toch een poging tot achtergrondinformatie, of noem het maar: nuancering.

De twee genoemde personen zijn zzp’ers, en dat zijn in zuiver wettelijke termen ondernemers. Dat uit zich bijvoorbeeld (en vooral) in de verplichting tot het heffen en afdragen van btw.

De ondernemers die ik bedoel in mijn aantekening zijn de mensen die de VVD beschouwen als de effectiefste lobby die ervoor zorgt dat ze zo weinig mogelijk belasting betalen, hun personeel zo laag mogelijke salarissen geven, hun verkoopprijzen en dus hun winsten zo hoog mogelijk opschroeven, hun zakenlunches en hun lease-auto’s in mindering mogen brengen op de winst. En dan zijn er de superondernemers die het heel normaal vinden dat zij in hun kerntaak falen en dus bij hun vertrek een miljoenenbonus meekrijgen, bij voorkeur belastingvrij.

Ondernemers zijn, kortom net boeren: ze hebben altijd wat te klagen, is het niet over het weer, dan is het wel over de leveringstijd van de Mercedes. (Die is zo oud, daar is inmiddels iedereen het wel over eens.)

Om mijn aantekening nog beter te begrijpen moet je ook nog weten wat er de aanleiding toe was. Dat was namelijk een van de fameuze huwelijksadvertenties van de firma Pier Ebbinge, die voor haar klanten, tegen een geringe bijdrage van twintig- tot veertigduizend euro laten ophemelen in een advertentie in de kwaliteitspers – een tekst die zich door Sylvia Witteman in een van haar tweets liet samenvatten tot – en ik citeer uit mijn wankele geheugen – ‘botte parvenu zoekt ordinaire stoeipoes’.

Die botte parvenu was die succesvolle ondernemer, tevens fijn mens. En die sterk lijkt op de hierboven omschreven VVD-stemmer.

Verder ken ik ondernemers vooral uit de boeken van Multatuli, Simon Vestdijk en Peter Buwalda.

Nou ja, dit is ook nog een poging tot, ik denk er verder over na.

_________

hhBest

Boek & Film 

Wilders bijt in het zand

Door Peter Stiekema

Geert Wilders' PVV is bij de Europese verkiezingen behoorlijk de mist ingegaan, dan wel heeft in het zand gebeten. De partij kan nog maximaal op 1 zetel rekenen  en die is zelfs onzeker. Het zou zo maar kunnen zijn dat de PVV uit het Europees parlement verdwijnt, maar dat weten we pas zondagavond. Hoe dan ook wordt de PVV in Europa nu een quantité négligeable, die hooguit nog slippendrager mag spelen via Marine Le Pen. Veel bijdragen leverden de PVV-leden in het Europarlement eigenlijk ook niet. Ze blonken weliswaar uit, maar dan vooral in afwezigheid. Eerst de dagvergoeding van 320 euro opstrijken en dan wegwezen, Brussel of Straatsburg in, ik had bijna geschreven onveilig maken, maar dat is misschien net een stapje te ver.

Hoe het zover heeft kunnen komen? Natuurlijk door de opkomst van Thierry Baudet, die weliswaar ook niet echt een aanwinst is, dat bewees het debatje met Rutte van woensdag nog maar eens, maar de FvD brengt het in Europa desondanks precies op drie zetels, het aantal dat de PVV nu al kwijt is. Voor Baudet minder dan verwacht/gehoopt misschien, maar toch een aardig begin. En nu maar afwachten hoe lang die partij het volhoudt.

Een tweede oorzaak voor de eclatante nederlaag van de PVV zou kunnen zijn dat Wilders tijdens diverse debatten in de Tweede Kamer steeds weer de al lang grijs gedraaide langspeelplaat opzet waar inmiddels ook de nodige krassen op staan. Altijd maar weer de grenzen dicht, geen asielzoekers meer en afgeven op de islam. Ook zijn kiezers kunnen dat afgezaagde liedje kennelijk niet meer horen. Zelfs in het debatje dat vooraf ging aan het aftreden van staatssecretaris Harbers was dat het beste dat hij te berde kon brengen. Wilders heeft zijn kansen gehad en die komen, in ieder geval voorlopig, niet meer terug.

