SanteLOGie

Requiem voor Tapas

Door Peter Stiekema

Het was een warme dag, eind september 1999, toen mijn vrouw en ik besloten vanaf ons vakantieadres in Le Racou (bij Argelès, aan de Côte Vermeille) een dagje naar de fraaie stad Gerona in Noord-Spanje af te reizen. Deze  prachtige stad wordt omringd door een eeuwenoude stadsmuur, die een fraai uitzicht over middeleeuwse bouwwerken biedt.

Na een paar honderd meter over de muren gewandeld te hebben, het was best druk die dag, struikelden we bijna over een piepjong katje, dat duidelijk aan het creperen was in de brandende zon, zonder eten of drinken in de buurt. Alle andere wandelaars liepen met een boog om het diertje heen of stapten er over, zonder het een blik waardig te keuren. Wij keken elkaar aan, pakten het diertje op en namen het zo snel mogelijk mee naar onze auto, waar we het wat te drinken probeerden te geven uit het dopje van een waterfles. Daarna reden we zo snel mogelijk terug naar Argelès, waar mijn vrouw, die dierenarts is, naar een Franse collega reed om medicijnen en voer te halen.

Het diertje was ziek, had hoge koorts en zijn bekje was helemaal kapot en opgezwollen.  Na hem behandeld te hebben en voorzichtig met een pipetje wat zacht voedsel te hebben gevoerd, gemengd met water, legden we hem, gewikkeld in een oud jasje van mij, om eem doos.

De behandeling herhaalden we ettelijk keren per dag, vooral op hoop van zegen. En na drie dagen kwam er uit ons vakantiehuisje op het strand van Le Racou ineens een klein katje de tuin ingelopen, dat duidelijk een heel stuk was opgeknapt. Onder een struik lag onze hond Lucky, een Bearded Collie,  te slapen en het katje ging naast haar liggen en probeerde onmiddellijk bij haar te drinken, wat niet lukte, want ze had geen melk. Lucky liet het echter geduldig toe en meteen vanaf dat moment waren ze vrienden voor het leven.

Hij moest natuurlijk wel een naam hebben. Omdat we het katje in Gerona gevonden hadden dacht ik hem Gerona te noemen, maar na dat woord een paar keer hardop te hebben uitgesproken kwam ik tot andere gedachten, 'Laten we hem Tapas noemen', zei ik tegen mijn vrouw, omdat het zo'n klein brokje was, hooguit een week of vijf oud. Tapas werd het, hij ging mee naar ons huis in Limburg, groeide op, werd vriendjes met de andere katten en onze honden en had een fantastisch leventje, denken wij toch. 

Maar aan alle mooie dingen komt vroeg of laat een slot. Tapas werd oud, ouder, heel oud en uiteindelijk ziek. We verzorgden hem zo goed als mogelijk, maar vanmorgen vroeg, maandag 25 maart, zagen we dat verdere behandeling geen zin meer had en dat we hem, op bijna twintigjarige leeftijd, moesten laten vertrekken.

Hij stierf door een injectie, hem toegediend door mijn vrouw als ultieme daad van liefde en daarmee kwam er een einde aan het lange leven van een geweldig huisdier, dat wat mij betreft een requiem verdient: Een bescheiden requiem voor Tapas. 

Geheime begroting exclusief voor onze bladen

Exclusief voor onze bladen hebben wij inzage gehad in de plannen van het Forum voor Thierrocratie, die nog ontbraken in de door uilen van Minerva bevlogen overwinningstoespraak van de Leider.

Begonnen wordt met de afbraak van de Van Nellefabriek in Schiedam, als afschuwelijk voorbeeld van ontaarde architectuur, gevolgd door het slopen van het nieuwe station van Rotterdam. Beide gebouwen zullen worden vervangen door een replicum van het Paleis op de Dam in Amsterdam.

