SanteLOGie

Pardon, kinderen

Door Peter Stiekema

Dag asielkinderen. Ik bied jullie mijn welgemeende excuses aan voor alles wat jullie en jullie ouders is aangedaan door het kabinet-Rutte en de partijen die jullie het leven zo onaangenaam mogelijk hebben gemaakt tijdens jullie jarenlange verblijf in Nederland. Een groot deel van jullie mag nu gelukkig blijven. Wij hopen dat jullie fantastische burgers van dit land zullen worden.

Politieke partijen VVD, D66, CDA en CU schamen jullie je niet over dit akkoord?  Deze kinderen mogen blijven, maar alle andere kinderen, die over een paar jaar in ongeveer dezelfde positie komen, kunnen het schudden. Want de ambtelijke molens in dit land werken onwaarschijnlijk traag. Daar kunnen ze in aardbevingsgebied Groningen al heel lang over meepraten.

Of gaan we tegen die tijd weer opnieuw delibereren over de positie van volledige geassimileerde asielkinderen in ons land? Of laten jullie dat weer aan volgende regeringen over, die er dan maar uit moeten zien te komen. Schone handen? Shame on you, tot het einde van jullie dagen. 

Een lezing in de Frans Palmzaal

Hij toert al enige tijd langs de collegezalen van de wereld met zijn lezing Can non-humans speak, en gisteren was het de beurt aan de Frans Palmzaal van de Universiteit Maastricht, uiteraard beter bekend als Maastricht University. Het is een kelderachtige zaal met vervaarlijke betonnen balken aan het plafond en achter het spreekgestoelte is een kunstwerk aangebracht dat zo veel licht geeft dat van de spreker slechts het silhouet te zien is.

En die spreker was nog wel Amitav Ghosh, in Nederland vermoedelijk niet al te bekend omdat hij een van de wonderlijke groep romanschrijvers is die zich uitdrukt in een taal die niet de taal van zijn geboortegrond is: hij schrijft in het Engels (en wat voor formidabel schitterend Engels) terwijl hij geboren is in Calcutta, tegenwoordig Kolkata. En zoals bekend wordt het onderwijs in Nederland tegenwoordig vrijwel geheel in het Engels gegeven, maar dat betekent nog niet dat hele horden mensen een roman in het Engels kunnen lezen. En dus gaat het oeuvre van deze grote schrijver ons voornamelijk ongelezen voorbij.

Ik kan het wel lezen, en daar ben ik blij om – zijn schitterende boeken zoals The Hungry Tide en de Ibis-trilogie (en een stuk of tien andere boeken) had ik absoluut niet willen missen.

Bon.

Amitav Ghosh is tegenwoordig bezig met een toer langs de collegezalen van de wereld met genoemde lezing. Hij kwam net uit Amsterdam en hij was onlangs ook al in Stockholm en Bologna geweest. Omdat ik een beetje vroeg was, kreeg ik de gelegenheid kort met hem te spreken, en hem te vragen twee van zijn boeken te signeren, namelijk The Hungry Tide en het meest recente boek van zijn hand, The Great Derangement, dat eigenlijk gaat over de vraag waarom romanschrijvers anders dan in vormen van science fiction (ik noem T.C. Boyle) niks weten aan te vangen met de klimaatverandering. De conclusie is ongeveer dat moderne romanschrijvers licht navelstaarderig te werk gaan en de klimaatverandering zoiets ingrijpends is dat het daarbij grotendeels buiten hun blikveld valt. Nee, dan de oude verhalen over het ontstaan van de aarde, van de grote rampen zoals de Zondvloed, die lijken er meer op, maar daar zijn we, in onze westerse beschaving, voorbij.

Maar Ghosh trekt in The Great Derangement en passant ook een conclusie aangaande de door de mens veroorzaakte opwarming van de aarde: het is te laat, het komt niet meer goed.

Al is Ghosh zo’n schrijver die geen afscheid neemt van de lezer zonder een positieve noot: ‘I would like te believe that out of this struggle will be born a generation that will be able to look upon the world with clearer eyes than those that preceded it; that they will be able to transcend the isolation in which humanity was entrapped in the time of its derangement; that they will rediscover their kinship with other beings and that this vision, at once new and ancient, will find expression in a transformed art and literature.’