Ben benieuwd of elders in Europa de uiterst linkse en rechtse anti-Europa partijen wel beter scoren. In het vroegere Oostblok wel, zo valt te vrezen.

Zorg dat je zelf zo’n salaris krijgt

Die allesverblindende jaloezie, vooral als het kopstukken ter linkerzijde betreft, is blijkbaar van alle tijden. Rechtse ballen – bankdirecteuren, ondernemers – mogen verdienen wat ze willen, en dat inkomen wordt net zo goed opgebracht door de gewone man die het met een karig loontje moet doen als door politici en bestuurders.

In dit geval doel ik op de discussie die is ontstaan over het inkomen dat Frans Timmermans ontvangt als lid van de Europese Commissie. Dat is naar verluidt 30.000 euro per maand plus 8.000 euro onkostenvergoeding en lo, ik vind dat ook een pittig inkomen. Om maar eens een variant te gebruiken op in de pers van heden gebruikte vergelijking: ik moet een heel jaar pensioen innen om één maand van Frans zijn maandinkomen te ‘verdienen’. Dat is natuurlijk niet de honderd jaar van een Bulgaarse vrachtwagenchauffeur maar of diens inkomen van nog geen 300 euro per maand in Bulgarije wellicht een heel aardig inkomen is, gezien het prijspeil aldaar, dat kan ik momenteel niet overzien.

En dan nog: de vergelijking gaat natuurlijk totaal mank, want ik wil niks afdoen aan de enorme verantwoordelijkheid die een vrachtwagenchauffeur ten opzichte van de maatschappij op zich neemt, maar het is toch wel wat anders wat een lid van de Europese Commissie moet doen, waartoe die alleen maar bereid is wegens een zekere ijdelheid plus machtsbelustheid.

Maar geen misverstand: ik vind ruim 4 ton per jaar ook een absurd inkomen, al zijn er mensen die veel meer ‘verdienen’, en hoe meer het is, hoe duidelijker het wordt dat zoiets niet met eerlijk werken wordt binnengeharkt. Ik noem nu opnieuw zekere sectoren van het bedrijfsleven.

Deze discussie is een paar weken geleden ook al gevoerd toen het ging over het inkomen van DWDD=presentator Matthijs van Nieuwkerk, een inkomen dat óók tot stand komt omdat hij blijkbaar iemand is met uniek talent en ervaring. Ik kan dat niet overzien, maar zo’n salaris komt ongetwijfeld tot stand na stevig onderhandelen. Die mogelijkheid bestaat voor een Bulgaarse vrachtwagenchauffeur misschien minder, maar toch: zich organiseren in een sterke vakbond en dan gaan staken voor meer loon én bij de volgende verkiezingen niet op de lokale clown maar op een links persoon die opkomt voor de gewone man, dat biedt toch mogelijkheden, lijkt mij.

Het toppunt van volstrekt onredelijk idioot veel verdienen is uiteraard te zoeken in de voetballerij; bij sommige daar betaalde salarissen steekt dat van Frans Timmermans armoedig af. En over het maatschappelijk nut van zo’n jongen maar te zwijgen.

En tenslotte: wat zouden we er aan hebben als Timmermans een ‘gewoon’ salaris zou verdienen? Ik bedoel tegen de achtergrond van het budget van vele miljarden dat de Europese Commissie uitgeeft om de Unie die zegen voor de continentale mensheid te laten blijven die zij sinds jaar en dag is?

Nou dan. Gewoon persoonlijke jaloezie en de typische perceptie dat met name linkse politici zulke inkomens niet zouden moeten willen verdienen – zoals ooit het hardnekkige en onware verhaal de ronde deed dat Joop den Uyl een bungalow in Belgisch Limburg zou bezitten: een tweede huis voor een linkse politicus, wat een schijnheilige.

Dus ga eens wat nuttigs doen met je tijd. Bijvoorbeeld proberen een hoger salaris los te peuteren van je baas. Wees niet bang: hij verdient genoeg om er niet onder de lijden als jouw inkomen verdubbeld zou worden. Op zijn kosten.

