Columnist Bert Wagendorp schrijft vanmorgen in zijn Volkskrantcolumn dat de migratie zal leiden tot ‘ingrijpende ontwikkelingen zoals we ze sinds de Grote Volksverhuizing niet meer hebben gezien’.
De Grote Volksverhuizing waar hij het over heeft besloeg, als ik Wikipedia mag geloven, een periode van ongeveer zevenhonderd jaar en leidde er onder andere toe dat wij, zeg maar de Germaanse stammen uit het Oosten, alweer een hele tijd de dienst uitmaken in een belangrijk deel van Europa.
Zevenhonderd jaar, dus maak de borst maar nat. En de aantallen van toen, daar zijn wij, sinds ons bedrijfsleven het nodig achtte Marokkaanse en Turkse stammen naar West-Europa te lokken, inmiddels al lang voorbij. Als ik me niet vreselijk verkijk, dan kunnen we de komende 700 jaar ongeveer drie miljard nieuwe Europeanen verwelkomen. Ik slaak een zucht van verlichting dat ik het niet behoef mede te maken.
Dezer dagen worstelt inmiddels datzelfde West-Europa met de toekomst, die weliswaar moeilijk te voorspellen is, maar die toch een beetje kan leren van het verleden, omdat de geschiedenis de neiging heeft zich te herhalen, zij het dan nooit exact op dezelfde manier.
Naarmate de meest recente volksverhuizing, die van na de Tweede Wereldoorlog, onder andere naar Australië, Canada, Nieuw-Zeeland en de VS, iets genuanceerder werden bekeken, gingen daar de grenzen dicht en op de televisie kun je eindeloze series zien hoe bijvoorbeeld Australië de Vietnamezen en Chinezen die stiekem proberen in het land te gaan wonen er weer uit pest. Ik zou, als ik de Australiërs was ze trouwens voorhouden: jongens, van ons mag het best, maar over maximaal 100 jaar is ons land volstrekt onbewoonbaar en willen wij misschien wel naar China of Vietnam.
De vraag is ook: is dat eigenlijk moreel onverantwoord, om mensen die om andere redenen dan lijfsbehoud naar Europa proberen te komen, terug te sturen? Ik denk eigenlijk van niet. Waarom zouden mensen die daartoe niet zijn uitgenodigd de bevolkingspolitiek van een land of een heel werelddeel op scherp mogen zetten?
Onze legendarische gastvrijheid heeft – even gerekend buiten de noodzaak van winstmaximalisatie van het bedrijfsleven uit de jaren zestig en zeventig – tot enkele jaren geleden nog uitsluitend betrekking gehad op wat vroeger ‘ontheemden’ werden genoemd, mensen die gevlucht waren voor oorlogsgeweld of voor ander gevaar voor hun leven. Tegenwoordig steken vooral jongelui uit Afrikaanse landen de Middellandse Zee over op basis van onrealistische ideeën over de kansen die zij hier in Europa vermoeden – binnen een week na binnenkomst beseffen ze meestal al dat er geen werk is, maar daarentegen wel racisme – kort samengevat: het is er net als thuis, alleen is het hier wat kouder.
Je zou, ietwat hardvochtig, kunnen zeggen: waarom zorgen die lui er niet voor dat ze in hun Afrikaanse land een behoorlijke regering krijgen die zich niet bezighoudt met zelfverrijking en stammenoorlogen, maar de economie op poten zet, de corruptie aanpakt – kortom, het land leefbaar maakt?
Dat is hardvochtig omdat veel Afrikaanse landen helemaal niet als ‘land’ (in de betekenis van ‘natiestaat’) bestaan maar zich ongemakkelijk voelen in het maatpak dat hen is aangetrokken door Brits, Frans, Nederlands, Duits, Spaans, Portugees en Italiaans imperialisme van weleer, waardoor al die staten bewoond worden door mensen die elkaar niet mogen. Of die uitsluitend bestaan uit onvruchtbare woestijnen – tussen de lijnen die ooit door stompzinnige, ijdele politieke bureaucraten in Wenen en Londen werden getrokken waardoor we nu niet alleen in Afrika maar ook in het Midden-Oosten, Zuid-Oost-Europa en zelfs in West-Europa (België!) met de aldus gebakken peren zitten van onwerkbare, zeg maar rustig: mislukte staten. Mislukkingen die zich niet laten herstellen door delen van de bevolking te laten migreren naar andere delen van de wereld. (En er zijn nog veel meer problemen dan alleen deze, maar die wel in dezelfde richting wijzen.)
Er is dus wel degelijk sprake van een niet-afgeloste schuld. Die niet afgelost kan worden door de mensen van bezuiden de Middellandse Zee hun volgende teleurstelling te bezorgen: geen werk, geen toekomst, discriminatie – in landen waar hun toestroom en aanwezigheid ook voor de min of meer oorspronkelijke, ik bedoel: huidige bewoners ellende bereiden in de vorm van steeds meer fascistoïde regeringen, die hun politiek en economisch onvermogen verbergen achter een openlijk en onbeschaamd racistische politiek waarvan ook de eigen bevolking slachtoffer dreigt te worden.
Blijf in je eigen land, het is mijzelf vaak toegevoegd toen ik een jaar of acht of tien was. Ik krijg het daarom moeilijk uit de mond, maar het is wel een advies aan die mensen in die bootjes: het paradijs waar jullie heen varen bestaat niet, het scheelt niet veel of je bent bezig de Styx over te varen naar de Hades, terwijl Charons holle lach weerklinkt vanaf de Libische kust waar hij lekker zelf blijft zitten, van jullie laatste centen.
_______
Laatste reacties