SanteLOGie

Ondankbare honden

Met stijgende verbazing heb ik gisteren in de auto zitten luisteren naar de behandeling van een onderwerp in een nieuwsprogramma op Radio 1. Nieuws BV of zo, ik kan al die voorbijrazende namen van programma’s ook niet allemaal uit elkaar houden.

Het onderwerp was: Nederlandse voetballers die ervoor kiezen te spelen in een buitenlands nationaal elftal, het elftal van een land waarvan ze toevallig, naast het Nederlandse, ook het paspoort hebben.

O, misschien moet ik meteen ook erbij vermelden dat het om jongens gaat van Marokkaanse afkomst, want dat bleek ook in de uitzending nogal wat uit te maken.

De tendens van het onderwerp was: die jongens hebben de kans gekregen in Nederland op te groeien, ze hebben, nota bene bij Ajax, wat wil je nog meer, de jeugdopleiding tot volmaakt voetballer met goed gevolg afgemaakt, en dan gaan ze godbetert niet streven naar een plaats in het Nederlands elftal, maar naar een plek in het Marokkaanse nationaal elftal.

Het werd nog net geen landverraad genoemd, en er werd gemompeld dat je dat krijgt, als je twee paspoorten hebt. Men was echt verontwaardigd, wat een ondankbare honden zijn die jongens. Waarom doen ze ons dit grote verdriet aan?

Het gaat dus blijkbaar om voetballers die men graag in het Nederlands elftal zou hebben gehad, die misschien wel het verschil zouden kunnen maken: bijvoorbeeld dat Nederland weer eens kan deelnemen aan een internationaal toernooi, al dat gevoetbal op de knollenvelden van Emmen en Spakenburg spreekt natuurlijk ook niet voor iedereen tot verbeelding, als je niet eens een keertje naar Rusland kunt, of naar Qatar.

Een van de sprekers, iemand met een accent dat aan Marokkaans deed denken, gooide het over de boeg van de vaderlandsliefde voor Marokko, tenslotte toch het land waar ze hun roots hadden liggen. Niemand noemde de mogelijkheid dat die jongens dachten dat deelname aan die internationale toernooien met het Marokkaanse elftal wellicht meer onder handbereik zou kunnen liggen dan met het Nederlandse, wie weet.

En inderdaad, je kunt ze waarschijnlijk niet voor de voeten gooien dat ze het eenvoudigweg voor de poen doen, want ik neem aan dat het salaris bij het Marokkaanse elftal het Marokkaanse prijspeil volgt.

Johan Cruijff, Marco van Basten, en de gebroeders De Boer, om er een paar te noemen, die profiteerden ook van de voortreffelijke selectie- en opleidingsmethoden van het Nederlandse voetbalwezen, en vertrokken, toen ze het eenmaal goed konden, naar buitenlandse voetbalclubs waar ze miljoenen verdienden.

Maar dat waren gewoon ondernemende Nederlandse jongens.

Wat dan te zeggen van Patrick Kluivert (en zijn zoon) Ruud Gullit, Clarence Seedorf, Edgar Davids, Stanley Menzo, Frank Rijkaard, Royston Drente en Nigel de Jong,  allemaal zonen van Suriname, die werden bewonderd omdat ze hetzelfde deden als hun Nederlandse collega’s en verdienden het grote geld bij beroemde clubs. Nederlandse voetballiefhebbers werden zelfs fans van die buitenlandse clubs waar hun helden voetbalden.

Maar toegegeven: geen van die heren haalde het in zijn hoofd om bij armoe-nationale elftallen van Senegal, Liberia, Nigeria of Ghana te gaan spelen. (De inmiddels oudere opa’s onder hen willen wel een beetje adviezen geven in Togo of Ivoorkust, heb ik begrepen.)

In de uitzending van Radio 1 werd nog een argument genoemd waarom die Marokkaanse jongens naar Marokko gingen (en dus niet voor het grote geld): als ze dankbaar hun krachten hadden gewijd aan het Nederlands elftal, dan zouden ze vooral genoemd worden als goeie voetballers. Behalve als ze een goal in eigen doel maakten, dan waren ze kut-Marokkanen.

Net als nu, nu ze naar Marokko gaan voetballen waar ze nooit met twee maten worden gemeten.

Wat zijn Nederlanders toch soms zielenpoten.

Weet je wat: organiseer nog eens een cartoonwedstrijd, maar dan met als onderwerp: Nederlands selectief racisme.