________

hhBest

Boek & Film 

Een politieke tinnegieter in het nauw

Je kunt er kort over zijn: iemand die vindt dat de Hongaarse extreemrechtse dictator Orbán een onderscheiding moet krijgen wegens zijn grenshek. En die vindt dat de Italiaanse would be-Mussolini Matteo Salvini, die er de oorzaak van is dat Italië zich niet aan de EU-begrotingsregels houdt en die migranten rustig laat verzuipen in de Middellandse Zee (en daarbij gelukkig soms wordt tegengewerkt door zijn eigen marine) noemt als iemand die Europa zal redden, die moet dat vooral in zijn café blijven uitdragen maar toch asjeblieft geen rol van betekenis spelen in de Nederlandse politiek.

Ik was toch maar opgebleven voor dat debat met Mark Rutte en zag hoe de Leider van FvD, nichterig met de ogen rollend, de gekste dingen zei, die grotendeels onweersproken bleven. Ik noem bijvoorbeeld wat hij zei over ‘zestig in de loop van de geschiedenis mislukte muntunies’. Als afschrikwekkend voorbeeld voor het europroject. Ik kan me daar helemaal niets bij voorstellen – of bedoelt hij misschien iets in het Griekenland van vóór Homerus, met munten waar de beeldenaar van de uil van Minerva in geslagen was? Geen idee.

Hij gebruikte het woord ‘talloze’ en de uitdrukking ‘tal van’ tientallen keren als hij alleen maar indruk wilde maken met zijn kennis van feiten die verder niemand kent. En hij ging absoluut compleet nat toen hij kwam aandragen met de deep state, ‘begrip’ dat in de kringen van Amerikaanse ultrarechtse krankzinnigen opgeld doet en dat rustig vergeleken mag worden met de ewige Jude van Julius Streicher. Een zwart maar onzichtbaar schaap, dat achter alle denkbare ellende zit.

En dan heb ik het nog niet over rare aberraties als de plotselinge vraag die de Leider stelde aan Rutte: ‘Wanneer hebt u voor het laatst gehuild?’ Waarop Rutte trouwens vrijwel onbewogen antwoord gaf, waarna hij afgemeten opmerkte dat je zoiets niet in het openbaar aan iemand vraagt.

Iemand verwijten dat hij beroepspoliticus is, wat kan daar het doel van zijn? Zelf was de Leider en toonbeeld van wat je krijgt als de eerste de beste amateur zich geroepen voelt in de politiek te gaan.

Intussen las ik een artikel van een verslaggever van HP/De Tijd die ergens in februari in Heerlen was geweest om te peilen hoe dat zat met Frans Timmermans, en zijn artikel begint met het feit dat hijzelf een hekel heeft aan de Spitzenkandidat van de Europese sociaaldemocraten omdat die zeven talen spreekt. Hij wist al zeker dat die sociaaldemocraten er bij de verkiezingen voor het Europese parlement niet aan te pas zouden komen en dat, nota bene op de dag dat de sterverslaggever van HP/De Tijd zich verwaardigt naar Heerlen te komen, het stamcafé van Timmermans, Café Pelt, zijn wekelijkse rustdag heeft. Hoe durven ze!

Die zal ook wel op de Leider stemmen, dacht ik. Maar dat is natuurlijk een bevooroordeeld standpunt.

En o ja, mochten jullie nog eens echt indringend verhaal willen lezen over de achtergronden van migratie vanuit Afrika: lees in de roman Superba van Ilja Leonard Pfeiffer het hoofdstuk dat gaat over de Senegalese rozenverkoper.

En val in bed, gesmoord in je kussen snikkend, over de slechtheid van de mens.

En ga, als een kleine compensatie, zo dadelijk even stemmen op Frans Timmermans, die meer politiek fatsoen in zijn kabouterbaard heeft dan de Leider van Fvd in die kop van hem, die hem duidelijk doet herkennen als een Algerijnse lover boy.

Maar dit laatste natuurlijk geheel terzijde.

Ik haal nog maar zelden de cut

Door Peter Stiekema

Deze column dient met een korreltje zout gelezen te worden, ik waarschuw u maar vast. Ik ben bijna 68, maar mijn vrouw is een stuk jonger. Er is, zou je kunnen zeggen, daardoor enig verschil in ons libido. Om het in termen van de edele golfsport uit te drukken: vroeger scoorde ik regelmatig een hole in one, maar tegenwoordig haal ik nog maar zelden de cut. En ik ben, als man des huizes, degene die meestal hoofdpijn heeft.

