SanteLOGie

De praatpaal en het wollen doekje

NPO Politiek, het kost wat tijd, sommige mensen zullen het oersaai vinden, maar ik heb weer eens ouderwets genoten. De roestvrijstalen praatpaal in Vak K is honderd procent in vorm, geflankeerd door een verbluft toekijkende minister van economische zaken.

De bijna huilerige toon waarop voorzitter Arib zelfs haar fractievoorzitter de mond snoert (en hij laat dat ook nog gebeuren).

De fractievoorzitter van de virtueel tweede grootste partij van het land, J. Klaver, die de enige echte grote mond heeft tegen de praatpaal, maar ook daar langs af glijdt of vanaf stuitert, terwijl hij eist, vordert, ergens op stáát en niks voor elkaar krijgt.

De fractievoorzitter van de SP die de eenvoudigste vragen stelt en moet constateren dat het met de geloofwaardigheid van de praatpaal niet geweldig gesteld is en hem gefrustreerd de rug toekeert – mooi bloesje trouwens, als u me toestaat.

L. Asscher die zo te zien het huilen nader staat dan het lachen, halverwege tandakkend tussen de voorste rij Kamerzetels en de interruptiemicrofoon, beleefd wachtend tot Klaver zijn tirades klaar heeft, hoogstens het niet kan laten af en toe instemmend te knikken.

En de oude smiecht G.Wilders, die herhaaldelijk een van de twee laatste taboewoorden, ‘leugens’ en ‘leugenaar’ roept als kwalificatie van de praatpaal, die nauwelijks iets tegenwerpt.

A. Pechtold die ietwat ontdaan af en toe naar de interruptiemicrofoon loopt, nog niet zo lang geleden de plek waar hij de ene triomf na de andere viert, maar op tien centimeter afstand bedremmeld stopt: hij moet zijn mond houden, herinnert hij zich net op tijd. Anders verspeelt hij ook nog de kans op het burgemeesterschap van Amsterdam.

En S. Buma die bijna voortdurend in beeld is, maar vooral met diep gebogen hoofd totaal in zijn telefoon kruipt.

Die mevrouw van de Dierenpartij die ook een verstandige duit in het zakje doet en tot slot Henk Krol, bij wie je denkt: weg van die microfoon man, jij gaat storen nu het net spannend dreigt te worden!

Intussen oreert de praatpaal maar door. Hij heeft maar een korte tekst, die hij eenvoudig weg steeds maar afdraait, hij wist het niet, hij denkt er toch ietsje anders over, we zijn een piepklein landje, we mogen blij zijn dat die grote kapitalisten neerbuigend de praatpaal een cadeautje willen geven.

Iemand zegt: en de volgende keer eisen ze dat we de vennootschapsbelasting afschaffen, maar dat is natuurlijk buiten de orde. Toch: de praatpaal vertelt ons, nee, impliceert vooral in die fantastische woordenbrij dat Nederland zich op de rand van de afgrond bevindt, er hoeft niets te gebeuren en de maatschappij stort in elkaar en dan piepen die minkukels van een proletariërs wel heel anders. Hij impliceert het, Hij doet er een cadeauverpakking omheen, hij zegt het natuurlijk niet.

En dan de clown van de tent, die nog even een korte apotheose ten beste geeft, waarna de praatpaal opeens het grootste gelijk van de vismarkt lijkt te hebben: Thierry Baudet, dronken of stoned, of allebei, of óp van de zenuwen, komt stotterend aan de interruptiemicrofoon om van een papiertje op te lezen dat de praatpaal nu eens moet toegeven dat hij een enorme schoft is die ons mooie Nederland naar de ratsmodee helpt. Opnieuw: mijn bewoordingen, kijkt u er uitzendinggemist.nl nog even op na. NPO Politiek, ja.

Waar natuurlijk niet te zien is dat de roestvrijstalen praatpaal toch een beetje smoezelig thuiskomt van another day at the parliament (al dat stáán), maar na een beetje opwrijven door zijn moeder met een zacht, warm wollen doekje er weer in volle glorie bij staat te glimmen.

_______

hhBest

Boek & Film 

Hele rare advertentie van Coolblue

 Waarschijnlijk omdat leeftijdsdiscriminatie niet mag, krijg ik, ondanks het feit dat ik bijna 80 jaar ben, regelmatig op LinkedIn allerlei banen aangeboden. Vandaag betreft dat de functie van Praatjesmaker voor de webwinkel (voor alles waar al of niet een stekker aan zit) Coolblue. Hier volgt de complete tekst, juist omdat die zo lang is en zo verbijsterend jeukleuk.

‘Als Praatjesmaker Nieuws & PR zorg je ervoor dat de nieuwswaardige verhalen in beeld en schrift op een Coolblue manier over worden gebracht naar de Nederlandse en Belgische media.

Wat je op verjaardagen vertelt dat je doet

“Heb je gehoord dat CoolblueFietst werd gelanceerd? Dat weet je dankzij mij.”

Wat je écht doet

· Je werkt in Team Praatjes met de andere Praatjesmakers aan de bekendheid en het imago van Coolblue door verhalen te verspreiden via pers of beïnvloeders.