Inderdaad, wishful thinking en ik help hem van harte hopen dat er inderdaad een toekomst zal zijn voor de mensheid, waarin desnoods anderen dan mensen (onze kinship dus) ook aan het woord komen.

Dus daar zat ik naar te luisteren naast Emile H., de man die mij op het spoor van de Engelstalige Indiase literatuur had gezet en die zelfs eigenhandig The Hungry Tide voor me uit India had meegebracht.

En ik verstond vrijwel geen woord van wat Ghosh te zeggen had. Akkoord, ik had zelf mijn gehoorapparaten vergeten in te doen, maar de akoestiek en de geluidsinstallatie in de Frans Palmzaal waren van dien aard dat ik het een wonder vond dat aan het eind van de lezing er nog wat studenten waren die lange vragen hadden voor Ghosh.

Na afloop vroeg ik hem of ik de lezing ergens kon nalezen, maar nee, hij had maar één exemplaar, dat hij mij nog eens toonde, getypte velletjes in een plastic hoesje, en nee, hij was ook niet van plan het ooit te publiceren.

Nou ja, ik had die twee opdrachten in de meegebrachte boeken binnen, en daar was het om begonnen.

Kinderachtig natuurlijk, voor iemand zo oud als ik.

Maar waar bemoeien jullie je eigenlijk mee?

__________

hhBest

Boek & Film 

Kouwe drukte om kwakkelwintertje

Door Peter Stiekema

Het vriest een beetje in ons land. Vroeger zouden we van een kwakkelwintertje spreken. 's Nachts wat vorst en overdag temperaturen boven nul. Het stelt eigenlijk niks voor. Voor vandaag, dinsdag, was wat lichte sneeuw voorspeld. 1 tot 5 centimeter, het equivalent van 1 tot 5 mm regen. Tegen het weekeinde gaan de temperaturen al weer verder omhoog, zoals het zich nu laat aanzien.

Toch is het land in rep en roer. De NS besloot op voorhand al het aantal treinen te halveren, hetgeen tot onbegrip en woede leidde bij de treinreizigers en hun maatschappelijke vertegenwoordigers, zoals ROVER. Het KNMI riep code geel uit en automobilisten kregen het nogal voor de hand liggende advies het vooral voorzichtig aan te doen. En er was nog geen vlokje gevallen. De weermannen en -vrouwen buitelden van enthousiasme over elkaar heen en de Rayonhoofden dreigen al bijeen te komen om vast over ijssuppletie te praten en een mogelijke datum vast te stellen voor de Tocht der Tochten.  Die van de elf Friese Steden. Ik schat dat die op 27 augustus gehouden kan worden als lange-afstand zwemmer Maarten van der Weijden weer een poging gaat wagen. Hij is er gek genoeg voor, andere mensen zouden in dit verband het woord dapper gebruiken.

Kennelijk hebben nog maar weinigen de pittige winters uit de jaren 50, 60, 70 en 80 in herinnering, toen je vrijwel ieder jaar kon schaatsen op sloten, vijvers, en meren. En toen het 's nachts nog tegen de twintig graden voor. Ik herinner me nog heel goed oudejaarsdag 1962. Ik was toen 11 jaar en de maxima kwamen die dag niet boven de -10 uit en er woei een harde noordoostelijke wind. Ik schaatste op mijn houten jongensnoren op de ijsbaan van Veghel en het was meer dan bar. Na een uurtje of twee waren mijn vingers nagenoeg bevroren. Ik moest een wat oudere man vragen of hij mijn schaatsen los kon maken, want dat lukte niet meer. Thuis aangekomen, na ook nog een ijzige fietstocht van een kilometer of vier, hield ik mijn vingers onder de koude kraan, maar het leek net of er gloeiend heet water over heen stroomde. Dat heb ik later nooit meer meegemaakt, hoewel er nog heel wat koude winters volgden.