Waarom schrijf ik dit? Wel, als het aan minister Grapperhaus van Veiligheid en Justitie ligt wordt het hebben van seks tegen de wil van een ander benevens seksuele intimidatie binnenkort strafbaar. Dat lijkt me eigenlijk wel voor de hand te liggen. Anders wordt het al snel aanranding, dan wel verkrachting en dat kun je op het ministerie maar moeilijk onder de mat vegen, tenzij je Mark Harbers heet, uiteraard.

Volgens Grapperhaus wordt seksueel overschrijdend gedrag heden ten dage sterker afgekeurd door de samenleving dan in vroeger tijden, toen je elkaar nog gewoon in een dronken bui kon bespringen, of zoals de oude Germanen deden, gezellig om vrouwen dobbelden. Tijdens het bier drinken, dat dan weer wel.

En de strafrechtelijke bescherming van de slachtoffers van zoveel hitsigheid schiet tegenwoordig tekort. Daarom moeten zij straks gemakkelijker aangifte kunnen doen. Het hebben van seks wordt dus een tamelijk riskante onderneming.

Seks na een dronken avond, als je elkaar net ontmoet hebt, is levensgevaarlijk. Heeft een van de partners spijt en gaat klagen, dan ga je behoorlijk nat. Je ontkomt er bijna niet aan om een schriftelijk contract te sluiten. Bij voorkeur via een notaris die te goeder naam en faam bekend staat en die moet je tegenwoordig ook al met een lampje zoeken. Als alle juridische  formaliteiten achter de rug zijn en de sekscont(r)acten zijn getekend, kan het spel beginnen. Maar wie heeft er dan nog zin? Lijkt me wel een probate manier tegen een verdere groei van de wereldbevolking, mits we een en ander voor de gehele EU kunnen laten gelden en ook de Verenigde Naties op de hand van Grapperhaus te krijgen zijn. Scheelt volgens mij ook een hoop in CO2-productie, dus het klimaat wordt ook nog gered.

Ik zal mijn vrouw straks eens flink verrassen als ze thuiskomt van haar werk. De contracten liggen al klaar. 

Harbersje moest hangen

Door Peter Stiekema

Nadat Mark Harbers (VVD) dinsdag al vroeg op een persconferentie had laten weten dat het debat over het misdaadlijstje van asielzoekers waarschijnlijk zijn laatste als staatssecretaris van Klassejustitie en Onveiligheid zou zijn, werd het tijdens het debat, later op de middag, al snel duidelijk dat Harbersje inderdaad moest hangen. De politieke top van zijn partij, in de personen van Mark Rutte en fractievoorzitter Klaas Dijkhoff namen niet eens de moeite om aanwezig te zijn, wat toch wel als een affront beschouwd mag worden.

De oppositie had de messen geslepen en alleen de VVD met woordvoerder Bente Beckers deed nog een krampachtige poging om het tij te keren. Maar het was te laat en vrij snel na het begin van zijn antwoorden op de aanval van bijna de voltallige Kamer streek Harbers de vlag en maakte zijn aftreden bekend.

Harbers is de vierde VVD bewindspersoon op Justitie die voortijdig, sinds maart 2015, zijn post moest verlaten. Minister Ivo Opstelten, staatssecretaris Fred Teeven (bonnetjesaffaire), minister Ard van der Steur (bemoeienis met bonnetjesaffaire als Kamerlid) gingen hem voor. Het moet op Justitie en Veiligheid wel een verschrikkelijke puinhoop zijn, waar kennelijk de ambtenaren in staat zijn de bewindspersonen naar buiten te werken door niet de juiste informatie te geven.

Nu ging het om het achterhouden van zware misdrijven door asielzoekers: verkrachtingen, aanrandingen en (poging tot) moord. Die kwamen niet in de top tien van het misdrijvenlijstje voor, maar stonden onder het kopje 'overige' op de elfde plaats. En zelfs de simpelste ambtenaar moet weten dat je dat niet kunt maken. Ben benieuwd of verantwoordelijk minister Fred Grapperhaus wel in staat is de bezem door deze Augiasstal te halen, maar ik gok van niet.