· Je bent verantwoordelijk voor relaties met journalisten, bloggers en andere beïnvloeders. Je zorgt dat je precies weet hoe het landschap in elkaar zit en wie je voor welke boodschap moet hebben.

· Je hebt een groot intern netwerk zodat je op de hoogte bent van alle nieuwswaardige ontwikkelingen binnen Coolblue en dat Coolblue’ers je weten te vinden als ze nieuws hebben.

· Je zorgt dat Coolblue wordt genomineerd voor relevante awards en zorgt dat een eventuele winst de juiste aandacht krijgt.

· Je zorgt ervoor dat Coolblue de voorpagina haalt van Nu.nl, de NOS of VTM.

· Je zorgt ervoor dat communicatie vanuit Coolblue naar externe beïnvloeders altijd binnen onze merkwaarden past.

Hoe je dat aanpakt

· Je staat continu in contact met de pers en bouwt relaties op.

· Je zorgt dat de persberichten van Coolblue bij de juiste media belanden.

· Je beheert de PR-kalender en zorgt dat de nieuwsverhalen op het juiste moment naar buiten worden gebracht.

· Je benadert proactief de Praatjesmakers en Pieter met nieuwswaardige verhalen.

· Je werkt samen met de andere Praatjesmakers om content met elkaar af te stemmen en elkaar beter te maken.

· Je evalueert en documenteert, zodat jij en Coolblue elke dag een beetje beter worden.

Hoe je dag eruit kan zien

Het is donderdagochtend. Vandaag lanceren we CoolblueFietst als 1 aprilgrap. Je zit dus al vanaf half 8 in de startblokken, spannend! Aan jou de taak om de scoop te brengen naar de belangrijkste persbureaus. Gisteren heb je het persbericht al geschreven en samen met de Beeldbaas het juiste beeld gekozen. Om 08:00 wordt het persbericht verstuurd. Vanaf dat moment gaat je telefoon aan de lopende band én moet je de journalisten ervan overtuigen dat het écht een grap is. Je regelt ook nog even een interview met Nu.nl en dan is het tijd voor de lunch. Na de middag heb je contact met de Pieter Manager om de interviews met Pieter af te stemmen, toch mooi dat je hem bij RTL Late Night aan tafel hebt weten te krijgen!

Wij vragen

· Je hebt een HBO- of Universitaire studie gedaan, richting Marketing/Communicatie (andere studierichtingen zijn geen enkel probleem als je door je ervaring kan laten zien dat je de perfecte kandidaat bent).

· Je bent proactief en benadert de pers actief met nieuwswaardige verhalen vanuit Coolblue.

· Je staat stevig in je schoenen en laat je niet afschrikken door een afwijzing.

· Je hebt affiniteit met taal en bent goed in schrijven.

· Je bent flexibel en vindt het niet erg om soms ook buiten kantooruren beschikbaar te zijn.

· Je hebt minimaal 2 jaar relevante werkervaring met public relations en influentials.

· Je bent 40 uur per week beschikbaar.

· Je bent energiek en weet anderen mee te krijgen in je enthousiasme.

Wij bieden

· Geld.

· Met meer dan 30 trainingen in onze eigen Studiefabriek kun je elke dag een beetje beter worden.

· Korting op alle spullen die we verkopen.

· Ongekend goede werksfeer. Met versbereide happen, maandelijkse borrels, legendarische Coolblue-feesten, de leukste teamactiviteiten en een informele, speelse afdeling.

· 25 vakantiedagen. Als je belooft dat je terugkomt.

· Reiskostenvergoeding en pensioenregeling.

· Een kantoor waarvan je foto's wilt maken op een toplocatie. Vanaf Rotterdam Centraal is het 3 keer vallen voor je er bent. Oké, het is 2 minuten lopen.

· Actie. Grote kans dat je geraakt wordt met een nerf-gun.

· Ruimte voor nieuwe initiatieven en ideeën. Daar staan we altijd voor open. Of je nu een week, een maand of een jaar bij ons werkt.’

Ondanks de uitvoerige tekst blijft er toch een en ander te vragen cq op te merken.

1. Wat is een nerf gun?

2. Is dit echt een baan waarin het je taak is fakenews te produceren? Zijn er echt journalisten die door de Praatjesmaker geproduceerde teksten zelfs maar lézen, anders dan om met de collega’s eens hartelijk te lachen om zoveel neerbuigende achterlijkheid?

3. Ze betalen geld. Hè? Niet overdrijven. Echte slavernij betaalt weinig tot heel slecht, maar dat wist ik al.

4. Voor mensen die toch willen solliciteren: die versbereide happen, de borrels en de feestjes bekostig je zelf, daardoor kan het salaris beperkt blijven tot het hoognodige.

