Gemeenteraadsverkiezingen spelen zich voor mij, bescheiden globetrotter, opmerkelijk honkvast af: ik was altijd weer op tijd terug om mijn allesverwoestende stem uit te brengen in een kleine gemeente in Zuid-Limburg.
Geen andere verkiezing kan je zo uitdrukkelijk vertellen dat je weliswaar stemgerechtigd bent, maar tevens een buitenstaander. Geen enkele stem is natuurlijk doorslaggevend, maar die van mij wordt door de autochtone bevolking dusdanig oninteressant gevonden dat ik net zo goed thuis kan blijven.
En toch blijf ik het proberen, en in al die jaren ben ik tot een belangrijke conclusie gekomen: als je nog iets van je stem wilt maken, moet je zo afwijkend mogelijk stemmen. En afwijkend betekent, jullie vermoedden het al: zo links mogelijk. Waarover straks meer.
Een groot aantal partijen manifesteert zich de laatste weken door middel van lantaarnpaalborden, die op sommige plaatsen, ongewild wellicht, een negatief beeld van de bestuurskracht van de zichzelf aanprijzende kandidaten symboliseren: dat is daar waar de borden dusdanig zijn geplaatst dat ze uitzicht op het aanstormende verkeer efficiënt verstoren.
Toch kan ik wijzen op een aantal bijzonderheden; zo is de lijsttrekker en later fractievoorzitter van de PvdA bij de vorige verkiezingen ineens te vinden op de lijst van het CDA. Voor wie een beetje thuis is in de politiek in het algemeen is dat toch een overstap die, eh, te denken geeft.
Voor de ik meen 26 zetels die de gemeenteraad te vergeven heeft hebben zich elf lijsten gemeld met in totaal 210 kandidaten.
Enkele details dan maar.
De gemeente mijner inwoning bestaat uit drie gemeenten die in 1982 bij elkaar werden gevoegd. Hoezeer huisbakken men hier is kan wellicht worden afgeleid uit het feit dat de grootste lokale politieke partij gewoon uitkomt met drie lijsten, voor elke voormalige gemeente één. Die partijen zijn eensgezind tegen gemeentelijke herindeling – lees: toevoeging aan buurtgemeente Heerlen – en dat is ook niet erg verrassend, als je de vorige herindeling van meer dan kwart eeuw geleden nog niet hebt verwerkt.
Sinds kort hebben we zowaar ook een eigen Berlusconi, vele jaren geleden vanuit het gemeentebestuur (CDA) nog net niet met pek en veren weggebonjourd naar Provinciale Staten. Hij is na enkele jaren welverdiend pensioen terug op de barricaden, met een eigen partij met maar één doel: nooit herindeling bij Heerlen. Zijn toon is knap agressief, dus wie weet.
Nu dus mijn huidige stemgedrag. Aan het referendum doe ik niet mee. En ik stem uiteraard links , want links is verstandig en sociaal.
Ik heb voor gemeenteraden ooit – in de jaren zeventig van de vorige eeuw – gestemd op de CPN en op de PSP, omdat de betrokken kandidaten uitstekende raadsleden waren. De laatste keren stemde ik op GroenLinks, om de toen nog bestaande combinatie van (landelijk) Femke Halsema en (lokaal) Ton Ancion. Ton staat nu uitdrukkelijk onderaan de lijst te duwen, dus die laat ik maar met rust.
En nu komt de politieke dwarsligger in me boven – als iedereen afhaakt bij de PvdA (landelijk, misschien ook lokaal, zie de overgelopen fractievoorzitter) ) zal ik eens laten zien dat ik dat (landelijk zowel als lokaal) ongerechtvaardigd vindt.
En dus krijgt de jongeman die hier in het dorp lijsttrekker is voor de PvdA, nog ruim onder de 30 jaar oud maar al bijna een oude rot in het vak, mijn stem.
Eat that, stelletje lokaalpatriotten!
_________