SanteLOGie

Roermond wacht op een nieuwe bisschop

Door Peter Stiekema 

Het bisdom Roermond wacht - met een zekere spanning - op de benoeming van een nieuwe bisschop, als opvolger van mgr. Frans Wiertz, die met emeritaat is/gaat, een mooie omschrijving voor met pensioen. Heel veel indruk heeft Wiertz als bisschop niet echt gemaakt. Ik heb hem eens ontmoet, tijdens een kennismakingbijeenkomst plus rondleiding bij het Limburgs Dagblad, net na zijn aantreden als opvolger van de op zijn minst omstreden Mgr. Jo Gijsen. Het leek me een vriendelijke man, maar niet erg daadkrachtig. Denk maar eens aan de manier waarop hij altijd de schier misdadige deken Haffmans van Gulpen de hand boven het hoofd heeft gehouden. Die man deed letterlijk alles wat God verboden zou hebben, mits hij had bestaan. Oud-collega Maarten van Laarhoven heeft daar nog eens een prangend boek over geschreven.

Erg vlotten wil de benoeming van een opvolger nog niet. Ten eerste is er het probleem van de vaderlandse bisschoppen, die niet erg ingenomen zijn - om het maar zachtjes uit te drukken - met het beleid van paus Franciscus. De paus had een paar jaar geleden het plan opgevat Nederland te bezoeken, maar kreeg het dringend advies van de vaderlandse bisschoppen om zulks maar achterwege te laten. En hij luisterde, wat heel verstandig was. En inmiddels is een lijst met drie kandidaat-bisschoppen, opgesteld door de vaderlandse prelaten, in Rome naar de prullenbak verwezen. Vermoedelijke reden: Te behoudend en mogelijk niet al te sympathiek tegenover de paus, die een andere koers vaart dan ongeveer al zijn voorgangers, hetgeen hier te lande door de hoge geestelijkheid van harte wordt betreurd.

En ten tweede is er in Limburg onder behoudende katholieken nog steeds een hang naar het strikte beleid van Gijsen, hetgeen een benoeming hier niet echt eenvoudiger maakt. Volgens De Limburger wordt er in juni een nieuw lijstje naar Rome gestuurd, maar wanneer daar een beslissing over wordt genomen is onduidelijk. Pas in de loop van 2019 is de verwachting, tenzij de vaderlandse prelaten dit jaar hun huiswerk wel goed hebben gedaan, in de ogen van Rome, althans. 

Een staatsgreep aan de horizon

Een vraag die mij al enkele dagen bezig houdt – tot de volgende hype, dat spreekt vanzelf – is: als je voorzitter bent van de VVD-fractie in de Tweede Kamer der Staten-Generaal, maak je je dan nuttig voor je vriendjes van de golfbaan, of ook voor de Nederlandse samenleving?

Misschien roepen jullie routinematig: natuurlijk, wat zullen we nóu krijgen. Maar toch, denk even na, voor de verandering.

Meerdere kopstukken van de VVD, onder wie Rutte en Dijkhoff, hebben zich het afgelopen weekeinde van hun zwartste kant laten zien. (Altijd als ik er even niet ben). Voor Dijkhoff geldt dat hij er zelfs het bijbehorende pak voor had aangetrokken: een opzichtig gestreepte jas en een nog opzichtiger geruite broek. Enig voordeel: hij kan zó naar de golfbaan om zich te laten fêteren door zijn vriendjes van Shell en de rest van het bedrijfsleven, na het ventileren zijn in kroegtaal gestelde mening dat een bijstandstrekker alleen maar echt zijn hele bijstand kan krijgen als hij of zij zich nuttig maakt voor de maatschappij.

Dan rijst dus de vraag: wat is dat precies, je nuttig maken voor de maatschappij, en is dat een verplichting voor elke Nederlander? Je nuttig maken voor de maatschappij, zoals opgevat door de VVD, wat is dat precies?

In ieder geval toch niet de belastingbetalers opzadelen met een hogere belasting omdat je vriendjes van de golfbaan het bij de met kostelijke bieren besproeide nazit je hebben afgetroggeld.

En dus ook niet om als je mening ten beste te geven – en let wel, we hebben momenteel een regering die in staat is om het te doen – dat arme sodemieters dan van hun gezond niet weten wat ze moeten doen om in leven te blijven, ook nog eens eens lekker te kakken te zetten.

Wat een minne kerel is dat.

En Rutte die nog iets veel griezeligers doet: die als zijn persoonlijke mening (‘als VVD-leider’, dus niet als premier: maak dat de kat wijs, placht mijn moeder te zeggen) gaf dat het nieuwe stadsbestuur van Amsterdam ‘helemaal niks’ was, de stad is ‘verloren aan links’.

Of dat laatste zo is moet nog bezien worden, maar het punt is: of Rutte nu premier is of VVD-leider of wat dan ook: hij is op dit moment degene die in dit land de lakens uitdeelt.