_________

hhBest

Boek & Film 

De laatste echte Koninginnedag jubileert

Zoals algemeen bekend ben ik een fervent aanhanger van jubilea. En wat is het vandaag? Vandaag is het zeventig jaar geleden dat voor het laatst de echte Koninginnedag werd gevierd, op 31 augustus 1948. Het is tevens de enige keer dat ik me die Koninginnedag herinner, de dag dat Wilhelmina niet alleen 68 jaar werd, maar tevens vijftig jaar aan het bewind was (ze vond echt dat ze aan het bewind was, of zou moeten zijn). En op die dag, nou ja: zes dagen later, er de brui aan gaf. Ze hadden niet naar haar bevelen willen luisteren, denk ik. Leuve de kannegin! Ik hoor het haar nog roepen terwijl van emotie haar gebit uitvloog. Juliana stond er bedremmeld bij, op het balkon.

Ik was bijna tien jaar en was een eigenaardig jongetje. Voor geen goud zou ik een muts opzetten, van welke tint dan ook, en aan het fiets versieren ontkwam ik maar net, door het feit dat ik niet in het bezit was van een fiets, dat ik ook geen fiets wilde, dat ik niet wilde leren fietsen omdat ik bij elkaar gefantaseerd had dat fietsen ongezond was. Dat is later ook wel gebleken – reeds als je een half uurtje in een van de zogenaamde grote steden in het Westen van het land bent, kun je al zonder diploma constateren dat fietsen leidt tot onomkeerbare krankzinnigheid.

Maar aan Koninginnedag 1948 ontkwam ik natuurlijk niet. Ik ging enkele dagen later naar de vierde klas van de lagere school waar meester J. Grotens mij zou bijbrengen dat de protestanten het verkeerde geloof hadden omdat ze nooit lachten en de joden ook fout waren omdat ze Jezus hadden vermoord. Dankzij deze meester kan ik nog wel de stadsplattegrond van Jeruzalem tekenen met daarop de route die Jezus nam op zijn laatste bezoek (dat dacht iedereen toen, althans, maar wij wisten beter, want drie dagen later was hij, zo goed als nieuw, met normale gebruikssporen, herrezen).

Verder wist ik alles van de albe, de pateen, de superplie, de manipel en alle kleuren van het kazuifel, tot en met de tweeëntwintigste zondag na Pinksteren. God nog aan toe, geen wonder dat ik, voor de haan driemaal had gekraaid, de roomsche kerk opgelucht de rug had toegekeerd. Maar dit alles geheel en al terzijde, natuurlijk.

Ik was dus negen jaar, mijn tiende verjaardag lag op de loer, ik was onveranderlijk de beste van de klas en dat, in combinatie met de dikke zool en onder mijn linkerschoen als gevolg van een onhandig genezen breuk in het linkerbovenbeen van ruim een jaar tevoren, was voldoende voor de jongens van de klas om mij tot hun, soms hardhandig, mikpunt te maken. Dusdanig dat ik voor mijn verdediging vaak moest terugvallen op mijn acht oudere bijna achttienjarige zus, die mij naar school bracht en weer ophaalde.

Goed. De Nijmeegse Wedren bevond zich op loopafstand van de kansarme Sint Jozefschool in de Nijmeegse Schoolstraat. Ik neem aan dat we er te voet en in klassenverband heen gingen voor de onvermijdelijke feestelijkheden van Koninginnedag.

Over de feestelijkheden kan ik kort zijn: ik herinner me het koekhappen – de koek hing te hoog – en het zaklopen. We kregen twee aan twee ieder een stinkende aardappelzak, moesten daar tot ons middel in, en de zak daar stevig vasthouden en dan hoppend naar de eindstreep. Het behoeft geen betoog dat ik onderweg een keer of vier viel en wanhopig overeind krabbelde, en zo laat aan de finish kwam dat de jongens die na mij kwamen al halverwege het parcours gehopt waren – ik neem aan dat er een zekere tijdsdruk achter zat.

Wat ik ook niet zeker weet: dat de wedstrijden zich tussen de scholen afspeelden. En wat ik zeker weet is dat mijn school, of mijn klas, niet met de zegepraal ging strijken, of hoe zeg je dat. Dat werd later, in de jaren zeventig, afdoende verklaard: de school en dus de jongens daarvan, waren kansarm.

Dat wisten we zelf ook al. De meeste jongens gingen later, in 1951 al rechtstreeks naar de fabriek om de kost te verdienen en dat is nooit meer goed gekomen. Denk ik.

Ik had geluk: het schoolhoofd had gevonden dat ik naar de HBS moest bij de Jezuïeten van het Canisius College, beter bekend als Het Hok.

Daar hadden we elk jaar, op de Hervormingsdag van die vermaledijde protestanten, 31 oktober, het Rectorsfeest. Met veel sport.

Geen koekhappen, maar misschien wel zaklopen. Vrees ik.

