SanteLOGie

Volksverhuizing: denkt eerst even na

Columnist Bert Wagendorp schrijft vanmorgen in zijn Volkskrantcolumn dat de migratie zal leiden tot ‘ingrijpende ontwikkelingen zoals we ze sinds de Grote Volksverhuizing niet meer hebben gezien’.

De Grote Volksverhuizing waar hij het over heeft besloeg, als ik Wikipedia mag geloven, een periode van ongeveer zevenhonderd jaar en leidde er onder andere toe dat wij, zeg maar de Germaanse stammen uit het Oosten, alweer een hele tijd de dienst uitmaken in een belangrijk deel van Europa.

Zevenhonderd jaar, dus maak de borst maar nat. En de aantallen van toen, daar zijn wij, sinds ons bedrijfsleven het nodig achtte Marokkaanse en Turkse stammen naar West-Europa te lokken, inmiddels al lang voorbij. Als ik me niet vreselijk verkijk, dan kunnen we de komende 700 jaar ongeveer drie miljard nieuwe Europeanen verwelkomen. Ik slaak een zucht van verlichting dat ik het niet behoef mede te maken.

Dezer dagen worstelt inmiddels datzelfde West-Europa met de toekomst, die weliswaar moeilijk te voorspellen is, maar die toch een beetje kan leren van het verleden, omdat de geschiedenis de neiging heeft zich te herhalen, zij het dan nooit exact op dezelfde manier.

Naarmate de meest recente volksverhuizing, die van na de Tweede Wereldoorlog, onder andere naar Australië, Canada, Nieuw-Zeeland en de VS, iets genuanceerder werden bekeken, gingen daar de grenzen dicht en op de televisie kun je eindeloze series zien hoe bijvoorbeeld Australië de Vietnamezen en Chinezen die stiekem proberen in het land te gaan wonen er weer uit pest. Ik zou, als ik de Australiërs was ze trouwens voorhouden: jongens, van ons mag het best, maar over maximaal 100 jaar is ons land volstrekt onbewoonbaar en willen wij misschien wel naar China of Vietnam.

De vraag is ook: is dat eigenlijk moreel onverantwoord, om mensen die om andere redenen dan lijfsbehoud naar Europa proberen te komen, terug te sturen? Ik denk eigenlijk van niet. Waarom zouden mensen die daartoe niet zijn uitgenodigd de bevolkingspolitiek van een land of een heel werelddeel op scherp mogen zetten?

Onze legendarische gastvrijheid heeft – even gerekend buiten de noodzaak van winstmaximalisatie van het bedrijfsleven uit de jaren zestig en zeventig – tot enkele jaren geleden nog uitsluitend betrekking gehad op wat vroeger ‘ontheemden’ werden genoemd, mensen die gevlucht waren voor oorlogsgeweld of voor ander gevaar voor hun leven. Tegenwoordig steken vooral jongelui uit Afrikaanse landen de Middellandse Zee over op basis van onrealistische ideeën over de kansen die zij hier in Europa vermoeden – binnen een week na binnenkomst beseffen ze meestal al dat er geen werk is, maar daarentegen wel racisme – kort samengevat: het is er net als thuis, alleen is het hier wat kouder.

Je zou, ietwat hardvochtig, kunnen zeggen: waarom zorgen die lui er niet voor dat ze in hun Afrikaanse land een behoorlijke regering krijgen die zich niet bezighoudt met zelfverrijking en stammenoorlogen, maar de economie op poten zet, de corruptie aanpakt – kortom, het land leefbaar maakt?

Dat is hardvochtig omdat veel Afrikaanse landen helemaal niet als ‘land’ (in de betekenis van ‘natiestaat’) bestaan maar zich ongemakkelijk voelen in het maatpak dat hen is aangetrokken door Brits, Frans, Nederlands, Duits, Spaans, Portugees en Italiaans imperialisme van weleer, waardoor al die staten bewoond worden door mensen die elkaar niet mogen. Of die uitsluitend bestaan uit onvruchtbare woestijnen –  tussen de lijnen die ooit door stompzinnige, ijdele politieke bureaucraten in Wenen en Londen werden getrokken waardoor we nu niet alleen in Afrika maar ook in het Midden-Oosten, Zuid-Oost-Europa en zelfs in West-Europa (België!) met de aldus gebakken peren zitten van onwerkbare, zeg maar rustig: mislukte staten. Mislukkingen die zich niet laten herstellen door delen van de bevolking te laten migreren naar andere delen van de wereld. (En er zijn nog veel meer problemen dan alleen deze, maar die wel in dezelfde richting wijzen.)