‘Nadat er een krijgsmacht is opgebouwd, een imperiale wereldmacht als Nederland waardig, zal allereerst Oost-Friesland worden bevrijd. Daarna volgt de inlijving van Vlaanderen en van een deel van Noord-Frankrijk. Overwogen moet worden ook Luxemburg in te lijven, in een Personele Unie ten bate van Onzen Leider.

Voor een later begrotingsjaar zal de herovering van Ceylon, de Gordel van Smaragd, Deshima, Brazilië, Suriname, Zuid-Afrika, Manhattan, Nieuw Zeeland En Zo Nog Het Een & Ander in Ons programma worden opgenomen. In bepaalde delen zullen Wij zorgen dat de huidige niet-blanke bevolking van Nederland er een goed heenkomen zal zoeken.

Voor het overige zullen Wij naar bevind van zaken regeren, het is niet nodig dat Onze onderdanen zich daarmede bemoeien. Men heeft het al druk genoeg met zichzelf.

En oh ja, voor wij het vergeten: de Uil van Minerva en de Leeuw van Vlaanderen & Omstreken zullen wapperen van de torens en transen van onschen nieuwen hooftstadt, Brussel. Wij overwegen nog iets met een kruisvorm. Ook daar moet veel worden afgebroken en heropgebouwd in de vorm van uitgestrekte wijken waar paupers in krakkemikkige middeleeuwse onderkomens naar tevredenheid kunnen leven en zwoegen in het zweet huns aanschijns.

In een nog veel later stadium zal het Latijn de voertaal worden in onze landouwen.’

PS: En dan vraagt menigeen zich nog altijd af hoe het toch mogelijk was dat in de jaren dertig van de vorige eeuw al die Duitsers achter een uitsluitend in zelfgemaakte wartaal uitbrullende toenmalige Leider aanliepen.

_______

hhBest

Boek & Film 

Een nieuwe lente, hetzelfde liedje

De oude mannen uit de lage en middenmilieu’s – zegt u maar rustig de Nederlandse Brexiteers – hebben ons weer eens een gezellige avond bezorgd. Wie gedacht had – zoals ik – dat nu de voetbalhooligans, zoals bekend met daaronder veel advocaten, bankiers, communicatieadviseurs en andere zzp’ers – aan de beurt waren, kon vanmorgen opgelucht adem halen: de kiezers van FvD waren gewoon uitgekeken op Geert Wilders, inmiddels een eenzame tragische figuur in de holklinkende ruimten van het parlement waar verder niemand was, en waren overgegaan op de man die óók vindt dat als vrouwen nee zeggen ze ja bedoelen en graag verkracht willen worden, jawel, onze eigen Diederik d’n Ezel. Met als glanzende secondant raaskalblogster Antonella (of ziets) Nanninga.

Volgens Diederik hebben de mensen die momenteel in Nederland de dienst uitmaken ‘nog nooit een boek gelezen’, en dat geldt neem ik maar aan, dus ook voor zijn achterban, dus dat is al meteen een argument van niks.

Als Diederiks optreden niet weer tot een periode van politieke stagnatie zou leiden, zoals destijds met de nasleep van Pim Fortuijn en met de nog napruttelende nasleep van de PVV, dan zou er wat te lachen zijn, in de Nederlandse politiek.

Het resultaat is trouwens dat ultrarechts verder verdeeld is geraakt en dat de zittende regering een aanzienlijk linkser beleid zal moeten gaan voeren om nog wat mooie en vooral noodzakelijke mooie dingen door de Eerste Kamer te krijgen, en dat is winst.

Maar pas op. Ik deed gisteren even een vragenspelletje op Twitter waarbij gevraagd werd van wie een aantal rabiaat rechtse citaten werden geponeerd met de vraag: van wie is deze uitspraak? En dan mocht je kiezen tussen Anders Breivik, Geert Wilders, Brenton Tarrant en Thierry Baudet en het gekke is: je haalt ze allemaal door elkaar. Elke uitspraak zou door alle vier gedaan kunnen zijn.

