Een paar weken geleden zat ik, licht doezelend, te kijken naar een aflevering van het programma Podium Witteman, toen ik plotseling een beetje opschrok: ik hoorde Paul Witteman aan een musicus een vraag stellen die hij een paar minuten eerder al had gesteld en waarop de musicus ook had geantwoord. Die reageerde beleefd en beantwoordde de vraag braaf voor de tweede keer, maar bij mij bleef de schrik. Paul Witteman is 74 jaar en het zou helemaal niet zo vreemd zijn wanneer zijn kortetermijngeheugen het een beetje laat afweten – dat hoeft nog geen alzheimer te zijn, bedoel ik. Maar moet een presentator die vergeten is dat een van zijn vragen al beantwoord is, niet zelf besluiten ermee te stoppen?
Enkele dagen later zat Witteman bij De Wereld Draait Door en gaf daar te kennen dat hij kort daarvoor had besloten te stoppen met het presenteren van het politieke tv-programma Buitenhof, omdat twee live programma’s op dezelfde (zon)dag hem wat zwaar was begonnen te vallen. Ik kon me dat heel goed voorstellen en was daardoor ook enigszins gerustgesteld over het mini-incidentje in die zondagavond in november: hij had het zelf in de gaten dat de jaren eenvoudigweg beginnen te tellen.
Het gebeurde ook met Felix Meurders, ook al 74, die botweg ontslagen werd omdat hij te oud zou zijn voor zijn zaterdagmiddagprogramma op de radio. Ik had er al een hele tijd niet meer naar geluisterd, maar ik luisterde na het na protesten voortgezette optreden van Meurders en moest constateren dat hij een rare ouwemannenstem had gekregen.
Voorbeelden van oude mannen genoeg. En niet allemaal hopeloos.
Daar is ten eerste mijn oude leermeester Guido t’Sas die een paar jaar ouder is dan ik, tegen de 85, meen ik en die als een soort journalistieke jonge hond al meer dan twintig jaar zijn website hhBest.nl in de lucht houdt en daarbij het eenvoudige handwerk van de regionale verslaggever niet schuwt. Dan natuurlijk Jan Terlouw (87), die een betrekkelijk makkie heeft: die treedt in De Wereld Draait Door soms op als breekbare maar volstrekt heldere man oude man, die hij ook echt is. Joop van Zijl (83) was tot voor kort de voice over van 2 voor 12, heeft een dagelijks programma over Bach op de Concertzender en is eens te week te horen op Radio Flevoland; Adriaan van Dis (71) is nog altijd een van de betere sidekicks van DWDD.
In het buitenland valt natuurlijk David Attenborough op die met zijn onnavolgbare stem en dictie de natuurfilms van de BBC inspreekt en zelfs nog wel eens als standup te zien is. En alweer lange tijd dood is mijn eigen particuliere held Indro Montanelli, die op zijn 87ste uit protest tegen Berlusconi nog een eigen krant begon en op zijn 93ste aan een jeugdige en uiteraard oogverblindende collega onder het vrijdagse diner gedurende enkele maanden zijn autobiografie genaamd Soltanto un giornalista dicteerde.
Al eerder beschreef ik hier vorig jaar hoe er een einde kwam aan mijn eigen carrière als interviewer, toen was gebleken dat mijn haperende kortetermijngeheugen (in combinatie met mijn eigen wijdlopige kwek) verhinderde een interview fatsoenlijk op papier te krijgen. Gelukkig werd mij dat niet publiekelijk te verstaan gegeven en kon ik het interview na een nieuw gesprek toch nog tot een goed einde brengen – maar mijn freelancepraktijk was daarmee wel aan zijn einde gekomen.
Ik zou niet graag zoals Philip Freriks zo in het openbaar – live op de radio – verschut worden gezet.
Die overigens De Slimste Mens weliswaar met enige stijlvastheid presenteert, maar geen kans ziet dat programma ook echt tot leven te brengen.
Maar dat heeft niks te maken met zijn leeftijd, maar met zijn talent. Dat zit meer in het met zijn van nature licht ironische stemgeluid nieuws voorlezen, of, als dat nog zou kunnen, het Groot Dictee der Nederlandse Taal.
O wacht: in het zaterdagse radioprogramma De Taalstaat, waarvan de presentator Frits Spits in januari 71 wordt, wordt in december het Groot Dictee tot leven gewekt. Uiteraard gepresenteerd door Philip Freriks, who else.
_________