Momenteel is het in Noord-Amerika koud. Chicago, Toronto en New York laten etmaaltemperaturen tussen de min 10 en min 20 graden zien. Zolang het daar zo koud blijft, gaat het hier niet hard vriezen. Dat heeft met de luchtdrukverdeling boven het noordelijk halfrond te maken. Worden de temperaturen in Noord-Amerika flink hoger, ik houd het maar simpel, dan veranderen die luchtdrukverdelingen en dan kan het hier echt gaan vriezen, mits het boven Noordoost Rusland en Siberië koud genoeg is. Dan ontstaat een noordoostelijke stroming die felle transport kou naar ons land brengt en krijgen we echt winter. Maar zover is het nu nog zeker niet. En of het zover komt?

Goedkopere E10 benzine

Door Peter Stiekema

De VVD wil dat  automobilisten overstappen van de oude Euro95 naar biobrandstof E10, zo las ik vanmorgen in de Telegraaf. De liberalen denken dat het gebruik van de groenere brandstof zorgt voor een lagere CO2-uitstoot. Automobilisten zouden daarvoor beloond moeten worden met een lagere brandstofprijs. Nou tank ik al lang E10, namelijk over de grens in België. De benzine is daar ongeveer 25 eurocent per liter goedkoper dan bij ons in Limburg.

Of het veel CO2 scheelt waag ik eerlijk gezegd te betwijfelen. Wat wel helpt, beste VVD'ers, is om de maximumsnelheid op de Nederlandse wegen te verlagen tot pakweg 110 kilometer maximaal. Dat scheelt echt een flinke slok op een tank E10. Maar dat is uiteraard tegen het zere been van al die bezitters van SUV's , Jaguars, Porsches en Bentleys waarmee de beter gesitueerden onder de VVD'ers, onder wie ook de nodige politici, zich veelal voortbewegen. Lekker scheuren doe je maar op kantoor, met de papieren waar al die doorzichtige verkiezingsplannetjes op zijn genoteerd.

Gegoochel met cijfers van Twitter

Op Radio 1 wordt elke middag een fact gecheckt. Ja sorry, zo heet dat dat, blijkbaar, het gaat erom dat iemand iets beweert op radio of tv of in de krant en dat het nieuwsprogramma 1Vandaag gaat kijken of die bewering klopt. Nuttig, zou je zeggen.

Soms gebeurt het iets te gretig.

Zoals vandaag, donderdag 17 januari. Gisteravond beweerde John de Mol in De Wereld Draait Door – mooi beeld: miljonair interviewt miljardair – dat er in Nederland 5000 actieve twitteraars zijn, en dat is inderdaad weinig vergeleken bij de miljoenen die naar de meest populaire programma’s op tv kijken – miljoenen, dat wil zeggen: verdeeld over een stuk of tien twaalf zenders, natuurlijk.

Klopte dat, van die 5000 twitteraars? Ik weet dat natuurlijk ook niet, dus ik moet afgaan op wat ik op de radio hoor. Daar kwam men tot de conclusie dat John de Mol er vreselijk naast zit: elke dag is een miljoen Nederlanders actief op d’n Twitter! Maar waar hadden ze dat vandaan? Van een mij onbekende instantie die kennelijk als taak heeft te turven hoeveel mensen er (bijvoorbeeld) twitteren. En ik vermoed (dat betekent: ik weet het niet zeker) dat het een instantie betrof die dat doet om informatie te verzamelen voor adverteerders. En dan kan ik me voorstellen dat het in jouw belang is dat je die adverteerders een zo hoog mogelijk maar nog net wel realistisch aantal voorspiegelt.

Goed.

Ik twitter elke dag wel een uurtje (daarbij tik ik twee of drie tweets) en in die tijd zie ik tweets van vijftig, zestig twitteraars voorbijkomen. Over de meest uiteenlopende onderwerpen, ook nog, niet alleen over SBS6. Sterker nog: veruit de meeste tijd helemaal niet over SBS6 of enige andere tv-zender.

Zijn de aantallen tweets van ‘trending’ onderwerpen niet betrouwbaarder? Lijkt me wel een mogelijkheid om minstens een realistische indicatie te krijgen.