Er is dus wel degelijk sprake van een niet-afgeloste schuld. Die niet afgelost kan worden door de mensen van bezuiden de Middellandse Zee hun volgende teleurstelling te bezorgen: geen werk, geen toekomst, discriminatie – in landen waar hun toestroom en aanwezigheid ook voor de min of meer oorspronkelijke, ik bedoel: huidige bewoners ellende bereiden in de vorm van steeds meer fascistoïde regeringen, die hun politiek en economisch onvermogen verbergen achter een openlijk en onbeschaamd racistische politiek waarvan ook de eigen bevolking slachtoffer dreigt te worden.

Blijf in je eigen land, het is mijzelf vaak toegevoegd toen ik een jaar of acht of tien was. Ik krijg het daarom moeilijk uit de mond, maar het is wel een advies aan die mensen in die bootjes: het paradijs waar jullie heen varen bestaat niet, het scheelt niet veel of je bent bezig de Styx over te varen naar de Hades, terwijl Charons holle lach weerklinkt vanaf de Libische kust waar hij lekker zelf blijft zitten, van jullie laatste centen.

_______

hhBest

Boek & Film 

Groot nieuws: de aardas staat schuin

Vandaag is de periode waarin de zon boven de horizon staat in Den Burg op Texel 24 minuten langer dan in Landgraaf. Dat is zo ongeveer het grootste verschil dat in de loop van één jaar optreedt. In Nederland.

Astronomen zoeken intussen naarstig naar ‘bewoonbare’ planeten in het heelal en het is niet overdreven te zeggen dat dat er misschien wel miljoenen zijn.

Maar hoeveel daarvan hebben die bijzondere eigenschap die de aarde bewoonbaar maakt?

De aarde is namelijk vooral bewoonbaar doordat wij seizoenen kennen. En die seizoenen zijn het gevolg van het feit dat de as van de aarde niet rechtop staat, maar schuin, namelijk onder een hoek van 67 graden (ongeveer) ten opzichte van de zon.

De aarde draait rond de zon en daardoor wisselt de stand van de aardas ten opzichte van het zonlicht in de loop van het jaar.

Op 21 maart en 21 september staat de aardas ten opzichte van de zon wèl rechtop, en dan hebben we de situatie die zou bestaan als de aardas het hele jaar door ten opzichte van de zon in die stand zou staan. Op 21 december heeft onze kant van de aardbol zich zoveel als enigszins mogelijk van de zon afgewend en dat merken we aan de daglengte van een uurtje of 7 met bijpassende kou.

Als de aardas rechtop zou staan was het resultaat: eeuwige lente op de breedtegraden tussen het noorden van Denemarken en de Middellandse Zee, ondraaglijke zomerhitte ten zuiden daarvan, daaronder weer een zone met eeuwige lente, rond de polen strenge winter tot vroege lente.

Zowel de flora en fauna als de mensen zouden er totaal anders uitzien als de aardas rechtop stond, zoals wellicht bij veel andere planeten; dan zou er misschien niet eens leven ontstaan zijn omdat de omstandigheden daarvoor aanzienlijk ongunstiger zouden zijn dan nu.

Wat ik merkwaardig vind, dat is dat je deze informatie, van aanzienlijk groter belang dan het antwoord op de vraag ‘Wíe is de mol?’ bij de meeste mensen volstrekt onbekend is en door de weerman dus elk jaar moet worden uitgelegd. Ook aan een twitteraar die blijkbaar amateur-klimaatscepticus is en erop wees dat het ijs op Antarctica in deze tijd toch maar mooi aangroeide; de scepticus besefte blijkbaar niet dat het daar nu winter is, de zon enkele maanden helemaal niet boven de horizon komt en alleen de pinguïns het er nog kunnen uithouden. Niettemin: Weerplaza verwacht voor McMurdo Sound aldaar deze week nog min 38 graden, hetgeen volgens die website wel goed fiets- wandel- en golfweer oplevert, maar minder geschikt lijkt voor bbq en vissen.