5. En voor de zekerheid: solliciteren op deze baan is hopelijk vrijwillig.

6. Ik zie er vanaf. Ben ik blij dat ik bijna 80 ben.

_________

hhBest

Boek & Film 

Op weg naar de hemel

Door Peter Stiekema

De inmiddels gesloten Fatimakerk in het dorpje Offenbeek  bij Beesel (Tussen Roermond en Venlo) wordt een indoor trampolinepark. Meestal worden niet meer in gebruik zijnde kerken gesloopt, maar de werkgroep Herbestemming Fatimakerk heeft met initiatiefgroep Hertje Offenbeek (vrij vertaald 'Hartje Offenbeek') en de gemeente Beesel een ondernemer gevonden die van het gesloten kerkje, zie foto) een attractie met kleinschalige horeca wil maken. Kan het mooier, een trampoline, waarmee je sprongen in de richting van de hemel kunt maken (tot zo'n vier meter hoogte, schat ik) zonder dat je armen of benen breekt, of je nek, waarmee je anders zonder veel problemen een martelaar van Offenbeek zou kunnen worden genoemd, die uit Gorinchem indachtig, maar zonder al te veel Spaanse invloeden.

En die kleinschalige horeca in een voormalige kerk? Zo'n mededeling maakt me trouwens ook behoorlijk nieuwsgierig. Een soort heilige tosti bijvoorbeeld? Analoog aan de voormalige eucharistievieringen, al dan niet vergezeld van een glas wijn, dat op den duur min of meer vanzelf in water verandert?  in aanwezigheid van of de hostieband, de tostiband, nee natuurlijk de Jostiband?

Wie die initiatiefnemer van het trampolinepark is, wil tot op de dag van vandaag nog niemand zeggen. Volgens de Beeselse wethouder Jan Smolenaars ziet het businessplan van deze ondernemer er echter heel solide uit. "Ik heb er alle vertrouwen in dat het trampolinepark in de kerk gerealiseerd wordt”, zegt hij. Volgens de Werkgroep Herbestemming Fatimakerk kan de voorziening in ieder geval nog dit najaar de deuren openen. Of de Heilige Voorzienigheid daar iets mee van doen heeft? ik waag het te betwijfelen. Maar alles beter dan weer een nieuwe moskee, toch? Of zou mgr Wiertz nog een baantje zoeken, min of meer in dienst van de kerk?

Fatimakekerk in Offenbeek

Wat er allemaal fout gaat

De Volkskrant windt zich in de krant van zaterdag pagina’s lang op over de ‘trollen’ (Ik had me eigenlijk voorgenomen dit soort woorden nooit te gebruiken) die de carrière van een zekere Dotan, zanger van het levenslied of zo, een duw in de goede richting zouden hebben gegeven. Oei! Heel erg! Zie je wel dat internet alleen maar vuiligheid teweeg brengt! Weg met Dotan! (Want die schijnt er zelf de hand in te hebben gehad.)

Zou het de redactie van de Volkskrant echt nóóit zijn opgevallen dat de vele lofprijzingen op sites als Zoover en Tripadvisor en noem ze allemaal maar op, wellicht gewoon, eventueel onder bedreiging met ontslag, zijn vervaardigd door het eigen personeel van de aangeprezen instellingen zoals hotels en restaurants?

Onlangs las ik de aanprijzingen op de website van een vakantie-oord op Sicilië. ‘Nooit meer naar toegaan’, cijfer 1. ‘Smerige bedden, uitslag van bedwantsen, in de omgeving is niks te doen’, cijfer 2. ‘Grofgebekt personeel, te weinig en bovendien koud eten’, cijfer 1 tot en met 3. ‘Smerig strand’, cijfer 2. Met daar tussendoor ‘Fantastisch!’, cijfer 10. ‘Heerlijk eten, vriendelijk en voorkomend personeel’, cijfer 9. ‘Prachtig zandstrand’, cijfer 10. ‘Volgend jaar zeker weer!’ Cijfer 10.

Verschil van mening moet kunnen. Maar zoveel verschil van mening riekt enigszins.

Hier in de buurt werd jaren geleden een hotel/restaurant de hemel ingeprezen op Zoover terwijl ik uit eigen ervaring wist dat zowel de leiding als het personeel volstrekt onbekwaam waren en ik er wel eens bedorven gerookte zalm had gegeten. Het hotel/restaurant kreeg zelfs een prijs van Zoover – maar na een beetje doorvragen bleek dat het personeel van de tent de gunstige recensies had gefantaseerd waarop de prijs was gebaseerd. De tent is al jaren geleden gesloten wegens onbekwaamheid van de uitbaters. (Er zitten nu bekwame mensen in.)

Dus Dotan: ga rustig je gang, je bent echt de enige niet.

Dan maar naar De Telegraaf. Die schrijft vandaag dat er 127.700 windmolens nodig zijn om Nederland van energie te voorzien na afsluiting van het gas. Op Twitter zie ik een tweet: ‘Honderdduizend te veel’, maar 27.000 is natuurlijk ook al wel. Overigens had de verslaggever van De Tel een deskundige geraadpleegd, en die had gezegd: onzin, zoveel worden het er bij lange na niet. De deskundige tweette dat gisteren ook. Maar dat was natuurlijk niet te antwoord dat bedoeld werd en dus toch dat cijfer op de voorpagina.

Als ik de NAM was zou ik wel wat geld over hebben voor dit soort sympathiebetuigingen van De Tel. (Ik bedoel hier niets anders mee dan wat er staat.)