Intussen is minister Wiebes ook alweer aan zet: zijn golfvrienden van Shell hebben hem duidelijk gemaakt dat een showtje voor de bühne in Groningen nog tot daar aan toe was. Maar nu moet de kwestie aan de orde worden gesteld: is al dat geld naar Groningen wel nuttig voor ons, eh… de samenleving?

Je ziet nu, met een vleugje pessimisme, het volgende beeld ontstaan:

Het ene na het andere kopstuk van de VVD komt met plannen en opmerkingen die in strijd zijn met het staatsrecht en zelfs met de goede zeden, waarin ook nog grote groepen van bevolking terzijde worden geschoven omdat ze naar VVD-oordeel niet voldoende nuttig zijn voor de Nederlandse samenleving. Plannen die de bijl leggen aan de wortel van de democratische samenleving.

Ik mag toch hopen dat Ruttes coalitiegenoten zullen zeggen: ho ho, Moment mal.

En anders zit er niets anders op dat de VVD een staatsgreep pleegt, al of niet vermomd als iets anders. Zoals het land er momenteel bijligt, zou dat niet op al te groot verzet in de samenleving stuiten.

Want die afspraken met Shell en zo voort moeten wel nagekomen worden, anders mogen Rutte en Dijkhoff en Wiebes niet meer meegolfen, en zijn ze dan nog wel nuttig voor de samenleving?

(Geen idee of die lui golfen, maar een beetje beeldspraak moet toch kunnen, al was het maar om zo’n column enig nut voor de samenleving te verschaffen.)

________

hhBest

Boek & Film 

Astmapatiënt wint Giro

Door Peter Stiekema

Een astmapatiënt wint de Giro, de ronde van Italië, ene Chris Froome, lid van de professionele wielerformatie Sky. Hij heeft ook al de Tour gewonnen, een paar keer zelfs, en vorig jaar de Vuelta, oftewel de ronde van Spanje. Daar werd hij eind september betrapt, aan het slot van die wedstrijd, op een veel te hoog gebruik van een astmamiddel. Want Froome lijdt aan astma, en, het moet gezegd, hij is niet de enige wielrenner, die doodziek is. Maar daar zijn doktersattesten voor. Heb je zogenaamd een zere knie, of een  beroerde ellenboog, een droog kuchje, dan kun je daar via de ploegdokter een attest voor krijgen en dan mag je van de wereldwielrenorganisatie UCI daar verboden middelen voor gebruiken, bij voorbeeld cortisonen. En het halve peloton blijkt over dat soort attesten te beschikken. Maar Froome gebruikte twee keer de toegestane dosis en dat is te veel en dus verboden.

Afgelopen week, ik zat in Zeeuws-Vlaanderen en had daar toch niets bijzonders te doen, las ik het boek over de wielrenner Thomas Dekker, opgetekend door de wielerjournalist Thijs Zonneveld. Thomas was zeer talentvol, won veel aan het begin van zijn loopbaan, maar hij ging ten onder aan drugs, drank, vrouwen en verboden stimulerende middelen. Ongelooflijk om te lezen. Hij nam velen in zijn val mee, onder anderen de toenmalige topwielrenner Michael Boogerd, voor wie ik, met mijn onnozele kop, mijn handen in het vuur stak. Hij won immers (bijna) nooit echt belangrijke wedstrijden, maar werd daarin altijd nipt voorafgegaan door, wat later bleek, notoire dopingzondaars. Onschuld van Michael bewezen dacht de sufferd toen, wiens naam boven deze column staat.

Froome was dus betrapt in de Vuelta van 2017 en iedereen zat te wachten op een uitspraak van de UCI. Die kwam niet en hij kon gewoon doorfietsen. Waarom niet? Dat moet u de vertegenwoordigers van de UCI vragen. Afgelopen vrijdag reed hij het Giropeloton, inclusief de dappere Limburger Tom Dumoulin, aan gort. Vrij onverwacht, want zijn optreden in de Giro was tot dat moment niet echt spectaculair. Met een solo van ruim 80 kilometer in een gruwelijk zware bergetappe blies hij iedereen omver. Het deed een beetje denken aan de manier waarop de Amerikaan Floyd Landis, adept en ploeggenoot van Lance Armstrong, (need I say more) de Tour van 2006 naar zijn hand leek te zetten. Ik schrijf met opzet 'leek', want enkele dagen na de Tour bleek hij te zijn betrapt op verboden stimulantia en won een tamelijk onbekende Spanjaard. wiens naam ik inmiddels al lang vergeten ben, via de groene tafel de bewuste Tour.

We wachten nu eigenlijk nog steeds op de UCI. Wat gaan ze doen met de Vuelta van 2017. Wordt Froome alsnog gestraft. Krijgt Dumoulin de zege in deze Giro via de groene tafel?  Dat zal wel niet. De ploeg van Froome is een gigantische organisatie, met veel macht. Het rommelt er al jaren, maar er tegen opgetreden wordt er nooit. Het zal ook nu wel weer met een sisser aflopen. De UCI wordt steeds ongeloofwaardiger en de wielersport blijft op die manier in zijn eigen messen lopen. Nou ja spuiten dan.  Het schijnt dat binnenkort een Chinees de baas van de UCI wordt. Zijn naam? Do Ping.