Vandaag dus bijna 17 uur daglicht (op Texel dan) en uiteraard 24 uur daglicht ten noorden van de poolcirkel, en maar 15 uur in bijvoorbeeld Calabrië in Italië, waar het vanavond al om half negen donker wordt, waarna wij hier mooi nog anderhalf uur in de zon kunnen zitten (als de zon door de wolken dringt, natuurlijk.)

_______

hhBest

Boek & Film 

Het moet echt afgelopen zijn met dat Pinkpopgedoe

De geoefende inwoner van Landgraaf weet het sinds jaar en dag: als je een beetje gewiekst bent heb je geen last van de lange files auto’s die zich op die dagen naar en van de peperdure parkeerweilanden laten leiden – gewoon door er consequent tegenin te rijden.

Voor dik een half miljard heeft de provincie Limburg, met de hartelijke steun van de rechtse partijen, de Buitenring Parkstad, nu ook Ring Parkstad geheten, of gewoon N300, laten aanleggen. Dat zou de bebouwde kom van onder meer Landgraaf behoeden voor allerlei vormen van sluipverkeer.

Of dat gaat lukken wacht nog even op het gereed komen van een paar laatste weg te werken vlekjes, maar een groot deel van de weg is klaar en onder normale omstandigheden is het een stille autoweg waar je nauwelijks verkeer tegenkomt. Je gaat bijna denken: dit is dus een overbodige weg, als niemand er gebruik van maakt. Niettemin geef ik toe: sommige plaatsen zijn via die weg veel gemakkelijker te bereiken, zoals bijvoorbeeld het autowegennet in het aangrenzende Duitsland.

Vandaag, zaterdag, was het zover. Al vroeg in de ochtend konden we beginnen met de manoeuvres om boodschappen te doen en toch geen last te hebben van de stroom blik die braaf staat te wachten tot ze voor dertig euro het weiland op mogen. Het lukte aardig.

Dan ook nog even een boodschap in een van de bedrijven bij het Roda-stadion. Ook weer tegen het verkeer in, gaat hartstikke goed. De terugweg zal ook een makkie zijn. Denk je.

Maar nee. De afrit die ik wil gebruiken om thuis te komen, die bij de Gravenweg als iemand dat iets zegt, is afgezet door twee motoragenten. Op de weg is het is redelijk druk, het staat ook even helemaal stil. Blijkbaar allemaal nog Pinkpopgangers, die het begin van het feest al hebben gemist. ‘P(arkeerterrein) Pinkpop vol’, staat er op een geel bord en om te voorkomen dat iemand de afrit neemt om toch eens te gaan kijken of er nog een parkeerplekje is, hebben de autoriteiten besloten de afrit af te sluiten. Op 200 meter van huis stop ik en loop naar de agenten. ‘Niemand mag er door, de afrit is afgesloten’. ‘Ja maar, ik woon hier’. ‘Niks mee te maken, de afrit is dicht’.

Was er niet ooit beloofd dat de bewoners van Landgraaf, die verder weinig of niks anders aan Pinkpop hebben dan wat parkeer- en geluidsoverlast, verschoond zouden blijven van dit soort koekelegein?

Ik zie op Twitter het jaarlijkse plaatje: de wethouder en de burgemeester laten zich door Jan Smeets fêteren bij de opening van het feest. Ze ondertekenen plechtig een contract waarin staat dat die onzin nog minstens tot 2040 doorgaat. Eerder al hebben we vernomen dat het volgend jaar, bij de vijftigste editie, die dagen gaat duren. Als dat geen overlast is voor de bewoners.

Wie neemt het initiatief om een grote demonstratie op touw te zetten tegen deze wantoestand, waar de bewoners niks anders dan last van hebben?

Intussen staat op de Ring Parkstad, de Buitenring, een apocalyptische file van vele auto’s, die nergens anders heen kunnen dan te blijven staan op die Buitenring, in de gloeiende zon.

Ik moet denken aan de horrorfilm die je ervan zou kunnen maken. Een file bestaande uit dikbestofte auto’s met erin drie of vier geraamtes, voor eeuwig versteend in een soort Landgraafse stagedive van jewelste.

Uiteindelijk wist ik er zelf aan te ontkomen.