Ondertussen wacht premier Rutte woensdagavond een pittig debat met Thierry Baudet in de uitzending van Pauw. Die zal met dit fiasco van Harbers voldoende munitie hebben gevonden om het de premier knap lastig te maken. Kijken dus.

Plagiaat of alleen geïnspireerd door?

Door Peter Stiekema

Vooropgesteld, ik heb niets met het Eurovisiesongfestival. Ik vind het een soort Gay Parade maar dan voor grotendeels mislukte zangers en zangeressen. Ik heb dan ook niet gekeken en was kennelijk een van de weinigen. De Nederlander Duncan Laurence won met zijn liedje Arcade. Ik moet zeggen, dat liedje heeft wel wat. En Duncan, van wie niemand pakweg een half jaar geleden ooit gehoord had, is een bekende en meteen geliefde Nederlander geworden.  Ze stonden hem met honderden op Schiphol op te wachten Dat schijnt zo te horen.

Er zijn zelfs recent al jongetjes geboren die de voornaam van de zanger hebben meegekregen. Die zitten daar voor de rest van hun leven aan vast. En je zult maar tot weinig in staat blijken te zijn, dan wordt het al gauw Duncan niks. (Denk hier maar eens even rustig over na.)

Ik hoorde het liedje, dat bij alle bookmakers op nummer 1 stond, pas een paar dagen geleden. Maar toch kwam het me ergens bekend voor. En inderdaad vond ik een liedje dat er op lijkt, maar dat inmiddels al een paar jaar oud is. 

Deze song, (Nervous, of ook wel The OOOOH Song), van Gavin James  heeft wel wat weg van Arcade van Duncan Laurence, maar ik ben geen musicoloog. Was het een inspiratiebron? Of gewoon plagiaat?  Zit ik er helemaal naast? Maar oordeel vooral zelf. Klik hier.

Maar ondertussen heeft zich al een kransje steden gemeld dat het songfestival volgend jaar wel wil organiseren. Amsterdam, uiteraard zou ik bijna zeggen, Rotterdam, Den Haag, Zwolle, Arnhem, Leeuwarden (leuk klusje voor Van Haersma Buma) en Maastricht.

(Amsterdam gaat het nog moeilijk krijgen, want naar verluidt (op Twitter, dat dan weer wel) gunt de VVD Femke Halsema dit feestje niet. Tot zover de berichtgeving uit de zandbak.)

Gek eigenlijk. Kort geleden stuurden de gemeenten een brandbrief aan het kabinet. Er was geen geld voor de Jeugdzorg. Maar dat geld is er kennelijk wel voor zo'n onzinevenement dat ongeveer 50 miljoen moet kosten. Veel daarvan zal door de plaatselijke belastingbetalers moeten worden opgebracht, en Mark Rutte beloofde dit weekeinde dat er geen cent van de staat naar het festival gaat. Maar Rutte is niet in zijn eerste leugen gestikt. Of zouden de gemeenten zo'n songfestival ook als een vorm van jeugdzorg zien? Dan hebben ze het niet helemaal goed begrepen.

O wacht: prins Bernhard junior staat natuurlijk te trappelen om het feestje binnen te halen.

Op Paleis het Loo of Zoo.

Ze was geen bal op de tv

Was ik eigenlijk verliefd op Doris Day? Ach kom, toch niet? Nou ja, geef het maar toe. Hoe oud was ik? Veertien, vijftien jaar was ik, een bleke hbs-er en boven mijn bed hing een foto van Doris. De eerste schaduw die over haar beeld viel was het moment waarop ik te weten kwam dat ze eigenlijk Dorothea Kappelhoff heette, uit Hamburg, en het was 1953, Duitsland lag nog vers in het geheugen, zal ik maar zeggen.

Blond, voorbeeldig gekapt, pettycoat, onontkoombaar Amerikaans – dat beeld van haar tussen de narcissen (‘even told the golden daf-fo-dil!!!’) dat is nog lang, tot de dag van vandaag, in mijn hoofd blijven hangen, als u begrijpt wat ik bedoel.

I can do anything better than you can, dat was een lied uit Annie get your gun, en dat was een film uit 1950, toen ik nog net geen 12 jaar was. Was haar tegenspeler Rock Hudson? Kijk ik straks wel even na. Wat een draak van een film, trouwens, met dat onwaarschijnlijk Amerikaanse overacting, het gebrul en geschreeuw, de brede gebaren en de wijd opengesperde ogen die in 1950 nog resteerden uit de tijd van de stomme film.