Op het moment dat ik dit tik is het grootste onderwerp de Brexit. Daar verzamelen we alle tweets van twitteraars in de hele wereld en dat aantal stond om half vier vanmiddag op 172.000. Gisteren waren het er zelfs bijna een half miljoen. Natuurlijk zijn dat alleen tweets. Er zijn ook wel aantallen te vinden van het aantal keren dat naar een tweet gekéken is – de meeste, buiten uitschieters als Brexit – passeren net het aantal van 1000. Hoe ze aan die ‘kijk’cijfers komen, geen idee.

En ik moet dan ook John de Mol – dat gods hand op zijn bolletje moge rusten – het voordeel van de twijfel geven (op zijn DWDDees: ‘The benefit of the doubt) en zelfs constateren dat 5000 mensen die zich interesseren voor de vraag of SBS6 het gaat redden met Linda de Mol of niet en daarover twitteren al een erg hoge schatting is. Laat staan hoe groot het aantal twitteraars over Angela de Jong is.

Want daar ging het onder meer ook om.

Zodat we toch uitkomen bij de stelling dat het leukste deel van het gesprek was, dat De Mol tijdens het gesprek Matthijs van Nieuwkerk een baan aanbood bij de campingzender. En dat je Matthijs zag denken: beste John, ik houd heel veel van je, maar als je het goed vindt blijf ik gewoon bij de publieke omroep.

Met het spookbeeld voor ogen van Jack Spijkerman, Humberto Tan en Twan Huys. Na hun verhuizing naar de commerciëlen nauwelijks meer iets van vernomen.

Zelfs niet op Twitter.

"Ga van dat gas af, ik waarschuw niet meer...…..'

Door Peter Stiekema 

Rond 1960 had de van oorsprong Eindhovense zanger Peter Koelewijn met 'Kom van dat dak af' een gigantische hit. Zou het niet slim van hem zijn, om dat nummer nog eens uit te brengen maar dan onder de titel 'Ga van dat gas af, ik waarschuw niet meer, enzovoorts'.? De rest van de tekst verzint hij zelf maar. Dikke kans dat hij er nog subsidie voor krijgt van de kwiebes, die nu het ministerie van Economische Zaken runt. Breng dat hele klimaatgedreutel, zo noem ik het nu maar even, op een populaire manier naar het simpele deel van de bevolking (en dat is toch de meerderheid, nietwaar) en je hebt het pleit al half gewonnen. Agge moar leut het. Ik zou het doen, Peter, zeker weten. En Eric Wiebes is er gek genoeg voor

Ondertussen heeft het provinciebestuur van Limburg niet zoveel haast met de invoering van het klimaatakkoord. De provincie kan alleen instemmen met een definitief akkoord als dat haalbaar, betaalbaar en uitvoerbaar is. Alsof Limburg daar iets over te zeggen heeft. Tenzij we de oude gedachten uit de jaren zeventig nog eens ten uitvoer willen brengen en van Limburg een zelfstandig hertogdom maken, onder leiding van pakweg de schutters en de prins-bisschop van Roermond. De provincie heeft zestien (!) concrete criteria uitgewerkt waaraan een uitgewerkt klimaatakkoord zal worden getoetst. Het weer openen van de oude mijnen is daar gelukkig geen onderdeel van. Die zijn hooguit nog geschikt voor het beoefenen van de duiksport.

Hoewel je er als provincie niet snel genoeg bij kunt zijn om schade te voorkomen, spreekt Limburg wel een beetje voor zijn beurt. Wie het Vragenuurtje in de Tweede Kamer  van dinsdag heeft gevolgd, dat grotendeels gewijd was aan een debat met premier Rutte, die zich als een paling in een emmer snot kronkelde, weet dat een akkoord, waar de hele Kamer zich in kan vinden nog heel ver weg is. Zeker tot een eind na de provinciale verkiezingen. En  tegen die tijd lijkt de Eerste Kamer zodanig van samenstelling veranderd te zijn, dat een akkoord in de Tweede Kamer wel eens van nul en generlei waarde zou kunnen blijken te zijn. Ondanks die nieuwe, oude hit van Peter Koelewijn.

Gas kopen bij de Russen

Door Peter Stiekema

Zo'n energietransitie, waar de vaderlandse politici dezer dagen nogal veel over roeptoeteren, is  al  eerder vertoond.  Bij voorbeeld toen de mens het vuur ontdekte als bron van verwarming en koken, nadat dat aanvankelijk allemaal aan de zon werd overgelaten en daarvoor - na de verbanning uit het Aards Paradijs - door het aantrekken van bedekkende kledij.

