SanteLOGie

Zomer- en wintertijd moeten allebei blijven

Als je het probleem met de zomer- en wintertijd wilt oplossen, moet je je eerst realiseren waar je het eigenlijk over hebt.

Het probleem met de zomer- en wintertijd is vooral dat in de winter – tussen half november en half februari ongeveer – er maar zeven tot negen uur daglicht is. Toen de mensen nog niet in de file hoefden te staan merkten ze nauwelijks dat de ochtendspits zich in het helemaal of halfduister afspeelde, en dat datzelfde gold voor de avondspits. Maar nu dus wel.

Rijden in het donker is niettemin geen enkel probleem, heb ik de indruk. Wel in de file staan, misschien. En vooral als daar tussendoor ook nog kinderen, op weg naar school, kennis is macht, op fietsen tussendoor zigzaggen, bij voorkeur zonder licht. De oplossing: in de winter wachten met werken of naar school gaan tot het licht is, en voor het donker weer op huis aan.

Aangezien daar ook problemen aan verbonden zijn, bijvoorbeeld qua productiviteit, zullen we tot meer drastische maatregelen moeten komen. Bijvoorbeeld: de productie verplaatsen naar de zomer, wanneer het tussen de zeventien en vijftien uur per dag licht is.

Of: Enorme vergroting van de hoeveelheid straatverlichting. Maar ja, stroomverbruik.

Dat willen we natuurlijk allemaal niet, maar er zijn andere mogelijkheden: in Algerije veertigduizend vierkante kilometer grond kopen en Nederland daarheen verhuizen. Daar is de dag in de winter namelijk ongeveer anderhalf uur langer dan hier, net genoeg voor een ochtend- en avondspits met daglicht. Algerije is zestig keer zo groot als Nederland, dus die merken het daar niet eens. En vrijwel nooit winterweer, ook nog eens.

Nog een mogelijkheid is: de aardas rechtop zetten, zodat het hier altijd 12 uur van de dag licht is, eeuwige lente. (Of herfst). Maar voorlopig beheersen we die techniek niet, en bovendien zijn er verrassend grote andere problemen mee verbonden.

Een tussenoplossing is: elke plaats stelt zijn eigen tijd vast. Overal staat de zon wel één keer per dag recht in het zuiden. Dan is het daar 12.00 uur precies. Dat is voor Nederland in principe de beste oplossing, want het is dan veertig minuten eerder dan in onze wintertijd. Maar dan is het in de winter ’s morgens en ‘s avonds nog flink donker en bovendien is dat alleen een oplossing voor Andorra, San Marino, Luxemburg en Liechtenstein. Zelfs in Nederland is het in Twente namelijk een minuut of vier eerder 12.00 uur dan in Den Haag.

Met andere woorden: niet zeuren, we houden gewoon de zomer- en de wintertijd, wat is daar toch het probleem mee? Je wilt toch niet tegemoet komen aan hele volksstammen die na ruim veertig jaar nog altijd niet weten wanneer de klok verzet moet worden en wanneer voor- dan wel achteruit. En wie luistert er nou naar zogenaamde geleerden die zich zorgen maken om de biologische klok. Eén uur tijdsverschil, hoe zou dat die biologische klok merkbaar kunnen beïnvloeden? Terwijl er miljoenen mensen zonder al te veel moeite per vliegtuig naar plaatsen (en terug) reizen die drie, vier of zelfs tien of elf tijdzones de ene of de andere kant op vliegen en bij terugkeer quasi langs de neus weg opmerken dat ze natuurlijk maar zelden last hebben van jet lag. Tegenover de goegemeente die gewoon in Goejanverwellesluis of Zichen-Zussen-Bolder is gebleven en daar klaagt over de zomer- en de wintertijd.

Terwijl je dat nauwelijks hoeft te merken: vrijwel alle klokken zijn radiogestuurd en gaan dus automatisch voor- en weer achteruit. Tot groter gemak van de mensheid.

________

hhBest

Boek & Film 

Hollandse botheid

Wat zijn Nederlanders eigenlijk voor mensen? Zijn er echte Nederlanders? Dat laatste is een betere vraag. Sinds gisteravond weet ik het antwoord: het is helaas ja.

Ik kijk, min of meer principieel, niet naar commerciële tv-zenders. Min of meer principieel want ik word voornamelijk zwaar gestoord door de ellenlange reclameblokken waarmee bij de commerciëlen zelfs het meest gevoelige programma ruw teniet wordt gedaan.