________

hhBest

Boek & Film 

Zo. Paus Franciscus kan inderdaad wel weg

Bisschop Jos Gijsen wist het destijds beter dan de huidige paus. Het enige dat er opzit: de leer zo zuiver en streng mogelijk toepassen, geen flauwekul met abortus, echtscheiding, homoseksualiteit en gesleutel aan het katholiek onderwijs. Gewoon, de katechismus van buiten knallen en elke zondag naar de kerk en anders: hop, naar de hel. Je houdt dan van lieverlee een klein clubje over, natuurlijk, maar dat zijn dan ook de mensen die het lekker vinden om zich te houden aan de leer. (En, moet ik daar nog even bij vermelden: als de pastoor de misdienaartjes na het pijpen gewoon de afgesproken reep Mars levert en/of zijn bedgenote gewoon zijn huishoudster noemt, dan is dat ook geregeld.)

Maar paus Franciscus bukt kennelijk voor de verleiding om een beetje leuk mee te doen met de rest van de wereld en dus (vooral als het even kan oogluikend natuurlijk, zie vorige alinea) uitspraken heeft gedaan die niet strookten met de strenge, onwrikbare en onveranderbare wetten van de roomsche kerk – noem het de salafistische kant, al die godsdiensten laboreren aan dezelfde euvels.

En dan mag hij nog blij zijn dat hem tot nu toe het lot niet heeft getroffen van Johannes Paulus I, die eergisteren precies veertig jaar geleden gekozen werd tot paus, en 33 dagen later dood in zijn bed werd aangetroffen, naar hardnekkige geruchten willen, vergiftigd omdat hij de kerk zou willen aanpassen aan de eischen des tijds.

Intussen is er weer die ouderwetse verwarring. Enerzijds de toenemende blijdschap onder de gelovigen dat de kerk, althans de paus, dan toch zeshonderd jaar vooruitgang wil boeken in een paar jaar tijd, en  anderzijds degenen die vinden dat alles gewoon bij het oude moet blijven.

Als jullie mij de afgelopen achttien jaar een beetje hebben gevolgd, dan weten jullie dat ik, als voormalig lid, achter dat laatste standpunt sta: de roomsche kerk als de wiedeweerga terug in haar hok, compleet met alle vroeg-renaissancistische uitwassen.

Dat is dan ook waar het personeel van de huidige paus naar streeft en hij doet er goed aan zich daar aan te houden. Dan is het afgelopen met de illusies dat een godsdienstige instituut in staat zou kunnen zijn iets gunstigs voor de samenleving te betekenen, anders dan het met de dreiging met  hel en verdoemenis onder de plak houden van de gelovigen, en blijft er een onbetekenende sekte over, die in de gaten gehouden moet worden omdat de neiging tot het misbruiken van kinderen kennelijk hoort tot de vereiste bekwaamheden van dat personeel.

Jullie zullen er dan ook niet verwonderd over zijn dat ik achter het standpunt sta van aartsbisschop Carlo Maria Viganó dat de paus moet aftreden omdat hij een vriend op dat gevoelige punt uit de wind heeft gehouden. (Die Viganó moet een plank van jewelste voor zijn kop hebben: het uit de wind houden van kindermisbruikers is ook onder zijn ’bewind’ uitgegroeid tot de core business van de roomsche kerk).

En als ik ook wat mag zeggen: laat hem opvolgen door zijn voorganger Benedictus de Zestiende, beter bekend als BII. Duitser en oerconservatief én een tikkeltje dement, wat wil je nog meer.

Die mag die rooie schoentjes gewoon aanhouden, dat vind ik dan ook wel weer.

______

hhBest

Boek & Film 

Waarom toch dat gedoe om de initialen van Jos Brech?

Plotseling is Jos Brech veranderd in Jos B. Argumentatie: hij is nu geen vermist persoon meer of iemand die dringend door de politie wordt gezocht, maar een gearresteerd persoon, verdacht van betrokkenheid bij het onder verdachte omstandigheden overlijden van een jongetje van 11 jaar, twintig jaar geleden. En dan past hij ineens weer in dat rare laatje waar in Nederland verdachten worden geplaatst: het laatje met de initialen en de zwarte streepjes over de ogen, het laatje waar bijvoorbeeld Mohammed B., beter bekend als de moordenaar van Theo van Gogh, Mohammed Bouyeri; en Volkert van der G., beter bekend als Volkert van der Graaff, de moordenaar van Pim Fortuijn in zitten.

Daarnaast zijn er een heleboel verdachten die gewoon hun eigen volledige naam houden, bijvoorbeeld omdat ze een (min of meer) bekende Nederlander zijn.

Wat kan het voordeel voor de verdachte zijn om alleen onder zijn of haar initialen bekend te zijn? Niks, natuurlijk. Je buren, vrienden, kennissen, familieleden – tegenover wie het misschien nut zou kunnen hebben de verdachte zo anoniem mogelijk voor te stellen – weten binnen de kortste keren toch wel dat je in de bak zit, verdacht van dit of dat misdrijf. En voor wie niet hoort tot een van die categorieën heeft er niets aan of hij of zij met een initiaal of met zijn of haar volledige naam wordt genoemd.