De laatste grote transitie, wat een woord eigenlijk, vond plaats eind jaren vijftig, begin jaren zestig. In Groningen was toen, in de buurt van Slochteren, een enorme voorraad van het inmiddels vermaledijde aardgas aangetroffen en we moesten allemaal zo snel mogelijk van de kolen en de huisbrandolie af. Het gas was veel schoner en bovendien goedkoper. Ik herinner me uit die tijd nog een prijs van 10 ouderwetse centen per kubieke meter. Kom daar vandaag de dag nog maar eens om.

In 1962 kwam bij ons een gaskachel in huis, aangeschaft bij een bevriende leverancier, en werden de antraciet-kooltjes nummer 4 van de Staatsmijnen definitief in de ban gedaan. Gelukkig, nooit meer kolen scheppen in het schuurtje, daar waren mijn broer en ik mooi vanaf. Uiteindelijk leidde die transitie er toe, dat in 1965 de toenmalige minister van Economische Zaken Joop den Uyl, het geleidelijk sluiten van alle mijnen in Limburg aankondigde, hetgeen ter plaatse bepaald niet met gejuich werd ontvangen.

En nu moeten we op termijn, en liefst zo snel mogelijk, van het inmiddels door allerlei belastingmaatregelen buitengewoon kostbare gas af. De kraan in Groningen wordt langzaam dichter gedraaid en we gaan voorlopig gas importeren. Inmiddels zijn er contracten gesloten met de Russen, waar de Amerikanen bij monde van de VS-ambassadeur met een Nederlandse naam, inmiddels behoorlijk giftig over zijn geworden. Maar het Russische gas is goedkoper dan het Amerikaanse en de Nederlandse koopmansgeest overwint altijd. Is dat verstandig, want we zien hen immers als het grootste gevaar voor de wereldvrede. En we gaan daar nu gas kopen, terwijl de Russen van het ene op het andere moment de toevoer kunnen lam leggen. Met verschrikkelijke gevolgen voor het leven hier. (Dat uit Hoekstra’s woorden opgemaakt zou kunnen worden dat de Amerikanen tegenwoordig ook niet vies zijn van wat chantage op zijn tijd laat ik maar even buiten beschouwing.)

Hebben ze in Noorwegen niet nog wat gas over?  Of in Groot-Brittannië?  Het is toch ook te hypocriet voor woorden om aan de ene kant te boycotten en aan de andere kant toch handel te willen drijven, als dat je beter uitkomt. 

Inmiddels zijn de Haagse politici weer ontwaakt uit de korte winterslaap die in Den Haag reces wordt genoemd. Over het Klimaatplan heb ik in die tijd nauwelijks iets gehoord totdat de VVD zich het afgelopen weekeinde fel tegen het plan keerde. Over mijn lijk, sprak fractievoorzitter Klaas Dijkhoff, dat gaan we zo absoluut niet doen, terwijl de tamelijk onnozele Rob Jetten (D66) het plan zonder slag of stoot omarmt. Maar de werkelijke beslissingen over het klimaatplan worden pas na de verkiezingen genomen en dan ligt alles uiteraard  weer anders: voor energieleveringen klein of groot, betalen zult u, tot uw dood.

Hoe is het eigenlijk met Khaled?

Het was augustus 1988 en ik zat in een bus die zich een weg baande door een gloeiendheet landschap. Dat landschap had veel weg van dat van Toscane of Umbrië, maar dan wel die landstreken in een toen nog verre toekomst – om precies te zijn: nadat de klimaatverandering had gezorgd voor verwoestijning van grote delen van die Italiaanse landschappen. Wat er ook te zien was, dat zou je in Toscane niet gauw tegenkomen, namelijk de grote donkerbruine tenten van bedoeïenen.

Want ik was in Algerije, onderweg naar de geheimzinnige woestijnstad Ghardaia, waar ik me op een zolder een zwarte broek zou laten aanmeten met wijde pijpen en kruis ergens tussen mijn kuiten.

Maar dat wist ik toen nog niet.