Maar nu we het daar toch over hebben: natuurlijk is een land waar je nergens kunt kijken zonder een windmolen te ontwaren echt niet om aan te zien.

Maar hé, niemand denkt er toch aan om het eens anders te bezien en dus om niet méér energie te gebruiken, maar wel minder? Of anders? In hoeveel woningen staan niet dag en nacht de computers en de tv aan, wordt een afwasje van twee borden en twee messen en vorken toch met de machine gedraaid, wordt er drie of viert keer per dag een kwartier of twintig minuten gedoucht, worden zelfs sokken en onderbroeken gestreken, draait altijd, ook als het lekker warm is en/of waait, de wasdroger gebruikt, staan grote vriezers grotendeels leeg te rammelen, rijden we zelfs naar de plee met de auto of de elektrische fiets, vliegen we naar Thailand of Nieuw-Zeeland omdat we daar op een strand kunnen liggen, terwijl dat, vaak op loopafstand, hier net zo goed kan?

En waarom moet je op elk gewenst moment stroom gebruiken? Kun je niet wachten tot de zon schijnt, zodat je de stroom van je zonnepanelen kunt gebruiken, of wachten tot het waait?

Dus aan de slag, er is een wereld te winnen!

Deze column wordt gesponsord door het Nederlands Bureau voor Toerisme. Maar niet heus.)

_________

hhBest

Boek & Film 

To die or not to die

Het ligt,denk ik, niet zozeer aan Feestboek, Wotsap of Kwetter, maar aan de jeugdige overmoed van de moderne beoefenaar van de exacte wetenschappen – maar de verwarring op dat laatste gebied stijgt razendsnel naar een duizelingwekkend hoogtepunt.

Vanmorgen las ik bijvoorbeeld: in 2050 is de mensheid in haar geheel uitgestorven. Of: in 2050 heeft de mens eindelijk ontdekt hoe je onsterfelijk wordt.

Daarnaast staat het uitgebreide bericht dat zelfs het ruiken aan een glas wijn al een paar minuten van je levensverwachting naar de gallemiezen helpt.

In alle drie de gevallen blijf ik volkomen rustig naar het beeldscherm kijken, ik heb niet eens de neiging om hals-over-kop naar een aandoenlijk poezenfilmpje te gaan zoeken.

Want: in 2050 zou ik 112 jaar worden, en dat haal ik hoe dan ook niet. Van het CBS mag ik nu maximaal nog een jaar of acht blijven, maar ja, dat is natuurlijk ook exacte wetenschap. Voor mij mag het hoe dan ook in 2026 afgelopen zijn: dezer dagen is een goede kennis, een grote autoritaire man, een intellectueel, een wandelaar, een PvdA-stemmer, overleden – hij was 97 jaar, al veertig jaar met pensioen, en de laatste keer dat ik hem, een week of twee geleden, zag was hij gereduceerd tot een zielig hoopje mens, en dan druk ik me nog voorzichtig uit.

Ik kan die heuglijke datum, precies in het midden van de lopende eeuw, dus rustig vergeten, ook al omdat ik zoveel gezopen heb, dat ik nu al dood had moeten zijn.

Hoewel. Als ik alleen de afgelopen twintig jaar tel – al die tijd was het modern om uit te gaan van de wetenschappelijk solide onderbouwde stelling dat elk genuttigd glas wijn bijdroeg aan een gezonde oude dag – heb ik naar schatting een vierduizendtal flessen wijn in de desbetreffende lichaamsopening geklokt. Dat zijn 24.000 glazen, en omdat elk glas volgens de nieuwste inzichten (vanmorgen in de krant) een kwartier van je leven kost, heeft dat mijn leven met 250 dagen gekort. Huh? Nog geen jaar! Ik neem er nog eentje!

De vroegere stelling dat elke keer dat je dronken bent, je twintigduizend cellen van je hersenen vernietigt, klonk natuurlijk ook aanzienlijk onheilspellender dan strikt noodzakelijk: om je hele hersenpan leeg te zuipen moet je 35 miljoen keer dronken worden – voor dat karwei zou je dus echt onsterfelijk moeten zijn. Reken zelf even uit. Doe nou maar, je kunt het (nog).

Het adagium ‘zitten is het nieuwe roken’ heeft het inmiddels maar enkele jaren volgehouden. Vanmorgen zag ik al ergens de nieuwe slogan: ‘Drinken is het nieuwe zitten’. De volgende zijn natuurlijk ‘Neuken is het nieuwe drinken, en ‘Doodgaan het nieuwe neuken’.

Maar dat laatste telt alleen als de voorspelling over onsterfelijkheid vanaf 2050 uitkomt.

Daarna komt, vrees ik, als snel ‘Verveling is het nieuwe doodgaan’.

En dan zwijgen we nog maar over het feit datwe dan tot in eeuwigheid opgescheept zitten met Willem Holleeder, Peter R. de Vries, Erdogan, Poetin, Trump en Rutte.