Naar het privaat ermee

Die privacywet (‘Algemene Verordening Gegevensbescherming’) die morgen van kracht wordt, daar hebben jullie je zeker al enorm in verdiept?

Nee?

Ik ook niet, en ik heb wel iets anders te doen.

Als je privacy echt wilt beschermen moet je van internet af. Dat is natuurlijk mogelijk, gemakkelijk zelfs, ik weet precies welk stekkertje ik uit moet trekken, maar dan woon je opeens op een onbewoond eiland in een onafzienbare oceaan met opzienbarende golven, oergevaarlijke riffen, zandbanken en haaien.

Je kunt alle hoop laten varen.

Je zou natuurlijk voor je levensonderhoud ’s nachts op rooftocht kunnen gaan, maar dat loopt al snel in de gaten, zeker als er meer op dat idee komen. Je zou zelfs zo eerlijk kunnen zijn en voor het geroofde in de supermarkt wat kleingeld bij de kassa leggen, maar ja, zolang je nog kleingeld hebt kun je natuurlijk ook gewoon overdag wat gaan kopen. Op dinsdag hebben ze hier bij de bakker oud brood voor de halve prijs, zo kun je je kleingeld nog een beetje rekken, maar het moment komt onafwendbaar dat het op is en dat je naar de pinautomaat moet en dat is internet, of je het leuk vindt of niet.

Zie ook de zonnige kant:

Ik heb de afgelopen weken van alle organisaties (websites) waar ik ooit lid van ben geworden bericht gekregen dat ze aan de privacywet willen gaan voldoen. Ik heb niet eens gekeken hoe ik daaraan zou moeten meewerken, maar alleen snel het vergeten lidmaatschap opgezegd.

De afgelopen maanden heb ik, niet eens om die privacywet, al bijna alle nieuwsbrieven die me ooit zijn opgedrongen afgezegd, zodat ik niet elke morgen een stuk of veertig mails heb die ik weer ongelezen moet wissen.

De afgelopen dagen zijn nog veel ondernemingen inderhaast in het toetsenbord geklommen (of ze hebben dat een app laten doen) om mijn aandacht te vragen voor de privacywet. Meteen wegklikken: als jullie iets moeten, waarom moet ik daar dan aan meewerken.

Intussen heb ik uiteraard niet de illusie dat ik met al die heldendaden vanachter het beeldscherm het internet persoonlijk een loer heb gedraaid, in tegendeel.

Waar ik in ieder geval wel zeker van ben: als een eerzame ondernemer in het licht van het vigerende neokapitalisme meer van mij wil weten om zodoende meer geld uit mijn zak te kloppen dan ik kwijt zou willen, dan heeft hij daar al lang een in de Algemene Verordening Gegevensverzameling passend appje voor dat hij gaat inzetten als de storm een beetje geluwd is.

Het enige dat de machteloze consument nog te berde kan brengen is het versleten spreekwoord: ’Ik heb niks te verbergen.’

_________

hhBest

Boek & Film 

De schrijver die de Nobelprijs niet kreeg

Hij was 85 jaar, Philip Roth, of hij gestopt was met schrijven betwijfel ik, maar hij was in ieder geval gestopt met publiceren, zeven jaar geleden. Afgelopen nacht is hij overleden in zijn appartement hoog boven Manhattan. Hij was een echte Newyorker, een joodse schrijver van groot belang, maar zeer kritisch op Israël en op Amerikaanse Joden. Hij was de beste romanschrijver die de Nobelprijs voor literatuur heeft gemist, een man die mijn leven lang, sinds ik met rode oortjes Portnoy’s Complaint las, onder woorden bracht wat ik dacht en voelde – die openhartigheid over zijn prostaatkanker bijvoorbeeld, wie durft zoiets?

Ik ken geen enkele schrijver die zo consequent duidelijk autobiografisch schreef maar toch kans zag daarmee de grote thema’s van de menselijke worsteling aan de orde te stellen.

Als ik over het scherm van de laptop heenkijk zie ik met trots zijn oeuvre op een aparte plank van de boekenkast staan, van Goodbye Columbus tot Nemesis, er is geen enkel echt zwak boek bij, al gaat er een aantal verbitterd over de vrouwen die hem een loer draaiden in zijn leven – vaak vermomd als zijn alter ego Zuckermann.

Ik blijf erbij dat Sabbaths Theatre over leven van een poppenspeler, zijn meest overweldigende boek vind, maar dat Patrimonium, over de verhouding met zijn vader en diens ziekte en dood, zijn meest ontroerende boek is.

