Helaas is er geen andere mogelijkheid: op de redactie van de Volkskrant werken uitsluitend kinderen van tussen de 10 en 15 jaar, vermoedelijk allemaal van het mannelijk geslacht.
Ze vinden namelijk chips met Joppiesaus de op één na lekkerste chips – de lekkerste chips die naar piccalilly smaken. Piccalilly!
Een panel uit de redactie van de krant testte de chips – testen betekende in dit geval: uit elke zak er een paar van eten, en kwamen tot de conclusie dat Suffolk Cheddar and Chives van het merk John John (ik had er nog nooit van gehoord, ik ben inmiddels ook al bijna te oud om nog wat te leren) de goorste chip uit de test was. Af door de zijdeur, zou ik zeggen.
In het algemeen kun je van dit type testpanels zeggen dat een spreekwoord van de Romeinen nog altijd opgeld doet: de gustibus non disputandum est, hetgeen wil zeggen dat je geen ruzie moet maken met de buschauffeur.
Bijvoorbeeld over de smaak van bepaalde chips.
Tot mijn bovengenoemde conclusie aangaande de leeftijd van de redacteuren van de Volkskrant kwam ik niet alleen doordat het mensen zijn die chips eten – laatst kwam ik iemand tegen die volwassen léék, maar zich het woord ‘chippies’ liet ontvallen, een woord dat ik tot dan toe alleen van kinderen onder de vijf jaar had mogen vernemen.
Maar nog door twee andere dingen.
Ten eerste maakt niemand uit het testpanel een opmerking over de kwalificering op sommige chipszakken, dat de inhoud ‘handgekookt’ is. Hoe moet ik mij dat voorstellen? Is het nog goed gekomen met die hand? Of is het nog een spectaculair overblijfsel van de slavernijtijd?
En het andere: ondergetekende geniet het genoegen aanwezig te zijn geweest bij de aankomst van de potatochip in Nederland. Zij luisterden naar de naam Smith Chips en bevonden zich in kleine doorzichtige zakjes, die in 1958 ineens in kazernekantines, ook wel vreetschuren genaamd, en vetloodsen, opdoken. Ze kostten een kwartje en bevatten, denk ik, een gram of 25 krokant gefrituurde aardappelschijfjes, en ze smaakten lekker. Nog iets lekkerder werden ze als je het zout, dat ik een klein pakje in het zakje meegeleverd was, er naar behoefte overheen strooide. De een vond dat lekker, de ander liet het zout half of helemaal weg. Een goed idee dat men intussen helaas heeft laten varen.
Uit de commentaren bij de Volkskranttest schemerde op enkele plekken duidelijk door dat het sommige leden van het testpanel vooral om het zout in de chips te doen was – Tyrrell’s Naked was zoutloos en kreeg zodoende een drieletterig cijfer: kut.
Echt, de leeftijd op die redactie moet een beetje omhoog.
En o ja, voor het geval je nog Brexitannië gaat: potato chips zijn daar frieten, chips heten er crisps.
________