_________

hhBest 

Boek & Film 

De ondragelijke leegheid van het bestaan

Door Peter Stiekema

Om te beginnen: ik zit niet op  Facebook, LinkedIn (dat lijkt me maar een link ding) Tinder, Twitter, of hoe al die apps waar kennelijk heel Nederland op de een of andere manier op geabonneerd is, dan wel lid van, ook mogen heten. En ik doe geen bankzaken via internet. Want volgens mij is Internet zo lek als een mandje. Mijn computer gebruik ik vooral als Olivetti (schrijfmachine) om wat stukjes te schrijven voor onder meer deze site en af en toe filmpjes of live-wielerwedstrijden te bekijken, via een livestream. En om mailtjes te sturen in plaats van kaarten.

Ik begrijp absoluut niet wat de lol van Facebook etc. is, om bijvoorbeeld te lezen wat mensen al dan niet hebben gegeten, of waar zij zich anderszins mee bezig (onledig is misschien een beter woord) hebben gehouden. Ik begrijp dat ik mezelf daarmee meteen tot zonderling verklaar. So be it, in goed Nederlands.

Wat me vooral opvalt, overal waar ik kom, op terrasjes, in restaurants of in wachtkamers: mensen praten niet meer met elkaar. Voorbeeld: Er zitten drie jonge mensen aan een bar, kennelijk vrienden, en ze hebben allemaal een telefoon in hun handen, of hoe heet zo'n ding tegenwoordig (iPhone?). Alle drie zijn ze driftig aan het tikken, maar ze wisselen geen woord. Alleen laten ze elkaar af en toe hun beeldschermpje zien, waarop zich kennelijk iets leuks(?), iets opwindends(?), of iets buitengewoon smerigs(?) afspeelt. Daarna tikken ze rustig verder, nieuwe 'humor' tegemoet.  Of het echtpaar, tegenover elkaar aan een tafeltje in een restaurant, dat elkaar kennelijk niets meer te zeggen heeft en zich uitsluitend bezighouden met hun telefoons. Er de slaaf van zijn. De ondragelijke leegheid van het bestaan ten voeten uit.

Het zijn maar enkele voorbeelden, maar als we zo nog twintig jaar doorgaan zijn er nog maar heel weinigen die nog een coherente zin kunnen uitspreken, en ook nog op papier kunnen krijgen. Niet voor niets werd vandaag de alarmbel geluid over de kwaliteit van ons onderwijs, dat de afgelopen twintig jaar kennelijk schrikbarend achteruit is gegaan, zowel het basis- als het middelbaar onderwijs. En als je de taalbeheersing van afgestudeerden aan instellingen van hoger onderwijs in ogenschouw neemt, dan valt ook voor dat niveau te vrezen.

Vroeger, op de HBS, had je een debatingclub, waar je in het openbaar leerde spreken, waar je correct Nederlands diende te bezigen en waar je leerde te discussiëren en getraind werd in de omgang met anderen. Ik denk niet dat zoiets nog bestaat, misschien op een gymnasium hier of daar. Het gebrek aan opvoeding, ook taalkundig, is misschien wel een van de hoofdoorzaken van de steeds verder gaande verruwing van de maatschappij, het totaal ontbreken van respect (sommigen kunnen dat woord wel uitspreken, maar schrijven wordt al een stuk moeilijker en in de praktijk brengen? Jammer maar helaas.

Laten we, indachtig een oude hit van Cliff Richard, weer proberen met elkaar met woorden te communiceren en niet via allerlei dubieuze instellingen op internet. We don't  talk anymore', waarschuwde hij al in 1979.

https://www.youtube.com/watch?v=htZir_Taizg

Parijs-Roubaix: een dode en minstens acht gewonden

Door Peter Stiekema

De 'oogst' van de wielerklassieker Parijs-Roubaix:  één dode, de jonge Belg Michael Goolaerts, ploeggenoot van seizoenrevelatie (althans op de weg, het veld, dat wisten we al jaren) Wout van Aert en zeker acht, min of meer zwaar gewonden, althans van wie dat tot dusver bekend is. Het vak van wielrennen is niet zonder gevaar. Ieder jaar verongelukt er wel iemand door een ongelukkige val, of door onoplettende motorrijders die als vliegen rond het peloton zwermen. 

En nu dus Michael Goolaerts, 23 jaar jong en aan zijn tweede seizoen bij de profs bezig. En hij was goed bezig, negende in een zware Dwars door West-Vlaanderen en lange tijd mee in de kopgroep van de Ronde van Vlaanderen zelf. Een ongelukkige val, gevolgd door een hartstilstand maakte een einde aan zijn nog jonge leven.

Meteen ontstaat er dan een discussie of de wedstrijd niet meteen stilgelegd had moeten worden. Ik aarzel, maar denk van niet. Hoewel snel duidelijk was, dat de situatie rond Goolaerts zeer ernstig was, hij werd ter plekke gereanimeerd, was er toch hoop. Hij werd met spoed naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gebracht en kreeg daar de best mogelijke verzorging. Meer was er tijdens de wedstrijd ook niet bekend. Pas omstreeks 22.30 uur 's avonds werd duidelijk dat Goolaerts was overleden, in het bijzijn van zijn naaste familie. Wel had de podiumceremonie wat mij betreft misschien met wat meer terughoudendheid gekund. Aan de andere kant wist het supertrio wel dat de situatie zo ernstig was? Hadden ze er überhaupt kennis van?  Renners vielen immers bij bosjes, soms in grote groepen.