The Plot Against America, een soort historische roman met als onderwerp: als Charles Lindbergh, beroemd piloot, tragisch vader van een ontvoerd en vermoord kind en vurig aanhanger van Hitler en diens antisemitisme, in de jaren veertig president was geworden en Hitler-Duitsland de grootste vriend van Amerika, wat dan?

In een interview met The New York Times (hij liet zich interviewen per e-mail) in januari van dit jaar geeft de auteur, dan dus al zeven jaar geleden gestipt met publiceren, antwoord op de volgende vraag, uiteraard over de verkiezing van Trump: Heeft hij het voorzien, het Amerika waarin we nu leven? Nee, hij had 'nooit kunnen bedenken dat de meest vernederende ramp die de VS in de 21ste eeuw zou treffen, niet zou opduiken in de vorm van een orwelliaanse Big Brother maar in de onheilspellende commedia dell'arte-figuur van een opschepperige domoor.'
Vindt hij zijn The Plot Against America ook zo 'griezelig voorspellend'? Nee, want hoewel Lindbergh 'een echte racist, antisemiet en blanke suprematist was', heeft hij met zijn solovlucht over de Atlantische Oceaan tenminste nog iets geprestéérd. Trump daarentegen is 'een enorme bedrieger, de kwade som van zijn tekortkomingen, verstoken van alles behalve de holle ideologie van een megalomaan.' (Zie voor het volledige interview – aanbevolen – hier.)

Het boek was een bestseller, maar de echte Roth vond je toch terug in de kleine boekjes waarmee hij zijn carrière beëindigde, Everyman, Exit Ghost, Indignation, The Humbling en Nemesis – over oud worden, de vernedering die je te beurt valt omdat je een ‘oude racistische zak’ bent, het onvermogen nog een groot boek te beginnen, bovendien in een wereld die die ouderwetse schrijverij niet meer wil, de vernedering van de prostaatkanker en de incontinentie van de oude dag.

Nog even terug: The American Pastoral is ook een van de hoogtepunten uit Roth’s carrière. Het boek werd hier en daar beschouwd als zoveelste poging tot het schrijven van The Great American Novel – en obsessie van veel Amerikaanse schrijvers, maar eigenlijk niet van Philip Roth (die wel een boek schreef met precies die titel), een prachtig boek over de teloorgang van een baseballspeler. In het boek is de in het algemeen toch misogyne en misantrope Roth ineens een en al mededogen en begrip, zonder overigens zijn cynisme, ironie en soms ook sarcasme uit te schakelen.

Als ik aan Roth denk zie ik ook de beelden uit de film The Human Stain, naar Roth’s gelijknamige boek, met Nicole Kidman en Anthony Hopkins, (op de foto hiernaast Roth met Kidman) over de relatie van een oudere hoogleraar met een poetsvrouw en daarbij in de problemen komt met de gewelddadige echtgenoot van de vrouw, het klinkt als een smartlap, maar het is een geweldig boek en een prachtige film.

En dan is er nog Israël, dat meteen al, met name in Portnoy’s Complaint, een onderwerp is dat Roth bezig houdt. Lees dat prachtige boek Operation Shylock. Een schrijver gaat voor een lezingentournee naar Israël en komt daar tot de conclusie dat de enige oplossing voor het Midden-Oosten is: dat de Joden van Israël terugverhuizen naar Polen. Het werd Roth niet in dank afgenomen.

Ik moet dringend het hele oeuvre nog eens doornemen.

In ieder geval voor ik zelf ook 85 ben.

O ja, nog een klein raadseltje: vorige week is Tom Wolfe overleden, ook zo’n geweldige Amerikaanse schrijver. Maar waarom heb ik de kans er een stukje over te schrijven niet gegrepen?

Ik denk daar nog even over na.

__________

hhBest

Boek & Film 

Ook koffie een kwestie van smaak

En dan rijst toch de vraag: moet ik niet eens en voor altijd het definitieve stuk schrijven, het stuk dat alle andere eerder geschreven en nog te schrijven stukken overbodig zal maken?

Ja, ik ga het doen.

Over koffie.

Om mezelf meteen maar te diskwalificeren: als ik het kan krijgen mag ik graag een Grieks (in Griekenland) of Turks (in de rest van de wereld) kopje koffie drinken. Kopi tubruk, nog beter.

De zetwijze is eenvoudig. Je doet water, gemalen koffie en suiker in een klein pannetje, laat dat driemaal achter elkaar aan kook komen en meteen inschenken. Op het ongelijk over de kopjes verdelen van het overvloedige schuim staat in een aantal landen de doodstraf.

Om het echt helemaal goed te doen moet je zo’n piepklein pannetje met een lange steel hebben en de koffie moet heel licht geroosterd zijn en echt volledig tot stof gemalen. Ideaal is: het pannetje half begraven in gloeiende houtskool. Als je het goed maakt en na acht uur ‘s avonds drinkt lig je de hele nacht stijf van schrik en met de ogen wijd opengesperd in bed.