Maar voorlopig is de invloed van de partij die een plechtige Romeinse tempel als symbool misbruikt nog min of meer nul. Alle plannen zijn onuitvoerbaar, veel van de gekozen kandidaten voor de provincies moeten nog naar die provincie verhuizen, onder die kandidaten zullen ongetwijfeld nog de nodige verrassingen zitten.

Het kabinet en de echte politieke partijen moeten nu echt aan de slag.

En mag ik ook eens een aanbeveling doen: zorg er op de een of andere manier voor dat voortaan de mensen die hun stemrecht uitoefenen ook echt weten wat ze aan het doen zijn.

_________

hhBest

Boek & Film 

Een oeroude streekgebonden discussie

Een zeer oude discussie werd gisteravond plotseling weer geopend met een item in De Wereld Draait Door. Het onderwerp: de landelijke media beschouwen blijkbaar het Westen van Nederland als ‘het hele land’ en berichten dus meer over Amsterdam en omstreken dan over de rest van het land. Aanleiding was de verwondering van Özcan Akyol, Eus voor zijn vrienden en inwoner van de stad Deventer over die feitelijke situatie in de media, waarover hij een serie artikelen schrijft in het Algemeen Dagblad en de meeste, met die krant gelieerde, regionale dagbladen in Nederland.

Een oude discussie die ooit al eens afgesloten werd met de vaststelling dat Amsterdam in de ogen van de landelijke media het centrum van het heelal is, in Amsterdam gebeurt het, hoogstens schenken de media aandacht aan de rest van het land als daar echt heel grote ongelukken gebeuren – en dat moet echt heel groot zijn, hoe lang waren de rampzalige aardbevingen in Groningen niet ondergeschikt aan het nieuws dat er in Amsterdam een paar huizen verzakt waren door tunnelbouw?

Voor de rest is ‘de provincie’ goed voor geinige onderwerpjes als carnaval en een enkele omgewaaide boom.

Het was duidelijk dat Matthijs van Nieuwkerk zich door zijn vriend Eus in de paal gezaagd voelde: Amsterdam ís toch het middelpunt van het heelal, hoe durf je daaraan te twijfelen? Dat zei hij niet, zo keek hij.

Dat doet me weer denken aan een ontmoeting met inmiddels al weer jaren wijlen Jan Blokker, aan wie ik bij een optreden in Heerlen vroeg waarom een brandje in een flat in Amsterdam in het NOS Journaal kwam en een dito in Winterswijk niet? Blokker antwoordde enigszins wrevelig dat dat nu net het soort vraag was dat je kon verwachten uit een zich verongelijkt voelende boerenregio. (Ik parafraseer kortheidshalve).

Vanmorgen hoorde ik op de radio een treffende opmerking over dat onderwerp. Amsterdammers (geldt ook voor Hagenaars en anderen uit de Randstad) zien erg op tegen een reis naar Eindhoven of Heerlen. ‘Hélemaal naar Héérlen?’ Ik heb daar zelf ervaring mee; ik verhuisde in 1977 van Den Haag naar wat later Landgraaf zou gaan heten, met mijn kersverse Haagse vriendin. Om haar vriendinkring in de Hofstad te onderhouden moesten wij naar Den Haag, er was geen denken aan dat die vrienden ooit naar Zuid-Limburg zouden afreizen – wat een joekel van een reis, en kom je daar vervolgens wel levend weer vandaan, was wellicht de vraag die ze zich daarbij stelden.

Bijna wekelijks hoor en zie je columnisten Eva Hoeke en haar vriend Marcel van Roosmalen zich erover beklagen dat ze zo dom zijn geweest Amsterdam te verlaten voor een riante woning in Wormer. Voor wie geografisch niet stevig in zijn schoenen staat: op enigszins kosmopolitisch niveau is Wormer een landelijk gelegen buitenwijk van Amsterdam.

Eerdergenoemde vrienden uit Den Haag waren er nauwelijks toe te brengen te verhuizen naar Zoetermeer, en aan Waddinxveen viel al helemaal absoluut niet te denken.