In de bus, die voorzien was van airco en waarvan je de ruiten niet kon aanraken omdat ze gloeiendheet waren, hing onder de passagiers een bedrukte stilte. Wie gaat er nou ppk in de Sahara reizen in augustus, bij 48 graden Celsius?

Helemaal stil was het toch niet in de bus, je hoorde de geluidsinstallatie van de chauffeur, die produceerde muziek. Eerst onsamenhangende klanken – ‘het zal wel iets Arabisch zijn’, en dat was het ook – maar geleidelijk aan kwam er meer structuur in, zo veel dat ik door het gangpad naar voren liep en staande achter de chauffeur mijn oor te luisteren legde.

Een groot typisch Arabisch orkest van koperblazers, ook iets van violen hoorde ik, en een ritmesectie die zo uit Cuba of Brazilië geïmporteerd leek.

En met een zanger die met hese stem een opgewonden lied ten beste gaf.

Het was voor de eerste keer dat ik Cheb Khaled hoorde.

Bij een korte stop voor het innemen van wat water – door chauffeur en passagiers – liet de chauffeur me het bandje zien dat hij draaide. ‘Raï,’ zei hij. Het was een cassettebandje in een versleten kartonnen doosje met het kleurige portret van een vrolijk lachende, besnorde Algerijn.

Dat doosje en honderden meer zag ik een paar dagen later terug toen ik in Oran was aangekomen – ik wist inmiddels dat dat de ‘geboorteplaats’ van de raï-muziek was en Cheb Khaled was daar ook geboren in 1960. Hij woonde in 1988 al enkele jaren in Frankrijk omdat de raï, (letterlijk ‘volgens mij’) in Noord-Afrika (de Maghreb) inmiddels in een dubieus daglicht werd gesteld, het was van een typisch min of meer religieus verschijnsel veranderd in een protestbeweging over vrije partnerkeuze en met expliciete aanbidding van leden van het andere geslacht.

En Cheb Khaled was al lang niet meer ‘de jonge’ (cheb) en noemde zich Khaled. Zijn ‘vlucht’ naar Frankrijk, waar de raï al een behoorlijke populaire muzieksoort was, vooral onder immigranten uit Noord-Afrika, bleek later heel verstandig, want de religieuze opleving in de jaren negentig, vooral in Algerije, maakte het leven van de zangers niet zeker, zoals bleek toen Cheb Hasni in 1994 werd vermoord.

Ik kocht daarna jarenlang de bandjes en cd’s van Khaled en ik miste jaren geleden de kans hem live te zien toen hij optrad in Tilburg, ongetwijfeld ten overstaan van veel Marokkanen, Algerijnen en Tunesiërs en een handjevol Hollandse fans.

Deze week dook hij ineens weer op. Hij zou vanavond (vrijdag 11 januari) optreden in het Concertgebouw in Amsterdam en DWDD draaide helemaal door bij de ontdekking van deze (tot mijn verbazing bij velen onvermoede) artiest. Hij zong in het programma zijn grootste hit Aïcha, in aanbidding aangestaard door de alomtegenwoordige Ali B. en tafeldame Fidan Ekiz.

En zijn stem was geen schaduw meer van wat ik in 1988 hoorde in die bus, onderweg in verwoestijnend Algerije.

Maar hoe het ooit was, hoor je hier. Sommige van deze clips zijn meer dan 100 miljoen keer bekeken.

https://www.youtube.com/watch?v=gzlHucbD76U

https://www.youtube.com/watch?v=tTcnIYYeZI8

https://www.youtube.com/watch?v=b_EoukVRoOE&list=RDtTcnIYYeZI8&index=3

https://www.youtube.com/watch?v=bHd4UwJCLK0&list=RDtTcnIYYeZI8&index=5

https://www.youtube.com/watch?v=bYGndvJhBuk&list=RDtTcnIYYeZI8&index=6

https://www.youtube.com/watch?v=i3_N8OPw8mQ&list=RDtTcnIYYeZI8&index=7

https://www.youtube.com/watch?v=cur39MJDWX4&list=RDtTcnIYYeZI8&index=8

https://www.youtube.com/watch?v=DFQUd5s5AD4&list=RDtTcnIYYeZI8&index=18

En zoek de rest zelf maar op. Lekker.