Helemaal aan het andere einde van het spectrum staat eenzaam de Amerikaanse koffie. Dat is koffie die smaakt alsof je het water drinkt waarin koffiekopjes zijn afgewassen. Het grootste dreigement in de Amerikaanse koffiecultuur is dan ook de free refill.

Italianen noemen dat product dan ook caffè americano en schenken dat ongevraagd aan wie bij het koffie bestellen verraadt een Hollander te zijn. Een van de die dingen je verraden: als je maggiato zegt, terwijl er macchiato staat, uit te spreken alles makjato.

Ik was laatst in en hotel op Sicilië waar de koffie gratis was. Speciaal voor de Hollanders wordt de caffè americano ’s morgens al klaar gezet in thermosflessen, waar verder de hele dag uit geschonken wordt.

Ik kom niettemin likkebaardend de bar binnen waar een geweldig espresso-apparaat staat te glimmen en bestel een doppio ristretto. Dat is een halfvol kopje van een dubbele dosis vers gemalen koffie in de piston. Ik doe er twee zakjes rietsuiker bij en drink het in één teug leeg. Heerlijk. Vaak is dat meteen ook de enige koffie die op een dag drink.

When in Naples, do as the Neapolitans do. Dus in Napels neem ik altijd simpelweg een caffè – dat is een ristretto, waar een suikerklontje in zit dat zojuist uiteen is gevallen onder de enkele druppeltjes koffie uit de machine. Ristretto betekent ‘beperkt’ en daar moet je niet mee sjoemelen.

Na de lunch neem ik wel een caffè corretto. Hollanders hebben daar ook van gehoord en willen dat de barman er een scheut sambuca of amaretto in doet. De barman (nóóit barista zeggen) braakt er niet bij, hoewel hij dat wel het liefste zou doen. In caffè corretto hoort een scheut grappa of stravecchia. Zelf vind ik eigenlijk het lekkerste om de grappa er apart bij te drinken uit een goedgevuld borrelglas. Daarna een klein glaasje mineraalwater.

Thuisgekomen is mijn eerste gang naar de Gaggia Carezza. Een verwend nest, net zoals een Alfa Romeo Giulietta Spider uit 1956. Of anders een Lancia Flavia 1966. Altijd wat, maar komaan, wil je echte koffie of niet?

De beste haring is het beest dat je rond 20 juni bij de visboer haalt en zelf schoonmaakt, vlak voor het opeten. Zonder dille, uitjes of andere onzin.

Zo is het ook met koffie.

Na jaren en jaren experimenteren houd ik me nu alweer een jaar of twee vast aan koffie van het merk Maria Grazia Triroast, op internet te koop bij diverse webwinkels. Let op: de een vraagt voor een kilo bonen 31.50 euro, de ander 18.50 voor hetzelfde product. Het werd ooit gemaakt in Catania op Sicilië, je proefde als het ware de Etna, tegenwoordig ergens in Toscane, maar de kwaliteit is perfect gebleven. Voor mij dan – ik wil geen bak pleur, zoals jullie al begrepen hebben, maar ook de duurste koffie kan een akelige zure afdronk hebben. Maria Grazia niet. Dat ene kopje elke morgen is de vreugde van mijn oude dag.

Mij is voor de voeten geworpen dat Nespresso ( ik begin niet eens over Senseo) gemaakt wordt van vacuum getrokken gemalen koffie in dat befaamde kuipje. En dat zou de veroudering van de gemalen koffie tegengaan.

Mis.

Als je groente snijdt, begint op dat moment het verwelken en het bederf van de groente. Kijk maar naar een appel: als je die snijdt oxideert hij waar je bijstaat. En oxidatie is bederf. Na het malen begint de koffie te oxideren, te bederven, na een paar dagen is de smaak grotendeels weg, vacuum getrokken of niet.

Eigenlijk zou je de rauwe koffiebonen zelf moeten branden (maar dat een activiteit waarvoor je moet hebben doorgeleerd), maar anders de pas gebrande bonen bij de brander halen en als dat niet lukt (of als diens koffie niet lekker is) de pakken kopen met versgebrande bonen, verpakt onder bijzondere atmosfeer. Die pakken moet je luchtdicht bewaren in de koelkast (sommige zeggen zelfs: in de diepvries).

En voor de rest is en blijft het een kwestie van smaak. Afwaswater, caffè sbagliato, pleur, troost, americano, Nespresso of Senseo: ik zal je niet tegenhouden.

Zelfs niet als je maggiato zou willen.

_________

hhBest

Boek & Film 

Hoe kom je aan die chippies?

Mijn laatste stukje heeft onder vrienden en magen reacties opgeleverd die varieerden van vals gegrinnik tot ronduit hoongelach: wie gaat er nou naar zo’n afleggerstent in the middle of nowhere?

Dus om het mezelf nog eens flink in te wrijven een vervolgje.