Hoezo ‘kosmopolieten’ die zich menen laatdunkend te kunnen uitlaten over de door plaggenhutten geteisterde ‘provincie’?

Intussen zijn voor een boerenlul uit de provincie Amsterdam, Rotterdam, Utrecht en Den Haag niet erg favoriet. Met name het onbeschermde dorpsgezicht Amsterdam wordt grondig verpest door de vele auto’s, dronken toeristen en gekgeworden fietsers. En dat terwijl ik echte, grotendeels beschaafde wereldsteden onder handbereik heb: Keulen, Düsseldorf, Aken, Luik, Brussel, Antwerpen, Frankfurt, Koblenz, Parijs – om maar eens een greep te doen. Zo ongeveer hier voor de deur stopt de trein die me in ongeveer 20 minuten méér dan naar Amsterdam naar Parijs brengt. Ik woon hier heel rustig, maar toch op 250 meter van het volledige net van autowegen van Europa – in tien uur rijden ben ik in Milaan. Hoe zo, boerenland?

Laat de Amsterdamse media intussen rustig in hun sop gaarkoken.

Weten zij veel. Toch?

_________

hhBest

Boek & Film 

De jacht op Poeleke

Door Peter Stiekema

Het lange schaatsseizoen is ten einde, en is bepaald niet als een nachtkaars uitgegaan. Op de hooggelegen baan In Salt Lake City sneuvelde het ene wereldrecord na het andere. Indrukwekkend. Om duimen en vingers bij af te likken, zeggen ze in België. Het scheelde niet veel of Kjeld Nuis was als eerste onder de 1.40 minuut gedoken op de 1500 meter. Als hij in de laatste buitenbocht geen misslag had gemaakt zou dat ongetwijfeld gelukt zijn. En dan te bedenken dat Erben Wennemars in 1997, 22 jaar geleden, met 1.49.89 als eerste de grens van de 1.50 slechtte. Nu heeft de Japanse vrouw Miho Takagi in Salt Lake die tijd met 1.49.84  al overtroffen. Zelfs de grote Ard Schenk heeft op de 1500 meter begin jaren zeventig nooit sneller gereden dan 1.58 en een beetje. 

Nu het schaatsen voor een maand of zeven naar de achtergrond verdwijnt, kunnen we onze volledige aandacht schenken aan de wielersport. Alle ogen zijn vooral gericht op Poeleke. Voor de analfietsbeten onder u, we hebben het hier over Mathieu van der Poel, zoon van de gelouterde oud-prof Adrie en kleinzoon van Raymond Poulidor, die als eeuwige tweede, zijn bijnaam, desondanks  ontzettend veel wedstrijden won. Mathieu heeft het kennelijk niet van vreemden.

Het afgelopen winterhalfjaar won hij 32 veldritten van de 34 die hij betwistte. Een dergelijke overmacht is nooit eerder vertoond. Nu gaat hij in het voorjaar op de weg rijden, te beginnen met Nokere Koerse, op 20 maart.  Oké, hij heeft al een paar wedstrijdjes in Turkije gereden en daar ook nog een etappe gewonnen, maar die prestaties mogen in feite geen naam hebben.

Van Mathieu wordt heel wat verwacht. Vorig jaar al werd hij Nederlands kampioen op de weg bij de profs en zette hij de complete Jumbo-formatie een hak. Nu denkt menigeen dat hij deze lente de ene zege na de andere aaneen gaat rijgen.  Maar hij zal geviseerd zijn. De concurrentie zal op zijn wiel rijden, dat staat vast. Eigenlijk kan de overstap naar de weg zo alleen maar tegenvallen. Dat zou jammer zijn. We moeten ook niet vergeten dat Mathieu geen jonge snaak meer is. Hij is 24 en op die leeftijd had Jan Janssen bijvoorbeeld al Parijs-Nice gewonnen, drie touretappes op zijn naam gezet en in 1964 al de wereldtitel in Sallanches voor zich opgeëist.