Door die truc van ‘tegen het verkeer in rijden’, natuurlijk.

_________

hhBest

Boek & Film 

Spreek je moerstaal, Engels lukt je toch niet

‘Met Bosten Seafood’. Ja, het zou mooi zijn geweest als het ook echt Boston Seafood was, en de betreffende winkel zich inderdaad in de hoofdstad van de Amerikaanse staat Massachusetts bevond. Maar nee, het is een viszaak in Heerlen, ik mag wel zeggen een eerste klas viszaak en Bosten is een heel gewone Heerlense naam, die met ere gedragen wordt door de hoogbejaarde mevrouw Bosten die elk jaar weer vanaf half juni, met een tevreden glimlach op het gezicht het mes hanteert om de Hollandse Nieuwe van ongerechtigheden te ontdoen en ze is de beste ter wereld, op dat gebied. Dat Allah haar een lang leven moge bescheren. (Dat is uitstekend Nederlands, al zeg ik het zelf.)

Maar de viszaak heet dus Bosten Seafood, en de vraag is: hoeveel eenvoudige dode-visjesvreters lopen hun dode visjes mis omdat ze denken dat achter die naam op de ruiten van de winkel een schoenenzaak huist, of een organisatiebureau, of een advocatenkantoor?

Onderweg erheen – ik heb de nodige, vakkundig volgens de richtlijnen van Willem Beukelszoon van Biervliet gefermenteerde en zorgvuldig van huid, graten en ingewanden ontdane Zweedse of Noorse haringen besteld – passeer ik een museum (waarvan heb ik de naam niet heb onthouden) waar een briefje op de ruit zit met daarop een pijl naar links en de tekst ‘we moved’.

En onderweg naar huis passeer ik een grote vrachtwagen met de tekst: ‘waste no more’. Daarbij vraag ik me jolig af waarom de eigenaar van die bak zo uitdrukkelijk laat weten dat hij zich niet meer waste, maar daarna is de treurigheid terug.

Nou ja, treurigheid – we hebben er kennelijk om gevraagd om allerlei soorten vaak in mühseliger Kleinarbeit geknutselde Engels op Hollandse deuren en glazen aan te treffen. Zelfs de handel in oer-Hollandse haring gaat onder de vlag van het koeter-Engels over de toonbank.

Niettemin: ik heb zelf een middelbare-schoolopleiding, afgesloten met een 9 voor Engels, en mijn kennissen- en familiekring bestaat grotendeels uit mensen met een vergelijkbare of nog hogere opleiding. Ik kan natuurlijk niets zeggen over de representativiteit van mijn keuze (ik had bijna geschreven: sample) uit de maatschappij, maar niettemin stel ik vast: ik ken vrijwel niemand die zich in woord en geschrift ook maar bij benadering correct kan uitdrukken in het Engels (volledigheidshalve: ik reken daar Amerikaans straattaal – ik had bijna geschreven: straatslang – niet toe). Vrijwel niemand in mijn kennissenkring acht zichzelf in staat om een in het Engels gesteld boek begrijpend te lezen. En dat zou dan wel zinnig en nuttig zijn, gezien de kwaliteit van de gemiddelde boekvertaling van de laatste jaren, en dat niet alleen van boeken uit het Engels; kennelijk is de kennis van het Nederlands inmiddels onder een bedenkelijk niveau getuimeld. Door die modieuze voorkeur voor Engels, denk ik.

Ik lees de laatste jaren ook geregeld Duitse literatuur, en ik ken echt niemand die zulks zelfs maar in zijn hoofd haalt. Terwijl het toch gewoon een iets moeilijker versie van het Nederlands is. En de Duitse literatuur is boeiend, en dan druk ik me voorzichtig uit. De befaamde Nederlandse talenkennis is vooral gebaseerd op het feit dat vroeger op de middelbare school Frans, Duits én Engels werd gedoceerd, al leidden die lessen dus vaak niet tot een bruikbare beheersing van die talen.