Hotel Eloro – genoemd naar een verdwenen Griekse vestiging op de Zuidoostkust van Sicilië – is inderdaad een verzamelplaats van mensen die het heel normaal vinden dat hun verblijf bestaat uit roerloos in de zon liggen, veel gratis bier en wijn drinken en wachten op de volgende buffetmaaltijd.

In afwachting van de hoofdmaaltijd – op zijn Italiaans dus de lunch – nemen Djamila en ik een aperitief. Zij houdt het bij een prosecco, ik neem een ouderwetse cocktail genaamd Negroni (recept op aanvraag). Dat zijn drankjes waarvoor je in deze tent het gewone tarief betaalt. Als dank daarvoor krijg je er een schaaltje zoutjes en een dito chips erbij, van die lekkere ouderwetse: gewoon gefrituurde piepers.

Dat trekt de aandacht van een de andere gasten, een grote blonde man, die op me af komt: ‘Hee, kom je aan die chippies?’ (het woord chippies heb ik nog nooit gehoord uit de mond van iemand van boven de zeven jaar). Eh, gekocht, aan de bar, zeg ik, je kunt ze ook bij het winkeltje aan de overkant van de straat kopen. Teleurgesteld draait hij om. Dan maar geen chippies. Betalen was hier niet de bedoeling, all inclusive is all inclusive. Misschien durft hij ook het terrein van het hotel niet af – ik spreek diverse gasten die geen auto durven te huren omdat het verkeer hier zo wild zou zijn. (Het valt erg mee, er zijn alleen extreem veel bumperklevers.)

Het hotel heeft nog een andere bron van inkomsten gevonden, zonder dewelke de tent in mei nog steeds minstens half leeg zou staan: schoolreisjes.

En zo zie je elke dag bussen aanschuiven waaruit een horde voornamelijk zwartgeklede kinderen met rolkoffers die groter zijn dan zijzelf naar de balie drommen. Als het middelbare scholieren zijn, valt het nog mee, vooral als er veel meisjes bij zijn, die schuiven bedeesd aan in de voor hen gereserveerde hoek van het restaurant, in afwachting van grote bakken pasta met tomatensaus, gevolgd door een kippenpoot met friet.

Mar als het jongetjes zijn uit groep 8, dan berg je maar. Ze maken onder het eten een lawaai als het onweer, er wordt schreeuwend en af en aan gerend, ze zitten op de eerste en tweede verdieping en blijven tot ver na middernacht bonkend en krijsend door de gangen van het hotel rennen. Het zijn er zeker honderd of meer. Ik kijk vanaf mijn balkon naar enkele balkons beneden mij, ik zie daar een paar jongetjes die overwegen naar beneden te springen, ik zie er een ‘n stuk papier aansteken, even later gaat het brandalarm af – hij heeft het papier onder de rookmelder gehouden.

Wist ik veel.

Ja, ik ben de afgelopen 25 jaar op vijf-, zeshonderd campings geweest in heel Europa, daar heb je vergelijkbaar publiek. Maar daar kon je altijd weg als het je te gortig werd. Bovendien is een camping of een jeugdherberg kennelijk beneden de stand van een zichzelf respecterend schoolreisje. Of, nog mooier, een beetje camping of jeugdherberg wil liever niet geteisterd worden door zo’n horde horzels.

Eén klein wapenfeitje wil ik toch vermelden, hoewel ik me er een beetje voor schaam.

Na het avondmaal hebben we nog een afzakkertje genomen in de bar, en als we naar de hotelkamer willen lopen (en dus naar de lift) zien we de zojuist aangekomen horde scholieren grotendeels via de trap naar hun verdieping trekken – dat is hen misschien zo opgedragen. Maar een paar slimmeriken maken van de algemene verwarring gebruik door toch de lift te pakken. Wij staan bedremmeld in de joelende menigte, en zien één lift nog lopen staan.

Zonder na te denken roep ik een paar keer Fuori! Fuori! Eruit! Eruit! En verdomd, alle zes komen ze er uit, met koffers en al en rennen beduusd weg, naar de trap, neem ik aan. En wij kunnen rustig met de lift naar onze eigen vierde verdieping.

Maar meestal zien je nog niet stáán, ik ben herhaaldelijk bijna ondersteboven gelopen.

Dat zal bij Nederlandse kinderen wel net zo zijn. Denk ik.

Een hotel op Sicilië

Hij is een jaar of 85 oud, groot, en heeft een flinke buik, en hij is net terug van overwinteren in Torremolinos. En hij heeft een gewillig gehoor onder de aanwezigen, die dan ook licht instemmend knikken als hij enkele malen achter elkaar roept: ‘Wilders heeft altijd gelijk!’ Daarna draait hij zich om en schuift, samen met de voornamelijk oudere aanwezigen, aan voor de copieuze lunch. Waarna het tijd is om de meezinger ‘En we gaan nog niet naar huis’ aan te heffen.

Anderen zijn wat minder luidruchtig, ze doen aan yoga op het strand, aan jeu de boules, óók op het strand.