Nu zijn er niet erg veel gevoelige programma’s op de commerciële zenders, en het bewijs daarvoor werd geleverd door een aflevering van wat kennelijk een serie is, getiteld ‘Beter laat dan nooit’. Ik zag die aflevering omdat ik niet alléén over de afstandsbediening ga en Djamila zich nog wel eens wil vermeien als er programma’s te zien zijn over mensen die zichzelf belachelijk maken.

In dat programma zag ik dus inderdaad de bovenbedoelde echte en vooral flink bejaarde Nederlanders – hoewel een van de vier, de meest gematigde, van oorsprong Brit is – te weten die Brit, Barry Stevens en verder Peter Faber, Willibrord Frequin en Gerard Cox, en ze waren in Tokio, de hoofdstad van Japan.

En wat ze in Tokio deden, bracht het schaamrood plaatsvervangend naar mijn kaken, voor zoveel onwaarschijnlijk onbeschaafde, onbehouwen, kolonialistische en racistische botheid van met name Frequin en Cox. Wat een knurften!

Ik zag het gezicht betrekken van de dame bij wie de vier een traditionele Japanse theeceremonie bijwoonden. Ze bedoelde het kennelijk ook nog serieus. Ze zat het uit, de vier rode barbaren uit het Westen hadden ervoor betaald en dan ben je te beleefd om voor het oog van de camera kritiek te hebben op het gelach en gebrul om die totale onzin van die smerige ondrinkbare zogenaamde thee – ze rolden werkelijk over de vloer van het lachen. De mevrouw keek een beetje zuur, want ook de ‘crew’ – cameraman en geluidsman – bleken zich kapot te lachen om die rare Japanse fratsen.

Voor die tijd hadden ze al Japans gegeten waarbij Frequin en Cox zuchtten dat ze heimwee hadden naar een kruimig aardappeltje en een bal gehakt – en bij het eten van rauwe vis merkten ze op dat ze liever hadden dat de vis nog een bewerking onderging, na het vangen. Blijf dan toch in je bejaardenhuis, man.

Een aparte rol speelde Peter Faber, die tijdens een samoerai-verkleedpartij even een soort stoer samoerai-optreden ten beste gaf compleet met zelfgemaakt Japans – tot verbijstering van de aanwezige Japanners.

En het allerergste was natuurlijk het gebrul en geschreeuw waarmee het hele bezoek aan de Japanse hoofdstad gepaard ging, met als slachtoffers die rare Jappen.

Wie het boek Rubber van Madelon Szekely-Lulofs heeft gelezen over het wangedrag van Hollandse planters in Nederlandsch Indië in de jaren twintig en dertig van de vorige eeuw zal dit gedrag je misschien minder afgrijselijk voorkomen – het is blijkbaar van alle tijden, lees Batavia’s Graveyard van Mike Dash over het soort tuig dat naar Nederlandsch-Indië placht te trekken, en het boek The Thousand Autumns of Jacob de Zoet van David Mitchell, waarin de botterikken zich noodgedwongen moesten ophouden op het eiland Deshima bij Nagasaki in Japan. En dan noem ik Max Havelaar en ook De stille kracht maar even niet.

Naar Deshima gingen Cox cs niet, maar volgende week gaat zich een en ander afspelen in Vietnam.

Een apart laagje in de aflevering van gisteren vormde de homoseksualiteit van Barry Stevens, die begerig naar de billetjes van de riksha-duwers bleek te kijken en die, want homo, dus zonder gevaar van #me-too herhaaldelijk mocht knuffelen met het Nederlandse meisje dat de gids van het viertal was in Tokio.

Als je denkt dat er geen echte Nederlanders meer zijn: kijk naar Beter laat dan nooit.

Maar misschien is het nog leuker om zondag te kijken naar de eerste aflevering van Tokidoki, een serie van Paulien Cornelisse. Ook dan zul je die rare Japanners in actie zien, ongetwijfeld, maar dan wel op een aardige, informatieve manier en niet om superieur te lachen, gieren brullen om de rare en vooral minderwaardige wezens die je buiten Hendrik-Ido-Ambacht en Goejanverwellesluis pleegt tegen te komen.

________

hhBest

Boek & Film 

De slag om Deventer

Déventer? Het is niet gemakkelijk je gevoelens van verbijsterde afkeer uit te drukken in een whatsappje van één woord, maar deze collega lukte het. Déventer? Stond er, als in: wat moet je daar, jij die eigenlijk om deze tijd normaal in Venetië zit of in Milaan of in Rome of Firenze. Desnoods in Trieste of in Turijn.