Als je als publiciteitsmedium echt niet degene wilt zijn die de identiteit van een verdachte onthult, moet óf er helemaal niet over berichten, of iets schrijven als ‘Iemand is gearresteerd of verdenking van iets te maken te hebben met de dood van iemand anders’.

Wie in dat geval toch kennis wil nemen van de identiteit van de verdachte en van diens slachtoffer, hoeft maar de rol van rechtszaken in de gaten te houden om de betrokkene in levenden lijve en onder het herhaaldelijk noemen van zijn of haar naam en die van slachtoffer te kunnen aanschouwen en aanhoren. Want de rechtspraak is gelukkig openbaar, en over het op ongunstige manier bekend worden van je naam en toenaam zou je wellicht kunnen nadenken vóórdat je je misdrijf pleegt.

Het potsierlijkst was een kort telefonisch interview dat de presentator van het Radio 1 Journaal, Jurgen van den Berg, vanmorgen had met een opgetogen Peter R. de Vries. Van den Berg bleef stug praten over Jos B., De Vries hield het al even stug bij Jos Brech.

En daarna moet je ook nog vaststellen: de artikelen in de media van de afgelopen week, toen Brech nog gezocht werd, de foto’s waarop hij te zien is in het kader van ‘Opsporing verzocht’ en de filmjes op Youtube waarmee Brech laat zien hoe je een tent opzet met een gevonden gordijn en een paar touwtjes, die staan ten eeuwigen dage op internet, tienduizenden keren rondgestuurd en geretweet.

Je zou hoogstens kunnen aanvoeren dat Brech dat niet had kunnen voorzien in 1998, toen die hele internetgekte nog niet bestond. Maar dat is haarkloverij die je aan de rechtbank moet overlaten.

Inmiddels is Brech dus (zoals te zien op de website van de Spaanse politie) hardhandig ingerekend.

Over een hele tijd het proces met weer die hele privacy-discussie.

En daarna wordt Jos Brech vrijgesproken bij gebrek aan bewijs. Mijn leraar recht op de HBS verklaarde die term als volgt: ‘de rechter gelooft vast dat je het ten laste gelegde inderdaad hebt begaan, er is alleen onvoldoende bewijs om te komen tot een veroordeling’.

En daarna is het toch voor jongens tussen 10 en 14 jaar wel prettig te weten wie dat ook weer precies was, die Jos Brech.

_________

hhBest

Boek & Film 

Kadaverdiscipline

Door Peter Stiekema 

Zoals helaas te verwachten was, maar soms doet hoop tegen beter weten in leven, blijven D66 en Christen Unie vrijwel blind achter het regeerakkoord staan, waarin is vastgesteld dat buitenlandse couponknippers (van aandelen, ik zeg het er maar even bij) in Nederland geen dividendbelasting hoeven te betalen. Kadaverdiscipline heet zoiets ook wel. Ging het kabinet er kort na de formatie nog vanuit dat zulks de staat 1,4 miljard per jaar zou kosten, inmiddels staat vast dat dat twee miljard wordt. Wat gebeurt er als het nog meer blijkt te zijn? Gewoon ijzeren Heinig doorgaan?

Die twee miljard zou de staat hier in ons land voor andere dingen kunnen gebruiken. Voor het opkrikken van  het defensiebudget (anders wordt Oom Donald boos) voor het onderwijs, waar, zoals uit de affaire rond de Maastrichtse VMBO-school blijkt, je je best zorgen over mag maken, voor de bejaarden, voor de zorg, het optrekken van de alsmaar achterblijvende AOW en pensioenen. Ik noem maar wat. Maar daar zal op de derde dinsdag van september geen geld voor blijken te zijn.

En wie draait er eigenlijk op voor die bijna twee miljard? De regeringsfracties  willen de rekening bij de werkgevers neerleggen, maar die berekenen het ongetwijfeld door aan de gewone burger, u en ik dus, zodat wij uiteindelijk het kind van de onbetaalde rekening zullen zijn.

Nog even terug naar D66. Die partij is in 1966 opgericht door Hans van Mierlo. Vooral bedoeld om de burger meer stem te geven, bijvoorbeeld via het gekozen burgemeesterschap en het referendum. Dat hebben Pechtold cs zomaar uit handen gegeven. Je moet dus wel gek zijn om nu nog op deze partij te stemmen. Wat voegen de democraten eigenlijk nog toe?