In de Volkskrant zag ik een artikel waarin een verschijnsel wordt besproken dat ik dan ook van eigen aanschouwen ken: Nederlandse kinderen die met name door het gamen en blijkbaar ook door het gebruik van het Engels in het onderwijs geen behoorlijk Nederlands meer spreken en hun discours doorspekken met Engelse stopwoorden, ‘right’, ‘anyway’ ‘awkward’ en uiteraard het onvermijdelijke ‘fucking’. Ik las het tragische verhaal van een 23-jarige die een scriptie per se in het Nederlands wilde schrijven, maar voor sommige Engelse woorden het Nederlandse equivalent niet kende.

Ik was afgelopen weekeinde in de Duitse stad Koblenz. Schone straten, nergens graffitti, (nee, niet grèffutti, maar graffítti) prachtige door vaklui beplante en onderhouden parken, hele straten keurig gerestaureerde ‘grachtenpanden’ uit de Gründerzeit. Daarna kwamen we weer in Nederland, overal rotzooi, op een enkel geval na worden tuinen niet deskundig meer onderhouden, evenmin als plantsoenen en parken.

Zoals die straten en parken onderhouden Nederlanders ook hun taal niet meer. Uit een soort mislukte interessantdoenerij, ook dat nog.

Jawel, echte treurigheid.

Leven in tijden van neokapitalisme

Het werk beviel hem wel, het lag hem ook wel, hoewel hij niet kon ontkennen dat het hem al een beetje begon te vervelen.

Ze waren bij het bedrijf, waar hij elf maanden geleden in dienst trad, heel tevreden over hem, het verwonderde hem zelfs hoe snel hij werd aangenomen.

Tijdens die elf maanden kreeg hij minstens drie functioneringsgesprekken. Het ging allemaal fantastisch, ook de klanten waren zeer tevreden over zijn hoffelijke benadering, zijn deskundigheid, de vlotheid waarmee hij vragen en klachten afhandelde. Ze vonden alleen dat hij een beetje erg onderuit lag op zijn stoel terwijl hij een klant aan de telefoon had, en ja, eigenlijk ging hij ook een heel klein beetje te amicaal om met de klanten.

Deze week had hij het volgende functioneringsgesprek, en hij wist al waar het op uit zou draaien, want hij had in die elf maanden al bijna alle collega’s ontslagen zien worden, die er w2aren toen hij er begon, of zoals het in neokapitalistisch jargon heeft: hun contracten niet verlengd zagen. Hij begreep ook uit gesprekken met collega’s dat vrijwel niemand ooit een vast contract kreeg.

En dus stond hij gisteren op straat, gelukkig met nog voldoende vakantiedagen om met onmiddellijke ingang niet meer terug te hoeven naar die ballentent.

En opgelucht dat hij niet in de situatie zat van een aantal van de mensen die hij tijdens zijn ‘loopbaan’ daar ontslagen had zien worden: een man met een zieke vrouw en twee kleine kinderen bijvoorbeeld.

Maar toch: je moet die zware gang naar het UWV gaan, je moet gaan solliciteren en de onzekerheid over de vraag of het ooit nog zo vlot gaat als deze keer. De baan had, met alle bezwaren, ook voordelen, bijvoorbeeld dat hij er op de fiets in tien minuten kon zijn.

Waar haalde je zo snel een nieuwe baan vandaan, nu eens een keer een die betere vooruitzichten bood – hoewel de verhalen van anderen hem al lang duidelijk hadden gemaakt dat een vaste baan een lot uit een zuinige loterij zou zijn. Dus: geen mogelijkheid om een huis te kopen, geen mogelijkheid om plannen op langere termijn te maken, geen mogelijkheid op te klimmen in het bedrijf.

Intussen, zo stelde ik me voor, wreven de weinigen die het bedrijf leidden (allemaal aandeelhouders) en uiteraard wel een vaste baan en een goed inkomen hadden, zich de handen: er was er zelfs een bij die er wel lol in had iemand in bedekte termen toe te roepen: ‘you’re fired!’ Om dan weer gezellig een paar van die losers bij zich te roepen die ten einde raad bij zijn bedrijf hadden gesolliciteerd naar een uitzichtloos en slecht betaald baantje waar het vooruitzicht was: weer werkloos worden, misschien wel in de bijstand terecht komen.

Hij was vastbesloten, het zou hem niet overkomen. En zorgtoeslag en huurtoeslag en een uitkering konden hem en zijn huishouden net op de been houden.