Het lijkt me zo langzamerhand wel zinnig dat organisaties van wielerwedstijden eens goed bij zichzelf te rade gaan. Moet het steeds zwaarder, steeds spectaculairder, met steeds moeilijkere beklimmingen, steeds groter in aantal en over liefst onverharde wegen?. In de aanstaande Vuelta schijnen renners al met klimtouwen en pikhouwelen te worden uitgerust, teneinde veilig te kunnen klimmen en afdalen. Ik chargeer een beetje, maar u zult begrijpen wat ik bedoel.  Woensdag is de Brabantse Pijl, een mooie semi-klassieker. Ongetwijfeld zal er een minuut stilte worden ingelast, misschien zelfs twee. En het team van Goolaerts zal starten met zwarte rouwbanden om, als ze al starten, tenminste. De honden blaffen, maar de (wieler)karavaan trekt altijd verder.

Tot slot van dit betoog volgt hier nog een lijstje met de zwaarst gewonden (met dank aan Wielerflits): Jack Bauer (schaafwonden aan rechterdij en knie) Nelson Oliveira (breuk rechter sleutelbeen, schaaf- en snijwonden) Stefan Küng (diepe wond aan de kin, ter plaatse gehecht.) Sebastian Langeveld (hoofdletsel, zonder verlies van bewustzijn, gebroken neus en sleutelbeen) Matteo Trentin (kneuzingen lendenwervel, naar ziekenhuis voor nader onderzoek) Mads Würtz Schmidt (kneuzingen aan linker heup, naar ziekenhuis) Luke Rowe, (kneuzingen aan beide polsen) Alexander Kristoff, kneuzingen van linkerschouder tot linkerbil). Zij kunnen van de organisatie van Parijs-Roubaix het draaginsigne gewonden tegemoet zien,.

Sprak hij cynisch. 

Sociaal leven in Heerlen, met Italiaans accent

Automatisch dacht ik: aha, het intermezzo uit La Cavalleria Rusticana van Pietro Mascagni, maar een oude getrouwe die naast me zat, wist beter, of liever: werd niet gehinderd door mijn verblinde idee dat het wel een Italiaans stuk muziek moest zijn op deze toch wel heel Italiaans gekleurde crematieplechtigheid – maar het was natuurlijk het Adagietto uit de Vijfde Symfonie van Gustav Mahler.

Dat trouwens ook een Italiaans trekje had: Derk Bogarde in de rol van Gustav von Aschenbach sterft onder begeleiding van dat licht trieste stuk muziek op het strand van het Lido van Venetië, terwijl hij kijkt hoe het jongetje op wie hij verliefd is zich te ver in zee begeeft, in de film Morto a Venezia van Luchino Visconti.

Ook iets anders klopte niet: een vriendin had me geadviseerd toch vooral de uitvaart van de oude Italiaan bij te wonen, met het oog op een unieke reünie van wat zij noemde ‘rimpelig Heerlen’ die erop zou volgen, maar ook die rimpeligheid viel mee.

De oude Italiaan was Luigi ‘Gigi’ Belfi, in april 1931 geboren in Vodo di Cadore in de Italiaanse provincie Belluno, waar omheen de Dolomieten als een onwerkelijk, in zijn schoonheid werkelijk overdreven filmdecor de eeuwige achtergrond vormen.

Ik ben wel eens in Vodo geweest. Op het kerkhof aldaar vind je de namen van veel in Nederland neergestreken ijsbereiders: Belfi, Talamini, Sammicheli, Gregori.

En zo kon het gebeuren dat een familie Belfi het middelpunt gingen vormen van het sociale leven in Heerlen. Dino, Gigi’s broer bleef tot zijn overlijden de eerste Belfi-vestiging in de Heerlense Oranje Nassaustraat exploiteren, Gigi begon een ijssalon in de Akerstraat, strategisch gelegen bij het toenmalige Sint Jozelfziekenhuis. De zaak was zorgvuldig aangepakt: ontworpen door architect Laurens Bisscheroux, ingericht door kunstenaar Theo Lenartz, die laatste was, in de tachtig maar springlevend, aanwezig op Gigi’s uitvaart.

In die zaak kwam ooit ‘de jeugd’ van Heerlen bijeen, Luigi herinnerde zich dat menige vaste relatie dáár begonnen was.

Toen het ziekenhuis verhuisde, was het voor de Belfi’s ook tijd om te verkassen. Op de Promenade een groot uitgevallen kiosk met zonnig terras – altijd druk, druk druk. En als je gezien wilde worden in Heerlen moest je bij Gigi of bij Dino zijn – ze hadden beiden een eigen publiek met een fikse onderlinge overlap.