Mathieu zal zich moeten bewijzen. Hij heeft een sterk karakter en dito genen, dus we hopen dat hij de belofte, die hij in zich heeft,  gestand kan doen. Maar het peloton zal de jacht op Van der Poel in Nokere en daarna ongetwijfeld meedogenloos openen.

Hoe kortzichtig kun je zijn?

Door Peter Stiekema

De verkiezingen naderen met rasse schreden en daarmee worden er ook weer (loze) beloften en dito wensen van de diverse partijen over ons heen gestort. De PvdA spant nu wel de kroon en wil acht miljard euro voor het herstel van de koopkracht van de burger. Zou er iemand zijn die dat nog gelooft? De PvdA is immers de partij die in hechte samenwerking met de VVD heel sociaal Nederland, opgebouwd sinds de jaren vijftig, heeft gesloopt: de zorg in al zijn facetten, de pensioenen, de sociale woningbouw, het onderwijs, het hele inkomensplaatje van de burger en nog zo het een en ander. Alles werd  in een paar jaar tijd naar de verdommenis geholpen. En nu gaat er, als de sociaaldemocraten het voor het zeggen hebben, ineens acht miljard naar de samenleving terug ? 'Ja wadde', zeggen ze in België bij het horen van zoveel onzin.

Volgens de PvdA, momenteel niet meer dan een partij die hard op weg is een politieke splinter te worden, moet de btw op de dagelijkse boodschappen omlaag, de salarissen in zorg en onderwijs omhoog, dient de burger gecompenseerd te worden voor de hogere energierekening, verhoging van huurtoeslag, zorgtoeslag, AOW  en ga zo maar door. Een wensenlijstje van acht miljard. Dat moet betaald worden door de bedrijven, waar het net een beetje beter meegaat en een extra belasting voor de rijken, terwijl er juist wordt getracht de belastingdruk voor iedereen te verminderen.

En dat terwijl de volgende economische crisis al weer voor de deur staat, met de Brexit op komst, het naderende faillissement van Italië, dat door allerlei foute maatregelen inmiddels in een recessie verkeert en de ongelukkige activiteiten op zowat alle terreinen van de Amerikaanse president Trump. De Europese banken moeten nog steeds geholpen worden door de ECB, zo werd gisteren bekend.

De euro doet het evenmin erg goed, tegenover de dollar en (zelfs) het Britse pond. Sombere verwachtingen alom en ook een consumentenvertrouwen dat op een heel laag niveau bivakkeert. Het ligt voor de hand dat de burger de hand op de beurs gaat houden. De verkoop van nieuwe auto's is sinds 1 januari al fors gekelderd. Behoedzaam reageren lijkt de boodschap, maar daar moet de PvdA met de (provinciale) verkiezingen op komst kennelijk niet aan denken. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de kosten van de energietransitie. Hoe kortzichtig kun je zijn? 

Geschuifel met kleine jongetjes

In de popmuziek zijn ze heel erg van de overdrijving, bijna net zo erg als in de voetballerij. (Tussen haakjes: ik heb het niet helemaal gevolgd, maar ik krijg uit de media’s de indruk dat Ajax sinds dinsdagavond voor de rest van het derde millennium lands-, Europees-, Olympisch en wereldkampioen is.)

Nou goed, dat wijkt niet zoveel af van wat ik gisteren ook al hoorde, namelijk dat ene Michael Jackson de grootste kunstenaar aller tijden mag worden genoemd.

Hetgeen mij lichtelijk verwonderde. Leuk ritme, sommige van die dingen, voor bij het afwassen. Wel aardige clipjes. Maar ook: een onhandige keuze van plastisch chirurgen, die wel erg te keer waren gegaan, met de kettingzaag. Trouwens, die huisarts die hem naar god hielp was vermoedelijk ook geen echte topdokter.

Nou goed, dat gekke schuifelen doe ik hem niet na.