En dan wil ik het nog niet hebben over die andere, met een mooie hbo-opleiding en hartstochtelijk liefhebber van zijn werk. Die een baan van 24 uur per week weet te regelen, met na een jaar of drie een vast contract, en dan een taak krijgt die nog niet in zestig uur te vervullen is – autovergoedingen (voor de verplicht aangeschafte eigen auto) worden niet of te laat vergoed, dat overwerk wordt helemaal niet vergoed, ook niet als het ’s nachts, in het weekeinde of in de vakantie plaatsvindt, zich niettemin het lazarus werkt tot de onvermijdelijke burn-out en dan merkt dat de baas hem intussen stiekem liever kwijt is dan rijk.

In wat voor wereld zijn wij eigenlijk terecht gekomen?

__________

hhBest

Boek & Film 

Ik krijg nog geld van de Belastingdienst

Altijd wel lache, de Belastingdienst. Vooral omdat de medewerkers die je na een kwartier luisteren naar een sonore stem die af en toe iets nuttigs roept en erbij zegt dat alle medewerkers in gesprek zijn, altijd volkomen koel, correct, ja zelfs bijna vriendelijk blijven.

Begin dit jaar heb ik de BTW teruggevraagd over de zonnepanelen die ik eigenhandig – met de hulp van vrienden en magen – in 2012 op het dak had gezet. Begin april heb ik een aangifte formulier van enige omvang gekregen dat gemakkelijk was in te vullen, namelijk op twee plaatsen het bedrag noemen dat ik terug wilde krijgen, en een handtekening zetten.

Weer enkele weken later bleek, dat men een factuur van het geleverde wenste. Ik kon die insturen.

Eind vorige week kreeg ik een brief waarin stond dat ik het bedrag aan BTW inderdaad terug ging ontvangen, waarom er iets meer dan acht euro van was afgetrokken, nou ja, ik vind: belasting terugkrijgen in welke vorm en tot welk bedrag blijft altijd een feest.

Elke dag checkte ik sindsdien mijn bankrekening, maar tot nu toe lou loene. Vandaag begreep ik hoe dat kwam: de Belastingdienst had mijn banknummer niet.

Huh?

Via dat banknummer betaal ik sinds jaar en dag mijn belasting en in sporadische gevallen krijg ik op datzelfde nummer ook wel eens wat terug. Vorige week nog.

Nou goed, je kunt op de site van de Belastingdienst je nummer opgeven, dat leek me ook tamelijk helder, dus welgemoed aan de slag. Lukt niet: ik moet inloggegevens hebben en ik weet van niks.

Dan maar de Belastingtelefoon.

Eerst – na het gebruikelijke opsommen van de diverse mogelijkheden en steeds drukken op de toets ‘ik heb een andere vraag’ en dus dat kwartier wachten (het was veel ingewikkelder, maar dat bespaar ik de lezertjes liever) krijg ik een mevrouw aan de telefoon die me, na mijn verhaal, doorverbindt met een andere mevrouw, die luistert naar mijn verhaal en zegt: ‘U hebt begin april twee brieven gekregen’. Nee, echt niet. ‘In die brief staan de inloggegevens waarmee u als ondernemer kunt inloggen op uw eigen dossier, en daar kunt u uw banknummer opgeven.’

Dus die brieven heb ik niet gekregen.

‘Maar mevrouw, mijn banknummer is al bekend bij de Belastingdienst’. ‘Maar meneer, uw zakelijk banknummer is vermoedelijk een ander nummer’. ‘Ik heb geen zakelijk nummer en ik ben maar heel eventjes, alleen voor die ene aangifte, ondernemer geweest,’ kan ik nog net uitbrengen alvorens uit mijn vel te springen. ‘Mevrouw ik heb u nu, na veel moeite aan de lijn gekregen, kunt u niet gewoon even dat nummer noteren en aan uw collega’s doorgeven?’ ‘Nee, dat gaat niet meneer, u moet inloggen en daar dat nummer noteren.’

‘Dus dat kan niet eenvoudig?’

‘Nee. Ik zal zorgen dat u die inloggegevens krijgt, in twee verschillende enveloppen (weer die twee enveloppen, ze zijn blijkbaar trots op hun eigen geheimzinnigdoenerij) krijgt toegestuurd, dan krijgt u binnen tien dagen de bevestiging van ontvangst, en binnen vijftien werkdagen daarna krijgt u een brief met de datum waarop u het geld krijgt. Die ligt dan weer ongeveer vijftien werkdagen later.’