_________

hhBest

Boek & Film 

De Bible Belt nog maar eens goed aanhalen

Door Peter Stiekema

Voor sommige politieke partijen is de Bijbel een belangrijke richtingaanwijzer. De Christen Unie bijvoorbeeld, zeker ook voor de SGP van Van der Staaij, maar ook voor het CDA.  Misschien wat minder voor het oorspronkelijke KVP-deel, maar zeker wel voor de voormalige CHU-aanhang en de Anti-Revolutionairen, de meer stichtelijken achter het huidige CDA.

Mij zegt de Bijbel niet zoveel. Ik begon al achter mijn oren te krabben toen ik op de lagere school vernam dat Adam en Eva, de bijbelse oerouders van de mensheid, slechts twee zonen kregen, van wie de een de ander om zeep hielp. En toch groeide de wereldbevolking daarna. Daar moet dus wel enigszins incestueus handelen aan ten grondslag hebben gelegen tussen Eva en de overlevende zoon, die, meen ik Abel heette. Of was het nou toch Kaïn? 

En ook op die Ark van Noë (bij de christelijken Noach geheten) moet het toch ook wel een incestueus zooitje geweest zijn. Dan had je ook nog Lot, die door zijn dochters werd verleid, althans zo staat het geschreven. En natuurlijk kregen die dochters de schuld. Waar hoor je dat soort geluiden toch meer? Oh ja, bij de  streng-christelijke lieden in de vaderlandse Bible Belt, die boven alles de Bijbel blindelings als leidraad nemen. Incest schijnt in die kringen een soortement familiespel te zijn, de goeden niet te na gesproken, uiteraard.  Misschien kan er een bestrijdingsmiddel worden uitgevonden voor dit soort gedragingen. Laten we dat maar vast incesticide dopen. Hopelijk niet te schadelijk voor het milieu.

In die Bijbel staat ook het en ander over homoseksualiteit, over mannen die bij elkander liggen, hetgeen de bijbelse Heere een gruwel zou zijn. Zeker de SGP moet niets van homoseksualiteit hebben zoals deze week nog eens bleek toen partijleider Cees van der Staaij een van oorsprong Amerikaans manifest ondertekende, waarin homoseksualiteit wordt veroordeeld. Je mag homoseksueel zijn, mits je het in de praktijk niet beoefent.

Ook het Vaticaan heeft zich in het verleden overigens in die zin uitgelaten, maar dit terzijde. Van de onfeilbare paus en zijn trawanten kun je ook moeilijk anders verwachten. Maar er zijn maar weinigen die zich van die sekte nog wat aantrekken. 

Van der Staaij staat over het algemeen bekend als een intelligent politicus. Waarom laat hij zich dan leiden door dit soort prehistorische opvattingen?  Eigenlijk is er weinig verschil tussen hem en de eerste de beste imam van een moskee. De SGP is heel belangrijk voor de regeringspartijen. De SGP is een soort gedoogpartner. Maar kun je als min of meer verstandig  coalitie-politicus nog wel door één deur met een steunpilaar met zulke opvattingen? Dan maak je je op zijn minst nog ongeloofwaardiger dan dat je al bent.

Baden in weelde, daarom is het begonnen

Er zijn van die dingen die niemand mij vertelt, maar die ik wel zou willen weten.

Neem dat containerschip. Ik begrijp dat het schip dat 270 containers verloor waarvan de inhoud gedeeltelijk maar op toch al verwoestende wijze op de Nederlandse Waddeneilanden is terechtgekomen, maar liefst 19000 containers kon vervoeren. Het was uiteraard afkomstig uit Zuid-Oost-Azië waar nijvere kindervingertjes al die Ikeameubels, plastic schoenen en platte tv-schermen in elkaar hebben gezet. Ik weet niet of jullie zo’n container wel eens van dichtbij hebt gezien, behalve als ze passeerden op een trein, of op een vrachtwagen op de snelweg? Hier in de buurt komt iemand wonen die kennelijk zijn spullen overzee naar Nederland heeft laten transporteren, en één zo’n container staat nu in zijn tuin. Hij beslaat er ruim de helft van.