Edje Raketje en Linda de Mol

Door Peter Stiekema

Groot nieuws in deze komkommervolle tijden. VVD-icoon Ed Nijpels beweert een relatie te hebben gehad met Linda de Mol. Ergens in de jaren tachtig.  Ed was toen 32 en fractieleider van de VVD. Wegens zijn voorkeur voor het plaatsen van Amerikaanse raketten in ons land werd hij in die tijd ook wel Edje Raketje genoemd, een persiflage van Henk Spaan en Harry Vermegen in Pisa of Verona, daar wil ik vanaf wezen.  Of Edje zijn raketje bij Linda de Mol ook zijn werk heeft laten doen, zoals in een serieuze relatie betaamt, valt behoorlijk te betwijfelen. Want Linda weet van niks, zo zei ze in een van de talrijke roddelprogramma's die Nederland rijk is. Linda stelt dat ze een keer uit eten zijn geweest.

Ze is ook iets uitgebreider in haar verklaringen dan Nijpels. Kort samengevat zegt Linda: 'Een relatie? Ik ben echt serieus verbijsterd door deze opmerking. Ik ben één keer op zijn uitnodiging ingegaan, ik was een jaar of 19, woonde nog thuis en ben met hem uit eten geweest. Zijn chauffeur kwam me ophalen. We hadden elkaar ontmoet bij een prijsuitreiking van Conamus waar mijn vader (John de Mol sr., oud-zanger en ondernemer, niet te verwarren met haar broer de mediamagnaat, die ook John heet. Gelukkig heet diens zoon Johnny, want anders zou de verwarring compleet zijn (PS)) directeur van was. Ik had verteld dat ik auteursrecht wilde gaan studeren en hij zei dat hij me daarbij misschien kon helpen met interessante info vanuit zijn beroep. We hebben op zich een leuke avond gehad, maar ik was 19! Daar is het ook volledig bij gebleven. Een relatie is echt wel iets heel anders dan een etentje in mijn optiek. Heel, heel erg raar dit.'

Ik geloof Linda meteen. En wat een smoes van Edje. Een oudere geilpik die een jong grietje probeert te versieren met de smoes dat hij haar kon helpen met interessante informatie. En daar dan een jaar of vijfendertig na dato mee opschept. Waar heb ik dat meer gehoord? Wil Edje zijn imago met deze jeugdherinneringen wat oppoetsen?. Er waren (en zijn) immers geruchten dat Nijpels vooral ook belangstelling voor jonge heren had. Misschien als Linda Linus de Mol geheten had, dat het dan wel een echte relatie zou zijn geworden.  

Volgend jaar Woodstock 2 – in Valkenburg

Op 17 en 18 augustus 2019 – precies vijftig jaar na dato – wordt  Openluchttheater Valkenburg omgetoverd tot een festivalterrein waar de ‘tweede editie’ van het roemruchte Woodstock Festival wordt gehouden. Twee dagen Peace, Love & Music als eerbetoon aan de ’50 moments that changed the history of rock & roll’. Gelouterde tributebands en -acts uit de hele wereld brengen een ode aan hun helden: Janis Joplin, The Who, Jimi Hendrix, Santana, Joe Cocker en nog vele, vele anderen. Jimi Hendrix zal worden vertolkt door een topmuzikant uit de Verenigde Staten.

Naar aanleiding tot dit mooie initiatief gingen deze overwegingen door mijn oude hoofd.

Nu, na (bijna) vijftig jaar hebben vele toenmalige dertigers, mits nog niet dood of dement, één grote spijt in hun leven: dat ze in het weekeinde van 15 tot 19 augustus 1969 niet in dat gehucht in Upstate New York waren, dat vanaf dat weekeinde wereldberoemd zou zijn: Woodstock. Naar verluidt verzamelden zich daar minstens 400.000 liefhebbers van pop en rock voor een weekeinde van love and peace, liefde en vrede.

En daar was alle aanleiding toe – zonder de Viëtnamese oorlog waarin op dat moment al duizenden Amerikaanse dienstplichtigen gesneuveld waren, zoals gewoonlijk een zinloze dood, geen Woodstock. Tegen die oorlog was een hele beweging op gang gekomen die begon met demonstraties begeleid door opzwepende en ook opvrolijkende muziek. Die nieuwe muziekcultuur uit de jaren vijftig en zestig liep inmiddels uit op een snelgroeiende industrie die bestond uit de meest uiteenlopende muzikanten en muziekgroepen. Zowel beroeps als amateurs, die allemaal waren uitgenodigd om voor niets te komen musiceren voor die honderdduizenden liefhebbers die alles trotseerden, de lange reis in een krakkemikkige auto, slecht geluid, dikke modder, regen en nog eens regen (‘no rain, no rain’) geen voedsel of drank van betekenis. Voor love and peace and music.