Dus ik zit, welgeteld, nog minstens acht weken in de wacht, ergens begin augustus krijg ik dat geld misschien wel.

Zou dat ook zo gaan met die 1.4 miljard dividendbelasting?

O nee, die wordt juist níet geheven, dus er hoeft niks betaald te worden.

Wat een opluchting voor die mensen.

De mevrouw van de Belastingdienst klinkt alsof ze heel tevreden is over de heldere wijze waarop ze die zeurpiet die zijn rommel niet in orde heeft, afgepoeierd heeft. ‘Een prettige avond, meneer’.

Ik druk verslagen op het knopje dat de verbinding verbreekt.

____________

hhBest

Boek & Film 

De grenzen van het Pinkpopgebeuren

Je zult maar in Zuid-Limburg wonen, nee: je zult maar in Landgraaf wonen, op twee kilometer afstand van Megaland, beter bekend als het Pinkpopterrein, en dan een jobstijding van formaat in het gezicht geduwd krijgen.

Maar eerst even terug naar het begin. Ooit duurde Pinkpop twee dagen, inderdaad, u raadt het al, slimmerik die u bent, tijdens de Pinksterdagen. Zelfs in die tijd, tussen haakjes, waren de Nederlanders al wereldkampioen Engels verbasteren, zodat het symbool van Pinkpop een roze pop was en is, als u begrijpt wat ik bedoel.

Over Nederland, het enige land ter wereld waar ze op alle universiteiten, hogescholen, veel middelbare en ook nog wat basisscholen les geven in het ergste steenkolen-Engels waar roomsche politici als Ruud Lubbers, Dries van Agt en Joseph Luns nog in teamverband een puntje aan zouden kunnen zuigen, over dat Nederland wellicht een andere keer, maar terug naar Pinkpop.

Toen kwam de tijd dat Pinkpop niet twee maar drie en eigenlijk vier dagen en voor de Landgravenaren een dikke week duurde, met als lichtpuntjes de jaren waarin Pinksteren op data viel waarop de vorst nog in de grond zat, dan viel het een paar weken later en duurde het, god zij geloofd en geprezen, maar twee dagen, en voor Landgravenaren gewoon nog steeds een dikke week.

Het moet gezegd worden dat, behalve fikse overlast van het verkeer en wonderlijke afzettingen op doorgaande wegen, plus wellicht wat onwelgevallige bonkebonkemuziek als de wind uit het Zuidwesten kwam, men weinig van het feest zelf merkte.

Daar stond dan wel tegenover dat er ook niets te merken was van de sfeer van de muziek- en liefdefestivals van de jaren zeventig, waar het nodige interessante naakt te aanschouwen viel en de blauwe wietwolken het uitzicht op het gebodene verhulden – maar komaan, voor de muziek was slechts een geringe minderheid helemaal naar Kralingen of Woodstock gekomen, en die minderheid verdrong zich gillend voor het podium. No rain! No rain!

Het mooiste waren inderdaad de festivals die geheel en al in het water vielen, waarbij dan de feestgangers maar het beste van maakten door te gaan moddervechten en -glijden.

Tegenwoordig heb je festivals die geheel gratis te bezoeken zijn en totaal gecommercialiseerde festivals, en daar is Pinkpop er een van. Men zegt dat een tweetal personen dat het festival geheel en al uitzit tussen 500 en 800 euro kwijt is en van mij mag iedereen zijn geld wegsmijten, maar dat kan ook geruislozer en zonder verkeershinder, als u mij vraagt.

Het publiek vergrijst inmiddels in een hoog tempo, een groot deel van de bezoekers komt uit nostalgische overwegingen: ‘Ik heb ze allemaal bijgewoond’, of ’Ik was bij de eerste aflevering in Geleen’. Met een geel T-shirt aan met de kop van Che Guevara erop.

Het publiek (dat tegenwoordig gelukkig de kleertjes aanhoudt) wordt verzinnebeeld door de man die dan ook ‘Pinkpopbaas’ wordt genoemd en steeds eenduidiger de gestalte van een tuinkabouter aanneemt, nu hij inmiddels de gezegende leeftijd van 73 jaar heeft bereikt – veel archeologische vondsten uit het poptijdperk zoals de Rolling Stones, het woord zegt het al, houden hem met enig gemak bij. Jan Smeets heet hij. Jan voor zijn vrienden.