Maar nee, ik zat inderdaad in Deventer, en ik kwam absoluut niets te kort.

Toegegeven: ik was argeloos in een bijzonder weekeinde naar deze boekenstad gereisd: het was Open Monumentendag en de stad bestond 1250 jaar. En het was na al die hitte weer eens tijd voor een stedentrip, dus stond de stadscamping – een unieke: aan de andere oever van de IJssel, door middel van een veerpontje eigenlijk midden in het stadscentrum gelegen – nog net niet helemaal vol. Er stonden naar schatting honderd tot honderdvijftig campers en caravans en ook nog wat tentjes en het was gezellig druk en de eigenaren van de camping stonden er handenwrijvend bij, onder het motto: vraag niet hoe het kan, maar profiteer ervan. Hun enige probleem: hoe voorzien we al dat geweld van voldoende stroom? Maar het lukte.

Net als Zutphen heeft Deventer de laatste honderden jaren niets anders geleden dan het gebruikelijke verval. Echte middeleeuwse panden zul je er niet vinden, wel het middeleeuws stratenpatroon en een bonte mengeling van bouwstijlen uit een groot aantal perioden en nieuwbouw die zich, niet overal even mooi, trouwens, heeft aangepast aan het antieke karakter van de stad.

De gebruikelijke bewoners van de winkelstraat – C&A, H&M, Kruidvat, Etos, Wibra, ach, u weet wat ik bedoel – waren vrijwel allemaal verzameld in één winkelstraat, de Korte Bisschopsstraat, de rest van de smalle kronkelende straatjes met bont beschilderde geveltjes is gevuld met kleine winkeltjes waarvan je het voortbestaan nauwelijks kunt geloven: uitdragerijen, snijsterijen, tweedehands kleding, wereldwinkel, breiwinkel, handwerkwinkel, saxofoonwinkel, winkels met strips en/of tweedehands boeken, ramsjpartijen, boekhandels van een slordig hok met stapels strips tot het paleis van boekhandel Praamstra op de Keizerstraat: wat een weelde. Daarnaast ook zaakjes met speciale kaas en/of worst, een bakkerij, een slagerij en cafés en restaurants in alle soorten en maten, van de recht-op-en-neer kroeg tot de alternatieve zaak met kruidenthee en ongedesemd brood.

De terrassen van Deventer verdienen een aparte vermelding – met name die rond De Brink, terrassen met in totaal vele honderden tafels en stoelen, en voor zover mijn draagkracht reikte heb ik kunnen vaststellen: bemand met vakbekwaam personeel, ook gul van inschenken, hetgeen belangrijk is als je Campari neemt als aperitief. Waarbij je dan maar even moet slikken bij het zien van het publiek op de terrassen, voornamelijk nog niet zo oud als ik, maar wel in de buurt.

Op die Brink is op vrijdag en zaterdag markt met diverse zeer smakelijke kramen, zoals met brood en voortreffelijke speculaas met flink veel koekkruiden.

En wisten jullie dat Bussink’s Deventer koek niet alleen echt bestaat, maar dat er zelfs een heel leuk winkeltje van op De Brink is? Om het oorspronkelijke pand? Gewoon, of ze het daar al duizend jaar doen? Met die koek? En nog in de aanbieding ook! (Nee hoor, pas sinds 1593).

Wat betreft de levende muziek hadden we wel een beetje pech. Naast de camping bevindt zich het, zo werd mij ingefluisterd, oudste park van Nederland, hoe dan ook, het is werkelijk schitterend met hoge eerbiedwaardige linden, eiken en platanen, rustiek en ook artistiek verspreid staand op het malse gras.

En op dat malse gras was er voor de buurtbewoners een gezellige, hoe noem je zoiets, fancy fair of zo.

En dan niet met iemand die op de ukelele speelt, of op d’n trekzak, nee, gewoon de playlist van The Nineties uit de joekels van luid-, wat zeg ik, oerend-hardsprekers, met vooral de bassen op windkracht 24. De man die de knoppen bedient, zag ik, heeft de dag van zijn leven, hij trekt en duwt aan de schuiven dat het een aard heeft.

En dat op driehonderd meter van de camping. Waar je alleen nog het dreunende bonken bonken hoort.

De meeste kampeerders trokken zich om zeven uur al, enigszins ontmoedigd, terug in de campers en caravans, die gelukkig tamelijk geluiddicht zijn. En om even over half twaalf hield het op en pakten de roadies hun boeltje weer in.

Maar van Deventer blijven we gewoon houden.

Wat de collega’s er ook van vinden.

________

hhBest

Boek & Film