Verder nog iets?

O ja, ik zie en hoor allerlei grote filosofen die zich in alle mogelijke verbanden uitlaten over een brandende kwestie: Stel nu eens dat het waar is dat die Jackson een pedo was?

Raar idee eigenlijk: ik bedoel hij had een privé pretpark, een soort gierend uit de klauw gelopen kermis eigenlijk, laten aanleggen van al dat geld dat betaald was voor zijn grammofoonplaatjes, en die tuin was natuurlijk streng verboden terrein voor kleine jongetjes. Zelfs die twee die nu in een mij wel heel erg langdradig (denk ik) voorkomende documentaire van vier uur uitleggen wat ze allemaal te doen hadden in het bed van Michael voor ze mochten gaan slapen, zou je eigenlijk niet hoeven meetellen. Ik bedoel, zoveel miljoenen op de bank en zo’n prachtige speeltuin en dan twéé jongetjes? Come on.

Maar die filosofen dus.

Die hebben zich de laatste tijd (denk aan mietoe) nogal druk gemaakt over de vraag: moet je een artiest zijn plaatjes nog wel draaien, als je weet dat hij of zij volgens de huidige normen de jeugd enorme zielsschade heeft toegebracht, althans dat van plan is geweest, althans wel pedo móest zijn.

In plaats van dat je blij bent dat het niet meer hoeft en je je nu tot de echte kwaliteit kunt wenden, zitten de ‘fans’ erbij te grienen.

Tja.

Ik vertel vermoedelijk geen nieuws dat als je zo begint, dan weet ik er nog wel een paar. Ik noem de gehele Griekse Vakbond van Zelfbestuivers (met dank aan Oom Gerard) uit heden en verleden die al die prachtige tragedies schreven en die samen met filosofen met dezelfde hobby de basis legden voor de Europese beschaving. Om nog te zwijgen van Oom Gerard Reve zelve, die dichtte:

Terwijl Teigetje mij vertelde hoe verliefd hij was geweest op een politieman zijn donkerblonde zoon

kwam Douwetje, droom van de pederast, gelaarsd in paarse spijkerbroek, per fiets voorbij, kennis is macht, op weg naar school.

En waag het niet mij te zeggen dat Reve niet alleen een derderangs stukkies-schrijver was, maar ook dat zijn boeken verboden moeten worden. Alleen al wegens dat gedicht.

Wat dachten jullie trouwens, jongelui, van de grote kunstenaars van de Renaissance en wat die in hun schaarse vrije tijd allemaal rommelden tussen de lakens? En om mij geen tofelemoonse ellende op de hals te halen noem ik het voorbeeld van Jezus en zijn twaalf apostelen maar even helemaal niet.

Nou dan?

Dus draai naar hartenlust de plaatjes van de grootste kunstenaar van het heelal en omstreken, als ik er maar niet naar hoef te luisteren.

En ik kan dit ook even niet laten: jullie die zeggen dat je je agenda hebt uitgeruimd om de uitzending van de documentaire te zien, jullie zou ik willen aanraden vooraf nog even te onderzoeken op welke overwegingen jullie gretigheid is gebaseerd.

En verder, om heel stichtelijk voornoemde Jezus te citeren: wie zonder zonde is werpe de eerste steen.

Ik zeg verder maar niks.

_______

hhBest

Boek & Film 

Een omgekieperde prullenbak

Het is alweer bijna zestig jaar geleden dat ik in het kader van mijn praktijkopleiding tot allround journalist bij De Gelderlander in Nijmegen, de opdracht kreeg een tijdlang de zaterdagbijlage samen te stellen én vorm te geven, want dat hoorde toen bij elkaar.