Maar ach, ze had, zie ik op Youtube, die mollige armpjes die bij de elleboog de verkeerde kant op konden knikken, een fenomeen dat mij destijds enorm fascineerde – geen wonder dat mijn eerste vriendinnetje ook zulke armpjes had, en blond was, en wel een beetje op Doris leek. Ze was ook the girl next door, min of meer.

En toen zocht ik nog goed op internet en ontdekte dat Betty Hutton Annie was in die film en haar tegenspeler Howard Keel.

Zeventig jaar lang had mijn geheugen vastgehouden dat Doris Day de rol van Annie had gespeeld.

Het verlossende woord was: Doris speelde wel zoiets als Annie in de film Calamity Jane, uit 1953, en dat vriendinnetje kwam daarna pas en of Doris ook van die aandoenlijke armpjes had, dat kan ik nu n iet meer nagaan.

Wel leidde alles tot de teleurstellende conclusie dat Doris (en Betty) in die films niet echt een voorbeeld speelden van ontluikend feminisme, maar eerder het feminisme belachelijk maakten: ach gut, moet je haar zien, ze moet zo nodig.

Daarna kwam Pillow Talk, andere films van Doris herinner ik me niet gezien te hebben.

De mythe van de Doris Dayfilms kreeg trouwens een flinke knak toen haar romantische tegenspeler Rock Hudson (Pillow Talk) in 1985 de twijfelachtige eer genoot als eerste bekende acteur te overlijden aan aids.

En daarna dook ze, althans in Nederland, voor het laatst op in een lied van de popgroep Doe Maar: Hee, er is geen bal op de tv, alleen een film met Doris Day. Toen, ergens in de jaren negentig van de vorige eeuw was dat idool van mij, dat ideale buurmeisje, die totale onschuld van mijn kinderjaren, die Secret Love, zal ik maar zeggen, veranderd in iets vervelends op de tv, dat je maar het beste gauw kon uitschakelen: dan maar naar de kroeg.

Nou ja, zeg.

Ze is dood, maar wel 97 jaar geworden, las ik, hetgeen best mogelijk is. En net als van dat vriendinnetje van toen wil ik ook van Doris Day geen recente foto zien.

Ik wil haar, dat restantje diep in mijn wezen dat nog een jongen van vijftien is, bewaren als dat meisje dat haar geheime liefde alleen aan de gouden narcissen bekend maakte.

_______

hhBest

Boek & Film 

Leo en ik, geen gelukkige combinatie

Eind jaren zestig van de vorige eeuw viel mij de eer ten deel de chef te worden van de redactie kunst en cultuur van het Limburgs Dagblad. Die redactie bestond buiten mij uit Wim Vlijmincx – maar dat was een vreemde eend in de bijt: hij deed de economie, hetgeen in de praktijk neerkwam op het schrijven woedende filippica’s tegen de vakbonden – Paul Haimon, bekend auteur van gedichten en Limburgs getinte romans, Robert Franquinet, recensies beeldende kunst, film en literatuur (die door de rest van de redactie nooit begrepen werden), vrij beroemd kunstschilder en voormalig verzetsstrijder, dandy en bezitter van flamboyante auto’s. En Leo Herberghs, dichter, schrijver en bij het Limburgs Dagblad vooral wereldberoemd geworden door zijn stukjes over wekelijkse wandelingen in Limburgse dreven en landouwen; tijdens die wandelingen sprak hij met boeren en vissers en bewonderde hij de natuur en illustrator Karel Gerrits wandelde met hem mee en maakte er een tekening bij.

En wat ik daar dan deed? Goede vraag: ik deed het onderwijs en de gezondheidszorg voor de krant en mijn rol als chef van genoemde heren bestond uit het tekenen van hun declaraties en het rustig houden van de omgeving waarin zij hun scheppende arbeid verrichtten. Wim Vlijmincx sliep trouwens veel.

Op Karel Gerrits na zijn alle voren genoemden inmiddels vooral lang geleden overleden, met als laatste, afgelopen weekeinde, Leo Herberghs, op de gezegende leeftijd van 94 jaar. Dat zijn ziel in vrede mogen rusten.