Wat achteraf het eerste grote openlucht- en meerdaags pop- en rockfestival bleek toonde hoe vredig zoveel mensen als zo’n ongeorganiseerde bende bijeen konden komen als protest tegen de oudere generatie die had geprobeerd het leven van de jeugd te verpesten, en daar nog mee bezig was. ‘Don’t trust anyone over thirty’ was het motto, en niemand keek op van bloemen in het haar, blote buiken en borsten, een vredig opeengepakte en wiet paffende menigte die genoot van de muziek van vrijwel alles dat in de VS meetelde op het gebied van muziek waar de jeugd van hield.

Het was trouwens toch, een paar uitzonderingen (The Who, Joe Cocker) daargelaten, een vrijwel puur Amerikaanse aangelegenheid, moet ik ze allemaal noemen? Ritchie Havens, Arlo Guthrie, Joan Baez, Country Joe and the Fish, Santana, Canned Heat, Creedence Clearwater Revival, Jefferson Airplane, Janis Joplin, Ten Years After, Johnny Winter, Blood Sweat and Tears, Crosby, Stills Nash and Young, Jimi Hendrix – diens versie van het Amerikaanse volkslied op Woodstock was het ultieme voorbeeld van hoe sarcastisch een popmuzikant zich kon uiten.

Daar hebben wij, inmiddels tussen 70 en 80 jaar oud spijt van, dat we er niet bij waren. En dat we daarna bijna allemaal het Kralingen Festival in 1970 misten, het eerste festival in Nederland. Maar gelukkig wel de eerste aflevering van Pinkpop in 1970 en een paar maanden later het festival in het Reitstadion in Aken, waar wij helemaal los gingen bij Deep Purple en Tyrannosaurus Rex en Emerson, Lake and Palmer als bloemenkinderen met love and peace (en wiet en andere psychedelica, zoals dat toen heette) en lange haren en baarden enerzijds en blote borsten anderzijds, tot verbijstering van de Akense Spiessbürger die kwamen kijken naar het langharig werkschuw tuig.

Eindelijk had de jeugd de macht, eindelijk was de wereld ingericht zoals de jeugd het wilde: een en al vrede en (vrije) liefde. Alleen die Vietnamese oorlog nog – die nog duurde tot de smadelijke nederlaag voor de Amerikanen in 1975. En nog eens duizenden en duizenden jonge mannen het leven kostte. Voor niets.

De talloze pop- en rockfestivals die volgden (Pinkpop!) waren wel gemodelleerd op Woodstock, maar hadden niet de tragische achtergrond, natuurlijk. En ze werden steeds commerciëler, er kon grof geld mee worden verdiend.

De jeugd van toen, van 1969, die is inmiddels boven de zeventig jaar oud, maar herinnert zich het wonder van Woodstock nog goed. En om het gouden jubileum van love and peace te vieren gaan we het duinnetjes overdoen in het Openluchttheater Valkenburg. Nog even wachten: volgend jaar is het pas vijftig jaar geleden, de muziek is inmiddels kostbare handelswaar geworden, modder hebben we ook niet, maar gelukkig wel catering. Ook een volledig programma is er nog lang niet, maar de kaartverkoop via de website van het theater is al begonnen.

Veel artiesten die in Woodstock in Upstate New York letterlijk de sterren van de hemel speelden zijn nog in leven maar zijn met welverdiend pensioen. Maar gelukkig zijn er genoeg die als coverband, of tributeband, of hoe je het ook noemt er heel goed in zullen slagen een deel van de sfeer van vijftig jaar geleden voor ogen te toveren van degenen die er toen niet bij waren, of niet konden zijn omdat ze nog niet geboren waren of die niet op tijd vernamen welk wonder ging geschieden in augustus 1969 en die nu tussen de 15 en 80 jaar oud zijn. En trouwens het geld niet zouden hebben gehad voor een toen nog peperdure vlucht naar de VS.

Wat die oorlog betreft: in november 1968 was Richard Nixon gekozen tot president en tegen hem was de sfeer in Woodstock dan ook mede gericht. Vóór zijn verkiezing gloorde de hoop dat de oorlog door onderhandelingen gestopt zou worden. Na zijn verkiezing besloot Nixon dat de oorlog gewonnen moest worden – pas in 1975 vertrokken de Amerikanen uit Vietnam na wat gerust een smadelijke nederlaag mocht heten waar het land nog altijd mee in de knoop zit.

Maar tot een Woodstock zal het niet meer komen, helaas zijn de illusies van toen de onze niet meer.

Wij moeten het doen met Woodstock 2 in Valkenburg. En met Youtube, natuurlijk.

_______

hhBest

Boek & Film 

Ietwat aan de warme kant

’s Morgens – zoals vanmorgen – om half zeven kom ik de buurman wel tegen, die net een emmertje grijs water leegt bij een zo te zien reeds overleden struik, een azalea. Hij doet het hoofdschuddend, dus hij heeft het al in de gaten. Achter hem het gazon waar hij zo trots op was en zo zorgzaam mee omsprong, altijd zo’n dik tapijt van donkergroen zorgvuldig gemillimeterd gazon, een sieraad voor de buurt.