Ik ging voortvarend te werk, gooide de hele boel om en, met in het achter- en voorhoofd de destijds (en voor mij nog altijd) superieure layout van Het Parool en weekblad De Linie verbaasde ik vriend en vijand die zaterdag met een bijlage waarbij de trefwoorden ‘veel wit’ en ‘gevarieerde kolombreedte’ en ‘grote foto’s’ en spannend vormgegeven koppen opvallende elementen waren. Elegant en spannend vormgeven was in het begin van de jaren zestig erg trendy, kijk maar eens naar Avenue en Twen. Dat de inhoud van die pagina’s boven alle twijfel verheven was, dat hoef ik toch zeker niet te vermelden. We maakten de beste regionale krant van Nederland.

Dit om even een beetje mijn eigen ervaring en achtergrond te schetsen, hetgeen overigens niet wil zeggen dat ik er verder veel eer mee heb ingelegd, omdat gaandeweg de layout aan mijn vakkenpakket ontsnapte. (En ik zestig jaar lang de gelegenheid had gekregen om mijn eigen herinneringen duchtig op te leuken.)

Maar aan dat alles moest ik denken toen ik vanmorgen de Volkskrant in ogenschouw nam. Al enkele malen was het verdwijnen van het Boeken- en Wetenschapskatern Sir Edmund aangekondigd, maar, zo beloofde hoofdredacteur Huisgenoot P., er zou iets mooiers voor in de plaats komen. Ik verzwijg nu maar even dat het katern moest verdwijnen om de slechtst denkbare reden: bezuiniging.

De hoofdredactie nam geen enkel risico en liet een vormgever uit Madrid komen die voor het karwei tweeënhalve maand in Amsterdam bivakkeerde; dat kon niet anders dan toch iets heel moois leiden, meende ik. Maar er moet op het laatste moment toch iets mis zijn gegaan. Want de boeken en de wetenschap blijken te zijn ondergebracht in een katern dat zo heet: Boeken&Wetenschap en alleen al die eerste pagina wekt zoveel weerzin dat je al bijna denkt: dat is dus echt niks. Het leek een beetje op de voorpagina van het weekendkatern van De Gelderlander van vóór de tijd dat ik me ermee bemoeide. Zal ik maar zeggen. De vormgeving met de foto van Els Borst over de volle lengte van de pagina wekt de indruk van de Spaanse fascistenkrant La Vanguardia uit 1960, ik was even bang dat ik zwarte inkthanden zou krijgen als ik het aanraakte.

Ik vermande me en maakte het katern toch open en moest vaststellen dat per ongeluk een van de eerste terecht afgekeurde pogingen van de Madrileen uit de prullenbak was gevist en per abuis ter perse was gegaan.

Nou goed, ik weet dat heldere pagina’s, veel rustgevend wit en esthetische lettertypes en dergelijke al lang uit de mode zijn – zie daarvoor het lettertype van de koppen in het Volkskrant Magazine die ook zonder het rode waas voor de ogen dat ik erdoor krijg vrijwel onleesbaar is en dat ook vaak nog door foto’s heenloopt.

En het allerteleurstellendste: een van mijn favoriete zaterdagse stukjes van iemand die net als ik een overdreven gretig lezer is, Sylvia Witteman, vond ik niet meer terug in de krant. Ik bladerde het hele blad driemaal door maar vond niks. Pas via Twitter ontdekte ik dat ze er wel degelijk een had geschreven, over Olaf J. de Landell nog wel.

Nog eens de hele krant doorgebladerd, niks. Haar dan maar even gevraagd. Blijkt het terechtgekomen in de herrijzenis van de roemruchte rubriek Dag In Dag Uit, helemaal op de achterkant van het Boeken&Wetenschap-katern. En ook nog helemaal onderaan.

En ik had de krant hélemaal doorgebladerd, maar bij de pagina met de puzzels was ik gestopt. In de veronderstelling dat op de achterkant daarvan wel een advertentie zou staan. Na de puzzels is het echt uit. En zoals je weet: journalisten lezen geen advertenties.

Ze schrijven er alleen de achterkant van vol. Oogstrelend vormgegeven.

Schréven ze. Ooit, lang geleden.

_______

hhBest

Boek & Film