En de rest ligt in de zon, ook al op het strand, of rond het zwembad.

Aan een van tafeltjes onder de grote parasol zit een stel, een man en een vrouw. De vrouw is me al eerder opgevallen door de bekommerde blik in haar ogen. Ze heeft nu de gele jurk aan, die ze afwisselt met exact dezelfde, maar dan in het wit.

En ze heeft alle aanleiding.

‘Je kleedt je veel te jong,’ zegt de man, goed hoorbaar voor de aandachtige luisteraar. ‘En je hebt nergens zin in.’ Ik ga niet de hele conversatie reproduceren, maar het komt er op neer: hij heeft duidelijk weinig respect voor haar, voor haar smaak, voor haar uiterlijk, voor haar karakter. Ze huilt.

Achter de bar staan de hele dag de thermoskannen waaruit gratis koffie wordt geschonken. Die vindt gretig aftrek, want hij is bij de prijs in begrepen. De kannen staan er de hele dag en de elkaar afwisselende barlieden kijken er met nietszeggende ogen naar. Zelf zouden ze de koffie nog niet willen aanraken, al kregen ze er geld bij.

Nee, dit is niet een camping waar de toffe bevolking van Amsterdam in de zomer bivakkeert, dit is hotel Eloro, een hotel, eenzaam gelegen aan de Zuid-Oostkust van Sicilië, waar Corendon wekelijks een of twee vliegtuigen vol Nederlandse toeristen naartoe brengt.

Sommige stellen maken al kennis in het vliegtuig erheen, andere doen er iets langer over, maar uiterlijk na de lunch van de tweede dag worden de eerste telefoonnummers en adressen al uitgewisseld en is men al op voornamen en bij het voornemen om volgend jaar wéér hierheen te komen. Het is keihard lachen geblazen en de plastic containers met gratis bier vinden ook alweer gretig aftrek.

Er zijn trouwens ook mensen die alleen maar in het hotel komen om te slapen en een auto hebben gehuurd. En anderen hebben besloten dat dit een uitstekende gelegenheid is om een stapel boeken uit te lezen, voor een belangrijk deel vervat in een e-reader.

Ik lees ook, een serie boeken van een Zweedse schrijver, een soort familiesage tegen de achtergrond van de twintigste eeuw. Het kost me soms moeite om het idee vast te houden dat ik in Italië ben en niet in Zweden en/of Noorwegen (en ook niet in Nederland).

Er zit weinig anders op dan ook maar een auto te huren, dan kom je misschien toch nog in de gewenste stemming. (Het lukt ook nog).

Maar het blijft behelpen, als je met een volgepropt vliegtuig vol Nederlanders en Vlamingen hier gedropt bent.

De aanhanger van Wilders gaat die nacht terug naar Nederland. Heel vreemd: opstijgen in Catania om 1 uur ’s nachts, landen om 4 uur ’s nachts op Schiphol.

We slaan het vertrek gade.

De dames vliegen de leden van het animatieteam – die van de yoga en de boules – om de hals en geven klapzoenen op beide wangen aan de drie stevig besnorde jongemannen in het knalrood. Een van de drie kan bijna accentloos ‘smakelijk eten’ zeggen.

Ze laten zich de klapzoenen deemoedig welgevallen, je moet tevreden zijn met wat je krijgt, maar je ziet ze denken dat ze de voorkeur zouden geven aan een fikse fooi.

_______

hhBest

Boek & Film 

Gehaktdag van Rutte-zoveel

Door Peter Stiekema

Het schijnt goed te gaan met Nederland. Althans dat lijkt uit de voorjaarsnota (ook wel woensdag-gehaktdag genoemd, maar dit jaar wordt er niet echt veel gehakt)  van minister Hoekstra van Financiën. Er is een flink begrotingsoverschot, van 1.1 procent. Maar de staatsschuld blijkt wel licht hoger uit te vallen dan het CPB in maart voorzag: die bedroeg eind 2017 56,7 procent in plaats van de voorspelde 56,0 procent. Daarmee voldoet Nederland wel voor het eerst sinds de economische crisis aan de Europese begrotingsnorm (maximaal 60 procent van het BBP). Hoera, hoor ik sommigen roepen. Dat lijkt me iets te vroeg. Er zijn namelijk voor de komende jaren nogal wat beren op de weg.

Zo moet er dringend iets worden gedaan aan de uiterst gebrekkige databescherming van de overheid, We werken, niet te geloven eigenlijk, met Russische databescherming. Een lek richting Kremlin ligt op de loer. Of is er waarschijnlijk al jaren. En wat wordt er precies gedaan aan het ontbreken van de aardgasinkomsten, de komende tijd? Oké, dat hoort niet in een soort verantwoording voor het recente verleden. Maar ook Hoekstra waarschuwt dat een begrotingsoverschot geen reden is om het breed te laten hangen.

