Als je brildrager bent, leef je tegenwoordig in het paradijs. Grote brillenhandelaars maken reclame op de televisie: bij ons krijgt u alles vergoed, u kunt tot wel drie brillen geheel cadeau krijgen en eventueel ook nog voor iemand anders’. (Ik overdrijf ietwat. Dit is een column).
Het is natuurlijk maar reclame, en dus nu de rauwe werkelijkheid.
Nadat in september 2016 mijn ogen waren opgemeten en mijn montuur van nieuwe glazen was voorzien, een montuur van een sjiek merk dat ze niet overal verkopen – had ooit inclusief glazen ruim 1300 euro gekost – was natuurlijk de tamelijk geringe vergoeding door de zorgverzekeraar op, en wel tot 2021.
Normaal zou dat geen probleem zijn.
Maar. Hebt u wel iets normaals gezien, de laatste tijd?
Behalve dat de beginnende staar in mijn linkeroog duidelijk zichtbaar wordt, gaat ook mijn rechteroog plotseling flink achteruit. Van min anderhalf naar min drieënhalf. Omdat nieuwe glazen tegen de duizend euro zouden kosten en er geen (op zich toch al bescheiden) vergoeding door de verzekeraar tegenover stond, aarzelde ik even en besloot eens rond te kijken. Ik heb namelijk één zekerheid: volgend jaar om deze tijd moet ik weer sterkere glazen hebben.
Ik zocht dus de oplossing in een goedkope nieuwe bril, en om allerlei complicerende redenen besloot ik dat dat een zonnebril moest zijn. Ik liet me voorlichten bij een van die opticiens die zoveel reclame maken op tv. Mijn ogen werden gemeten en de opticien berekende dat een nieuwe bril, niet varifocus, uiteraard, compleet met montuur 145 euro zou kosten.
Toen ik twee weken later de bril definitief kon aanmeten waren de kosten toch opgelopen tot 230 euro, maar dan had ik ook wat.
Ik had speciaal heel lichte glazen gevraagd maar wat ik verwacht had kwam niet uit: in het nachtelijk verkeer zag ik er niks mee.
Dus nu toch maar een bril met helder glas erbij voor 230 euro? Alsof de centen de eenvoudige pensionado op de rug groeien?
Tot ik maandagmiddag op het lumineuze idee kwam dat al vaker tot snelle oplossingen had geleid: online bestellen!
De juiste site had ik snel gevonden, namelijk Charlie Temple punt nl, en ik was in het bezit van het recept voor de bril van 230 euro, bovengenoemd. Dat is wel essentieel, uiteraard.
Ik zag even op tegen het correct invullen van de door Charlie gevraagde gegevens, maar zocht toch een Top Gun-montuur van 50 euro uit, vroeg om dun geslepen glas en binnen een minuut of twintig had ik de bril besteld en 80 euro overgemaakt (zegge tachtig euro) – levering zonder verzendkosten en morgen in huis.
Dat laatste kwam trouwens niet uit, het duurde nog een dag langer, maar nu zit de bril van Charlie Temple pontificaal op mijn neus, enige verstelling van het montuur zou geen kwaad kunnen, maar daarvoor loop ik nog wel eens binnen bij een opticien die mij niet kent. ‘Mijn bril is enigszins in het gedrang gekomen en staat nu wat hoog op mijn neus, zou u dat even goed kunnen zetten?’ Doen ze meestal wel, een soort coulance dat je kunt begrijpen als je weet hoeveel de neringdoende middenstand eigenlijk aan iemands slechte ogen kan verdienen.
De toekomst ziet er iets zonniger uit. Ik heb het zelf gezien.
En hartstikke scherp.
_________