Nu is het een okergele borstel waar hier en daar zelfs al zwarte plekken in ontstaan. De buurman vreest, vermoedelijk niet ten onrechte, dat er weinig meer aan te redden valt.

Dat geldt ook voor mijn tuin, die vooral bestaat uit honderden gezellig slordig door elkaar heen groeiende gewassen. Bestónd, moet ik zeggen want de meeste droogtegevoelige planten hebben de afgelopen vijf zes weken stiekem of openlijk de geest gegeven. Er valt niet tegen te spuiten.

Ik ben nu begonnen hortensia’s te snoeien waarvan de bloei door de Koperen Ploert is verbrand. Ik laat het snoeisel liggen, hoewel de grond rondom al dusdanig uitgedroogd is en daarna verbrand dat nieuwe groei voorlopig niet te verwachten valt. Zo ooit.

We maken cynische grappen, over mensen die er nog van zullen profiteren: de leveranciers van airco’s en de plantenkwekers die in het voorjaar een record-omzet zullen draaien – als ze tenminste vanaf nu de jonge planten goed nat en aan de groei kunnen houden.

Ja, ’s morgens heel vroeg, als de zon nog niet op is en de lucht koel – ‘koel’ is tegenwoordig 21 graden – gaat het nog, ik zie dat veel planten die ik gisteravond nat heb gesproeid hoopvol weer overeind zijn gekomen. Maar ik weet dat ze over vijf zes uur alweer moedeloos het blad zullen laten hangen. Want om een uur of 11 passeert de thermometer schijnbaar moeiteloos de 30 graden – toch gek, zelfs het noordwestenwindje dat af en toe opsteekt kan er niets aan doen. Vroeger toch wel, meen ik me te herinneren?

En zelf ben ik er ook niet echt rooskleurig aan toe. In huis is bijna nergens meer koelte te vinden. We doen ’s morgens alles tegenover elkaar open, laten de ventilator de ‘koele’ lucht van buiten door het huis blazen, maar dat helpt weinig – het gebouw is totaal ongeschikt voor dit klimaat, het lijkt erop dat het wel enorm veel warmte opneemt maar tegenstribbelend weer afstaat. Het is binnen 29 graden en door het doortochten zakt de temperatuur naar 26 graden, maar is om 10 uur alweer bij 28 of 29. Dan is alles alweer potdicht, de rolgordijnen naar beneden.

In het souterrain is het inmiddels ook 20 graden, lekker koel wel, maar het is er niet echt ingericht op loungend wachten tot het beter wordt, en om met gemakkelijke stoelen te gaan slepen, daar is het gewoon te warm voor, te zweterig.

Djamila wil ergens gaan lunchen, ik zie daar tegenop, stel voor om dat te doen in een restaurant met airco, maar ja: wat voor lol heb je daaraan? In de supermarkt – er moeten toch boodschappen worden gehaald – is het zeer koel, op koud af, maar dat betekent dat de loodzware hitte je onderweg naar de gloeiendhete auto dubbel en dwars te grazen neemt.

Ik drink water, alcoholvrij bier, kefir, eet koel fruit uit de koelkast, eet een krentenbol maar die is eigenlijk al te veel.

Aan de barbecue valt niet te denken, alsof het nog niet heet genoeg is, dan maar snel iets warmen op het gas, qua diner, waar het ook al warmer van wordt.

’s Avonds om half tien zakt de temperatuur onder de dertig graden, stilletjes buiten zitten met een glas water gaat nog net. Je gaat ook nog niet naar bed omdat je niet moet denken aan die altijd zo comfortabele legerstede, die nu binnen de kortste keren een natte handdoek lijkt, ook al heb je al weken geen dek meer gebruikt.

Ik meet zorgelijk de bloeddruk – die is normaal.

Ik zak onderuit en sla mijn boek open. Mythos van Stephen Fry. De mensen in Griekenland hadden het in de tijd van goden en helden en tegenwoordig ook flink warm.

Een schrale troost.

______

hhBest

Boek & Film 

Mailtje aan een voormalige buurman

Misschien herinnert u zich mij wel. Uw buurman in Goejanverwellesluis, waar we naast elkaar woonden, u in die verbouwde boerderij en ik in het statige oude huis op 33. Veel plezier hebben we niet van elkaar gehad, meen ik me te herinneren. Maakt ook niet uit: je kunt je buren niet zelf kiezen, dat doet de makelaar wel voor je en die interesseert het niets of je wel of niet bij elkaar past. Maar onoverkomelijk is dat niet. Als je je maar gewoon een beetje op jezelf houdt, goeie morgen, goeie middag en goeie avond, en verder niks.