Dat ’gezien worden’ kon ook elders, in Café Bijsmans bijvoorbeeld, met ook daar die overlap, met het accent op bierdrinken; bij Belfi kon je naast voor ijs ook terecht voor wijn en koffie en een eenvoudige maaltijd naar Italiaanse snit toen dat in Nederland nog geen hype was. Je zag er de notaris met zijn tweelingbroer de juwelier en beider moeder, menig kunstenaar, journalisten, politici, de cartoonist en de fotograaf van de krant, mensen die werkten bij afkortingen: DSM, ABP, CBS. En de ‘Heerlense chique’.

En veel Italiaanse immigranten, op de voet gevolgd door een vast groepje Marokkanen.

Achter de bar de altijd glimlachende Gigi en in toenemende mate zijn zoon Giampaolo.

Ik interviewde Gigi in 1986 en hij vertelde dat hij toch het liefst in Vodo was, in Nederland luisterde hij altijd naar de Italiaanse radio, draaide hij Italiaanse muziek, las hij boeken over de bergen.

Hij had in Vodo zelfs nog een functie: hij was lid van de ‘Regole’, een orgaan dat bestond naast de gemeenteraad en dat onder andere de bossen rond het dorp beheerde, gemeenschappelijk bezit van de dorpelingen.

De salon loopt zo te zien nog altijd goed. Gigi was op zijn zeventigste met pensioen gegaan (en zou op 29 april 87 zijn geworden) en zijn zoon is daar binnen afzienbare tijd ook aan toe. De zaak in de Oranje Nassaustraat bestaat niet meer, een andere broer van Gigi, Ennio heeft al jaren geleden de eigen ijsfabriek van La Veneziana gesloten.

En de Heerlense chique, die is danig afgekalfd. Menigeen was zelfs niet meer in staat Gigi’s uitvaart bij te wonen.

Door fysieke problemen of erger, zullen we maar zeggen.

_________

De foto sierde mijn interview met Gigi in het Limburgs Dagblad van 19 juli 1986. Wellicht gemaakt door Dries Linssen.

_______

hhBest 

Boek & Film 

De uitgedaagden van Catan

Let op: dit stukje bevat, buiten nieuwe inzichten, ook inzichten die ik al eerder te berde heb gebracht, maar ik geloof in taalkundig opzicht in frapper toujours, al besef ik goed dat menigeen nu zal zeggen: ugh, Frans, gaap!

Goed, dan zijn we nu onder elkaar en ik wil Klaas Dijkhoff, die mij een tijdlang voorkwam als een sympathieke bal, wat zeg ik, als een toffe peer, nu even op zijn nummer zetten. Omdat hij gisteren duidelijk heeft gemaakt net zo’n maffe VVD’er te zijn als Halve Zoolstra, die ook als belangrijkste doel in het leven had: met pietluttigheden zieltjes af te pakken van de PVV, door een platvloers en vooral kortzichtig rechts geluid te laten horen.

Het ging ditmaal om een bordspel, ooit geheten De kolonisten van Catan. Ik ken mensen die sinds jaar en dag dat spel spelen, en daar begrijp ik dus niets van. Nou snap ik de fascinatie van heel véél bord- en kaartspellen niet, anders dan als methode tot het kapotslaan van tijd, en dat is natuurlijk een eerzame bezigheid – als ik maar niet hoef.

Het spel DKVC is intussen heel beroemd in de hele wereld, heb ik begrepen, en de producent verkoopt het ook in de hele wereld en vond het ingewikkeld om de naam van het spel te vertalen in onder veel meer het Lijflands, het Swahili en het Takkietakkie, en maakte er dus Catan van. Al vier jaar geleden.

Nou komen ze bij de VVD altijd heel laat ergens achter, het is als het ware een centraal kenmerk van het gedachtegoed van de partij, al moet je het woord gedachte in die term eigenlijk vertalen met €.

Dijkhoff vond dat dus niks, dat de firma Catan gebukt had voor al die zwarte buitenlanders die onaangename herinneringen hadden aan het koloniseren van hun land door de rode barbaren uit West-Europa, te weten Nederlanders. Maar hij zag één ding over het hoofd: de spelletjesmakers hadden gewoon een commercieel motief, Catan, bam, lekker kort, verkoopt goed. En een kolonist kan best iemand zijn die oprechte bedoelingen heeft. Ik bedoel maar: er bestaan plannen om kolonisten naar de maan te sturen, en daar zijn geen indianen, negers of blauwen om uit te roeien, dus dan kan het beroep van kolonist ineens heel eerzaam zijn. Zij liever dan ik, trouwens.

Mijn voorstel om Dijkhoff gerust te stellen: we noemen het spel voortaan De uitgedaagden van Catan. Natuurlijk uitsluitend voor Nederland & Koloniën.

Zo.

Verder.

Vandaag zag ik weer ergens een foto van een ingestort Total tankstation, dat volgens het onderschrift een pompstation was. Lijkt me sterk, het zag er toch echt uit als een tankstation.

Men beklaagt zich in taalkundige kringen over het verdwijnen van het lidwoord het. Menig scooterrijder zegt: De meisje. En heeft dan weinig goeds in de zin.

Maar als ik even mag: de lidwoorden de en het tonen van allerlei synonieme woorden welke betekenis ze hebben. Ik noem de doolhof (dwaaltuin) en het hof (de dwaaltuin van de koninklijke familie).