Nu de vragen. Wat kost het produceren van een container? Wat kost het bouwen van het containerschip? Wat kost het varen met zo’n ding – een mooie cent, neem ik aan, want het vaart van Hongkong via de Chinese Zee, de Straat van Malakka, de Indische Oceaan, de Perzische Golf, de Rode Zee, het Suezkanaal (daar wordt tol betaald) de hele Middellandse Zee, de Atlantische Oceaan, de Golf van Biskaje, het Engels Kanaal, de Noordzee, het Kattegat, een deel van Oostzee en dan nog een stuk de rivier de Elbe naar Hamburg, een afstand van precies 20604 kilometer. Wat kost dat? (Ik kan wel iets vinden op internet. Het schip is 54 dagen onderweg en als het op diesel vaart gebruikt het voor ongeveer 100.000 euro aan brandstof. Per etmaal, wel te verstaan. We hebben het dan over een kostenpost aan de pomp van ruim 5 miljoen euro voor de hele trip, enkele reis. Nog geen 200 euro per container. Koopje.)

Maar dat is lang niet alles. Er is een bemanning aan boord (ik neem aan ook goedkope kleine Aziatische kinderen). Wat kost dat? Wat kost het laden en lossen van het schip? Op welke windkracht is de zekering van de lading berekend? Wie controleert dat? Hoeveel verzekeringspremie wordt betaald voor deze massale overtocht? Is daar ook vergoeding in begrepen van eventuele, vermoedelijk ook onherstelbare schade aan derden zoals uitgestrekte unieke natuurgebieden?

Dat je polyurethaanschuim, ‘in het wild’ een rampzalig verwoestend materiaal voor natuur en milieu, gebruikt als verpakkingsmateriaal is wellicht begrijpelijk, hoewel iedereen ziet dat er vaak overdreven veel in een verpakking van bijvoorbeeld een wasmachine of een tv-toestel zit.

Maar dat je tonnen van dat materiaal min of meer op een in de openlucht op een schip laadt (gezien het feit dat de stalen containers zo slap zijn dat ze zelfs bij de val van het schip in het water open kunnen breken) in het water terecht kunnen komen tijdens zware winterstormen – en dat er tientallen van dat soort schepen onderweg zijn en hetzelfde kan overkomen – wordt daar dan niet erg lichtzinnig mee omgesprongen?

En dan heb ik het nog niet over de andere giftige stoffen die vrij kunnen komen uit diezelfde tv-toestellen, telefoons en andere elektronische apparatuur als ze in het zeewater terecht komen en vooral op de zeebodem of de stranden zullen liggen?

De kosten van het transport alleen al vormen dus een behoorlijk deel van de waarde van de vracht op een containerschip.

Wat ik ook helemaal niet begrijp is dit: ik zie bij een webshop een 32 inch tv van Philips voor nog geen 200 euro. Ik meen te weten dat de inkoopprijs van zo’n artikel verdubbeld of verviervoudigd wordt voor het bij de consument is. Dat toestel wordt dus door die fameuze kindervingertjes in Azië in elkaar gezet voor tussen de vijftig en honderd euro, let wel, dat zijn de productiekosten, ik neem aan dat zo’n werknemertje er een halve euro per stuk aan verdient. (Als je er per dag tien in elkaar zet kun je toch mooi een kartonnen bekertje noedelsoep kopen, toch?)

Als we daar nou eens naar gingen kijken voor we de multinationale industrieën nog meer in de watten gaan leggen, als we ze, als het ware, zouden aanspreken op hun verantwoordelijkheid. Niet alleen voor de mensen in de landen waar ze hun producten op een slordige manier langs slepen. Maar ook op hun verantwoordelijkheid voor het milieu waarvoor iedereen behalve zij (en het hele rechtse zootje met hun vreugdevuren op het strand) bereid is offers te brengen. Het milieu waar ze zich geen, ook maar geen enkele bal van aantrekken.

Die denken: o ja, jongens, gaat de aarde naar de kloten? Hoe lang duurt dat nog? Vijftig, honderd jaar? Prima toch, in die tijd kan ik baden in weelde.

En daar is het in de grotemensenwereld om begonnen.

Toch?

_________

hhBest

Boek & Film