Waar ik snel aan toe moet voegen: Leo en ik waren geen vrienden. Nooit geweest (ik was en ben een zogenaamde Hollander, aanvankelijk tot mijn verbazing) en vanaf eind 1972 al helemaal niet meer. Leo had toen besloten principieel te blijven en tegelijk ook de lokroep te volgen van Frans Hulskorte, hoofdredacteur van de toenmalige Nieuwe Limburger in Maastricht, die Leo binnenhaalde als laatste trofee. In oktober 1972 was het Limburgs Dagblad voor een appel en een ei opgekocht door de Holding Maatschappij De Telegraaf, en voor een aantal journalisten van het LD, onder wie als laatste Leo Herberghs, kon voortzetting van hun dienstverband bij het LD niet meer in overeenstemming brengen met hun geweten, mede omdat ze gemakkelijk in Maastricht terecht konden – neem het Hulskorte eens kwalijk dat hij van de gelegenheid gebruik maakte om de redactie van de concurrent een fikse aderlating toe te brengen.

Leo zette in Maastricht vooral zijn wandelingen voort, die hij ooit bij LD was begonnen.

Dat ik, na lange overwegingen en sollicitatiegesprekken elders, bij werkgevers die mij aanboden mij te storten in hun onderbetaalde absolute niets, besloot alsnog bij het LD te blijven – geen dag spijt van gehad – nam Leo mij zeer kwalijk, en hij wierp mij dan ook voor de voeten dat ik mijn principes te grabbel had gegooid. We hebben elkaar daarna nog enkele malen ontmoet, gewoon op straat, in Heerlen, en korte beleefde gesprekjes gevoerd – het is, kortom, nooit meer goed gekomen.

Leo is een groot dichter geweest, zie ik op diverse plaatsen in het wereldwijde web. Ik heb geen verstand van dichterschap en van gedichten, dus ik moet me gedeisd houden.

Ik denk dat Leo best een aardige, vriendelijke en vooral zachtaardige collega was. Maar onder die warme deken ook iets venijnigs. Hij was niet de vrolijkste in huis, maar daar zijn veel anderen zeer bedreven, soms overdreven in.

Zoals ik zei: moge de laatste van die roemruchte redactie kunst en cultuur geloofd en geprezen blijven.

_______

hhBest

Boek & Film 

Tegenvaller Tom Dumoulin

Door Peter Stiekema

Tom Dumoulin werd zaterdag slechts vijfde in de eerste etappe van de Giro d’Italia en wat mij betreft (en voor hem waarschijnlijk ook) is dat een tegenvaller. Vooral zijn achterstand op de Sloveen Primoz  Roglic, 28 seconden, is verrassend groot, zeker als je beseft dat het hier om een tijdrit van slechts iets meer dan 8 kilometer ging, weliswaar met een forse klimpartij aan het eind, maar toch. Ook zijn voorsprong op landgenoot Bauke Mollema, slechts 11 seconden, ondanks een bewuste fietswissel van Bauke, die meende daar voordeel uit te kunnen halen, is zorgwekkend weinig. Bauke staat nu eenmaal niet te boek als een geweldige tijdrijder.

Roglic heeft dit jaar al drie kleinere, maar wel heel zware etappewedstrijden gewonnen. Vorig weekeinde zegevierde hij nog in de helse Ronde van Romandië in Frans-Zwitserland. Hij won daar maar liefste drie etappes, waaronder de tijdrit. Ik denk dat het probleem van Dumoulin is dat hij te veel getraind heeft en te weinig wedstrijden heeft gereden. Na de Tirreno-Adriatico in maart reed hij na een zware trainigssessie op de Canarische Eilanden, alleen eind april nog Luik-Bastenaken-Luik, waar hij weinig indruk maakte. Mijn ervaring als onbetekenende jeugdrenner in de jaren zestig is dat je pas echt beter wordt als je enkele zware wedstrijden rijdt. Daar word je sterker van. Dat ontbeert Tom nu. 

Ik denk dat het nog een heksentoer wordt voor Tom Dumoulin om over drie weken het eindpodium te halen  Ik laat me graag verrassen, maar ik denk niet dat het zal gebeuren. En anders eet ik zijn racefiets op. (Ja, ik ben daar gek zeker.)