De financiële gevolgen van de Brexit zijn nog moeilijk te voorspellen en internationale ontwikkelingen, zoals de dreiging van een handelsoorlog en militaire spanningen, bijna overal, zorgen voor onrust. Dat dwingt de overheid om de juiste balans te houden tussen geld uitgeven en buffers opbouwen, aldus Hoekstra in het persbericht van zijn ministerie. En dan hebben we het nog maar niet over het verdwijnen van de aardgasinkomsten. Amsterdam (bijna een stad in de staat) dat de toeristen zoveel mogelijk kwijt wil, de problemen met de luchtkwaliteit, de vervuiling van de Waddenzee en het verdwijnen van veel diersoorten daar) het verdwijnen van grote aantallen vogels (zwaluwen, al één gezien dit jaar?, merels, idem dito), het gebrek aan beschikbare koop- en vooral huurwoningen, het stijgen van de huurprijzen, het zoeken van (veel duurdere) alternatieven voor het aardgas, het achterblijven van de inkomens van vooral ouderen, etcetera, ad infinitum.)

Nee, het gekleurde optimisme van Hoekstra en zijn trawanten in de regering-Rutte wordt er niet echt geloofwaardiger op. Laat staan begrijpelijker. Maar sprookjes scoren nu eenmaal beter dan de gemiddelde tragedie.

De neringdoende middenstand 2

Als je brildrager bent, leef je tegenwoordig in het paradijs. Grote brillenhandelaars maken reclame op de televisie: bij ons krijgt u alles vergoed, u kunt tot wel drie brillen geheel cadeau krijgen en eventueel ook nog voor iemand anders’. (Ik overdrijf ietwat. Dit is een column).

Het is natuurlijk maar reclame, en dus nu de rauwe werkelijkheid.

Nadat in september 2016 mijn ogen waren opgemeten en mijn montuur van nieuwe glazen was voorzien, een montuur van een sjiek merk dat ze niet overal verkopen – had ooit inclusief glazen ruim 1300 euro gekost – was natuurlijk de tamelijk geringe vergoeding door de zorgverzekeraar op, en wel tot 2021.

Normaal zou dat geen probleem zijn.

Maar. Hebt u wel iets normaals gezien, de laatste tijd?

Behalve dat de beginnende staar in mijn linkeroog duidelijk zichtbaar wordt, gaat ook mijn rechteroog plotseling flink achteruit. Van min anderhalf naar min drieënhalf. Omdat nieuwe glazen tegen de duizend euro zouden kosten en er geen (op zich toch al bescheiden) vergoeding door de verzekeraar tegenover stond, aarzelde ik even en besloot eens rond te kijken. Ik heb namelijk één zekerheid: volgend jaar om deze tijd moet ik weer sterkere glazen hebben.

Ik zocht dus de oplossing in een goedkope nieuwe bril, en om allerlei complicerende redenen besloot ik dat dat een zonnebril moest zijn. Ik liet me voorlichten bij een van die opticiens die zoveel reclame maken op tv. Mijn ogen werden gemeten en de opticien berekende dat een nieuwe bril, niet varifocus, uiteraard, compleet met montuur 145 euro zou kosten.

Toen ik twee weken later de bril definitief kon aanmeten waren de kosten toch opgelopen tot 230 euro, maar dan had ik ook wat.

Ik had speciaal heel lichte glazen gevraagd maar wat ik verwacht had kwam niet uit: in het nachtelijk verkeer zag ik er niks mee.

Dus nu toch maar een bril met helder glas erbij voor 230 euro? Alsof de centen de eenvoudige pensionado op de rug groeien?

Tot ik maandagmiddag op het lumineuze idee kwam dat al vaker tot snelle oplossingen had geleid: online bestellen!

De juiste site had ik snel gevonden, namelijk Charlie Temple punt nl, en ik was in het bezit van het recept voor de bril van 230 euro, bovengenoemd. Dat is wel essentieel, uiteraard.

Ik zag even op tegen het correct invullen van de door Charlie gevraagde gegevens, maar zocht toch een Top Gun-montuur van 50 euro uit, vroeg om dun geslepen glas en binnen een minuut of twintig had ik de bril besteld en 80 euro overgemaakt (zegge tachtig euro) – levering zonder verzendkosten en morgen in huis.

Dat laatste kwam trouwens niet uit, het duurde nog een dag langer, maar nu zit de bril van Charlie Temple pontificaal op mijn neus, enige verstelling van het montuur zou geen kwaad kunnen, maar daarvoor loop ik nog wel eens binnen bij een opticien die mij niet kent. ‘Mijn bril is enigszins in het gedrang gekomen en staat nu wat hoog op mijn neus, zou u dat even goed kunnen zetten?’ Doen ze meestal wel, een soort coulance dat je kunt begrijpen als je weet hoeveel de neringdoende middenstand eigenlijk aan iemands slechte ogen kan verdienen.

De toekomst ziet er iets zonniger uit. Ik heb het zelf gezien.

En hartstikke scherp.

_________

hhBest

Boek & Film