Helemaal nieuw is het besluit van de Volkskrant om te buigen voor een aantal pressiegroepen. Zo is, op dringend verzoek, in die krant het woord blanke vervangen door witte – voor mijn gevoel is dat laatste gewoon een scheldwoord.

In diezelfde krant: het probleem van de mannelijke en vrouwelijke vormen van beroepen heeft de redactie opgelost, door uitsluitend de mannelijke vorm te hanteren. Jammer voor de timmervrouw, de wasvrouw en het viswijf.

Maar dan.

Wordt een secretaresse voortaan uitsluitend secretaris genoemd? Voor mijn gevoel, en niet alleen voor dat van mij, zijn dat twee verschillende beroepen. Zoek een oplossing.

En dan meteen ook maar voor deze: ik zag tot mijn verbijstering dat in diezelfde krant een caissière voortaan zal worden aangeduid als kassier.

De waanzin ten top. Een kassier was een man van middelbare leeftijd in een stijf pak die op zaterdagmorgen je je weekloon overhandigde in een bruin envelopje, en later op de dag met zijn aktentas vol baar geld even naar de bank wandelde, en daarbij zijn gleufhoed niet vergat.

Dat het hier om een vrijwel uitgestorven beroep gaat doet niet ter zake, een woord is een woord. En bij mijn weten zijn de mensen die dat beroep ooit uitoefenden nooit terecht gekomen achter de kassa in de supermarkt. Wel zijn daar inmiddels buiten vrouwen en meisjes ook in toenemende mate jongens en mannen aan te treffen (bijvoorbeeld de filiaalchef bij de Aldi, die nog wel eens wil inspringen als de rijen tot tegen de achterwand van de winkel staan) en hoe die genoemd moeten worden, dat weet ik natuurlijk niet.

Want ik verzin geen nieuwe woorden, ik wil alleen maar geen onnodige nieuwe woorden en onnodige nieuwe of verwarrende betekenissen of spelling van woorden.

Ik ben al zuchtend gezwicht voor wereldwijd. Ik sta op het punt wat te aanvaarden waar dat moet staan. Maar dan moet het ook ophouden met die kromme nieuwlichterij.

Is dat duidelijk? Mooi.

De volgende keer zal ik u onderhouden nopens oude nuttige woorden en totaal onnuttige en soms ook koddig Dunglish.

_______

hhBest

Boek & Film 

Geef mij maar de trein

Naar aanleiding van een artikel in de Volkskrant waarin een vergelijking werd getrokken tussen een reis naar Barcelona en terug per trein en per vliegtuig is wel opgemerkt dat de schrijver van het artikel helemaal gelijk heeft als hij zegt dat het verschil wel erg ten nadele van de trein uitvalt. Wat betreft de prijs, maar ook het tijdsbeslag.

Dat laatste heeft vooral en met name te maken met de vraag, van waar je naar Barcelona wenst te reizen. Ik zou natuurlijk van Zaventem, Charleroi, Köln-Bonn of Düsseldorf kunnen vliegen, maar ik, eigenwijs, besluit dat te doen, zoals de Volkskrantredacteur, vanaf Schiphol.

Om naar Schiphol te reizen en daar te parkeren en tijdig in te checken heb ik in totaal bijna zes uur nodig. Voor de terugreis kan ik vier uur rekenen. De vliegreis komt daar nog bij, heen ruim 2 uur, terug, inclusief inchecken, ruim 4 uur. Samengeteld kom je op een totaal van een kleine 17 uur.

Met de trein duurt het langer: van hier naar Aachen Hbf, 30 minuten (met de trein), de trein naar Barcelona Sants (overstappen in Brussel Midi en Valence) 11 uur, terug ook 11 uur, samen 23 uur uit en thuis.

Kosten voor het vliegtuig 200 euro, autorit (alleen benzine) 75 euro, parkeren op Schiphol 37.50 per dag, voor drie dagen dus 112.50, samen 382,50 euro.

Met de trein kost het helaas 532 euro. Maar: geen parkeerkosten (en geen zorgen over inbraken in de auto) geen autokosten, geen wachttijden, je reist veel comfortabeler, alles met de hogesnelheidstrein, je ziet nog eens wat.

En wat voor mij vooral telt: nergens je schoenen uit en je riem af, nergens wantrouwig gedoe van het luchtvaartpersoneel, geen gepiel met het gewicht van je bagage, geen knieën in je rug van je achterbuurvrouw.

Ik vind dat vliegmaatschappijen gewoon accijns moeten betalen voor hun kerosine, en btw op de vliegtickets. Dan wordt vliegen zo duur, dat geen mens het nog in zijn hoofd haalt om met het vliegtuig te gaan.

Zul je eens zien hoeveel schoner de lucht wordt en hoe geringer het geluidsniveau voor de omwonenden.

En hoe heerlijk het is om rustig te dineren op het geruststellende ritme van de hogesnelheidstrein, terwijl je het landschap geruisloos langs je ziet flitsen. (Denk daarbij af en toe aan het geraas van de straalmotoren, de onaangename sfeer in het vliegtuig etc.)

_______

hhBest

Boek & Film