Maar nu komt het: vandaag zagen we ineens het bericht dat de vijftigste aflevering van Pinkpop, die van 2019, eigenlijk langer zou moeten duren. Vanmorgen was er sprake van vier dagen, vanmiddag was het al aangegroeid tot vijf dagen en ik stel me zo voor dat dat de komende dagen, weken, maanden, die zoals bekend als een schaduw heenvliegen, er nog wel een aantal dagjes bij gespijkerd wordt.

Wie er allemaal zullen optreden, geen idee, maar ik zie Jan Smeets er voor aan dat hij desnoods André Rieu zo gek probeert te krijgen.

Maar ik zou toch wel willen opmerken dat de bevolking van Landgraaf, van nature dociel en volgzaam, niettemin ook zijn grenzen weet, en met groot gemak kan veranderen in morrend landvolk.

Helaas is het gemeentebestuur het er gretig mee eens, elke dag, het hele jaar Pinkpop, hoogstens even onderbroken voor de Sacramentsprocessie, de doorkomst van een wielerwedstrijd, Carnaval en een schuttersfeest. Elke dag Pinkpop en elke dag met Jan Smeets of André Rieu op de foto, dat vinden de plaatselijke notabelen zo ongeveer het mooiste dat er is. Daarvoor zijn ze de politiek ingegaan.

Zijn ze nou helemaal een haartje betoeterd? Net nu de eerste Pinkpopbezoekers hebben ontdekt dat ze de peperdure Pinkpopparkeerweiden kunnen inruilen voor onze gratis parkeerplaatsen voor de deur? De voornaamste reden waarom wij in Landgraaf wonen? Zitten wij, de inboorlingen, al die tijd met onze automobielen in de maag!

__________

hhBest 

Boek & Film 

Handelsoorlog om wat eigenlijk

Door Peter Stiekema

Lang verwacht en ook gekomen: de handelsoorlog van de VS versus Canada, Mexico, de EU en nog wat andere landen. Donald Trump, die zichzelf en soort man van staal acht, maar in werkelijkheid niet meer dan een menselijke schroothoop is, heeft met ingang van vandaag hoge heffingen op buitenlands staal gelegd. 25 procent op staal en 10 procent op aluminium. Europa slaat wat zwakjes terug met heffingen op Levi's Jeans (Wie draagt deze Amerikaanse teelballenkraker eigenlijk nog?) pindakaas (De Amerikaanse pindaboerenfamilie Carter - inderdaad gerelateerd aan de oud-president - heeft inmiddels uit voorzorg al faillissement van de pindafarm aangevraagd) Amerikaanse whiskeys (het Schotse of Ierse alternatief is meestal veel smakelijker) en motorfietsen van het merk Harley Davidson (probeer eens een BMW of Honda zou ik zeggen.)

Als je op dit niveau zo doorgaat dan zullen binnenkort paperclips, punaises en Oostindische inkt uit de VS ook wel onder de heffingen vallen. De VS beginnen met belangrijke grondstoffen en de EU antwoordt met heffingen op wat onbelangrijke kant-en-klare producten. Zo ga je de oorlog niet winnen natuurlijk. Trump heeft inmiddels gedreigd met heffingen van 25 procent op Europese auto's.  Als Europa op dezelfde manier antwoordt dan wordt mijn Jeep nog een bezienswaardigheid.

Europa is sowieso aan de verliezende hand. De maatregelen van de VS zijn al ingegaan en die van de EU doen dat pas eind juni. Bovendien vertegenwoordigt de waarde van de Europese export een bedrag van ruim 6 miljard, terwijl de Europese reactie slechts drie miljard vertegenwoordigt. 6-3 voor Trump voor de simpele zielen onder ons. Bij voortgezet beleid zal deze oorlog op termijn echter alleen maar verliezers kennen, door het instorten van de wereldeconomie, tenzij het gezond verstand gaat zegevieren. Alleen heb ik bij Donald Trump nimmer zelfs maar  een  fractie van gezond verstand kunnen bespeuren..