Met stijgende verbazing heb ik gisteren in de auto zitten luisteren naar de behandeling van een onderwerp in een nieuwsprogramma op Radio 1. Nieuws BV of zo, ik kan al die voorbijrazende namen van programma’s ook niet allemaal uit elkaar houden.
Het onderwerp was: Nederlandse voetballers die ervoor kiezen te spelen in een buitenlands nationaal elftal, het elftal van een land waarvan ze toevallig, naast het Nederlandse, ook het paspoort hebben.
O, misschien moet ik meteen ook erbij vermelden dat het om jongens gaat van Marokkaanse afkomst, want dat bleek ook in de uitzending nogal wat uit te maken.
De tendens van het onderwerp was: die jongens hebben de kans gekregen in Nederland op te groeien, ze hebben, nota bene bij Ajax, wat wil je nog meer, de jeugdopleiding tot volmaakt voetballer met goed gevolg afgemaakt, en dan gaan ze godbetert niet streven naar een plaats in het Nederlands elftal, maar naar een plek in het Marokkaanse nationaal elftal.
Het werd nog net geen landverraad genoemd, en er werd gemompeld dat je dat krijgt, als je twee paspoorten hebt. Men was echt verontwaardigd, wat een ondankbare honden zijn die jongens. Waarom doen ze ons dit grote verdriet aan?
Het gaat dus blijkbaar om voetballers die men graag in het Nederlands elftal zou hebben gehad, die misschien wel het verschil zouden kunnen maken: bijvoorbeeld dat Nederland weer eens kan deelnemen aan een internationaal toernooi, al dat gevoetbal op de knollenvelden van Emmen en Spakenburg spreekt natuurlijk ook niet voor iedereen tot verbeelding, als je niet eens een keertje naar Rusland kunt, of naar Qatar.
Een van de sprekers, iemand met een accent dat aan Marokkaans deed denken, gooide het over de boeg van de vaderlandsliefde voor Marokko, tenslotte toch het land waar ze hun roots hadden liggen. Niemand noemde de mogelijkheid dat die jongens dachten dat deelname aan die internationale toernooien met het Marokkaanse elftal wellicht meer onder handbereik zou kunnen liggen dan met het Nederlandse, wie weet.
En inderdaad, je kunt ze waarschijnlijk niet voor de voeten gooien dat ze het eenvoudigweg voor de poen doen, want ik neem aan dat het salaris bij het Marokkaanse elftal het Marokkaanse prijspeil volgt.
Johan Cruijff, Marco van Basten, en de gebroeders De Boer, om er een paar te noemen, die profiteerden ook van de voortreffelijke selectie- en opleidingsmethoden van het Nederlandse voetbalwezen, en vertrokken, toen ze het eenmaal goed konden, naar buitenlandse voetbalclubs waar ze miljoenen verdienden.
Maar dat waren gewoon ondernemende Nederlandse jongens.
Wat dan te zeggen van Patrick Kluivert (en zijn zoon) Ruud Gullit, Clarence Seedorf, Edgar Davids, Stanley Menzo, Frank Rijkaard, Royston Drente en Nigel de Jong, allemaal zonen van Suriname, die werden bewonderd omdat ze hetzelfde deden als hun Nederlandse collega’s en verdienden het grote geld bij beroemde clubs. Nederlandse voetballiefhebbers werden zelfs fans van die buitenlandse clubs waar hun helden voetbalden.
Maar toegegeven: geen van die heren haalde het in zijn hoofd om bij armoe-nationale elftallen van Senegal, Liberia, Nigeria of Ghana te gaan spelen. (De inmiddels oudere opa’s onder hen willen wel een beetje adviezen geven in Togo of Ivoorkust, heb ik begrepen.)
In de uitzending van Radio 1 werd nog een argument genoemd waarom die Marokkaanse jongens naar Marokko gingen (en dus niet voor het grote geld): als ze dankbaar hun krachten hadden gewijd aan het Nederlands elftal, dan zouden ze vooral genoemd worden als goeie voetballers. Behalve als ze een goal in eigen doel maakten, dan waren ze kut-Marokkanen.
Net als nu, nu ze naar Marokko gaan voetballen waar ze nooit met twee maten worden gemeten.
Wat zijn Nederlanders toch soms zielenpoten.
Weet je wat: organiseer nog eens een cartoonwedstrijd, maar dan met als onderwerp: Nederlands selectief racisme.
_________