Ik was wel een beetje trots op de historische plek waar ik woonde. Wilhelmina van Pruisen werd er gearresteerd in 1787, ik neem aan dat u zich dat niet herinnert, het is lang geleden en ouwe rotzooi – ik denk dat u er zo over dacht, zeker weet ik het niet maar aan uw patserauto te zien zal het wel zoiets zijn geweest. Vooroordelen zijn de mooiste oordelen, zeg ik altijd maar en de mooiste plaatsen in Goejanverwellesluis zijn de gemeenplaatsen.

U verpestte die historische plek dus een beetje door die knullige verbouwing en die auto en die vrouw van u, met een smaak die grensde aan het bizarre. Ik heb er veel over gedacht maar er nooit tegenover u van gewaagd. Als dat je wereld is, dan is het niet de mijne. We waren buren maar tevens zover van elkaar verwijderd als Mars van Venus.

Ik weet niet hoe het kwam, maar ik moest gisteren ineens denken aan het enige incident waartoe het tussen ons ooit is gekomen.

Ons huis was toen nog omheind door een dubbele rij haagbeuken van ongeveer tweeëneenhalve meter hoog, privacy is maar alles en zo zag ik die boerderij van u alleen maar als ik kwam aanrijden langs de Hollandse IJssel.

Ik ben een groot vleeseter en de barbecue leerde ik al tot in de perfectie beheersen van een toenmalige zwager – het zal 1953 zijn geweest. Hij gebruikte toen nog wel in wasbenzine gedrenkte harde proppen papier. Het was toen ook gebruikelijk om de carbonades flink te flamberen met vieux en er Rosé d’Anjou bij te drinken.

In de loop van de jaren heb ik tientallen bbq’s versleten, variërend van eenmalige exemplaren tot een zelfgemetselde met daarop een bij de dorpssmid besteld gietijzeren rooster.

Nog altijd schijnen er mensen te zijn die naar petroleum stinkende aanmaakblokjes gebruiken, ik ben intussen gevorderd tot de brandgel die op dure buffetten wordt gebruikt in de warmhoudschalen – reukloos en perfect.

Destijds in Goejanverwellesluis deed ik dat ook al. En vaak, want ik vind het gezellig om in de schaduw van een boom met licht gebladerte, half in de warme zon, te genieten van een mooi stuk vlees, van buiten krokant bruin gebraden, van binnen precies 62.5 graad Celsius. Om de sfeer te verhogen wil ik nog wel eens een bosje rozemarijn of salie of tijm op het vuur verbranden, dat was destijds ook al het geval.

Ik schrijf u dit omdat ik opeens moest denken aan dat eigenaardig incident dat mede aanleiding is geweest om ons prachtige huis te verkopen en naar elders te verkassen. Om begrijpelijke redenen kan ik u niet op de hoogte brengen van mijn huidige verblijfplaats.

Die zondagavond zat ik met mijn gemalin in ons geliefde hoekje van de tuin. Ik had een mooi Namibisch staartstuk bijna gaar, ernaast op het vuur lagen enkele spiezen saté, die straks in de geheime, vrijwel zwarte saus zouden worden gedompeld waarvan alleen mijn gemalin het recept kent, in haar Indische tijd ontfutseld aan de saté-man in de straat in Buitenzorg, waar zij toen resideerde.

Opeens stak zij haar hand op – ze hoorde iets achter de heg. ‘En ik zie een been.’ Zou iemand het bestaan hebben om ons in ons argeloze geluk te bespieden?

Daar sprak u. U vroeg zich, voor ons vrijwel onzichtbaar, af wat voor eigenaardig soort barbecue wij hadden, die een rookontwikkeling vertoonde die bij hem, vijftig meter verderop, via de twee haagbeukhagen en uw eigen metershoge coniferenhaag, leidde tot gevoelens van aanstaande verstikking bij u en uw gade.

Ik had allang geen zenuwgas meer gebruikt, dus dit bevreemdde mij.

Natuurlijk onthield ik mij van verder commentaar, bijvoorbeeld over de dode boom op de erfgrens, die bij elke windzucht dood hout op mijn kostelijk gazon placht te deponeren.

Ik groette u daarom recht hartelijk, wenste u nog een prettige avond en u blies de aftocht door het dichte struweel.

Wij trokken nog een flesje open – Aglianico uit Campania, om precies te zijn – en vroegen ons af wat er van u terecht moest komen.

En van ons.

Dat weet u nu.

Tot op heden, vele jaren later, hebben wij niets meer vernomen. Ik zou dat graag zo willen houden.

Ik hoop voor u, uiteraard, het allerbeste.

_________

hhBest

Boek & Film