Ru de Vries is overleden, hij was in juli 82 jaar geworden. Ik hoorde het nieuws van een collega van het inmiddels honderdjarige maar sinds een jaar voormalige Limburgs Dagblad, die kennelijk werkt aan een In Memoriam voor de krant, die tegenwoordig De Limburger heet. Veel is er over Ru niet te vinden, behalve dat hij sinds lange tijd inwoner is van Sint Pietersvoeren in de Belgische Voerstreek, gebied waar veel Nederlandse kunstenaars zijn neergestreken.
De laatste keer dat ik Ru in levenden lijve zag was in de laatste week van juli 2007, bij de begrafenis van een collega van de krant. Ik zie op internet een paar foto’s van hem die kennelijk na die tijd zijn gemaakt – lang, dun, die slordige bos steil wit haar. Nog altijd de kwajongen die hij vooral was. Leve de lol was zijn levensmotto – maar hij was ook een kosmopoliet die zich even gemakkelijk thuis voelde in Griekenland als op Sint Mauritius in de Indische Oceaan, of gewoon, in Heerlen, een tijdlang in Kasteel Terworm, en in ieder geval als vaste klant van onder meer Café Bijsmans en van ijs- en koffietent La Veneziana.
Hij was van alles, schijnt een groot technisch talent als kunstenaar te zijn geweest, hij beheerste alle technieken – maar ik en de andere medewerkers en lezers van het Limburgs Dagblad kenden hem vooral als de man die stipt op tijd dagelijks zorgde voor een cartoon waarin een nieuwsfeit van de dag min of meer scherp op de hak werd genomen. Hij deed dit van 1967 tot 2006 en als het aan hem had gelegen was hij nog langer doorgegaan.
Hij was zo’n tekenaar die heel impulsief te werk ging. Toen ik op 4 maart 1983 trots op de redactie kon melden dat ik vader was geworden van een zoon, was Ru toevallig op de redactie aanwezig en maakte in een oogwenk een tekening waarin je het onderwerp ‘moeder en kind’ kon herkennen en die ik mocht gebruiken op het geboortekaartje. Die snelheid had hij ook bij het maken van de dagelijkse cartoon, het leek hem totaal geen moeite te kosten.
Hij was er destijds geheel onverwacht ingerold. Zijn voorganger was de laan uit gestuurd omdat hij plagiaat zou hebben gepleegd van Volkskrantcartoonist Wim Boost (WiBo) en van de ene dag op de andere begon Ru de carrière – en ook nog een goede basisbroodwinning – die bijna veertig jaar zou duren. Elke dag, want als hij weer eens op een lange reis vertrok liet hij een stapeltje ‘tijdloze’ cartoons achter. Als we destijds de mogelijkheden van tegenwoordig hadden gehad, dan zou hij ongetwijfeld vanaf zijn vakantie-adres actuele cartoons zijn blijven sturen; zijn kunst was zijn leven.
Hij was een groot liefhebber van vrouwen, daar zette hij de boel in Heerlen nog wel eens mee op stelten, maar altijd op een luchtige manier. Van vastigheid en verplichtingen moest De Vries niet veel hebben. Het ging hem inderdaad vooral om het motto ‘lang leve de lol’.
Als kunstenaar was hij vooral wereldberoemd in Heerlen en omstreken. Ik noem er omstreken bij omdat een belangrijk werkstuk van hem, een aantal bronzen beelden in de tuin van het kasteel in Houthem Sint Gerlach staat, bij hem besteld door hotelmagnaat Camille Oostwegel.
Opnieuw verdwijnt een uniek figuur uit het Heerlense wereldje van weleer achter de horizon.
______
De foto toont het portret dat Ru de Vries van mij tekende in oktober 1978, bij gelegenheid van mijn veertigste verjaardag, in opdracht van mijn echtgenote Djamila.
_______